Soen, Oddland, Trope @ Fuzz Club, 17/10/24

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής για να μην έχουμε παρεξηγήσεις στην πορεία. Δεν είμαι ένας αντικειμενικός αρθρογράφος που θα περιγράψει την τυπική metal συναυλία στο Fuzz. Όχι, είμαι οπαδός, και ως τέτοιος θα αποθεώσω την υπέροχη παράσταση που παρακολουθήσαμε το βράδυ μιας Πέμπτης, στα μέσα περίπου του Οκτώβρη, από ένα απ' τα πολύ αγαπημένα μου, όχι λάθος, από ένα απ’ τα καλύτερα συγκροτήματα του σύγχρονου progressive. Οι Soen βλέπεις ήταν ένα από τα συναυλιακά μου αποθημένα, παρά το ότι τους έχω ξαναδεί αλλά σε μια πολύ διαφορετική και ιδιαίτερη εμφάνιση, οπότε ο ενθουσιασμός μου όλη τη βδομάδα χτυπούσε κόκκινα που επιτέλους, με αφορμή το tour του πολύ δυνατού "Memorial", ήρθε και η δική μου σειρά να τους δω σε ένα κανονικό «balls to the wall» σετ, όπως το χαρακτήρισαν κι οι ίδιοι. Στο πακέτο μάλιστα δεν ήταν μόνοι αλλά περιλαμβάνονταν και άλλα δύο γκρουπ, οι alt rock Trope και οι Φινλανδοί progressive metalers Oddland. Πλάκα, πλάκα την λες και σούπερ μεσοβδομαδιάτικη βραδινή έξοδο. [Β.Λ.]

Ακριβώς στην ώρα τους, όπως είναι άλλωστε και το συνήθειο για όλους τώρα τελευταία, το πολυεθνικό ντουέτο των Trope έλαβε θέση επί σκηνής. Η Καναδή Diana Studenberg στη φωνή και ο Αυστραλός Moonhead στην ακουστική κιθάρα μας έπαιξαν περίπου 6-7 κομμάτια για λίγο κάτω από μισή ώρα. Σε αντίθεση με την ήπια φύση των τραγουδιών τους, η Diana δεν άφησε σημείο της σκηνής απάτητο, μη σταματώντας να κινείται. Είχε ωραίο εύρος φωνής, ο Moonhead φαινόταν δεξιοτέχνης σε ένα απλό αλλά απαιτητικό όργανο, όμως σε αυτό το line-up τους είδα περισσότερο ως ένα χαλαρό ζέσταμα για τις επόμενες μπάντες.

Ακολούθησε το φινλανδικό κουαρτέτο των Oddland, που επισκέφθηκε κι αυτό για πρώτη φορά τη χώρα μας. Από το πρώτο κομμάτι ο lead κιθαρίστας Jussi Poikonen πήγε κάποια στιγμή στο πλάϊ της σκηνής και έπαιξε τα μέρη σαξοφώνου που είχε το κομμάτι – άλλοι θα το είχαν προηχογραφημένο. Στο οκτάλεπτο "Ire", από το ντεμπούτο τους, ξεδιπλώθηκε για τα καλά ο μοντέρνος progressive metal ήχος του συγκροτήματος και φάνηκαν ξεκάθαρα τα ανατολίτικα περάσματα στις κιθάρες.

Το “Skylines” ήταν μάλλον το πιο πιασάρικο κομμάτι που ακούστηκε από τους Φινλαδούς στο set τους, ενώ αμέσως μετά μας έπαιξαν το πρώτο single που έβγαλαν ποτέ, όπως είπαν οι ίδιοι, με τίτλο “Above And Beyond”. Για το τέλος άφησαν ένα νέο κομμάτι, με τίτλο “Eternal Erode”, που έχει κυκλοφορήσει φέτος ως single αλλά πρόκειται να είναι στον νέο τους δίσκο που θα βγει την επόμενη χρονιά. Λίγο πάνω από ένα μισαωράκι, solid εμφάνιση, ενδιαφέρουσα γνωριμία με ένα καινούργιο όνομα. [Π.Κ.]

Στις 22:30 ήρθε η ώρα των Soen. Με εισαγωγή το Do Not Go Gentle Into That Good Night του Dylan Thomas σε αφήγηση του Michael Sheen, έστησαν ένα τέλειο σκηνικό για να μπει το Sincere. Από την πρώτη στιγμή το κοινό ήταν πολύ ζεστό και έδειχνε να ξέρει πολύ καλά τους στίχους ώστε να ακολουθεί ακόμα και στα καινούργια τραγούδια τον Joel Ekelöf. Ο ήχος πολύ καλός και αρκετά καθαρός, που πολύ γρήγορα μάλιστα έγινε άψογος, ενώ οι συνθήκες που επικρατούσαν στο κοινό ήταν πολύ καλές ώστε να απολαύσουμε τη συναυλία υπό τις καλύτερες δυνατές προυποθέσεις.

Προφανώς αυτός που ξεχωρίζει περισσότερο από τους άλλους σε ένα live των Soen είναι ο καραφλός ερμηνευτής με την υπέροχη, αψεγάδιαστη στα όρια του σκανδάλου, φωνή. Ποιό καλύτερο τραγούδι λοιπόν για να μας ξεσηκώσει με την εκφραστικότητα του από το “Martyrs” που ήρθε μόλις δεύτερο στο σετ, με αποτέλεσμα στο «Spirit of the water» να ξελαρυγγιαστούμε από νωρίς, για πρώτη φορά. Ακολουθεί ένα σύντομο, αλλά πολύ ωραίο σόλο του εξαιρετικού Oleksii 'Zlatoyar' Kobel στο μπάσο και μπαίνει το “Savia”. Αυτό το κομμάτι θα είναι για πάντα νομίζω στα highlight, αλλά και μια κατάθεση σεβασμού στη μεγαλύτερη από τις επιρροές τους κατά τα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα. Στη συνέχεια ακούστηκαν εμβατήρια για να επανέλθουμε στο πλαίσιο του “Memorial” και το υπέροχο ομώνυμο κομμάτι με τον χαρακτήρα αντιπολεμικής κραυγής.

Οι Soen έχουν κάποια, πολλά, κομμάτια που δε φτάνει η φωνή σου για να τα τραγουδήσεις όπως τους αξίζει, ένα τέτοιο φυσικά είναι και το “Lascivious”. Αφού μας έκανε για λίγο το λάγνο του χωρό ο Joel, κάπου εκεί στο «As we reach for the sun» άρχισε να κλείνει η φωνή. Ενα σόλο του Lars Åhlund, που είχε για άλλη μια φορά το ρόλο του πολυοργανίστα πιάνοντας είτε τα κρουστά είτε τα πλήκτρα κάθε φορά ανάλογα τις ανάγκες του κομματιού, μας έβαλε στο “Unbreakable” που δούλεψε ακόμα καλύτερα σε συναυλικό περιβάλλον απ’ ότι στο δίσκο με την ερμηνεία να είναι και πάλι τεράστια.

Οι Soen είναι συναυλιακά υπέροχοι, με ένα από τα πιο καλομελετημένα show που μπορείς να πετύχεις σε κλειστό χώρο, οι παρουσίες και η κίνηση τους δείχνουν απόλυτα επαγγελματικές αλλά ταυτόχρονα φυσικές, έτσι που σε καμία περίπτωση δεν τις λες αποστειρωμένες. Ο μόνος που δείχνει πιο ανέκφραστος είναι ο Martin Lopez πίσω από τα ντραμς, βγάζοντας όμως τη σοβαρή αύρα του μαέστρου και καθοδηγητή. Ωραία τους αναφέραμε όλους, να αναφέρουμε λοιπόν τώρα και τον φανταστικό, αλλά πολύ φανταστικό όμως lead κιθαρίστα, τον Cody Lee Ford.

Ο άνθρωπος είναι τρομερός μουσικός και μεγάλη μορφή, έχει καταφέρει να είναι ήδη ένα πολύ σημαντικό συστατικό της μπαντας, προσθέτοντας επιπλέον συναισθηματικά επίπεδα με τα παιξίματά του. Το “Deceiver που ακολούθησε είναι προσωπικά ανάμεσα στα αγαπημένα μου κομμάτια τους και ως εκ τούτου στις κορυφαίες στιγμές του live για μένα, με συγκίνησε ρε παιδί μου πως το λένε. Με ένα ακόμα σόλο του συμπαθέστατου και αεικίνητου Åhlund περάσαμε για δεύτερη φορά στο βαθύ παρελθόν με το “Ideate”, τη δεύτερη και ίσως εντονότερη Tool στιγμή της βραδιάς.

Οι Soen βασικά είναι γεμάτοι κομματάρες, άκου σερί τώρα, “Monarch” με εισαγωγή στα ντραμς που έκανε ακόμα πιο δυνατό το μπάσιμό του, “Illusion” που μπορεί και να είναι το κορυφαίο κομμάτι που γράψανε ποτέ, με τον Cody να κάνει όργια, “Modesty” υπέροχοι στίχοι και φωνητικές γραμμές στο ρεφρέν που χτυπάνε μέσα στο στήθος σου, και κλείσιμο του κυρίως σετ με το μοναδικό “Lotus” όπου νομίζω ότι ξεμείναμε τελείως πια από φωνή. Τι άλλο θες από μια συναυλία; Εντάξει λίγο ακόμα, οπότε διάλειμμα για λίγα λεπτά και πάρτο τούμπα το Fuzz για το “Antagonist”, «Fire up your guns», δικό σας, χαμός! Για το τελευταίο τραγούδι αυτού του φοβερού live επιστρέψαμε στον καινούργιο δίσκο με το καθαρά καλύτερο κομμάτι του, το “Violence”. Δε συνηθίζεται να κλείνει η συναυλία με καινούργιο τραγούδι, αλλά το “Violence” δε θα μου κάνει καμία εντύπωση αν τελικά καθιερωθεί ως το closer τους τα επόμενα χρόνια.

Η τέταρτη επίσκεψη των Soen στην Αθήνα ήταν υπέροχη, μπορεί να έλειψαν τελείως τα “Tellurian” και “Lykaia”, μπορεί να είχα μια μικρή ελπίδα μέσα μου για το "The Words" που δεν επιβαιβεώθηκε, αλλά δεν πειράζει θα έρθουν και πέμπτη φορά, και τότε θα παίξουν το “Pluton” και θα μείνουμε εκεί για πάντα. Το live των Soen ήταν μιάμιση ώρα γεμάτη υπέροχη μουσική, μιάμιση ώρα γεμάτη με υπέροχο show, μιάμιση υπέροχη ώρα. [Β.Λ.]

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης