Rockwave Festival (Robbie Williams, James Bay, Mika, Jonathan Jeremiah, Leon Of Athens) @ Terra Vibe Park, 01/07/23

Επιστροφή στη Μαλακάσα και το Terra Vibe Park για φέτος, με την επιστροφή μετά από οκτώ χρόνια του Robbie Williams, που μας είχε εντυπωσιάσει τότε με τη δυναμική του εμφάνιση. Μια μέρα πλαισιωμένη με καλλιτέχνες διαφορετικού ίσως προσανατολισμού, ωστόσο στο ευρύτερο πλαίσιο του pop/rock διαθέτουν όλοι τα δικά τους "hits".

Με την εύνοια του καιρού και το απαλό αεράκι να αποδεικνύεται σωτήριο την πρώτη μέρα του Ιούλη, ήδη από νωρίς αρκετός κόσμος είχε πιάσει τις σκιές, ενώ οι πιο θαραλλέοι βρέθηκαν στο κάγκελο υπό τον καυτό ήλιο για να συμμετέχουν στο πάρτυ που στηνόταν.

Leon Of Athens

Το πάντοτε δύσκολο άνοιγμα μιας τέτοιας συναυλιακής ημέρας, έχει πολλές προκλήσεις. Λίγο η ζέστη, λίγο ο ήλιος που κάνει το κοινό να ψάχνει να βρει σκιά μέσα στο λιοπύρι, υπάρχει πάντα μια αμηχανία. Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση η αμηχανία ξεπεράστηκε αμέσως, αφού ο Leon και η μπάντα του μπήκαν φουριόζοι, με ζωντάνια και όρεξη και δε χρειάστηκαν πολύ για να κερδίσουν το δυνατό χειροκρότημα του κοινού.

Για όσους έχουμε παρακολουθήσει την πορεία του Leon τα τελευταία χρόνια, η μεταμόρφωσή του σε ότι αφορά το performance είναι εντυπωσιακή. Με σαφή pop προσανατολισμό, και τραγούδια που είναι μεν πιασάρικα αλλά και ουσιώδη, όργωσε τη σκηνή και έκανε ό,τι μπορούσε για να ξεσηκώσει τον κόσμο. Μακάρι να είχε και ένα ασύρματο μικρόφωνο, κάτι που θα έκανε πιο εύκολο το γεγονός ότι χοροπηδούσε συνέχεια ενώ κατέβηκε και στο κάτω μέρος της σκηνής, μέσα στον κόσμο. Ο χορός που έριξε ο κόσμος στο "Κύματα", οι ταξιδιάρικες μελωδίες του υπέροχου "Aeroplane" αλλά και το ξεσηκωτικό "Baby Asteroid" έδειξαν ότι ο Leon με την παρέα του αξίζουν όχι απλά να έχουν παρουσία σε τέτοια φεστιβάλ, αλλά να παίζουν και μπροστά από ακόμη περισσότερο κόσμο. Με καλοδεμένη μπάντα (και εξαιρετικά δεύτερα φωνητικά), μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Η ΕΡΤ να τα ακούει αυτά μπας και τους στείλει και στη Eurovision, ειδικά μετά το φετινό φιάσκο.

Jonathan Jeremiah

Ο Βρετανός μουσικοσυνθέτης ήρθε να ρίξει λίγο τις ταχύτητες στο Terra Vibe, με το πιο χαλαρό ύφος που χαρακτηρίζει τη μουσική του. Με την ακουστική κιθάρα και τη φωνή του στο προσκήνιο, παρουσίασε δείγματα από τη δισκογραφία του που απαριθμεί πέντε δίσκους. Η αλήθεια είναι πως το υποτονικό ύφος των συνθέσεων του από τη μία ήταν ταιριαστό για μια καλοκαιρινή μέρα, αλλά θα ήταν προτιμότερο σε μια παραλία και να είμαστε ξαπλωμένοι στην άμμο. Υπάρχουν συμπαθητικές στιγμές όπως το "Happiness", ή το "Lost", και φάνηκε να υπάρχει ανταπόκριση από μερίδα του κόσμου. Ο Jonathan αστειεύτηκε σε διάφορες στιγμές για τον αέρα που χτυπούσε τη σκηνή, που μάλλον ήταν εντονότερος από το αεράκι που για μας ήταν σωτήριο.

Προσωπικά, αν και βρήκα την εμφάνιση τίμια και συμπαθητική, από τα μισά περίπου του σετ και μετά κουράστηκα, ίσως λόγω της ομοιογένειας των κομματιών αλλά και της αρκετά επαναλαμβανόμενης φύσης τους. Aξίζει να σημειωθεί βέβαια μια ενδιαφέρουσα στιγμή με το σόλο στο μπάσο που διαφοροποίησε λίγο το set. Ίσως σε ένα διαφορετικό χρόνο και τόπο να εκτιμήσω περισσότερο μια κατα τ’άλλα αξιοπρεπέστατη παρουσία.

Ήταν ωστόσο μια καλή ευκαιρία να επισκεφθούμε την έκθεση για το πρώτο rock φεστιβάλ που διοργανώθηκε πριν περίπου 40 χρόνια στην Ελλάδα, το Rock in Athens Festival. Τόσο οι φωτογραφίες, όσο και η προβολή του ντοκιμαντέρ "ΑΚΟΕ/ΑΜΦΙ: Η Ιστορία Μιας Επανάστασης (*Να κοιμάμαι στο στήθος του…)" είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι στο χρόνο και μια εξαιρετική ιδέα συνολικά που δίνει το στίγμα και τον παλμό εκείνης της εποχής που πλέον μοιάζει πολύ μακρινή.

Mika

Headline-worthy. Αυτό ήταν με δύο λέξεις το show του Mika, ο οποίος ήρθε και ξεσήκωσε όλο το Terra Vibe με την απίστευτη ενέργειά του. Με άψογα ελληνικά, μας καλωσόρισε λέγοντας πόσο χαίρεται που παίζει στη χώρα μας, κάτι που ήθελε πολύ καιρό να κάνει. Ξαπλωμένος στο πιάνο, δεν μας προετοίμασε για το τι θα επακολουθούσε.

Αναμφίβολα χαρισματικός showman, έκανε τη σκηνή δική του σε λίγα μόνο λεπτά. Τα φωνητικά του αρχικά ήταν λίγο χαμηλά στη μίξη, αλλά σύντομα αυτό διορθώθηκε. Προφανώς στα ραδιοφωνικά hits το sing-along πήγε σύννεφο. Ναι, για το "Relax, Take It Easy" λεω, που όσο κι αν έχω βαρεθεί να το ακούω παντού, παραμένει συναυλιακά ένα δυνατό highlight.

Αυτό που πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Mika είναι το πόσο αλληλεπιδρά με το κοινό, με τρόπο φυσικό. Κατέβηκε στο κοινό, πέρασε τα κάγκελα για να βρεθεί και πίσω από την πρώτη ζώνη, πήρε το λούτρινο από μια μικρούλα, διασχίζοντας μεγάλο μέρος του κόσμου, για να επιστρέψει παίρνοντας αγκαλιά το κοριτσάκι, λέγοντάς μας πως θα της επιστρέψει το παιχνίδι μόνο εάν χορέψουν όλοι στο επόμενο κομμάτι, πράγμα που έγινε φυσικά.

Η αγάπη του κοινού φάνηκε και σε δεύτερη φάση, με ένα χειροποίητο πορτραίτο του να φτάνει επί σκηνής, με τον ίδιο να το αγκαλιάζει και να είναι εμφανώς συγκινημένος και χαρούμενος. Όπως ανέφερε, πέρασε μεγάλο μέρος της καραντίνας στην Αθήνα, κι έτσι έχει αποκτήσει ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τη χώρα μας.

Highlight της εμφάνισης ήταν το "Underwater", όπου σαν διευθυντής ορχήστρας ο Mika έδινε το σήμα σε κάθε πλευρά του κοινού, για να έρθει το συντονισμένο sing-along στο refrain του κομματιού.

Το show κορυφώθηκε με τον καλλιτέχνη να φοράει ένα τεράστιο κράνος με μορφή τίγρης, και εκείνη τη στιγμή ο αέρας και η εκρηκτικότητα τού έδειξε πόσο μεγάλος showman είναι, κλέβοντας και πάλι τα βλέμματα και τις εντυπώσεις. Μια εμφάνιση αντάξια headliner, παρά τον ήλιο και τη ζέστη, που θέτει τις βάσεις για την επόμενη φορά που αν μη τι άλλο προμηνύεται φαντασμαγορική.

James Bay

Καμιά φορά είναι η σειρά εμφάνισης, αλλά και το ματσάρισμα που γίνεται σε κάθε φεστιβάλ, που μπορεί να "χαντακώσει" καλλιτέχνες που δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, αλλά λυγίζουν υπό το βάρος των "προηγούμενων". Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον συμπαθή James Bay και την παρέα του.

Το γλυκό (ή και γλυκανάλατο ανάλογα τα γούστα) ροκάκι του James Bay, θεωρητικά έχει τα υλικά της επιτυχίας για μια καλοκαιρινή φεστιβαλική μέρα. Νοσταλγικές, teen-movie μελωδίες, ανεβαστικούς ρυθμούς, πιασάρικα ρεφραίν. Τι άλλο να θελήσεις; Κι όμως κάπου χάθηκε η μαγεία.

Σίγουρα το γεγονός ότι ο Mika που προηγήθηκε έκλεψε τις εντυπώσεις δε βοήθησε καθόλου, μιας και ο James Bay δεν βασίζεται στο show, αλλά καθαρά στο μουσικό κομμάτι. Κάπως έτσι, πέρα από το hit "Hold Back The River" όπου ξαφνικά βγήκαν στη φόρα όλα τα κινητά (τι κακό κι αυτό), σε γενικές γραμμές ήταν μια αξιοπρεπής, στα όρια της διεκπαιρεωτικής - εμφάνιση. Καλά περάσαμε, και πήραμε και μερικές ανάσες πιάνοντας τα γρασίδια και τις (ευτυχώς κρύες) μπύρες.

Robbie Williams

Όταν πρωτοφτάσαμε στο Terra Vibe, είχα προσέξει κάτι επιφάνειες γωνιακές κρεμάμενες από ψηλά στη σκηνή. Είχα υποθέσει ότι ίσως ήταν οθόνες, αλλά δεν άναψαν ποτέ. Μέχρι τις 22:30 περίπου, όπου άρχισαν να κατεβαίνουν και να καταλαμβάνουν τη σκηνή. Το setup, πριν ξεκινήσει καν το show, φαινόταν εντυπωσιακό. Ίσως λιγότερο εντυπωσιακό βέβαια από αυτό που επρόκειτο να δούμε στη συνέχεια.

Ξεκίνημα με το σχεδόν σαρκαστικό "Hey Wow Yeah Yeah", για να έρθει το "Let Me Entertain You" να ανοίξει ουσιαστικά τη βραδιά, με ένα φαντασμαγορικό θέαμα επί σκηνής. Μπαλέτο, οθόνες που σε έκαναν να μην ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις, κι ένας Robbie Williams εμφανώς χαρούμενος, μα πάνω απ’όλα σαφέστατα showman από τους λίγους.

Χωρίς να έχω την τύχη να ξαναβρεθώ σε συναυλία του καλλιτέχνη, νομίζω ο σωστός όρος για να περιγράψουμε αυτό που ζήσαμε είναι "performance". Κι αυτό, γιατί πέραν του μουσικού κομματιού, που αποδόθηκε με τρομερή συνέπεια κι επαγγελματισμό, η διάδραση με το κοινό περνάει σε άλλα επίπεδα. Ιστορίες για τους Τake Τhat, μια αναδρομή στην καριέρα του, αλλά και μια ενδοσκόπηση επί σκηνής. Το χιούμορ ως βασικός παράγοντας στην εξίσωση, με την εξιστόρηση του παρελθόντος, με ευτράπελα (όπως ο η εμφάνιση του ποπού του στο βιντεο των Take That), αλλά και τρολάρισμα στο κοινό (ο περίφημος Δημήτρης - η D νομίζω δε θα ξεχάσει ποτέ τα μαθήματα ιστορίας). Το ατυχές αστείο για την Ελλάδα και το γεγονός ότι ο κόσμος ήθελε να του πάρει τα πετράδια από το μπλουζάκι μόνο ως κακή στιγμή μπορεί να χαρακτηριστεί, ίσως μια επίσκεψη στο βρετανικό μουσείο τον κάνει να αναθεωρήσει την υπόνοια περί κλεψιάς.

Πέραν του χιούμορ, υπήρξαν και στιγμές συγκίνησης, όπου μας περιέγραψε τις δυσκολίες που πέρασε με την ψυχική του υγεία και τις καταχρήσεις, και πως βρήκε το φως μέσα από την οικογένειά του. Το cover στο "Don’t Look Back In Anger" - κατά παράδοση των rock covers στις συναυλίες του, τραγουδήθηκε από κάθε φωνή στο Terra Vibe και ξεχώρισε ανάμεσα στα τόσα hits. Οι πιστοί του fans ήταν εκεί, κάποιους μάλιστα τους αναγνώρισε από την προηγούμενη φορά. Στο "Feel", με μια φωνή, το refrain ηχούσε εξίσου δυνατά από τα ηχεία και τον κόσμο.

Το encore ήρθε να επισφραγίσει την εντυπωσιακή εμφάνιση, με το "She’s The One" να αφιερώνεται σε μια κοπέλα στο κοινό, η οποία δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνησή της. Το αναμενόμενο αλλά καλοδεχούμενο "Angels" ήταν η κορύφωση της βραδιάς. Σαν να μη θέλει να φύγει από τη σκηνή, ο Robbie επανήλθε μετά την αποχώρηση των μουσικών του, και σε μια acapella εκδοχή, μαζί με το κοινό, έκανε ένα ποτ πουρί από τα hits του, σε σκηνικό που ήταν ταυτόχρονα μαγικό αλλά και μια επιβεβαίωση για τον ίδιο, για τη διαχρονικότητα κάποιων κομματιών του.

Τα κονφετί που έπεσαν αφού είχαν όλοι αποχωρήσει απο τη σκηνή, και με το φεγγάρι στον ουρανό, μας άφησαν για λίγο να χαζεύουμε και να επεξεργαζόμαστε αυτή την εντυπωσιακή βραδιά που ζήσαμε. Το δυστυχώς αναμενόμενο μποτιλιάρισμα που αποτελεί και διαχρονικό πρόβλημα στο Terra Vibe, ήταν μια αχρείαστη ταλαιπωρία σε ένα κατα τ’άλλα πολύ όμορφο ξεκίνημα για το φετινό Rockwave.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά