Rockwave Festival (The Last Shadow Puppets, Dropkick Murphys, Suede, Turbonegro, The Subways κ.α.) @ Terra Vibe, 05/06/16

Η απόμακρη, φινετσάτη ομορφιά των Last Shadow Puppets σε ευθεία αντιπαράθεση με τον επί σκηνής πανικό του "I’m Shipping Up To Boston"

Μετά την πρώτη και τη δεύτερη μέρα του Release Athens, ανηφορίσαμε προς τον πανέμορφο χώρο του Terra Vibe στη Μαλακάσα για την τρίτη κατά σειρά φεστιβαλική ημέρα ενός καυτού καλοκαιριού που εστίασε φέτος σχεδόν αποκλειστικά σε ονόματα του εναλλακτικού χώρου. Ο κόσμος που κατέκλυσε τη Μαλακάσα ήταν αρκετός, καθιστώντας την προσέλευση, σαν εικόνα πάντα -καθότι δεν γνωρίζουμε τα οικονομικά- ικανοποιητικότατη. Εν αντιθέσει με το πρόσφατο παρελθόν και τα αλλοπρόσαλλα lineup που έφτιαχνε, θαρρείς, σε random generator το Rockwave, η πρώτη μέρα του φετινού φεστιβάλ είχε σχεδιαστεί με μια ιδιαιτέρως έξυπνη συνοχή και ροή. Από τη μία μεριά, η alternative rock Terra σκηνή με τέρμα της μια όμορφη, επαγγελματική εμφάνιση από τους Last Shadow Puppets. Στην αντίπερα όχθη, μια πιο χύμα, συναυλιακή και punk Vibe σκηνή, που κατέληξε σε χορό θεατών στο σανίδι, παρέα με τους Dropkick Murphys.

Η Vibe Stage είχε δομηθεί εξαρχής με φανερά punk θεμέλια και το ξεκίνημα της δεν θα μπορούσε να είναι ιδανικότερο. Οι Wish Upon A Star κυκλοφόρησαν πέρσι τον τρίτο τους δίσκο, "Through Thick And Thin", κομμάτια του οποίου παρουσίασαν μπροστά σε ένα -όχι τόσο μικρό όσο θα περίμενες λόγω ώρας- κοινό. Το πολιτικοποιημένο και γεμάτο ενέργεια punk rock τους έχει το βλέμμα στραμμένο στην αμερικανική σκηνή και συγκροτήματα του λεγόμενου orgcore, όχι τόσο εναλλακτικά όσο οι Hot Water Music, μα περισσότερο προς το μελωδικό hardcore-ίζον punk των Paint It Black. Έχοντας τον άχαρο ρόλο του πρώτου support, μπορούμε να παραδεχτούμε πως τα κατάφεραν περίφημα.

Wish Upon A Star

Μ.Π.

Θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι οι Whereswilder ήταν το πρώτο μεγάλο όνομα της ημέρας; Πιστεύω πως όχι αν εννοηθεί ως ένα συγκρότημα με δικό του κοινό, τακτική δισκογραφία και ικανότητες να συγκινεί και όχι ως το «υποχρεωτικό» ντόπιο όνομα για να ξεκινήσουμε το πρόγραμμα. Πάντως, αν έφεραν αυτό το δικό τους κοινό, η αλήθεια είναι πως χάθηκε μπροστά στον δυνατό ήλιο και τη μεγάλη σκηνή. Οι περισσότεροι είδαν καθήμενοι ακόμα το πρώτο συγκρότημα του Terra Stage και λίγος κόσμος συγκεντρώθηκε όρθιος μπροστά. Όλοι, όμως, έδειξαν να απολαμβάνουν και να χειροκροτούν μία εμφάνιση με μόνο ερωτηματικό το αν θα τους «καταπιεί» η μεγάλη σκηνή.

Whereswilder

Ε, παρότι, όπως πάντα συμβαίνει, προσωπικά τους έχω απολαύσει πολύ περισσότερο στους μικρούς κλειστούς χώρους, δεν έδειξαν να πτοούνται από τον Λεβιάθαν της σκηνής. Μάλιστα, τόλμησαν πολύ επιτυχημένα να παρουσιάσουν και δύο νέα και ιδιαίτερα όμορφα τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο τους, που φαίνεται να τους πηγαίνει σε άλλες κατευθύνσεις, αφού το fuzz και το feedback της νεοψυχεδέλειας πάει στην άκρη και έρχονται στο προσκήνιο άλλα, πιο κλασικά ακούσματα, παρόμοιας αλλά όχι ίδιας αισθητικής όπως οι Byrds, οι Allman Brothers ακόμα και οι Free. Αν αυτό ισχύει ή είναι σύμπτωμα της ηλίασης, μέλλει να αποδειχθεί.

Κ.Σ.

Τα τέσσερα εδώ και καιρό, μετά την προσθήκη της δεύτερης κιθάρας της Χρυσάνθης Τσουκαλά, μέλη των The Callas ανέβηκαν στη σκηνή στις 17:00, όπως ακριβώς ήθελε το ανακοινωθέν πρόγραμμα. Η ώρα εμφάνισής τους δεν αβάνταρε εξ αρχής το εμμονικό τους, α-μελωδικό alt rock, αλλά μια νεοϋορκέζικη συννεφιά σκέπασε το Terra Stage για μισή ώρα και η επιθυμητή γκρίζα ατμόσφαιρα επετεύχθη.

The Callas

Για το μισάωρο σετ τους ανέτρεξαν σ’ όλη τους τη δισκογραφία που το κοινό έδειξε είτε να γνωρίζει, είτε να ενδιαφέρεται να γνωρίσει, παρ’ ότι στα δυο-τρια διάσπαρτα riff, στα surf σπαράγματα ή το αναμενόμενα μπόλικο noise σε ενοχλητικά δυνατή ένταση (τα πάντα στο τέρμα), η μπάντα των Αφών Ιωνά δεν εντυπωσίασε τεχνικά. Στηριζόμενοι μια στην επαναληψιμότητα (οι λεγόμενες και λούπες) των συνθέσεών τους και μια στον δύστροπο θόρυβο από τον οποίο απουσίαζε οτιδήποτε το αξιομνημόνευτο, κατέστη σαφές πως πρόκειται για συγκρότημα για συγκεκριμένα αυτιά και διαθέσεις.

Μεταξύ άλλων, ακούστηκαν τα: It’s Sunday I'm Bleeding / Sad Erection / La jalousie / Am I Vertical? / Disaster

Κ.Μ.

Οι Despite Everything πήραν δικαιωματικά την punk σκυτάλη από τους Wish Upon A Star. Πρόκειται για μία από τις πλέον σημαντικές μπάντες για την εγχώρια punk εξέλιξη, με συμβολή τόσο στα δικά μας δρώμενα αλλά και πολυάριθμες συναυλίες στο εξωτερικό, προσπαθώντας με κόπο και ιδρώτα να κάνουν το όνομά τους. Αυτή η εμπειρία μετουσιώθηκε σε μια άκρως δεμένη εμφάνιση στη σκηνή, με επαγγελματισμό που συνήθως δεν θα περίμενες από μια ελληνική punk μπάντα, κακά τα ψέματα.

Despite Everything

Οι μουσικές τους είναι γεμάτες ευδιάθετες μελωδίες και οι μικρές σε διάρκεια συνθέσεις, παρόλη την ομοιομορφία που τις χαρακτήριζε, συνέχισαν όμορφα ένα δυναμικό χτίσιμο, σε έναν δρόμο που λίγο αργότερα θα έβγαζε προς την ιδιόρρυθμη εμφάνιση των Turbonegro. Μάλιστα, η δυάδα Despite Everything - Whereswilder δημιούργησε αυτόματα τη θετική σκέψη πως, τώρα πια, ό,τι μουσικό ύφος και να έχεις στο μυαλό σου, πάντα θα βρεις ένα σοβαρό, ταλαντούχο και φτασμένο (σε συγκεκριμένα πλαίσια) ελληνικό συγκρότημα που παίρνει στα σοβαρά την τέχνη του, να πλαισιώσει αξιωματικά τα υπόλοιπα ονόματα.

Μ.Π.

Είκοσι λεπτά μετά τις έξι, εμφανίστηκαν οι Εγγλέζοι The Subways, που με ιδιαίτερη ευθυμία άρχισαν σε σπαστά ελληνικά να μας προτρέπουν για «χέργια στον αγέρα», να μας χαιρετούν λέγοντας πόσο ευτυχείς είναι που ήρθαν στη χώρα μας, να μας ευχαριστούν για το αντι-χειροκρότημα και πολλά άλλα ωραία και συμπαθή. Η έντονα θετική ενέργεια του υπερκινητικού τρίο δεν μας άφησε ασυγκίνητους σαν κοινό, γι’ αυτό και ακολουθούσαμε κατά γράμμα τις «εντολές» του επικοινωνιακού κιθαρίστα frontman, ο οποίος όργωνε τη σκηνή και με τη σειρά του μας αφιέρωνε βροχή τα τραγούδια (ένα πήγε και στη μητέρα του), έκανε κι ένα stage dive με το συνακόλουθο crowd surf του, ενώ δεν παρέλειψε να μας διηγηθεί μικρές ιστορίες και να αστειευτεί για τις επιδόσεις του ντράμερ τους.

The Subways

Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο μισό του σετ, ο Josh Morgan έδειξε να αργοπορεί σε σχέση με τον ρυθμό που επέβαλαν οι νευρικές συνθέσεις, αλλά όσο πέρναγαν τα τραγούδια «ζεστάθηκε» και η απόδοσή του βελτιώθηκε σημαντικά. Άπαντες φάνηκαν να το διασκεδάζουν με την ψυχή τους και τα πενήντα λεπτά του μελωδικού post-punk των Subways -που αποδείχθηκαν λαμπρά φεστιβαλική συμμετοχή- κατάφεραν να γεμίσουν για πρώτη φορά τον χώρο κάτω από το Terra Stage. Ακούσαμε και μια στροφή του mega hit "Rock & Roll Queen" σε ελληνική απόδοση! Ίσως η πιο feel-good παρουσία της βραδιάς!

SETLIST

Oh Yeah
City Pavement
Mary
Taking All The Blame
I Want To Hear What You Have Got To Say
Good Times
Dirty Muddy Paws
Kiss Kiss Bang Bang
Obsession
At 1 AM
It's a Party
We Don't Need Money To Have A Good Time
Celebrity
Rock & Roll Queen

Κ.Μ.

Η σημαία "Turbojugend Greece" κυμάτιζε από νωρίς, οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί φόρεσαν τα jean jackets αδιαφορώντας για τη ζέστη και ένα μεγάλο συναυλιακό απωθημένο ήταν έτοιμο να εκπληρωθεί. Οι Turbonegro με τις «παρδαλές» αμφιέσεις τους βρίσκονταν στο Vibe Stage προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού στις πρώτες γραμμές. Λίγο πιο πίσω το πιο «ουδέτερο» κοινό παρακολουθούσε με ένα αμήχανο χαμόγελο λόγω της ιδιόμορφης εμφάνισης του συγκροτήματος.

Turbonegro

Το "All My Friends Are Dead" έφερε περισσότερο κόσμο στο pit, ενώ πλέον δεν υπήρχε γυρισμός από το ξέφρενο party των Νορβηγών. Όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω στον frontman Tony Sylvester, ο οποίος ανταποκρίνεται απόλυτα τόσο στα φωνητικά όσο και στην απαραίτητη θεατρική σκηνική παρουσία. Ανάμεσα στα κομμάτια πρόλαβε να προσποιηθεί πράξη στοματικού έρωτα με τον Rune Gronn, έκανε λογοπαίγνιο μεταξύ των λέξεων "Greece" και "Grease" και χόρεψε με λαγνεία που ακόμα και οι θηλυκές παρουσίες του φεστιβάλ θα ζήλευαν.

Turbonegro

Φυσικά η διάρκεια του σετ των Turbonegro δεν θα μπορούσε να ήταν αρκετή ώστε να «χορτάσει» τους οπαδούς τους, ούτε να καλύψει την πλούσια δισκογραφία του συγκροτήματος. Προλάβαμε, όμως, να ακούσουμε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους με αποκορύφωμα τα "The Age Of Pamparius" και "I Got Erection", που έκλεισαν την εμφάνισή τους. Το "Turbojugend Thessaloniki" έχει ήδη επιβεβαιωθεί και μαζί με τα αντίστοιχα του Πειραιά και της Αθήνας θα βάλουν τα δυνατά τους ώστε να έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και ένα ολοκληρωμένο live των θεότρελων Νορβηγών.

Γ.Β.

Πέντε μόλις λεπτά μας «έκλεψαν» οι Suede από τα υποσχεθέντα που θα διαρκούσε η μονόωρη εμφάνισή τους στη σκηνή του Terra Vibe και θεωρούνται απώλεια. Η μπάντα του Brett Anderson ήταν χθες σε μεγάλη φόρμα και απέδειξε το μεγάλο αντίκτυπο της μουσικής της όταν ακούγεται (και παίζεται) ζωντανά. Εικοσιπέντε λεπτά μετά τις εννιά συνεχίστηκε η από σκηνής βρετανική εισβολή στο φετινό Rockwave, όπου οι alt rockers από το Λονδίνο, αν και ξεκίνησαν με δύο τραγούδια από τον καινούριο τους δίσκο "Night Thoughts", σοφά επέλεξαν να μας χαρίσουν ένα setlist που διατρέχει την εικοσαετή δισκογραφική τους πορεία, μιας και ως κοινό είχαμε πολλά απωθημένα. Ακούστηκε και το σπάνιο "By The Sea".

Suede

Παρ’ ότι η απόδοση των τραγουδιών ήταν τεχνικά άψογη, ο ήχος είχε έντονες αλλά παροδικές αδυναμίες, οι οποίες μάλλον πρέπει να αποδοθούν ολοκληρωτικά στον αέρα που φυσούσε καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια του σετ και παρέσερνε συχνά μαζί του την ένταση των ηχείων. Την ένταση, όμως, της ερμηνείας του Anderson δεν μπορεί τίποτα να την παρασύρει. Αντιθέτως, αυτός μας παρέσυρε με την παρουσία και τη φωνή του. Ο χαρισματικός frontman των Suede, όμως χθες, απέδειξε ότι εκτός της προκλητικής και ισχυρής σκηνικής του παρουσίας, διαθέτει και μια αξιοζήλευτη αίσθηση του μέτρου. Ο εκφραστικός του μινιμαλισμός στηρίζει την συγκέντρωση των αυτιών του κοινού στη μουσική, χωρίς να αφήνει τα μάτια του παραπονεμένα. Σε πολύ καλή βραδιά και ο Neil Codling με τα εξαιρετικά του πλήκτρα.

Suede

Με καλή επικοινωνία με τον κόσμο -παρ’ όλη την αγγλική προφορά και τη γρήγορη εκφορά των λέξεων- ο ίδιος ο Brett έδειξε να το διασκεδάζει, βρέθηκε αρκετές στιγμές πολύ κοντά στο κοινό και το ευχαρίστησε ουκ ολίγες φορές που και τραγούδησε μαζί του και χόρεψε. Το encore φάνηκε από τα πρώτα τραγούδια επιβεβλημένο.

SETLIST


When You Are Young
Outsiders
No Tomorrow
Trash
Filmstar
Animal Nitrate
We Are The Pigs
Killing Of A Flashboy
Sometimes I Feel I'll Float Away
Everything Will Flow
Can't Get Enough
By The Sea
She's In Fashion
So Young
Metal Mickey
Beautiful Ones

Encore:
New Generation

Κ.Μ.

Κατά πολλούς οι πραγματικοί headliners του φεστιβάλ, οι Dropkick Murphys. Και αν η διαπίστωστη αυτή, βέβαια, εμπεριέχει και θέματα γούστου, αυτό που είναι μάλλον αναντίρρητο είναι ότι κανένας άλλος στη διάρκεια της ημέρας δεν μπόρεσε να ξεσηκώσει τόσο μαζικά και τόσο έντονα τους θεατές που έκαναν τον κόπο να τους ακούσουν, γεμίζοντας ασφυκτικά τη μικρή σκηνή μέχρι τέρμα πίσω. Και δεν ήταν και λίγοι αυτοί, αφού το πάνω μέρος του Terravibe, ο χώρος της μικρής σκηνής, είχε κατακλυσθεί, ανά περιοχές ασφυκτικά, και μόνο αρκετά ψηλά αραίωνε ο κόσμος. Δείγμα ότι η πρώτη επίσκεψη στη χώρα μας μετά από είκοσι χρόνια ήταν σημαντικό κάλεσμα και αξιοσημείωτο γεγονός και για τους ίδιους αφού δεν παρέλειψαν να το σχολιάσουν - μαζί με τις απαραίτητες αλλά μάλλον ειλικρινείς υποσχέσεις τους να ξανάρθουν («κανονικά θα έπρεπε να σας πληρώνουμε εμείς για να παίζουμε μπροστά σας»). Η συγκυρία αυτή, πάντως, μας έφερε στην ευχάριστη θέση να ακούσουμε τραγούδια από όλη την καριέρα τους όπως μας είπαν ότι εξαρχής ήταν ο σκοπός τους.

Dropkick Murphys

Και μπορεί να ξεκίνησαν με το "The Boys Are Back" από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, αλλά μας έπαιξαν μέχρι και το πρώτο τραγούδι που έγραψαν ποτέ μαζί και φυσικά πολλά πολλά αγαπημένα. Ο πρώτος «χαμούλης» έγινε με το "Johnny I Hardly Knew Ya" όταν και πρωτοβγήκαν και τα αναμενόμενα καπνογόνα και ο δεύτερος με το "The State Of Massachusetts". Η συναυλία χαρακτηρίστηκε από τις εναλλαγές του κέλτικου και του punk χαρακτήρα τους με μία τον έναν και μία τον άλλον να παίρνουν τα ηνία και αντιστοίχως τα όργανα που συμμετέχουν να ποικίλουν πέραν του κλασικού πυρήνα κιθάρας, μπάσου, ντραμς.

Dropkick Murphys

Σε όλη αυτή τη διάρκεια της συνολικά μίας ώρας και είκοσι λεπτών δεν άφησαν ποτέ να δημιουργηθεί «κοιλιά». Οι εναλλαγές ακουστικών και ηλεκτρικών ήχων, mid tempo ή ιρλανδικής μπαλάντας με καταιγιστικούς ρυθμούς (ο ντράμερ ηγέτης στον ήχο τους) απλά παρέσυραν τους οπαδούς τους και όχι μόνο σε συνεχή ρυθμικά χειροκροτήματα. Εκεί, όμως, που, κατά το κοινώς λεγόμενο, πήραν σκαλπ ήταν όταν πλέον για το κλείσιμο ακούστηκαν τα "Rose Tattoo", "Kiss Me I’m Shitfaced" και "Shipping To Boston". Ειδικά στα δύο τελευταία δημιουργήθηκε και μία από τις εικόνες του φεστιβάλ με καμμιά 30αριά κοπελίτσες από το κοινό να ανεβαίνουν στη σκηνή τραγουδώντας και χορεύοντας με το συγκρότημα. Εικόνα που και μόνη της είναι ικανή να αποδείξει πόσο υπέροχη υπήρξε η εμφάνισή τους. Πώς ακολουθείς μία τέτοια εμφάνιση και πώς κερδίζεις τις εντυπώσεις από τους Ιρλανδοαμερικάνους; Έργο σχεδόν ακατόρθωτο.

SETLIST

The Boys Are Back
Prisoner's Song
Walk Away
The Gang's All Here
Johnny, I Hardly Knew Ya
Upstarts and Broken Hearts
Sunshine Highway
Barroom Hero
Famous for Nothing
Forever
Citizen C.I.A.
Good Rats
The Warrior's Code
The Fields of Athenry
(Pete St. John cover)
Going Out in Style
Rose Tattoo
The State of Massachusetts
Worker's Song
Out of Our Heads
Kiss Me, I'm Shitfaced
I'm Shipping Up to Boston

Κ.Σ.

Μετά το καταιγιστικό πάρτι των Dropkick Murphys, χρειαστήκαμε κάμποση ώρα για να εγκλιματιστούμε στην εμφάνιση των Last Shadow Puppets, καθότι η συναυλιακή τους προσέγγιση απέχει παρασάγγας. Μέσα σε μία ώρα και σαράντα-πέντε λεπτά, με το κατά κύρια βάση mid tempo υλικό τους που συνήθως εναλλάσσονταν μεταξύ μπαλάντας και μπαλαντοειδούς κομματιού, οι Puppets δεν επεχείρησαν ούτε μια στιγμή να ξεσηκώσουν το κοινό. Αντ’ αυτού, με μια άκρως δουλευμένη και επαγγελματική εμφάνιση, έδειξαν να έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στο υλικό και τις δυνατότητές τους, αφήνοντας τη μουσική να κάνει τη δουλειά.

Ο ήχος ήταν ανέλπιστα καλός, αν λάβουμε υπόψη πως επί σκηνής βρίσκονταν εννιά άτομα, συνυπολογίζοντας και την «ορχήστρα δωματίου» αποτελούμενη από τέσσερα έγχορδα. Από τις αντιδράσεις του κόσμου, φάνηκε πως ο Alex Turner ήταν μεγάλο απωθημένο του ελληνικού κοινού. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς μετεξελίχτηκε από το παιδί που βλέπαμε στο video clip του "I Bet You Look Good On The Dance Floor" σε έναν frontman με αέρα και κινήσεις ροκ σταρ - και ολίγον τι Gyllenhaal lookalike! Όλο τουπέ και πόζα, με την καλή έννοια, ο Turner κατάφερνε χωρίς να κάνει το κάτι παραπάνω, να τραβάει όλα τα βλέμματα ανά πάσα στιγμή.

The Last Shadow Puppets

Από την άλλη, ο Miles Kane, συμπαθητικότατη φιγούρα και εξαιρετικός μουσικός, είχε σαφώς και συνειδητά δεύτερο ρόλο στη σκηνή, αφήνοντας τον Turner να λάμψει - και να αποσπά τις στριγκλιές του γυναικείου κοινού που είχε ήδη μεταφερθεί μπροστά - μπροστά στη σκηνή. Βέβαια, ο πανζουρλισμός από το, στο σύνολό του όχι και τόσο εκδηλωτικό κοινό, έλαβε χώρα στο "Bad Habits" όταν οι δυο τους τραγουδούσαν τόσο κοντά που έδιναν την αίσθηση ότι φιλιόντουσαν. Ή μήπως όντως φιλήθηκαν;

Στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής τους, οι Puppets ήταν ελεγειακοί, φινετσάτοι και επιβλητικοί -και το έκαναν με επιτυχία- ωστόσο δεν είχαν τη σύνδεση με το κοινό που οφείλει να έχει ο headliner ενός καλοκαιρινού φεστιβάλ. Φυσικά, είναι αυτή και η φύση της μουσικής τους, δεν είναι κάτι που τους προσάπτεται. Οι Puppets μας έμπασαν με μια δυνατή διασκευή στο καλύτερο, ίσως, κομμάτι των Beatles, με έμφαση στο ψυχεδελικό του τελείωμα, μας απέδειξαν πως τα καλά τραγούδια του φετινού τους δίσκου ("Aviation", "Miracle Aligner", "Dracula Teeth", "Bad Habits") μετουσιώνονται σε πολύ δυνατές συναυλιακές στιγμές και μας έδωσαν και τα κλασικά μας χιτάκια τύπου "Standing Next To Me", να θυμηθούμε κι εμείς με νοσταλγία τα τέλη των '00s, όταν και μεσουρανούσαν.

The Last Shadow Puppets

Μάλιστα, η τριάδα που έκλεισε το set, "Standing Next To Me" - "Miracle Aligner" - "In My Room", ήταν άρτια χτισμένη για να αφήσει την καλύτερη των εντυπώσεων. Η όμορφη έκπληξη ήρθε με το encore, όταν πρωτοακούστηκε από τους Puppets το "505" των Arctic Monkeys, κομμάτι από το "Favourite Worst Nightmare" του 2007 (προ-Puppets) στο οποίο έπαιζε κιθάρα ο Kane, όταν οι δύο μουσικοί έβρισκαν τα πατήματα της συνεργασίας τους. Το εν λόγω κομμάτι έχει παιχτεί στο παρελθόν από τους Monkeys με συμμετοχή του Miles Kane.

Συνολικά, μιας άκρως επαγγελματική, δίχως εκπτώσεις εμφάνιση από τους Last Shadow Puppets. Όσοι ήξεραν καλά τι πήγαιναν να ακούσουν και τι σκόπευαν να παρακολουθήσουν, δεν είχαν κανένα λόγο να μην επιστρέψουν άκρως ικανοποιημένοι. Οι υπόλοιποι που θα ήθελαν μουσικούς να τους ξεσηκώνουν και ρυθμούς που να ευνοούν την επίδειξη χορευτικών κινήσεων, μάλλον βρίσκονταν εκτός τόπου και χρόνου, εξ’ ου και η πλειοψηφία του κοινού παρατηρήθηκε κάπως αμήχανη λίγο πριν την αποχώρηση. Αλλά, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, οι Last Shadow Puppets μπορεί να έχουν το μεγάλο όνομα και τον αέρα για headliner φεστιβάλ, μα οι μουσικές τους θα ταίριαζαν περισσότερο σε ένα κάπως διαφορετικό σκηνικό...

Μ.Π.

SETLIST

I Want You (She's So Heavy) [Διασκευή Beatles]
The Age Of The Understatement
Used To Be My Girl
Calm Like You
Dracula Teeth
Everything You've Come To Expect
Only The Truth
Aviation
The Element Of Surprise
Bad Habits
The Bourne Identity
My Mistakes Were Made For You
The Dream Synopsis
Standing Next To Me
Miracle Aligner
In My Room

505 [Arctic Monkeys]
Sweet Dreams
Is This What You Wanted [Διασκευή Leonard Cohen]
Meeting Place

Φωτογραφίες: Αποστόλης Καλλιακμάνης, aik | photography

  • SHARE
  • TWEET