Into Battle Festival - Day 2 (Sortilege, Wotan, Battle Ram, Convixion κ.ά.) @ Κύτταρο, 14/12/19
Ιδανικό φινάλε με σαρωτική εμφάνιση από τους Γάλλους βετεράνους
Κυμαινόμενη σε σαφώς υψηλότερα επίπεδα από την εναρκτήρια ημέρα, τόσο σε επίπεδο συνολικού line-up, όσο και σε επίπεδο εμφανίσεων, η δεύτερη μέρα του Into Battle ολοκλήρωσε τον τρίτο χρόνο διεξαγωγης του ιδανικά, προσφέροντας μας στιγμές που θα θυμόμαστε για καιρό. Ας πάμε, όμως, να δούμε τι συνέβη λίγο πιο αναλυτικά.
Herzel
Έχοντας να παρουσιάσουν μόλις δύο τραγούδια στην ημικανονική δισκογραφία πριν από πέντε σχεδόν χρόνια, οι Herzel αποτελούσαν ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα του φεστιβάλ. Με τον άχαρο ρόλο μάλιστα να ανοίξουν την δεύτερη ημέρα στις πέντε το απόγευμα και με στίχους στην γλώσσα τους, οι πιθανότητες σίγουρα δεν ήταν με το μέρος τους.
Ευτυχώς οι Γάλλοι διέψευσαν τις όποιες αμφιβολίες μας και κέρδισαν την συμπάθειά μας με το καλοεκτελεσμένο, επικής διάθεσης πρωτόλειο heavy metal τους, σε ένα γεμάτο σετ. Παρότι τα στην ουσία πρωτοεμφανιζόμενοι, φάνηκε πως βρίσκονται ήδη στο επόμενο επίπεδο, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε σύντομα τουλάχιστον ένα αξιόλογο ολοκληρωμένο ντεμπούτο. Θ.Ξ.
Burning Shadows
Οι Αμερικάνοι heavy/power metallers υπήρξαν από τις μπάντες που προσωπικά ήθελα να δω ζωντανά «τι ψάρια πιάνουν», αφού στουντιακά έχουν αποδειχτεί ως μια από τις πιο σταθερές και συνεπείς μπάντες του αμερικανικού underground την τελευταία δεκαετία. Με κλασικό στήσιμο πάντω στη σκηνή και την πληθωρική παρουσία του τραγουδιστή Tom Davy να ξεχωρίζει, το κουιντέτο από το Maryland
υπήρξε τιμιότατο εκτελεστικά, μην αποκλίνοντας από τις στούντιο εκδοχές των συνθέσεων τους, μα βγάζοντας συγχρόνως πολύ ενέργεια και τιμώντας τις επιρροές τους με κάθε τρόπο (ενδεικτικό ως προς αυτό υπήρξε και το μπλουζάκι Jag Panzer του Davy).
Αν κάτι υπήρξε επιλήψιμο στην όλη εμφάνιση τους, ήταν η προσπάθεια τους να βάλουν το κοινό να συμμετάσχει ενεργά στα τραγούδια, αφού δεν φάνηκε να έχει ιδιαίτερο αποτέλεσμα σε καμία από τις τουλάχιστον τέσσερις φορές που το επιχείρησαν. Λίγη σημασία είχε αυτό, βέβαια, αφού ακόμη και όσοι δεν τους γνώριζαν τελικά είχαν να πουν μόνο καλά λόγια για την περίπτωση τους, με το χειροκρότημα που κέρδισαν στο τέλος να φαντάζει η καλύτερη επιβράβευση. Σ.Κ.
Convixion
Είχε περάσει αρκετός καιρός που δεν είχαμε δει τους Convixion, είχαν περάσει χρόνια από την τελευταία τους εμφάνιση στο Κύτταρο, όπως μας είπαν οι ίδιοι, οπότε χρόνος για χάσιμο δεν υπήρχε και μπήκαμε κατευθείαν στο ψητό. Σε ένα γεμάτο σαραντάλεπτο χώρεσαν έντεκα συνολικά τραγούδια, είχαν πολύ καλό και όσο βρώμικο ήχο χρειαζόταν, αξιοζήλευτο δέσιμο, άψογα παιξίματα και γενικότερα attitude που δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης.
Ο heavy/speed/thrash ορυμαγδός, άπαξ και ξεκίνησε δεν είχε σταματημό, για να κορυφωθεί μόνο στο φινάλε, με την τριπλέτα των ύμνων "I Come Alive", "Drink Metal" και "Heavy Metal Re Mounia". Κερασάκι στην τούρτα αποτέλεσε η καθιερωμένη εκτέλεση του "Violence & Force" των Exciter, φέρνοντας με το πέρας στην θέση τους αρκετά από τα κεφάλια που ξεβιδώθηκαν. Σε μια εποχή που κάθε χρόνο κυκλοφορούν πολλά αξιόλογα άλμπουμ αλλά προσωπικά δεν έχω να θυμάμαι πολλά αξιομνημόνευτα τραγούδια που να περιμένω σε κάποιο live, μόνο παράσημο αποτελεί για μια μπάντα να διαθέτει τα δικά της χιτάκια, και σίγουρα οι Convixion συγκαταλέγονται σε αυτή την κατηγορία.
Battle Ram
Μετά τον καταιγισμό των Convixion, οι Battle Ram ήταν ότι έπρεπε για να επανέλθουν μεν οι παλμοί σε κανονικά επίπεδα, διατηρώντας όμως υψηλό το μεταλλικό φρόνημα. Παρότι τα πρώτα τραγούδια είχαν μάλλον αναγνωριστικό χαρακτήρα, και ο Franco Sgattoni, δεδομένων των φωνητικών του ικανοτήτων, μάλλον δεν βρέθηκε συνολικά σε καλή βραδιά, από το εξαιρετικό "Behind Τhe Mask" και μέχρι το τέλος του σαρανταπενταλέπτου η απόδοση των Ιταλών κυμάνθηκε σε απολύτως ικανοποιητικό επίπεδο, με οδηγό το καθιερωμένο, επικής διάθεσης αμερικάνικο power που υπηρετούν.
Το μοναδικό καινούριο τραγούδι που ακούσαμε, διαθέτοντας εξαιρετικά κιθαριστικά solo, άφησε υποσχέσεις για τον επόμενο δίσκο, που σύμφωνα με τον ρυθμικό κιθαρίστα, ιδρυτή και ηγέτη της μπάντας, Gianluca Silvi, πρόκειται να κυκλοφορήσει σε οκτώ με εννιά χρόνια (προφανώς αστειευόταν, αλλά με τους ρυθμούς που μας έχουν συνηθίσει οι Ιταλοί, δεν θα πρέπει να αναμένεται άμεσα). Το φινάλε ήρθε πανηγυρικά, με μια εξαιρετική εκτέλεση στο "Liar" από το "Trilogy" του Yngwie J. Malmsteen, και φυσικά το "Battering Ram". Κάπως έτσι, οι Battle Ram παρέδωσαν την σκυτάλη στους συμπατριώτες τους Wotan, έχοντας κερδίσει τουλάχιστον το χειροκρότημα και την συμπάθειά μας.
Wotan
Στην μάλλον πιο «σίγουρη» εμφάνιση της ημέρας, μιας και οι Ιταλοί είναι παλιοί γνώριμοι του ελληνικού ακροατηρίου, με πολλές και ιστορικές εμφανίσεις στη χώρα μας, οι Wotan δεν χρειάστηκαν παρά λίγα δευτερόλεπτα για να κερδίσουν ένα δικό τους κοινό. Το κουαρτέτο είναι γνωστό τοις πάσι πως έχει μελετήσει μέχρι τελείας την κυριότερη του επιρροή (Manowar), κάτι το οποίο φαινόταν τόσο οπτικά, με το όλο outfit του, όσο - και κυριότερα - μουσικά, με το αντρίκιο, πολεμοχαρές τους heavy metal να στάζει πώρωση.
Έχοντας στις αποσκευές τους ένα ιδιαιτέρως φιλόδοξο νέο άλμπουμ, το οποίο έχει προκαλέσει ανάμεικτα συναισθήματα ακόμη και στους πιο φανατικούς ακροατές τους, κυρίως λόγω της μεγάλης του διάρκειας (κάτι λιγότερο από δύο ώρες), θα μας παρουσίαζαν υλικό και μέσα από αυτό (με το “In The Land Of The Nibelungs” να ξεχωρίζει των προτιμήσεων μου), όσο και από το ένδοξο παρελθόν των “Carmina Barbarica” και “Epos”.
Με άξιες αναφοράς τις εκτελέσεις του “Drink In The Skull Of Your Father” (με την παρουσία του αντίστοιχου κρανίου/κυπέλλου) και “Thermopiles”, αλλά απόλυτο highlight το “Lord Of The Wind” με το εντυπωσιακό βιμπράτο του Vanni Ceni και την εμφάνιση του με ξίφος και φτερωτή περικεφαλαία, οι Wotan απήλαυσαν δίκαια τιμές headliner, λίγο πριν οι Sortilège φέρουν τα μυθικά ‘80s λίγο πιο κοντά στο σήμερα...
Sortilège
Με αυτά και με αυτά, η ώρα είχε φθάσει για να απολαύσουμε και στη χώρα μας μια επανένωση που έμοιαζε για καιρό ουτοπική ακόμη και σαν σκέψη, με τους θρύλους του γαλλικού heavy metal, Sortilege, να αποτελούν ένα όνειρο για κάθε έναν οπαδό που έχει εισέλθει στα ενδότερα του underground ήχου. Άλλωστε, οι Γάλλοι metallers, στα ντουζένια τους, υπήρξαν μια μπάντα ποιοτικά ισάξια με τα περισσότερα μεγάλα ονόματα του χώρου, έχοντας μάλιστα έναν τραγουδιστή που έκανε τη διαφορά με τις ερμηνείες ζωής που παρέθετε.
Βέβαια, όντας τεράστιος οπαδός της μπάντας κι έχοντας τοποθετήσει τα όσα μας παρουσίασαν στα ‘80s σε ένα βάθρο που ελάχιστες μπάντες έχουν προσεγγίσει με τα πεπραγμένα τους στον προσωπικό μου μικρόκοσμο, η αλήθεια είναι πως φοβόμουν μην τυχόν και η εμφάνιση τους μας γειώσει απότομα σε μια διαφορετική πραγματικότητα. Άλλωστε, θα ήταν και αναμενόμενο, ένα σχήμα ανενεργό για δεκαετίες, με τα μέλη του πλέον διαφορετικά σε ηλικία, εμπειρίες και αντοχές, να αποτελεί στοίχημα το κατά πόσο θα αποδώσουν σε τουλάχιστον αξιοπρεπή επίπεδα. Ευτυχώς για όλους μας, τα όσα είδαμε υπερκέρασαν ακόμη και τις πλέον αισιόδοξες προσδοκίες, χαρίζοντας μας μια συναυλιακή εμπειρία ζωής.
Τα πράγματα, πάντως, φαίνονταν από το soundcheck κιόλας ποια τροπή θα έπαιρναν, με το μισό “D’ailleurs” που παίχτηκε σε αυτό να μας δίνει μια ιδέα για το τί θα ακολουθούσε. Με ήχο που σκότωνε, εκτελεστική αρτιότητα και τον Christian Augustin να αποδεικνύει γιατί τα φαινόμενα μπορεί να απατούν, οι Γάλλοι μάγιστροι ξεκίνησαν το ταξίδι στα ‘80s από το “Marchand d' Hommes” και για μιάμιση ώρα δεν πήραν το πόδι από το γκάζι.
Με τη φαλακρή τετράδα σε μεγάλα κέφια και τον Didier Demajean, μια Iommi-κή φιγούρα στιβαρότητας, να κρατάει το ρυθμικό κιθαριστικό υπόβαθρο με άνεση βετεράνου, τα όσα ακολούθησαν είχαν μια μάλλον σουρεαλιστική υπόσταση. Δεν θα μπορούσα να περιγράψω διαφορετικά το γεγονός πως ένα σχεδόν γεμάτο Κύτταρο τραγουδούσε λέξη-λέξη τους στίχους των Γάλλων θρύλων, την ίδια στιγμή που οι περισσότεροι από εμάς δεν σκαμπάζουμε/δεν θυμόμαστε γρι από την εκλεπτυσμένη γαλλική γλώσσα, ένας πιτσιρίκος έκανε κάτι σαν stagediving (και ανέβηκε στη σκηνή με προτροπή του Augustin, για να χειροκροτηθεί από όλους) και η ίδια η μπάντα έμοιαζε τόσο ευγνώμων για τα όσα βίωνε, παρόλο που μάλλον εμείς θα έπρεπε να την ευχαριστούμε για τα όσα μας έδινε απλόχερα.
Πάντως, όσο κι αν δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιον από τους πέντε μουσικούς, ένα ξεχωριστό σχόλιο αξίζει ο Christian Augustin και οι τρομερές ερμηνείες του, οι οποίες υπήρξαν αλάνθαστες και όσο πιο κοντά ήταν ανθρωπίνως δυνατό στις αντίστοιχες των άλμπουμ. Για τη μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς, ο Γάλλος τραγουδιστής ήταν συγκινητικός, αφού όσα έχανε με την σκηνική του παρουσία και την ανά στιγμές αμηχανία του, το κέρδιζε πίσω και με το παραπάνω λόγω διάθεσης και, κυρίως, λόγω της αναλλοίωτης φωνάρας του, με την ερμηνεία του στο "Délire d'Un Fou", τα γυρίσματα του στο "Majesté", μα ακόμη και την απόδοση του στον – ομότιτλο με την μπάντα – ύμνου των ύμνων να μπαίνουν στο πάνθεον των συναυλιακών highlight που προσωπικά έχω ζήσει.
Ακόμη και το γεγονός, δε, ότι οι ίδιοι δεν έδειξαν το παραμικρό δείγμα βεντετισμού ή αλαζονείας, επιτρέποντας καταρχάς την από σκηνής βιντεοσκόπηση του προαναφερθέντος πιτσιρίκου και κατόπιν του συγκροτήματος εν δράσει με την έγκριση του ίδιου του Augustin –αντιμετώπιση εκ διαμέτρου αντίθετη με εκείνη του Will Palmer των Angel Witch, μια μέρα νωρίτερα– λειτούργησε υπέρ των γενικών εντυπώσεων και ανέβασε τη μπάντα ακόμη περισσότερο στις συνειδήσεις μας.
Γαλλομαθείς ή όχι, όσοι παρευρεθήκαμε στο γνωστό μαγαζί της Ηπείρου, ανταμειφθήκαμε με μια εμφάνιση-κόσμημα για το πιο ξεροκέφαλο, αγέρωχο και αρνούμενο αλλαγές ιδίωμα του σκληρού ήχου, βιώνοντας ένα blast from the past που όμοιο του δύσκολα μπορούσαμε ακόμη και να φανταστούμε.
Ανανεώνουμε από τώρα το ραντεβού για το τέταρτο Into Battle Festival στον ίδιο χώρο, με κλεισμένες τις εμφανίσεις των Elixir, Iron Cross, Mindless Sinner, Mystik, Rust-X, Receiver και Elvenpath, μαρκάροντας τις ημερομηνίες 11 και 12 Δεκεμβρίου του νέου έτους και περιμένοντας τις ανακοινώσεις περισσοτέρων συγκροτημάτων. Σ.Κ.
Marchands d' Hommes
Majesté
Civilisation Perdue
La Hargne des Tordus
Délire d'Un Fou
D' Ailleurs
Gladiateur
Progéniture Destructrice
Chasse le Dragon
Amazone
La Montagne Qui Saigne
Mourir Pour Une Princesse
Messager
Quand un Aveugle Rêve
Sortilège