Release Athens (Arctic Monkeys, The Hives, Willie J Healey, The Vaxtones) @ Πλατεία Νερού, 19/07/23

Η ορίτζιναλ μέρα των Arctic Monkeys, η μέρα που οδηγήθηκε σε sold out σε χρόνο ρεκόρ από τους πιο σκληροπυρηνικούς οπαδούς του συγκροτήματος, κατέφτασε. Ο βαρύς καύσωνας ήταν σίγουρα μεγάλη πρόκληση, αλλά δεν εμπόδισε τον κόσμο να συρρεύσει στην Πλατεία Νερού, ήδη από αρκετά νωρίς για να απολαύσει τη συναυλιακή μέρα από την αρχή της.

Μικρές ηλικίες, μεγαλύτερες ηλικίες, με βαμμένα μάτια και γκλίτερ, ή με κορακί μαλλί και μπλουζάκια Slipknot και Morbid Angel (!), με κοκτέιλ ανά χείρας ή σκέτο νερό, άνθρωποι από κάθε μετερίζι, είχαν έρθει να ακούσουν το συγκρότημα που απ’ ό,τι φαίνεται δεν αφήνει μερίδα του μουσικόφιλου κοινού ασυγκίνητη. Η δωδέκατη μέρα του Release Athens Festival προμηνυόταν εξίσου επιτυχημένη με την προηγούμενη, μιας και οι φήμες ήταν πολλές, τα stories περισσότερα, και η ανυπομονησία είχε χτυπήσει κόκκινο.

Η μόνη διαφορά στο lineup μεταξύ των δύο ημερών ήταν οι The Vaxtones στο εναρκτήριο λάκτισμα. Με το ντεμπούτο τους, "Never Ending Story" να έχει ελάχιστα που κυκλοφόρησε, οι έμπειροι μουσικοί με το νέο τους μουσικό όχημα ανέβηκαν στη σκηνή με τον ήλιο ακόμη να δείχνει τα δόντια του. Κοινό και μπάντα, όμως, δεν κιότεψαν, αλλά τα έδωσαν όλα με τον απόλυτα καλοκαιρινό indie ήχο τους. Η Ελένη Τζαβάρα ήταν ξεκάθαρα η πρωταγωνίστρια, κλέβοντας την παράσταση με την εντυπωσιακή φωνή της, αλλά και την πολύ γλυκιά σκηνική παρουσία της.

 
Με πραγματικές υπερδυνάμεις, και με τον ιδρώτα να στάζει, το κοινό χόρευε και κουνιόταν με κομμάτια όπως το "Sha La La", ενώ στο κλείσιμο με το "Never Understand" φώναζε ενθουσιασμένο και χειροκροτούσε με τα χέρια υψωμένα. Μάου μάου μπα πα ού μάου μάου και οι τρεις κιθάρες θα μπορούσαν να παίζουν για ώρα surf περάσματα, γρήγορα ακόρντα, και μικρά licks τραβώντας μας στην ραστώνη τους. [Μ.Κ.Ο.]

Ακολουθώντας στα όρια της υπερβολής το πρόγραμμα, ο  Willie J Healey και το σχήμα του πήραν τις θέσεις τους λίγο πριν το ρολόι δείξει 19:50. Παρά τη δεδομένα άχαρη θέση του τρίτου ρόλου και τον κόντρα ήλιο, η θετική προδιάθεση γενναίας μερίδας του κόσμου, που συνέχιζε σταθερά να γεμίζει τον χώρο σε εντυπωσιακά για την ώρα επίπεδα. ήταν από μόνη της αρκετή για να κερδίσει το πρώτο μεγάλο στοίχημα. Ο ζεστός αέρας δεν άργησε να αποκτήσει βρετανική υφή. Μετρημένα ρυθμικά. Ταιριαστές κιθαριστικές πινελιές. Μικρόφωνο αυστηρά ένα επίπεδο πάνω από ό,τι άλλο.

Δεν χρειάζεται καν προσεκτική ματιά για να γίνει σαφές ότι ο Εγγλέζος έχει δουλέψει σκληρά στο κομμάτι της ζωντανής απόδοσής του. Από την εκφορά των γραμμών ως τις κινήσεις του, τα πάντα δείχνουν έναν performer που δίνει στην παρουσίαση το ίδιο βάρος με τη μουσική πρότασή του, αν όχι περισσότερο. Ανάμεσα στην ανυπομονησία, τον καύσωνα και την απουσία σουξέ, το αποτέλεσμα θα μπορούσε εύκολα να καεί. Σε τελική ανάλυση, ήταν στις στιγμές όπως το τζαμάρισμα στο "Thank You" με τις φωτογραφίες και τις αγκαλιές στο κάγκελο, που η προσπάθεια πέτυχε τον στόχο. [A.M.]

Οι The Hives ήταν η μεγάλη υπόσχεση της βραδιάς, διότι χωρίς να είναι headliners, έφεραν αυτόν τον αέρα. Με τον νέο τους δίσκο "The Death Of Randy Fitzsimmons" να καταφτάνει τον Αύγουστο μετά από δέκα χρόνια αναμονής από τον προηγούμενο, και πέντε από τα τραγούδια του να βρίσκονται ήδη στο σέτλιστ, οι Hives φαίνεται να έχουν πάρει πάλι τα πάνω τους. Για τα καλά. Και καθώς η σκηνή έχει βαφτεί στα ασπρόμαυρα, κι έχει στολιστεί με κεραυνούς, ξεκινάει να παίζει από τα ηχεία το "Funeral March" του Chopin. Καμία σχέση με κηδεία, όμως, αυτό που ακολούθησε, καθώς το συγκρότημα από τη Σουηδία έδωσε μία από τις πιο ηλεκτρισμένες και ζωντανές εμφανίσεις του καλοκαιριού.

Ήδη με το "Bogus Operandi" οι εντυπώσεις ήταν οι καλύτερες, απομακρύνοντάς με από οποιαδήποτε ψύχραιμη τοποθέτηση. Οι κουστουμαρισμένοι μουσικοί τα έδιναν όλα παρά τις αποπνικτικές θερμοκρασίες, με τον Howlin' Pelle Almqvist να αποδεικνύει πόσο σπουδαίος frontman είναι, με μία εξαιρετική διαχείριση του κοινού και μία ενέργεια που σε έπαιρνε και σε σήκωνε (κι ας λέει ο Μαρίνης πως δεν χοροπηδάει πια σαν το κατσίκι όπως στα μικράτα του). Ο Matt Helders των Arctic Monkeys πάλι ανέβηκε στη σκηνή για να παίξει μαζί με τον Chris Dangerous τα ντραμς για το "Rigor Mortis Radio", ενώ έκαναν και ένα σύντομο drum battle με την αναμενόμενη ενθουσιώδη αντίδραση του κοινού.

Καπάκια το "Good Samaritan" για να φύγουν μπουκάλια (γενικώς εκσφενδονίζονταν μπουκάλια, και από το κοινό, αλλά και από την μπάντα), με παύσεις που χτίζανε ένταση σε ένα από τα πιο γρήγορα και πανκ τραγούδια τους, με τον Almqvist να μας προσφωνεί στα ελληνικά κεϋρίες κάι κέριοι και μας ευχαριστούσε που βρισκόμασταν στο 'Faliros' για να τους δούμε ζωντανά (εννοείται η ευχαρίστηση ήταν όλη δική μας). 

Κι ενώ τα μαλλιά του είχαν γίνει μουσκίδι από την πετσέτα που έβρεχε και ξανάβρεχε με κρύο νερό για να δροσίζεται, μας τράβηξε σε ένα σερί δυναμίτη με παλιά και νέα κομμάτια, με τον κόσμο από κάτω να ακολουθεί χωρίς καμία αναστολή. Εκεί που είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι σιγά-σιγά έχουν αρχίσει να ηττώνται από τη ζέστη, έκλεισαν με το "Come On!" και το "Tick Tick Boom", όπου έγιναν κιόλας οι απαραίτητες συστάσεις με χιούμορ, αλλά κάνοντας και την πρωτοτυπία να γνωριστούνμε άτομα από τις πρώτες σειρές!

Μπορεί να είχαν να συναγωνιστούν ένα όνομα-ογκόλιθο που θα έπαιζε μετά από αυτούς, όμως μου επιτρέπετε να πω ότι μου έκαναν συνολικά πολύ καλύτερη εντύπωση. Μιλάμε για 55 λεπτά καθαρής ψυχαγωγίας, με τρομερό ήχο, έξυπνες παύσεις, και καταπληκτική χημεία με το κοινό, ενώ η αυτοπεποίθηση που έχουν για το νέο τους υλικό ήταν και ενδεικτική της όρεξης με την οποία έχουν επιστρέψει. Όχι άδικα, στο τέλος κέρδισαν δυνατό χειροκρότημα – κι αυτοί, και οι δύο έρμοι μαυροφορεμένοι νίντζα, που έδιναν τη δική τους παράσταση ξεμπλέκοντας τα καλώδια επί σκηνής. Ειπώθηκε και για την πρώτη μέρα, ας ειπωθεί και για τη δεύτερη: οι Hives χρειάζεται να αποθεωθούν σε μία δική τους συναυλία σε δεύτερο χρόνο, για να γκρεμιστούν τα τσιμέντα. [Μ.Κ.Ο.]

Καλύτερη απάντηση στις «δε βγαίνουν πια μεγάλα ροκ συγκροτήματα» γερογκρίνιες από το εμφατικό sold out και τον υπέροχο πανικό της επιπλέον ημέρας για την επιστροφή των Arctic Monkeys επί ελληνικού εδάφους, ακόμα κι ο πλέον αισιόδοξος δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί. Σίγουρα, όνομα με δύο δεκαετίες στη σκηνή δε το λες ακριβώς καινούριο. Και ναι, ιδιαίτερα όσο περνάνε τα χρόνια, ο ήχος της μπάντας από το μεγάλο νησί γέρνει περισσότερο στο εναλλακτικό συνθετικό του, παρά στη σκληράδα. Ε τι να κάνουμε. Έχουν συμβεί πολύ χειρότερα.

Οι κραυγές ενθουσιασμού στο σβήσιμο των φώτων ήταν απλά η προειδοποίηση. Το ανέβασμα συχνοτήτων τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Alex Turner θα είχε κάθε λόγο να μπει στα πιο λαμπρά βιβλία μουσικής λατρείας, πέρα από είδη και ταμπέλες. Οι ημί-αδέξιες πόζες του νεαρού που δήλωνε 'don't believe the hype' έχουν μετατραπεί ολοκληρωτικά σε κινήσεις γεμάτες αυτοπεποίθηση. Ένα νεύμα του ήταν αρκετό για να στείλει την πλατεία στον αέρα. Μετά το χτίσιμο του "Sculptures Of Anything Goes", τα πρώτα χτυπήματα του "Brianstorm" έσκασαν σα μεγαλοπρεπέστατη απόδειξη.

Είναι ακόμα οι ίδιοι άνθρωποι που μια φορά κι έναν καιρό φορτώνονταν την ταμπέλα της επόμενης μεγάλης ελπίδας του indie/alternative χώρου. Απλά πλέον έχουν φτάσει στην κορυφή και δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Κάποιοι θα πουν ότι αυτό ίσχυε ήδη από δέκα χρόνια πίσω, τότε που το "AM" κέρδιζε τον κόσμο μία τραγουδάρα τη φορά. Μερικοί πιο γενναίοι θα το πάνε παραπίσω, γιατί μπορούν. Κάποιοι τελευταίοι θα αφήσουν σημείωση για τις σταθερά κατάμεστες αρένες ανά την υφήλιο και τα διαρκώς μεγαλύτερα σόου. Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω με τίποτα από όλα.

Η ευκολία με την οποία ξεκίνησε ο χορός στο "Snap Out Of It" ήταν σχεδόν τόσο εντυπωσιακή όσο η ομοιότητα των 'oooh' που ακούστηκαν κάτω από τη σκηνή με εκείνα που έδινε ο Matt Helders από πάνω. Στο riff του "Don't Sit Down..." δεν πρέπει να υπήρξε ούτε ένα κεφάλι που να μην κουνιέται εντός χρόνου. Η μπασογραμμή του "Crying Lightning" έκανε και τα κατάρτια στη μαρίνα να γκρουβάρουν. Το "Teddy Picker" ολοκλήρωσε το καρέ με τον πιο τέλειο 2007 τρόπο. Στην ξέφρενη πορεία τους, οι Monkeys έχουν φτιάξει μία αξιοζήλευτη λίστα από μεγάλα τραγούδια, κι εν τέλει αυτό είναι που μετράει.

Επιχειρώντας μία σύγκριση με την πρώτη φορά που τους είδαμε στα μέρη μας, θα εστίαζα κυρίως σε δύο σημεία που στα μάτια μου έκαναν τη διαφορά. Αφενός η ροή του setlist ήταν πιο έξυπνα ισορροπημένη, κρατώντας τα σκαμπανεβάσματα στο ελάχιστο. Αφετέρου, και σημαντικότερα, το κοινό. Μεγάλο λόγο δεν θέλω να πω, όντας μάλιστα από εκείνους που ποτέ δεν συμμερίστηκαν πολλά από τα παράπονα για εκείνο το βράδυ στη Μαλακάσα, αλλά περίπου η μισή ουσία του σετ αυτή τη φορά ήταν ο συντονισμός και η ανταλλαγή ενέργειας ανάμεσα στις δύο πλευρές του σανιδιού.

Προς έκπληξη κανενός, η υπόλοιπη μισή βρισκόταν στον πεντακάθαρο ήχο, στα σφιχτοδεμένα παιξίματα του σεστέτου και στο χορταστικό σερί από χιτάρες που παρουσίασαν. Στη θάλασσα από φλας στο "Cornerstone". Στα λικνίσματα για χάρη της "Arabella". Στη νοσταλγία των "The View From The Afternoon" και "Fluorescent Adolescent". Στο αναπάντεχα δυνατό sing along του "Knee Socks". Στο άτυπο καραόκε με "505" και "Do I Wanna Know?". Στο στιλάτο σβήσιμο του "Body Paint". Στον προβλέψιμο παροξυσμό του encore. Δύο συναυλιακοί θρίαμβοι με εναλλακτικό άρωμα σε λιγότερο από είκοσι μέρες; Γιατί όχι! [A.M.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος