Paradise, George Gaudy & Sun @ Gagarin 205, 25/11/17

Οι παλιές αγάπες και ο Παράδεισος...

Η Ελλάδα αγαπάει τον Sivert Hoyem και ο Sivert Hoyem αγαπάει την Ελλάδα. Από τις ημέρες των αδικοχαμένων Madrugada μέχρι τις πρόσφατες σόλο επισκέψεις του, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία επί του ζητήματος. Είναι μια από εκείνες τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις, που η σχέση καλλιτέχνη και κοινού είναι πραγματικά βαθιά, θαρρείς ακλόνητη. Το γεγονός ότι πλέον ο Νορβηγός παρουσιάζεται ως ο τραγουδιστής των Paradise δεν δείχνει ικανό να αλλάξει την κατάσταση ούτε στο ελάχιστο.

Όταν πριν μερικούς μήνες ήρθε η ανακοίνωση για την επίσκεψη του σχήματος, λίγο καιρό μετά τη δημιουργία του, κανείς δεν πρέπει να έμεινε έκπληκτος. Αντίστοιχα αναμενόμενη ήταν και η ουρά που είχε δημιουργηθεί έξω από το Gagarin αρκετά πριν την καθορισμένη ώρα έναρξης της συναυλίας. Ανεξαρτήτως από τον βαθμό στον οποίο αυτό το κοινό ήταν προετοιμασμένο για το τι θα ακολουθούσε επί σκηνής, όλοι όσοι έδωσαν το «παρών» είχαν μια κοινή βάση· είχαν μαζευτεί για να ακούσουν μια αγαπημένη, οικεία φωνή.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όμως, το ξεκίνημα έγινε από τον George Gaudy και τους Sun. Παρά τις πρόσφατες αλλαγές στη σύνθεση του σχήματος, το σύνολο ακουγόταν δεμένο, ενώ σε συνδυασμό με την εμπειρία του mainman και το όλο στυλ, ηχητικό και οπτικό, ταίριαξε ιδανικά στο πνεύμα της βραδιάς. Η ένταση στις κιθάρες ήταν ισορροπημένη, τα φωνητικά στέκονταν μονίμως ένα επίπεδο ψηλότερα, αλλά το στοιχείο που έδωσε το κάτι παραπάνω ήταν τα ρυθμικά. Μπάσο και ντραμς τοποθετήθηκαν όσο «μπροστά» έπρεπε, φέρνοντας έναν ξεχωριστό αέρα στις συνθέσεις.

George Gaudy & Sun

Το μοναδικό μικρό ζήτημα σχετικά με τον ήχο είχε να κάνει με το δεύτερο μικρόφωνο, το οποίο όμως μέχρι το τρίτο περίπου κομμάτι λύθηκε. Συμπτωματικά, αυτό ήταν περίπου το σημείο που το κοινό έδειξε να συντονίζεται πλήρως και η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε για τα καλά. Από το mid-tempo "Why (Oh Why)", που όπως και τα υπόλοιπα κομμάτια παρουσιάστηκε αισθητά πιο groovy από τη στούντιο εκδοχή του, και μετά το χειροκρότημα μόνο δυνάμωσε. Το αποκορύφωμα ήρθε περίπου μισή ώρα μετά την έναρξη του σετ, στο οργανικό, σχεδόν κλασικό-prog κλείσιμο με τα γυναικεία φωνητικά.

Α.Μ.

Στο και μισή της δεκάτης βραδινής του Σαββάτου έμελλε να ηχήσουν οι σάλπιγγες της δευτέρας παρουσίας! Όχι αυτής που σκεφτήκατε, αλλά της δεύτερης επί ελληνικού εδάφους παρουσίας - και παρουσίασης -  του νέου σχήματος του αγαπημένου Νορβηγού του εγχώριου κοινού. Και όχι ακριβώς σάλπιγγες, αλλά η προηχογραφημένη απαγγελία του χωρίου που αποτελεί το ιταλιστί intro του "Humiliation" και των ζωντανών εμφανίσεων της νεοπαγούς μπάντας με τις τελολογικές αναφορές.

Εν μέσω χειροκροτημάτων και κραυγών ενθουσιασμού από την ασφυκτικά γεμάτη πλατεία του Gagarin, ανέβηκαν στην σκηνή οι τρεις μουσικοί που πλέον πλαισιώνουν την μεγάλη φωνή του Βορρά με τελευταίο τον ίδιο τον Sivert Hoyem. Βέβαια, αυτή η αρχική εντύπωση έμελλε να αλλάξει μέχρι το τέλος της βραδιάς, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Paradise

Οι Paradise είναι ένα super-group. Στις κιθάρες «κεντάει» ο Robert McVey, κιθαρίστας στην μπάντα της Marianne Faithful, το βάρος του μπάσου σηκώνει στιβαρά η Simone Butler των Primal Scream και στα τύμπανα κάθεται ο Jack Revy (δυστυχώς ο Rob Ellis, συνθέτης, πολυοργανίστας και στενός συνεργάτης της PJ Harvey, δεν μετέχει στην περιοδεία λόγω προβλημάτων υγείας). Εννοείται, πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ο πάντα εξαιρετικός Sivert.

Όλοι περιμέναμε λοιπόν με αγωνία αφενός να δούμε τί είδους «παιδί» μπορούν να γεννήσουν οι Madrugada με την P.J Harvey και τους Primal Scream, αφετέρου να απολαύσουμε ακόμη μία φορά την μοναδικά βαθιά φωνή με την ιδιαίτερη ερμηνευτική δεινότητα του Hoyem.

Paradise

Για να φύγουν από τα μέση και τα «διαδικαστικά» μιας συναυλιακής ανταπόκρισης, ο κόσμος συνέρρευσε στο βολικό Gagarin από νωρίς, με το αδιαχώρητο να γίνεται τουλάχιστον στο μπροστινό μισό του venue λίγο πριν το τέλος της εμφάνισης του opening act. Ο εξαερισμός απέδωσε αρκετά καλά, ο καλά σκηνοθετημένος φωτισμός έδωσε έξτρα πόντους στην λιτή εμφάνιση των συγκροτημάτων και ο ήχος εξαιρετικός στους Sun και όχι κακός στους Paradise. Οι όποιες ενστάσεις μου μάλλον αφορούν σε επιλογές της ίδιας της μπάντας και όχι αβλεψίες του ηχολήπτη, οπότε παραλείπονται με την αιτιολογία «θέμα γούστου». Ο κόσμος δοτικός και θερμός όπως μας έχει συνηθίσει σε κάθε εμφάνιση του Νορβηγού και, γενικά, το κλίμα πολύ ζεστό, ευχάριστο.

Επανέρχομαι τώρα στα πιο σημαντικά, που ουσιαστικά συνοψίζονται στην ερώτηση «Σ’ άρεσε η συναυλία;». Και δυστυχώς, η δική μου απάντηση δεν είναι υπερθετική. Αναγνωρίζω τις καλές στιγμές που είχε συνθετικά η νέα σύμπραξη (βλπτ. "Headwound"), συγκινούμαι πάντα με την χροιά της φωνής (έκπληξη τα αιθέρια φωνητικά στο "Crying"), συμμετέχω ακόμη στην ιδιαίτερη σχέση που έχουμε δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια με τον Hoyem και αναγνωρίζω το τεχνικά υψηλό επίπεδο των μουσικών των Paradise, αλλά οφείλω να παραδεχτώ -πρωτίστως στον εαυτό μου- ότι δεν ένοιωσα τον αναμενόμενο ενθουσιασμό.

Paradise

Το γεγονός το αποδίδω αποκλειστικά στις συνθέσεις που δεν μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και τις κατέταξα με μια πρώτη ακρόαση πιο κάτω από την προσωπική συλλογή του Sivert - τους Madrugada δεν τους βλέπουν ούτε με το κυάλι... Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αμφιβάλλω κατά πόσο φιλοδοξούν οι ίδιοι κάτι τέτοιο, αλλά όταν παίζεις για ένα κοινό βαμμένο στα χρώματα των Νορβηγών και περιγράφεις το στυλ της μουσικής που αναμένει να ακούσει από σένα ως "noir" και "explosive", δηλαδή σκοτεινό και εκρηκτικό, τότε μάλλον τον κόσμο τον αποπροσανατολίζεις.

Ο ίδιος ο Sivert είχε εξ αρχής ανεβάσει ψηλά τον πήχη των σκληρών προσδοκιών υποσχόμενος «δύναμη και ηλεκτρισμό». Δεν μπορώ δυστυχώς να προσυπογράψω την δήλωσή του. Με εξαίρεση το όντως εξαιρετικά δυναμικό και ηλεκτρισμένο παίξιμο στην κιθάρα και το όντως υψηλής τάσης "Headwound", η όλη εμφάνιση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με αυτές τις δύο λέξεις, γιατί τα κύρια χαρακτηριστικά της ήταν άλλα.

Paradise

Το γενναίο μονόωρο set -και το χαρακτηρίζω έτσι γιατί δεν περιείχε ούτε ένα τραγούδι από την εκτός μπάντας πορεία του Hoyem, δηλαδή δεν υπέκυψε στην εύκολη λύση για να κερδίσει την συμπάθεια του κοινού που είναι φανατικό του frontman- ενώ διέθετε και σκοτεινές στιγμές και εξάρσεις, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί συνολικά από αυτές. Τα νέα τραγούδια που μας παρουσιάστηκαν μάλλον περισσότερό ρέπουν προς έναν πυκνό και πολυτελή νεορομαντισμό όπου ο ηλεκτρισμός ανάβει τον πολυέλαιο παρά προκαλεί ηλεκτρική καταιγίδα και μια αισθητική πιο κοντά στη βελούδινη απαλότητα των '50s παρά στην ωμή σκοτεινιά του παγωμένου βιομηχανικού Βορρά που πάντα κουβαλούσε μαζί του ο Sivert σαν δώρο στον ζεστό Νότο. Και αυτό με απομάκρυνε αρκετά από την έκσταση.

Κατά τ’ άλλα, η μπάντα, δεμένη και σε φόρμα, απέδωσε καλά πάνω στην σκηνή και το συνολικό αποτέλεσμα είχε ποιότητα και συνοχή. Ο Hoyem μας επιβεβαίωσε ότι κινείται άνετα ανάμεσα στην καινούρια του οικογένεια και αφιέρωσε το δεύτερο τραγούδι του encore στον εκλιπόντα Νίκο Τριανταφυλλίδη αλλά και στο ίδιο το Gagarin που γιορτάζει τα δέκατα πέμπτα γενέθλιά του. Και ο συμπαθέστατος και εντυπωσιακός McVey έκλεβε τόσο συχνά την παράσταση, ώστε με έκανε πολλές φορές να αναρωτηθώ ποιος είναι τελικά ο frontman και με ανάγκασε στο συμπέρασμα πως οι Paradise έχουν δύο...

Κ.Μ.

Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης / pavlosmavridis.com

SETLIST

Humiliation
Living It Strange
Money
Gideon Bible
Crying
Ecstasy
Call My Name
Headwound
Duchess Seductress
Mary
Goodbye 21st Century

Encore:

Riding
Wonderful Life
I May Not You

  • SHARE
  • TWEET