Omen, Dexter Ward, Valor @ Κύτταρο, 18/10/23

Αρκετά φορτωμένο ήταν το μεσοβδόμαδο πρόγραμμα, καθώς καταρχάς την Τρίτη είχαμε στον Αλχημιστή μια πολύ όμορφη βραδιά αφιερωμένη στον Criss Oliva από το ελληνικό fan club των Savatage, με ακουστική συναυλία στην οποία συμμετείχαν εξαιρετικοι μουσικοί. Και βεβαίως την επομένη, για να μην πάρουμε ανάσα, οι σπουδαίοι Omen του ζωντανού θρύλου Kenny Powell θα επέστρεφαν στην Αθήνα για μία εμφάνιση μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια, με την αρωγή δύο εκ των συνεπέστερων σχημάτων της εγχώριας, κλασικής metal σκηνής.

Τους Valor τους αγαπάμε, τους έχουμε απολαύσει πολλές φορές ζωντανά και μας είχαν λείψει, οπότε με μεγάλη χαρά τους είδαμε ξανά σε σκηνή, σε μια απόλυτα ταιριαστή συγκυρία. Με τον καλύτερο μάλλον ήχο που τους έχουμε ακούσει ποτέ, τον νέο μπασίστα Θοδωρή Καραγεώργο που αντικατέστησε τον Χρήστο Ρεμούνδο να εντυπωσιάζει με το γεμάτο παίξιμο στο γουστόζικο Rickenbacker, και βεβαίως τους υπόλοιπους γνωστούς πέντε να είναι εξαιρετικοί στους γνώριμους ρόλους, το ξεκίνημα της βραδιάς ήταν το ιδανικό.

Προφανώς σταθεροί στο γνώριμο, μελωδικό epic/power metal ύφος που μας έχουν συνηθίσει, οι Valor τίμησαν όλες τις κυκλοφορίες τους, με τρία τραγούδια από το "Destiny's Path" του 2008, επίσης τρία από το "The Yonder Answer" του 2013 και δύο από το "Arrogance: The Fall" του 2017, κρατώντας για φινάλε το "Witch's Tear", εναρκτήριο κομμάτι του σχεδόν προ εικοσαετίας ντεμπούτου EP "The Nameless One". Όπως αγαπάμε τους Valor, αγαπάμε ιδιαίτέρως και το "The Yonder Answer", οπότε γουστάραμε κάπως περισσότερο τα "The Answer's Yonder", "Follow Μe" και "Choices", μαζί με το "In Another Time".

Αντιστοίχως ορμητικοί και ορεξάτοι με τους Valor ήταν και οι Dexter Ward, στην συναυλιακή επιστροφή του συμπαθέστατου Marco Concoreggi, με το κλίμα να είναι εντυπωσιακά αλλαγμένο προς το καλύτερο, σε σχέση με την εμφάνιση στο Up The Hammers Festival το 2022. To full-length ντεμπούτο "Neon Lights" και το πιο πρόσφατο "ΙΙΙ" εκπροσωπήθηκαν από τρία κομμάτια έκαστο και το προσωπικό αγαπημένο "Rendezvous With Destiny" από δύο, ενώ στο φινάλε αναβίωσαν σε μια ιδανική συγκυρία μεγάλες στιγμές για την underground old school metal σκηνή της χώρας μας.

Καθώς το Κύτταρο είχε πλέον γεμίσει ουσιαστικά, η πεντάδα των Dexter Ward, κυριολεκτικά μπροστά στα παιδιά της, τίμησε στο βασικό μέρος του set με τον καλύτερο τρόπο την κληρονομιά του '80s heavy metal, κυρίως της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού. Στο μεγάλο φινάλε, όπως είχε ανακοινωθεί, ο χρόνος θα γύριζε μια εικοσαετία πίσω και στο full-length ντεμπούτο των Battleroar για μια ιστορική ζωντανή εκτέλεση του "Megaloman". Όπως και στο άλμπουμ, ο Kenny Powell έπαιξε lead κιθάρα στη θέση του παραγωγού τότε Άκη Πάστρα, και ο Νίκος Παπαδόπουλος βρέθηκε πίσω από τα τύμπανα, στην πρώτη από τις δύο επι σκηνής «συνευρέσεις» της βραδιάς, που αποτελούν προστιθέμενη αξία για το κοινό και θα θέλαμε να είναι συχνότερες.

Μπορεί να μεσολάβησε και μια πανδημία με τις γνωστές συνέπειες, σε κάθε περίπτωση όμως τα πέντε χρόνια που πέρασαν από την προηγούμενη εμφάνιση των Omen στην Αθήνα ήταν πολλά, με δεδομένη της σχέση που έχει χτιστεί ανάμεσα στο ελληνικό κοινό και το συγκρότημα του 69χρονου πλέον Kenny Powell. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι ο κόσμος εξακολουθεί ευτυχώς να στηρίζει ενεργά τις συναυλίες, οι γενικότερες συνθήκες συνετέλεσαν σε ένα κανονικά γεμάτο Κύτταρο, με προσμονή για μεγάλες συγκινήσεις, γεμάτη με ύμνους από τη χρυσή εποχή του επικού heavy metal. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αμερικανοί υπήρξαν στα '80s ένα συγκρότημα με ισχυρή προοπτική που είχε κερδίσει το ενδιαφέρον κοτζάμ Paul O'Neill.

Το ξεκίνημα με κολλητά το πρώτο και το τρίτο τραγούδι του θρυλικού "Battle Cry", έμοιαζε ιδανικό, με το κοινό να αντιδρά με ενθουσιασμό και τον Powell να αποχωρίζεται γρήγορα το t-shirt του. Το μικrό διάλειμμα για αλλαγή κιθάρας μετά το "The Curse" και ο τόνος στον ήχο του Powell που χρειάστηκε να περάσουν μερικά τραγούδια για να βελτιωθεί αισθητά μετρίασαν μόνο σε έναν βαθμό της γενικότερη διάθεση, καθώς οι αναπνωτοί ύμνοι δεν άφησαν σχεδόν κανένα σε ησυχία. Τρανές αποδείξεις το ανυπέρβλητο αρχαιοελληνικής έμπνευσης "Teeth Of The Hydra" με τον αντισυμβατικό ρυθμό του και το τεράστιο "Ruby Eyes (Of The Serpent)", πρώτο τραγούδι που ακούσαμε από το προσωπικό αγαπημένο "Warning Οf Danger".

Δεδομένης της τρέλας που κουβαλάει ο υπερκινητικός Powell και πάνω στη σκηνή, αφήνοντας πολλές φορές τα μπόσικα, η απόδοση της τετράδας είναι από αρκετά ικανοποιητική έως πολύ καλή, με τον Reece Stanley πίσω από τα τύμπανα να πιάνει τις ταχύτητες που πρέπει και τον νεοφερμένο Justin Riddler να αποδεικνύεται εξαιρετικός μπασίστας. Αμφότεροι έχουν σωστή σκηνική παρουσία και φαίνονται cool τύποι: ούτε πιτσιρικάδες που δεν καταλαβαίνουν που βρίσκονται, ούτε παλαίμαχοι που βασιζονται στη όποια εμεπιρία τους. Εξαιρετικός ήταν σε όλη τη διάρκεια και ο Νίκος "Migus" Αντωνογιαννάκης, εστιάζοντας περσσότερο στη μελωδική παρά στη στη τραχιά προσέγγιση του αείμνηστου J.D. Kimball, αποδεικνύοντας παράλληλα ότι αξίζει 100% τη θέση του frontman.

Μετά το μέσο του main set και το μοναδικό μετά το 1986 "Evil Seductress" είχε μόνο κατηφόρα, μόνο ύμνους τον έναν μετά τον άλλον (δυστυχώς όχι το ασύγκριτο "Don't Fear The Night") και διάχυτο πανηγυρικό κλίμα. Με τον πλέον εμφατικό τρόπο επιβεβαιώθηκε ότι οι Omen έγραψαν πολλές διαχρονικές τραγουδάρες, συνδυάζοντας άριστα την επική, πολεμική διάθεση με τις υψηλές ταχύτητες, ενώ ειδικά οι φωνητικές μελωδίες τους βγάζουν ένα μοναδικό συναίσθημα μελαγχολίας που ομοίο του σπάνια συναντάμε στο ιδίωμα. Όπως ήταν αναμενόμενο, το encore ήταν μεγαλειώδες και οι αντδιράσεις του κοινού έξαλλες, με τους τρεις τραγουδιστές της βραδιάς, Αντωνογιαννάκη, Κρούσκα και Concoreggi να μοιράζονται τα φωνητικά στο "Battle Cry" και άπαντες να μοιράζουν χαμόγελα ικανοποίησης μετά από ένα 90λεπτο στα κόκκινα.

Ειδική μνεία αξίζει η αναφορά του εμφανώς φορτισμένου Γρηγόρη Βαρσάμη σε δύο αδέλφια μας που παρακολούθησαν τη συναυλία από αναπηρικό καροτσάκι. Μπορεί σε κάποιους να μοιάζει κλισέ, μπορεί να μην γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, αλλά σε συναυλίες όπως αυτή των Omen αισθανόμαστε ότι γινόμαστε όλοι μια μεγάλη αγαπημένη οικογένεια, με διάθεση να βοηθήσουμε, να προσφέρουμε και να χαρούμε όλοι μαζί τη μουσική που αγαπάμε. Πάντα τέτοια λοιπόν, με επόμενο ραντεβού την Κυριακή στις 22:00 στον ίδιο χώρο, για να απολάυσουμε τους ύμνους των Thin Lizzy από τον ζωντανό θρύλο Brian Downey και τους Alive And Dangerous!