Songbook: Morrissey

Ο Steven Patrick Morrissey δεν υπήρξε ποτέ απλώς ένας τραγουδιστής ή στιχουργός. Ήταν -και παραμένει- μια ιδιοσυγκρασιακή φιγούρα που καθόρισε την indie κουλτούρα με την ίδια ένταση που την αμφισβήτησε. Από τις μέρες των Smiths έως την πολυκύμαντη σόλο καριέρα του, η φωνή του υπήρξε ταυτόχρονα καταφύγιο και πρόκληση, με στίχους που ισορροπούν ανάμεσα στον ρομαντισμό και την κοινωνική σάτιρα, και μελωδίες που δένουν την αποξένωση με την κομψότητα.

Φυσικά, ο καλλιτέχνης υπήρξε πάντα αμφιλεγόμενος και προκλητικός με το ταλέντο του να συναγωνίζεται σε μέγεθος το στόμα του, δίνοντας πάτημα στους εχθρούς του να τον κατηγορούν για χίλια μύρια πράγματα, αλλά και αναγκάζοντας πολλούς από τους φίλους του να μην μπορούν πλέον να τον υπερασπιστούν αφού οι δηλώσεις του, κατά καιρούς, έχουν προκαλέσει από αμηχανία μέχρι ξεκάθαρο εκνευρισμό.

Αυτός όμως υπήρξε πάντα ο Morrissey και γι’ αυτό συνειδητά αποφασίσαμε να εστιάσουμε στα τραγούδια του μέσα από αυτό το Songbook όπου επιλέγουμε 30 κομμάτια που σκιαγραφούν την πορεία του από το 1988 έως και σήμερα. Στόχος δεν ήταν να κάνουμε μια απλή λίστα επιτυχιών αλλά να εξερευνήσουμε την διαδρομή του μέσα από κομμάτια που αποτυπώνουν τις πολλαπλές μεταμορφώσεις του.

Εξάλλου, η δύναμη των τραγουδιών, ό,τι και να κάνει ο καλλιτέχνης, παραμένει αδιαμφησβήτητη καθώς λειτουργούν ως καθρέφτες μιας εποχής, μιας ιδιοσυγκρασίας και μιας συνεχούς αναζήτησης ταυτότητας. Μέσα από αυτά λοιπόν, τα οποία για πάντα θα μας συνοδεύουν ό,τι και να κάνει ο δημιουργός τους, επιλέγουμε να τιμήσουμε τον Morrissey και να σας υπενθυμίσουμε τους λόγους για τους οποίους εμείς θα είμαστε την Τετάρτη 16 Ιουλίου στο Release Athens Festival 2025, προκειμένου να τον δούμε από κοντά.

Spotify Playlist - Morrissey Songbook

1. Suedehead (Viva Hate, 1988)

Ναι, φυσικά και η αρχή θα γίνει από τα βασικά. Όμως, το ντεμπούτο single του Morrissey ήταν κάτι παραπάνω από ένα safe ξεκίνημα. Με τον Johnny Marr και τους λοιπούς The Smiths ακόμη στον απόηχο, αλλά έχοντας στο πλευρό του τον σπουδαίο Stephen Street, το "Suedehead" είναι ένα μελωδικό, μελαγχολικό έπος που χαρακτηρίζεται από όλα αυτά τα στοιχεία που καθιστούν τον Morrissey σπουδαίο. Το εθιστικό riff της κιθάρας, η καθαρότητα της φωνής, και οι πανέμορφες μελωδίες που κυριαρχούν σε αυτό, σηματοδότησαν μάλλον πιο γρήγορα απ’ ό,τι περίμενε κανείς μια αυτόνομη καλλιτεχνική ταυτότητα και μας χάρισαν ένα τραγούδι που, μέχρι σήμερα, παραμένει από τα κορυφαία ολόκληρης της δισκογραφίας του. (AA)

2. Everyday Is Like Sunday (Viva Hate, 1988)

Έναν χρόνο μετά την διάλυση των Smiths ο Morrissey επιστρέφει με το ντεμπούτο "Viva Hate" και με τα πρώτα singles δείχνει «τα δόντια του» προφητεύοντας την μετέπειτα πολυεπιτυχημένη solo καριέρα του. Με συνεργάτη τον παραγωγό των Smiths, Steven Street και θεματολογία επηρεασμένη από το "On The Beach" του Nevil Shute που περιγράφει τους ανθρώπους της Μελβούρνης να περιμένουν τον αναπόφευκτο θάνατο από κύμα ραδιενέργειας μετά από πυρηνικό πόλεμο, ο Morrissey συνθέτει ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της solo καριέρας του. Οι αμφιλεγόμενες Κυριακές, που άλλοι λατρεύουν και άλλοι μισούν, αλλάζουν νόημα μέσα από τους στίχους του Moz. (ΓΒ)

3. The Last Of The Famous International Playboys (single, 1989)

Λίγο μετά το "Viva Hate" o Morrissey κυκλοφορεί το single με τον πομπώδη τίτλο "The Last Of The Famous International Playboys (το οποίο την επόμενη χρονιά θα έμπαινε στο tracklist της συλλογής "Bona Drag").O Βρετανός καλλιτέχνης συνεχίζει να εκπλήσει τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά καταπιάνοντας μια διαφορετική θεματολογία, τους αδερφούς Kray που μεσορανούσαν μέσω του οργανωμένου εγκλήματος στο Λονδίνο των 60s. Για πρώτη φορά μαζί με τον Morrissey βρίσκουμε τους συνοδοιπόρους του στους Smiths, Andy Rourke, Mike Joyce και Craig Gannon, μια συνεργασία που προφανώς και δίνει μια ξεχωριστή βαρύτητα στο συγκεκριμένο κομμάτι. (ΓΒ)

4. Interesting Drug (single, 1989)

Ένα από τα πολιτικά τραγούδια του Morrissey, το "Interesting Drug" εξαπέλυσε μια δυναμική επίθεση στον Θάτσερικό μηδενισμό, κατηγορώντας την κυβέρνηση πως σπρώχνει τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις προς τα ναρκωτικά προκειμένου να τις ελέγξει. Έχοντας για δεύτερη και τελευταία φορά στην προσωπική του καριέρα του δίπλα τους The Smiths (χωρίς φυσικά των Marr), ο Morrissey μας παραδίδει ένα κομψοτέχνημα βρετανικής pop του οποίου όμως οι στίχοι οριακά φλερτάρουν με το anarchopunk. Μπορεί να μην αναγνωρίστηκε επαρκώς στην ώρα του, όμως σήμερα, μάλλον οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα κομμάτια της καριέρας του. (AA)

5. Our Frank (Kill Uncle, 1991)

Το πρώτο single από τον δεύτερο solo δίσκο βρίσκει τον Morrissey σε ένα μεταβατικό στάδιο μετά το τέλος της συνεργασίας του με τον Steven Street. Οι στίχοι μιλούν για τις ειλικρινείς (αγγλιστί frankly) και βαθιές συζητήσεις (με τον εαυτό του κατά πάσα πιθανότητα) οι οποίες δεν οδηγούν πουθενά και αφήνουν τον καλλιτέχνη αποκαρδιωμένο. Ο δίσκος, με τίτλο επηρεασμένο από την μαύρη κωμωδία "Let's Kill Uncle", δεν βρίσκεται στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων των οπαδών αλλά το συγκεκριμένο single στέκει τίμια ανάμεσα στις επιτυχίες του Morrisey. O στίχος "Somebody stop me from thinking all the time" άλλωστε σίγουρα βρήκε ανταπόκριση σε πολλούς από μας. (ΓΒ)

6. We Hate It When Our Friends Become Successful (Your Arsenal, 1992)

Παρόλο που το NME το έθαψε όταν βγήκε, η πραγματικότητα είναι πως με τα χρόνια εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο αγαπημένα και χαρακτηριστικά τραγούδια του. Άλλοι πιστεύουν πως γράφτηκε για τους James, άλλοι γενικότερα για την έκρηξη της σκηνής του Manchester που του δημιουργούσε τον φόβο πως θα μείνει πίσω, άλλοι για τον Marr, ο ίδιος έχει αναφέρει τον Simon Topping, η πραγματικότητα είναι πως το κομμάτι εκφράζει απ’ όλα είναι μια κωμικοτραγική διαπίστωση: όταν η επιτυχία χτυπάει την πόρτα των άλλων, σπάνια χαιρόμαστε στ’ αλήθεια γι’ αυτούς. Ειδικά αν είμαστε ο Morrissey! (AA)

7. You're the One for Me, Fatty (Your Arsenal, 1992)

Αυθόρμητο, ανάλαφρο και έντονα επηρεασμένο κιθαριστικά από τους Stone Roses, νομίζω πως αυτό είναι ένα από τα πιο αξιαγάπητα κομμάτια που ερμήνευσε ποτέ ο Morrissey. Και αυτό γιατί πίσω από το χιουμοράκι του τίτλου και τον παιχνιδιάρικο ρυθμό, κρύβεται ένα love song αλλιώτικο από τα άλλα. Και είναι αυτή η απροσδόκητη τρυφερότητα που βγάζει εδώ ο Morrissey που τον καθιστά έναν από τους πιο πολυεπίπεδους και ενδιαφέροντες καλλιτέχνες εκεί έξω. Παράλληλα όμως, το κομμάτι φανερώνει την ικανότητα του να σκαρώνει φαινομενικά απλοϊκά κομμάτια που όμως καρφώνονται στο μυαλό σου και καταλήγουν να μένουν εκεί για χρόνια, δεκαετίες, και, για κάποιους από εμάς, για χρόνια. (ΑΑ)

8. Tomorrow (Your Arsenal, 1992)

Στο "Your Arsenal" ο Morrissey συνεργάζεται με νέα μέλη, βαραίνει τον ήχο του επηρεασμένος από την glam σκηνή των 70s. To "Τomorrow" κλείνει εντυπωσιακά τον πολύ αξιόλογο αυτό δίσκο. Μια εξαιρετική μπασογραμμή, το «σβήσιμο με μια μελαγχολική μελωδία στο πιάνο και οι στίχοι απόγνωσης "All I ask of you is one thing that you'll never do" συνθέτουν ένα εξαιρετικό σύνολο. Μια σύνθεση διαφορετική αλλά απόλυτα ταιριαστή στο υπόλοιπο της δισκογραφιας του Moz, στέκοντας κάπου στην μέση ανάμεσα στο παρελθόν και σε ορισμένες, βαρύτερες, στιγμές που θα ακολουθήσουν. (ΓΒ)

9. The More You Ignore Me, The Closer I Get (Vauxhall And I, 1994)

To 1994 ο Morrissey συνεχίζει να παραμένει συνεπής δισκογραφικά με το "Vauxhall And I". Το Vauxhall, περιοχή του Λονδίνου γνωστή για τα gay clubs δίνει τον τίτλο στον δίσκο ενώ το πρώτο single "The More You Ignore Me, The Closer I Get" θα είναι και το πρώτο που μπαίνει στα charts των Ηνωμένων Πολιτειών (είτε solo είτε με τους Smiths). Εισαγωγή με κιθάρα που πολύ πιθανό να δανείστηκαν αργότερα οι Oasis και πρώτο στίχο τον τίτλο του τραγουδιού βάζοντας τον ακροατή απευθείας «στο ψητό». Οι επαναλαμβανόμενες λέξεις ("I will be in the bar, with my head on the bar") αποτελεί, κατά την προσωπική μου γνώμη, χαρακτηριστικό της στιχουργίας του Morrissey δημιουργώντας μια άμεση οικειότητα με το κομμάτι. (ΓΒ)

10. Now My Heart Is Full (Vauxhall and I, 1994)

Ακούγεται λίγο δραματικό αλλά αυτό είναι ίσως το τραγούδι που έκλεισε έναν κύκλο και άνοιξε τον επόμενο. Και δεν τα λέω εγώ, τα λέει ο ίδιος ο Morrissey που το θεωρεί το κομμάτι που ουσιαστικά εγκαινίασε το πέρασμα του στην ωριμότητα και αυτό που, αφού το τραγούδησε, θα μπορούσε να παραιτηθεί μετά. Με αναφορές στον Graham Greene και το “Brighton Rock” του, το κομμάτι ξεχωρίζει και για την εξαιρετική του ενορχήστρωση με τον Boz Boorer, ο οποίος είχε ήδη συμμετάσχει στο “Your Arsenal”, να ξεκινάει δυναμικά την συνθετική του συνεργασία με τον Morrissey, μια συνεργασία που, γνωρίζοντας τις ιδιοτροπίες του καλλιτέχνη, παραδόξως, άντεξε το πέρασμα του χρόνου και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. (ΑΑ)

11. Speedway (Vauxhall and I, 1994)

Αν υπάρχει ένας solo δίσκος του Morrissey που οι πάντες θα συμφωνήσουν πως είναι ένας από τους δύο κορυφαίους του, αυτός είναι το “ Vauxhall and I”. Και ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους ισχύει αυτό, είναι το ότι εμπεριέχει ένα τα πιο συγκλονιστικά κλεισίματα άλμπουμ στην καριέρα του. Το "Speedway" καταφέρνει να συνδυάσει την οργή με την ευαλωτότητα με έναν τρόπο που μόνο ο Morrissey μπορεί να κάνει. Παράλληλα, η ενορχήστρωση και η ερμηνεία του ξεχειλίζουν μελωδίες αλλά και ένταση, καθιστώντας το κομμάτι μοναδικό μέσα στον δίσκο αλλά και, γενικότερα, μέσα στα άλμπουμ του. Κι επειδή εδώ είμαστε για να μιλήσουμε απολύτως υποκειμενικά, για μένα αυτό ίσως και να είναι το καλύτερο κομμάτι της post-Smiths καριέρας του και, με βεβαιότητα, το μόνο που ακόμη όταν το ακούω μου σηκώνεται η τρίχα. (ΑΑ)

12. Do Your Best and Don’t Worry (Southpaw Grammar, 1995)

Όλοι έχουμε ελαφρώς αιρετικές απόψεις ή απλώς προσωπικές αδυναμίες που δεν συμφωνούν με το σύνολο και αυτό είναι που κάνει τις μουσικές κουβέντες πάντα πιο ενδιαφέροντες. Ε, λοιπόν για μένα το “Southpaw Grammar” είναι τεράστια δισκάρα παρά το γεγονός πως δίχασε τους οπαδούς και τον Τύπο όταν κυκλοφόρησε. Μιλάμε εξάλλου για ένα άλμπουμ που έκοβε δεσμούς με το παρελθόν. Σαφέστατα πιο σκληρό και αρκετά πειραματικό, είναι απολύτως λογικό που οι ορθόδοξοι οπαδοί των The Smiths το αντιπάθησαν αμέσως. Όσοι όμως καβαλούσαν το κύμα της εποχής, είναι βέβαιο πως αντιλήφθηκαν πως με alternative δυναμίτες όπως το “Do Your Best and Don’t Worry”, ο Morrissey συνδύασε την αφέλεια με την ωριμότητα, πετυχαίνοντας να βρει αυτό που αναζητούν πάντα όλοι οι σημαντικοί καλλιτέχνες. Το πως δηλαδή θα παραμείνει επίκαιρος. (ΑΑ)

13. Best Friend on the Payroll (Southpaw Grammar, 1995)

Χτισμένο γύρω από μια βασική κιθαριστική ιδέα που όμως εμποτίστηκε από το γνώριμο δηλητηριώδες χιούμορ του Morrissey, αυτό είναι ένα από τα πιο ιδιοφυή και, συνάμα, υποτιμημένα κομμάτια του. Χωρίς να έχει ποτέ επιβεβαιωθεί 100%, το τραγούδι γράφτηκε για τον Jake Owen Walters, με τον οποίο ο καλλιτέχνης συνδέθηκε για δύο χρόνια αλλά, τελικά, επιβεβαιώθηκε αυτό που τραγουδάει ξανά και ξανά εδώ “it’s not gonna work out”. Αυτό όμως που σίγουρα άντεξε το στοίχημα του χρόνου είναι αυτό το κομμάτι που, παρόλο που ποτέ δεν έγινε επιτυχία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα – και δικαίως - ξαναβρίσκει τον δρόμο του στα συναυλιακά set του Morrissey. (ΑΑ)

14. Alma Matters (Maladjusted, 1997)

To "Maladjusted" θα έφερνε για πρώτη φορά ένα διάλειμμα επτά ετών στην δισκογραφία για τον Morrissey. To single "Αlma Matters" μοιάζει αυτοπεριγραφικό ενώ ταυτόχρονα ο στίχος "It's my life to ruin" παραπέμπει στο βρετανικό δράμα "A Taste Of Honey" όπως έκαναν και οι Smiths στο παρελθόν με το "The Night Has Opened My Eyes" αλλά και την σεναριογράφο Shelagh Delaney στα εξώφυλλο των "Louder Than Bombs" και "Girlfriend in A Coma". O Morrissey έχει δηλώσει ξεκάθαρα στο παρελθόν ότι μεγάλο μέρος των στίχων του είναι επηρεασμένο από την Delaney και το "Alma Matters" δεν αποτελεί εξαίρεση. (ΓΒ)

15. Maladjusted (Maladjusted, 1997)

Το ομώνυμο κομμάτι του μάλλον πιο παραγνωρισμένου δίσκου του, ισορροπεί μεταξύ των πειραματισμών του “Southpaw Grammar”, την μοναδικής αισθητικής του “Vauxhall and I”, και της πρότερης καριέρας του Morrissey, καταλήγοντας τελικά να παίρνει μορφή σε ένα δικό του ξεχωριστό σύμπαν που θυμίζει πολλά μα, παράλληλα, τίποτα. Ο Morrissey μας παραδίδει μια ωδή στους απροσάρμοστους αυτούς του κόσμου με μία ερμηνεία θλιμμένη και, παράλληλα, περήφανη και ζωτική. Ό,τι και να πιστεύετε σήμερα για τον κύριο Steven Patrick, αυτό το “There's nothing wrong with you” ενδυνάμωσε και έσωσε ζωές και μόνο και μόνο για αυτό (και τα πολλά υπόλοιπα ανάλογα κομμάτια που έχει ερμηνεύσει) του χρωστάμε πολλά. (ΑΑ)

16. Irish Blood, English Heart (You Are the Quarry, 2004)

Μετά από μια μακρά παύση που έκανε πολλούς να αναρωτιούνται για το μέλλον του, ο Morrissey επιστρέφει με ένα σπουδαίο άλμπουμ και ένα τραγούδι που είναι ταυτόχρονα πολιτικό και βαθιά προσωπικό. Το "Irish Blood, English Heart" αποτελεί μια περήφανη δήλωση ταυτότητας, μια αποκήρυξη του βρετανικού συστήματος, και, παράλληλα, μια από τις πιο σφιχτές, δυναμικές συνθέσεις του. Ανάμεσα στις πολλά μεγάλα τραγούδια που έγραψε ο Alain Whyte για αυτόν τον δίσκο, αυτό μάλλον είναι το σπουδαιότερο, όχι μόνο λόγω της εξαιρετικής και προσεγμένης ενορχήστρωσης, αλλά γιατί οι στίχοι του Morrissey άσκησαν μια κριτική πολύ πιο σκληρή και γενναία από αυτή που ασκούν πάρα πολλοί από τους επικριτές του σήμερα. (ΑΑ)

17. First Of The Gang To Die (You Are The Quarry, 2004)

H επιστροφή του Morrissey με το "You Are The Quarry" ήταν εντυπωσιακή και ανάμεσα σε όλα τα επιτυχημένα singles του δίσκου, το "First Of The Gang To Die" αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο και αγαπητό στην χώρα μας. Η , φανταστική κατά μεγαλύτερη πιθανότητα, ιστορία του Hector, μέλους συμμορίας και αποτελεί φόρος τιμής στους Λατίνους οπαδούς του που ταυτίστηκαν με την μοναξιά που εξέφραζαν οι στίχοι του Morrissey. Αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του και όχι άδικα. Ευχόμαστε να μας κάνει την χάρη να το συμπεριλάβει στην επερχόμενη συναυλία στην χώρα μας. (ΓΒ)

18. Let Me Kiss You (You Are The Quarry, 2004)

Ένα από τα προσωπικά αγαπημένα μου κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας του καλλιτέχνη το οποίο λατρεύω να βάζω back to back με το "I Know It's Over" των Smiths. O Morrissey κυκλοφορεί ταυτόχρονα με την Nancy Sinatra δυο διαφορετικές εκδόσεις του κομματιού και παρά την ανατριχιαστική φωνή της Sinatra εμείς θα τολμήσουμε να προτιμήσουμε τον ρομαντικό τρόπο που τραγουδά ο Moz. "But then you open your eyes, and you see someone that you physically despise. But my heart is open to you". Τι στίχος... (ΓΒ)

19. I Have Forgiven Jesus (You Are The Quarry, 2004)

Ένα από τα πιο ιδιαίτερα και προκλητικά, στιχουργικά κομμάτια του Morrissey που περιγράφει ένα παιδί που νοιώθει μπερδεμένο ανάμεσα στην θρησκεία και την ικανότητα να διαχειριστεί τις, απαγορευμένες, επιθυμίες του. Όντας στο παρελθόν ο ίδιος ένα μικρο καθολικό παιδί στο Manchester κατηγορεί, αν και τελικά συγχωρεί, τον Ιησού για όλες τις επιθυμίες που ένοιωθε και δεν κατάφερε να εξωτερικεύσει. Στο βίντεο βλέπουμε τον Morrissey ντυμένο ως καθολικό ιερέα, το BBC 1 αρνήθηκε να παίξει το κομμάτι το οποίο προκάλεσε αντιδράσεις αλλά κατάφερε, δικαιολογημένα να κερδίσει ποικιλοτρόπως τις εντυπώσεις. (ΓΒ)

20. You Have Killed Me (Ringleader of the Tormentors, 2006)

Το πρώτο single του όγδοου άλμπουμ του Morrissey ξεχειλίζει θεατρικότητα, ιταλικό ρεαλισμό, και ποιοτική pop rock αισθητική. Με αναφορές στο “Accattone” του Pier Paolo Pasolini, την Anna Magnani, και τον Luchino Visconti, ο καλλιτέχνης αποπειράται έναν συναισθηματικό απολογισμό μέσα από μια ελαφρώς μελοδραματική ερμηνεία με γερές δόσεις υπαρξιακής ειρωνείας. Το πραγματικά εντυπωσιακό είναι πως όλο αυτό επιτυγχάνεται μέσα από μια φαινομενικά απλοϊκή ηχητικά φόρμα που όμως λειτουργεί τέλεια. Και ναι, προφανώς μιλάμε για μια άκρως πιασάρικη ρεφρενάρα που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης αφού με την πρώτη ακρόαση καταφέρνει να κάνει κατάληψη σε αυτό το σημείο του εγκεφάλου που αποθηκεύουμε μουσική και σε αναγκάζει να το μουρμουράς για μέρες. (ΑΑ)

21. The Youngest Was The Most Loved (Ringleader Of The Tormentors, 2006)

Ηχογραφημένο στην Ρώμη, το "Ringleader Of The Tormentors" είναι το πιο rock άλμπουμ της πλούσιας δισκογραφίας του Morrissey. Η ιταλική παιδική χορωδία ανατριαχιάζει ενώ εγώ ακόμα αναρωτιέμαι αν ο "the youngest was the shielded... and he turned into a killer" είναι ο Hector που γνωρίσαμε στο "First Of The Gang To Die". Κατά πάσα πιθανότητα όχι αλλά ο στίχος "There is no such thing in life as normal" είναι γραμμένος για να τον τραγουδάμε όσο πιο δυνατά γίνεται περιγράφοντας ταυτόχρονα απόλυτα τον χαρακτήρα του Morrissey. (ΓΒ)

22. That's How People Grow Up (Years Of Refusal, 2009)

To "Years Of Refusal" σημαδεύτηκε από την απουσία του πολυετή συνεργάτη του Morrissey Alain Whyte (πρώτη φορά μετά το "You Arsenal") o οποίος είχε πλέον αντικατασταθεί από τον Jesse Tobias τον οποίο γνωρίσαμε στο "Ringleader Of The Tormentors". Κατά συνέπεια έχουμε αρκετή ομοιότητα στον δυναμικό κιθαριστικό ήχο με τον προηγούμενο δίσκο. Το "That's How People Grow Up κυκλοφόρησε το 2008 ως ένα από τα δυο ακυκλοφόρητα κομμάτια που περιείχε η συλλογή "Greatest Hits" (το άλλο ήταν το "All You Need Is Me"). Μια σύνθεση που έδειχνε ξεκάθαρα την μουσική κατεύθυνση που επιθυμούσε να ακολουθήσει ο Morrissey την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. (ΓΒ)

23. I’m Throwing My Arms Around Paris (Years Of Refusal, 2009)
Η αλήθεια είναι πως, γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες και την γενικότερη “γκρίνια” του Morrissey, είναι δύσκολο να χωνέψουμε αυτή την απαράμιλλή τρυφερότητα και γλυκιά απογοήτευση που βγάζει σε – ουκ ολίγα εδώ που τα λέμε – κομμάτια του. Έτσι κι εδώ, το κομμάτι λειτουργεί ως μια ρομαντική απόδραση (with a twist) στην Πόλη του Φωτός, τελευταίο καταφύγιο του καλλιτέχνη τώρα που οι άνθρωποι δεν “έχουν ανάγκη την αγάπη του”. Γραμμένο από τον στενό του συνεργάτη και υπεύθυνο για πολλές μεγάλες στιγμές της δισκογραφίας του, Boz Boorer, και σε παραγωγή του Jerry Finn, υπεύθυνου, μεταξύ άλλων και για την παραγωγή του “You Are the Quarry”, το κομμάτι ήταν καταδικασμένο να εξελιχθεί σε «κλασσικό», όπως εξάλλου και έγινε. (AA)

24. Something Is Squeezing My Skull (Years Of Refusal, 2009)

Ένα από τα πιο δυναμικά μουσικά κομμάτια του Morrissey και ταυτόχρονα από τα πιο "straight to your face", ειλικρινή και πεσιμιστικά στιχουργικά. Το οξύμωρο "I'm doing very well" μετατρέπεται άμεσα σε "There is no love/hope, true friends in modern life" πριν αρχίσει να απαριθμεί διάφορες αγχολυτικές ναρκωτικές ουσίες. Ένα κομμάτι που βρίσκει τον Morrissey, 50 χρόνια ακριβώς μετά την γέννησή του, πιο οργισμένο από ποτέ δείχνοντας τεράστια αντίθεση με τον ρομαντικό, αν και πάντα προκλητικό, τραγουδοποιό που θυμόμασταν. Τυχαίο ή όχι, στο εξωφυλλο του single βρίσκουμε τον Morrissey δίπλα στο άγαλμα του Johnny Ramone επιθυμώντας, ίσως, να δημιουργήσει κάποιους punk rock συνειρμούς. (ΓΒ)

25. All You Need Is Me (Years of Refusal, 2009)

Σε μια εποχή που ο Morrissey έγραφε και κυκλοφορούσε την μία κομματάρα μετά την άλλη, το “All You Need Is Me” ξεχωρίζει ως μια από τις πιο “σκληρές” και, παράλληλα, παραδοσιακές συνθέσεις που τραγούδησε ποτέ. Συνεχίζοντας την πετυχημένη συνεργασία του με τον Jesse Tobias, ο οποίος του έχει χαρίσει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της πιο πρόσφατης δισκογραφίας του, και με μια σχεδόν αυτάρεσκη υπεροψία, ο Morrissey θυμίζει στους πάντες γιατί παραμένει μοναδικός με στίχους όπως “You don't like me, but you love me, either way you're wrong, you're gonna miss me when I'm gone” και δεν αφήνει κανένα (μα κανένα όμως) περιθώριο αμφισβήτησης. (ΑΑ)

26. The Bullfighter Dies (World Peace Is Non Of Your Businness, 2014)

Υπερασπιστής των δικαιωμάτων των ζώων και φανατικός χορτοφάγος. Ήταν ζήτημα χρόνου να ασχοληθεί, και, με το θέμα των ταυρομαχιών και γιατί όχι. Πολλοί από μας είμαστε αντίθετοι με το συγκεκριμένο βίαιο «εθίμο» απλά ο Morrissey μετατρέπει σε στίχους τις σκέψεις που μπορεί να κάνουμε αλλά δεν τολμούμε να ξεστομίσουμε. "The Bullfighter Dies and nobody cries, because we all want the bull to survive" . Ένα απλό και ευχάριστο, μουσικά, κομμάτι του οποίου ο σκοπός υπερτετεί της συνθετικής του αξίας. Σίγουρα, τόσο ο συγκεκριμένος δίσκος όσο και η δισκογραφία του Morrissey περιέχει καλύτερα κομμάτια αλλά εμείς στεκόμαστε περήφανα δίπλα στον ταύρο. (ΓΒ)

27. Spent The Day In Bed (Low In High School, 2017)

Σίγουρα αν ψάχνουμε τους καλύτερους δίσκους του Morrissey δεν θα ψάξουμε στις πρόσφατες κυκλοφορίες του. Ακόμα και στο νεότερο υλικό του όμως θα βρούμε μερικά πολύ αξιόλογα κομμάτια και ανάμεσα σε αυτά θα βρούμε πολύ ενδιαφέροντες και στοχευμένους στίχους οι οποίοι πάντα τραβούν την προσοχή. Στο φαινομενικά «τεμπέλικο» "Spent The Day In Bed" μας προτρέπει ουσιαστικά να κλείσουμε τις τηλεοράσεις και να αποφύγουμε την γνωστή προπαγάνδα που μας πλασάρουν τα δελτία ειδήσεων. Με το «περιτύλιγμα» μιας ευχάριστα μουσικής σύνθεσης ο Morrissey εναντιώνεται ξεκάθαρα στους σύγχρονους ρυθμούς ζωής... και μας θέλει με το μέρος του. (ΓΒ)

28. Jacky's Only Happy When She's Up on the Stage (Low in High School, 2017)
Παρόλο που ο 11^ος δίσκος του καλλιτέχνη περισσότερο δίχασε παρά ένωσε τους οπαδούς του, και ο Τύπος, στην καλύτερη, βρέθηκε σε μια σχετική αμηχανία ακούγοντας τον αγαπημένο του Moz να τραγουδάει “Everybody's running to the exit, exit” σε μια εποχή που το σοκ του Brexit ήταν ακόμη νωπό, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις αρετές του σπουδαίου αυτού τραγουδιού. Μέσω μιας στιχουργικής αμφισημίας από αυτές που αποδεικνύουν πόσο φοβερός στιχουργός είναι, ο Morrissey δημιουργεί ένα μυστηριώδες πορτρέτο της Jacky, που μετατρέπεται σε καθρέφτη μιας κοινωνίας που χάνει τον προσανατολισμό της. Και φυσικά, σε συνθετικό, ενορχηστρωτικό, και ερμηνευτικό επίπεδο, μιλάμε για μια από τις καλύτερες συνθέσεις του δημιουργού στα ‘10s (και όχι μόνο).

29. Bobby Don't You Think They Know (I Am Not A Dog On A Chain, 2020)

To συγκεκριμένο κομμάτι ξεχωρίζει στην δισκογραφία του Morrissey διότι τα στοιχεία που κάνουν την σύνθεση ιδιαίτερη δεν είναι οι στίχοι και η φωνή του ίδιου του καλλιτέχνη. H συμμετοχή του θρύλου της Motown Thelma Houston κερδίζει τις εντυπώσεις φέρνοντας μια πανέμορφη αντίθεση με τα φωνητικά του Βρετανού. Η αγάπη του Morrissey για τις γυναικείες φωνές του '60 είναι γνωστή από τις πρώτες μέρες των Smiths ενώ το ανατριχιαστικό σόλο στο σαξόφωνο απογειώνει ακόμα περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα. Μια σύνθεση που μας είχε εντυπωσιάσει όταν κυκλοφόρησε, γεγονός που δεν έχει αλλάξει ακόμα αποδεικνύοντας ότι το κομμάτι «ήρθε για να μείνει». (ΓΒ)

30. Rebels Without Applause (2022)
Είναι φοβερά πόσα πράγματα έχουν αλλάξει μέσα σε μια πενταετία. Προφανώς, ο Morrissey, ό,τι και να λέει ο ίδιος, ορθώς, δεν είναι cancelled. Όμως, το γεγονός ότι ένας καλλιτέχνης τέτοιου βεληνεκούς παραμένει χωρίς εταιρία, είναι ομολογουμένως ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο των καιρών. Το “Rebels Without Applause” κυκλοφόρησε το 2022 και προοριζόταν να είναι το πρώτο single του “Bonfire of Teenagers”, ενός άλμπουμ, στο οποίο συμμετείχαν οι Iggy Pop, Chad Smith, Flea, Josh Klinghoffer, και Miley Cyrus αλλά, μέχρι σήμερα, ακόμη δεν έχει κυκλοφορήσει. Από την BMG, στην Capitol, και με τα δικαιώματα του άλμπουμ τελικά να επιστρέφουν – με το αζημίωτο φυσικά – στον Moz, είναι απορίας άξιο αν τελικά θα ακούσουμε ποτέ ολόκληρο το άλμπουμ. Με έντονο Smiths αέρα, ο καλλιτέχνης τολμά να νοσταλγεί (ίσως και για πρώτη φορά στην καριέρα του) και μας χαρίζει ένα τραγούδι που μας άνοιξε την όρεξη για το κυρίως πιάτο που, όμως, δεν ήρθε ποτέ. Εμείς πάντως ελπίζουμε ακόμη. (ΑΑ)

Spotify Playlist - Morrissey Songbook