Mother Of Millions, we.own.the.sky., Allen's Hand @ Gagarin 205, 08/12/23

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τους Mother Of Millions ζωντανά, και σίγουρα δεν θα είναι και η τελευταία. Ανάμεσα στις μεγάλες στιγμές που μας έχουν χαρίσει, όμως, όλα αυτά τα χρόνια, η βραδιά της ογδόης Δεκεμβρίου ήταν σίγουρα μία από τις μεγαλύτερες. Όχι μόνο για τα όσα γνωστά και άγνωστα συνέβησαν (και στα οποία θα επεκταθώ παρακάτω), αλλά και επειδή ήταν μία νύχτα γεμάτη ποιοτικότατη μουσική, με την συμβολή των δύο εγχώριων opening acts.

Παρά τον διαφορετικό τους χαρακτήρα, τόσο οι we.own.the.sky όσο και οι Allen’s Hand συνέβαλαν με τον τρόπο τους στην εξέλιξη μίας γεμάτης και παθιασμένης συναυλιακής εμπειρίας. Το γεγονός, μάλιστα, ότι με τους τελευταίους περιόδευσαν μαζί στην "Orbit Tour", την οποία έκλεισαν με μία ακόμη εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη, είχε ως αποτέλεσμα ένα όμορφο κλίμα αλληλοεκτίμησης και συμπάθειας. Ας κάνουμε, όμως, ένα zoom in.

Λίγο μετά τις οκτώ, ανέβηκαν στη σκηνή οι Allen’s Hand, το ιδιαίτερο boyband με την ανορθόδοξη μουσική πρόταση, και την ανατρεπτική εικονοποιία. Ανέμενα μία εμφάνιση που θα αντλούσε περισσότερο απ’ την κοτοπουλίστικη ιδέα μίας αίρεσης αφιερωμένης στην υπηρεσία του Chicken King, όμως το συγκρότημα είχε άλλα σχέδια. Ο τραγουδιστής, ντυμένος ως Ken, από την πρόσφατη κινηματογραφική απεικόνισή του στην ταινία "Barbie", έδωσε μία καλοδεχούμενη extra πινελιά, ταιριαστή με την ενεργητική του παρουσία. Το alternative prog υβρίδιό τους, μπολιασμένο με αρκετές δόσεις funk και math, δεν άργησε να τραβήξει το κοινό, το οποίο στην αρχή μάλλον δεν ήταν πολύ εξοικειωμένο με το τι άκουγε κι έβλεπε.

Τρομερά παιξίματα τόσο στην ηλεκτρική κιθάρα, η οποία πέρα από πανταχού παρούσα ήταν και πολύ ευφάνταστη, όσο και από το ρυθμικό τμήμα του συγκροτήματος, με παλμό, αλλά και εξαιρετική γκρούβα, με κάποια σλαπίδια να πορώνουν οριζόντια και αδιακρίτως. Η δε φωνή ήταν μεν επιβαρυμένη από ένα αρκετά απαιτητικό υλικό, ωστόσο στο τέλος νομίζω έφερε εις πέρα τα καθήκοντά της με στυλ και προσωπικότητα. Η εστίαση του σχήματος στα singles που κυκλοφορούν σποραδικά το τελευταίο διάστημα δείχνει ότι έχουν πίστη στο νέο τους υλικό, και εξελίσσουν τον ήχο τους προς πολύ ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις.

Στη σκηνή ακολούθησαν, έπειτα, οι πληθωρικοί we.own.the.sky., και από την αρχή φρόντισαν να κάνουν ξεκάθαρο ότι πρόκειται να παραδόσουν μαθήματα όγκου και συναισθήματος. Με τις τρεις κιθάρες να αναλαμβάνουν κι από διαφορετικά επίπεδα στον ήχο τους, διάφορα εφέ, αλλά και ένα μπάσο που οργάνωνε τα πάντα μαζί με στακάτα κρουστά που καθοδηγούσαν τις δυναμικές, το συγκρότημα είχε μία πραγματικά μεγαλειώδη παρουσία. Παρ’ όλο που δηλώνω δύσπιστος προς μεγάλη μερίδα του post rock και ειδικά της ορχηστρικής του μορφής, μπορώ να πω ότι οι σταδιακές κορυφώσεις ενός εξαιρετικού υλικού κέρδισαν και εμένα, αλλά πιστεύω και κάθε άτομο που παραβρέθηκε στο Gagarin 205 το βράδυ της Παρασκευής.

Όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ένας φίλος, «τέτοιο χτίσιμο στην κλιμάκωση, μόνο στο ταντρικό σεξ», και μου φάνηκε μία ταιριαστή παραλληλία για το πόσο καλό έλεγχο της έντασης και της εκτόνωσης είχαν οι we.own.the.sky. με τη μουσική τους. Όχι χωρίς τον χαβαλέ τους, βέβαια, αφού διενήργησαν δημοψήφισμα για το τι προτιμάμε, μελομακάρονα ή κουραμπιέδες (κέρδισαν κατά κράτος τα πρώτα, why not both? θα πω εγώ), αλλά και νοσταλγικοί, με μία υπέροχη εκτέλεση του “Youth”, που ανέβηκε αρκετά και λόγω της αυθόρμητης συμμετοχής του κοινού στα χορωδιακά μέρη. Μας έκαναν, μάλιστα, δώρο-έκπληξη και την ζωντανή εκτέλεση ενός ακυκλοφόρητου κομματιού από τον επερχόμενο νέο δίσκο τους (εντός του 2024), το οποίο μου φάνηκε αρκετά βαρύ και ρυθμικό, σε μία καθηλωτική στιγμή – νόμιζα ότι άκουσα τον τίτλο ως "Eclipse" αλλά πάνω στο setlist αναγραφόταν ως "Perfeels".

'Ολα, όμως, περιστρέφονταν γύρω από την επικείμενη, headline εμφάνιση των Mother Of Millions, οι οποίοι κλείνουν φέτος τον κύκλο του περσινού EP τους "Orbit", και την περιοδεία που περιλάμβανε. Η αλήθεια είναι πως, από τις φορές που είδαμε μέσα στη χρονιά το συγκρότημα, στην τελευταιά μέρα του Rockwave αλλά και πριν μερικές εβδομάδες στο πλευρό των Riverside, η χθεσινή ήταν μακράν η καλύτερη.

Με τρομερή απόδοση κι αυτοπεποίθηση που προκύπτει αβίαστα από ένα άψογο υλικό, οι Mother Of Millions στέκονται μπροστά μας ως μία ιστορική πια μπάντα. Ο κόσμος που βρέθηκε κάτω από τη σκηνή μπορεί να μην γέμισε ασφυκτικά τον χώρο μεν, απέδειξε ωστόσο απόλυτα ταγμένος στο συγκρότημα και το όραμά του, τραγουδώντας κάθε στίχο, συμβάλλοντας με το πάθος και την φωνή του. Από αυτή την άποψη, δεν ήταν μόνο μία ακόμη συναυλία, αλλά και μία νύχτα σύνδεσης, με την αίσθηση οικογενειακής μάζωξης να αναδύεται κάθε φορά που το όνομα του Μάκη Τσαμκόσογλου ακουγόταν από κάποιο στόμα στο κοινό.

Μπορούμε να πούμε πολλά για τα κομμάτια που έπαιξαν, για το συναισθηματικό βάρος που έχουν πάνω μας, για την ιεροτελεστική παρουσία του Προκοπίου όσο δεν μας καθηλώνει με τις φωνητικές του ικανότητες, το αδηφάγο παίξιμο του Μπουκαούρη σε ντραμς και πλήκτρα, ή τον απίστευτο όγκο που καταφέρνει το δίδυμο Κωνσταντινίδη και Πρίφτη σε κιθάρα και μπάσο. Και πάλι, όμως, θα μοιάζουν λίγα, όταν το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο σε κάτι που θυμίζει best of συλλογή.

Όταν, μάλιστα, μας έκαναν το throwback στον πρώτο, υποτιμημένο και υποεκπροσωπημένο πλέον, δίσκο τους, με το "Orientation", θυμηθήκαμε πως πριν τις post rock κορυφώσεις, τον λυρισμό, και τον ελεγειακό τους χαρακτήρα, είχαν και έναν πολύ heavy εαυτό που, δεν θα πω ψέματα, μας έχει λείψει. Παρεμπιπτόντως, είχαν την ίδια ιδέα με τους we.own.the.sky. και μας παρουσίασαν ένα κομμάτι, προς το παρόν άτιτλο, από τον επερχόμενο νέο δίσκο τους, το οποίο κοιτάζει προς πιο heavy κατευθύνσεις - όπως έκανε, επίσης, το περσινό "Orbit" - με ένα ιδιαίτερο κιθαριστικό riff κι ένα τραχύ solo, πριν μία χαρακτηριστική μελωδία κλείσει τη σύνθεση.

Παρά την διπλή, απανωτή έκπληξη, όμως, η επιστροφή με "Anchor" δεν μείωσε καθόλου τον ενθουσιασμό, ενώ στο "Artefact" έλαμψε για άλλη μία φορά η κινηματογραφική αισθητική του ήχου τους. Εννοείται πως η βραδιά δεν θα τελείωνε χωρίς το "Rome", πριν απ’ αυτό όμως υπήρξε μία μαγική στιγμή, με την ανεβαστική διασκευή του "No Light, No Light" από την Florence + The Machine να έχει ήδη μεταμορφωθεί μέσα από το φίλτρο τους σε συναυλιακό αγαπημένο.

Όταν, βγαίνοντας, άκουγα κόσμο να επιμένει σε ιαχές με τη μελωδία του "Rome", σκεφτόμουν πως, παρά τα μικρά τεχνικά ζητήματα και τις ατασθαλίες που μπορεί να παρατηρούσε ένα προσεκτικό μάτι, οι Mother Of Millions απολαμβάνουν μία πολύ ιδιαίτερη λατρεία από ένα πραγματικά πιστό και παθιασμένο κοινό. Του έχουν, βέβαια, πρώτα προσφέρει μία ανεπανάληπτη ακουστική εμπειρία, και έναν ευρύ χώρο έκφρασης συναισθημάτων. Γι’ αυτό και μόνο, φυσικά, το άξιζουν, και μπράβο τους.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος