Ultha: «Το black metal είναι καθρέπτης της κοινωνίας»

You can find the english version of the interview here.

 Κάθε συνέντευξη, αποτελεί μια αφορμή για να δώσεις χώρο σε ένα δημιουργό να ξεδιπλώσει το όραμα και τις απόψεις του με τους δικούς του όρους. Συνεπώς, όταν έρχεται η ώρα για μια συζήτηση με καλλιτέχνες που εμβαθύνουν εξαιρετικά σε κάθε πτυχή της δημιουργίας τους, τότε ελπίζεις τα όσα θα σου επικοινωνήσουν να εναρμονίζονται με τα συναισθήματα και τις εικόνες που σου γεννούν τα έργα τους. Η είδηση της παρθενικής εμφάνισης των Γερμανών Ultha στην Αθήνα για μια συναυλία, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Το post-black metal σχήμα αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα του σύγχρονου extreme metal underground, διαθέτοντας με τη δισκογραφία του ειδικό βάρος που κεντρίζει το ενδιαφέρον, ειδικά στην εποχή της fast track ενασχόλησης με τη μουσική και της μαζικής πληροφορίας.

Συνεπώς, εκτιμώντας ιδιαίτερα τα πεπραγμένα και την ευρύτερη οπτική των Ultha, η επικοινωνία για μια συνέντευξη ήταν μονόδρομος. Ο Ralph Schmidt, ιθύνων νους του συγκροτήματος, απάντησε στις ερωτήσεις με ενθουσιασμό και ειλικρίνεια, εισάγοντας μας στον ανθρώπινο και ανεπιτήδευτο κόσμο του συγκροτήματος. Η κάτωθι συνέντευξη, αποτελεί κατά την ταπεινή μου γνώμη μια ιδανική ευκαιρία να έρθετε σε επαφή και να εκτιμήσετε ένα ιδιαίτερο συγκρότημα. Η προσωπική φιλοσοφία ενός δημιουργού, η πραγματικότητα και πως αυτή παρεμβαίνει στη συνθετική διαδικασία, η αξία των επιρροών, και φυσικά τα μυστικά του ιδιαίτερου ήχου και των σπουδαίων κυκλοφοριών της μπάντας, αποκαλύπτονται και εμείς μετράμε αντίστροφα για μια μεγάλη συναυλία.

Χαίρετε, είμαι ο Αποστόλης και σε καλωσορίζω στο Rocking.gr! Νιώθω πως το 2024 ήταν μια γεμάτη χρονιά για εσάς από άποψη περιοδειών. Που σε πετυχαίνει αυτή η συνέντευξη;

Στο σπίτι, καταμεσής πολλών τεστ για μια τάξη που έχω να τα βαθμολογήσω, χα χα. Συνεπώς, ένας καλοδεχούμενος αντιπερισπασμός. Και ναι, όντως, έχουμε δώσει πολλές συναυλίες φέτος, αλλά δεν είναι τόσο πολλές σε σύγκριση με άλλες χρονιές που περιοδεύαμε πλήρως δυο φορές μαζί με σόου τα σαββατοκύριακα. Όμως, η επέτειος των 10 ετών μας μας έχει κρατήσει απασχολημένους με πολλά σπουδαία φεστιβάλ για τα οποία είμαστε σούπερ ευγνώμονες.

Aφήνουμε την καρδιά μας στη σκηνή και παίζουμε δίχως να υπάρχει αύριο

Πρόκειται να επισκεφθείτε την Ελλάδα για πρώτη φορά σε μερικές ημέρες. Τι θα πρέπει να περιμένει το ελληνικό κοινό;

Λοιπόν, πιθανότατα ένα τσούρμο Γερμανούς που είναι εντελώς ανυπόμονοι να επισκεφθούν την Ελλάδα για πρώτη φορά και έπειτα να παίξουν ένα σόου για ανθρώπους που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να συναντήσουν. Συνήθως αφήνουμε την καρδιά μας στη σκηνή και παίζουμε δίχως να υπάρχει αύριο, οπότε ελπίζω σε ένα φουριόζο και παντοδύναμο σόου πνιγμένο στα κόκκινα φώτα και τον καπνό.

Ο τελευταίος σας δίσκος, "All That Has Never Been True", αποθεώθηκε από κοινό και τύπο ανά τον κόσμο. Επιστρέφοντας σε αυτό το άλμπουμ, πως το εκλαμβάνετε σε σχέση με την συνολική σας δισκογραφία;

Είναι τρελό το πόση αγάπη πήρε και ακόμα παίρνει αυτό το άλμπουμ, ακόμη και δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Μας άνοιξε πολλές πόρτες, οπότε είναι ξεχωριστή, αλλά επίσης και η ενοποίησή μας υπό μια έννοια, αφού για ένα διάστημα δεν ξέραμε αν είχαμε την ικανότητα να γράψουμε άλλο δίσκο. Η αγάπη όμως που καταθέσαμε σε αυτότ ο άλμπουμ και η αγάπη που έλαβε, ακόμη και αν προέρχεται από τα πιο επίπονα μέρη, ειλικρινά αναζωπύρωσε το πάθος και των πέντε μας για αυτή την μπάντα.

Δεν ήμουν ικανοποιημένος με το δίσκο και ένιωθα πως απογοήτευσα την μπάντα, τους οπαδούς, και τον εαυτό μου

Το κενό ανάμεσα στο "All That Has Never Been True" και τον προκάτοχό του, "The Inextricable Wandering", ήταν το μεγαλύτερο στην πορεία σας. Έπαιξε ρόλο η κατάσταση της πανδημίας;

Κατά βάση σχετιζόταν με την προαναφερθείσα αβεβαιότητα του εάν έπρεπε να το λήξουμε ως μπάντα. Βρισκόμουν σε μια πολύ κακή προσωπική κατάσταση που οδήγησε στο "The Inextricable Wandering" και έπειτα ήμουν διαλυμένος και εξαντλημένος. Δεν ήμουν ικανοποιημένος με το δίσκο και ένιωθα πως απογοήτευσα την μπάντα, τους οπαδούς, και τον εαυτό μου. Αναστοχαζόμενος εκείνες τις στιγμές, ήταν πολύ σκληρή η κριτική μου. Με οδήγησε όμως στο να γράψω τα EP "Floors Of Heaven" και "Belong", που έλαβαν θετικής ανταπόκρισης. Όμως, έπειτα από αυτά ένιωσα πως δεν είχε μείνει τίποτα για να επικοινωνήσω με αυτή την μπάντα και ήθελα να την λήξω. Οι υπόλοιποι πρότειναν να κάνουμε ένα διάλειμμα. Αυτό, είχε προγραμματιστεί για το 2020 – ευτυχώς για εμάς όταν ξέφυγε η κατάσταση της πανδημίας δεν είχαμε τίποτα προγραμματισμένο. Όμως, η πανδημία μου παρείχε το χρόνο για να αναρρώσω, μιας και αγαπώ να είμαι μόνος. Εκείνη την εποχή, οι πρώτες ιδέες και σπίθες για να γράψω ένα τέλος για την τριλογία όπως αποσκοπούσα, εμφανίστηκαν. Αξιοποιήσαμε το χρόνο για να δουλέψουμε εξ αποστάσεως όλες τις λεπτομέρειες που καθιστούν το "All That Has Never Been True" τόσο ξεχωριστό. Κανείς δεν περίμενε από εμάς τίποτα πλέον – και τότε από το πουθενά έσκασε ο δίσκος. Ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος για να επαναφέρουμε την μπάντα σε πλήρη τροχιά.

Ανέκαθεν πίστευα πως κάθε κυκλοφορία σας είχε διαφορετική ταυτότητα. Συζητάτε καθόλου ως μπάντα την αισθητική κατεύθυνση του εκάστοτε δίσκου πριν ξεκινήσετε τη σύνθεση, ή προκύπτει πιο αυθόρμητα;

Είναι μια οργανική διαδικασία. Αξιοποιήσαμε τις κυκλοφορίες των EP και splits ως ένα τρόπο για να δοκιμάσουμε νέες προσεγγίσεις, ήχους, κλπ., όπου αποστάζουμε μέχρι να έχουμε ένα δίσκο. Όλοι μας έχουμε διαφορετικές επιρροές που τις φέρνουμε στο τραπέζι. Τη στιγμή που θα έχω μια ευρεία ιδέα του περί τίνος θα πρόκειται ο εκάστοτε δίσκος, πώς θα έπρεπε να ηχεί και τι συναίσθημα να μεταδίδει, το παρουσιάζω στους άλλους. Τότε παίρνουμε τα μέρη και τα riffs μου και τα δοκιμάζουμε, τα αναδιαρθρώνουμε, τα επανεξετάζουμε, τα μεταμορφώνουμε, τα ενώνουμε και τα μετατρέπουμε, κάνοντας τα μαγικά μας μέχρι να προκύψει κάτι φρέσκο. Δεν θέλουμε ποτέ να κυκλοφορήσουμε τον ίδιο δίσκο δύο φορές και όπως εμείς αλλάζουμε ως άνθρωποι, το ίδιο κάνει και η τέχνη μας φυσικά.

Το δεύτερο άλμπουμ σας, το "Converging Sins" του 2016, κατέχει μέχρι σήμερα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Συνεπώς, θα ήθελα να σε ρωτήσω ποια είναι η έμπνευση πίσω από το εναρκτήριο κομμάτι "The Night Took Her Right Before My Eyes".

Σε ευχαριστώ. Αυτός ο δίσκος είναι ξεχωριστός, για εμάς και για πολύ κόσμο. Είμαι χαρούμενος που είναι ξεχωριστός και για σένα. Αν είσαι στη συναυλία της Αθήνας, οι πιθανότητες είναι πως θα παίξουμε αυτό το κομμάτι.

Όσον αφορά την έμπνευση: Δεδομένων των στίχων, είναι αρκετά προφανές πως πρόκειται για ένα ερωτικό τραγούδι για μια ραγισμένη καρδιά. Αυτή ήταν η πρωταρχική μου πηγή έμπνευσης για να γράψω τους στίχους και τη μουσική. Τίποτα με εμάς δεν σχετίζεται με τα κλασικά black metal μοτίβα, δεν το νιώσαμε ποτέ για την μπάντα. Είμαστε πιο κοντά σε μπάντες όπως οι The Cure, Nick Cave και Depeche Mode θεματικά και το συγκεκριμένο τραγούδι πρόκειται για έναν άνθρωπο που της είχα δώσει την καρδιά μου και αυτή με εγκατέλειψε, μιας και μοιραζόμασταν το ίδιο τραύμα και απλώς δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Πρόκειται για μια αγάπη ανίκανη να ευδοκιμήσει εξαιτίας ενός φόβου που άλλοι είχαν εμποτίσει στο DNA μας.

Oι αγαπημένοι μου δίσκοι είναι το "Violator" των Depeche Mode και το "Pornography" των The Cure. Ανακάτεψε τα με τους Neurosis και τους Emperor και θα πάρεις τους Ultha

Νιώθω πως το post-punk/gothic υπήρχαν ανέκαθεν ως περιφεριακά μέρη της μουσικής σας. Όποτε πρόκειται να εξερευνήσετε αυτή την πλευρά σας στις συνθέσεις σας, στοχεύετε σε κάποια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα ή αίσθηση; Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας τους αγαπημένους σου post-punk δίσκους;

Ολόκληρο αυτό το μουσικό ιδίωμα είναι για εμάς εξίσου μεγάλη επιρροή όσο και το black metal. Ίσως και περισσότερο, απλώς μιλάμε μέσω του metal. Ανέκαθεν έβρισκα μια συγγένεια στη μελαγχολία που αποπνέουν το post-punk και το black metal, οπότε ήταν εύκολο το να γράφω πιο post-punk κομμάτια σε ένα πιο black metal περίβλημα. Η ατμόσφαιρα για εμάς προηγείται όλων των άλλων. Ένα τραγούδι οφείλει εντός του να περιέχει ένα ατμοσφαιρικό μικρόκοσμο καθώς και να είναι μέρος της ευρύτερης ατμόσφαιρας του δίσκου. Όπως οι πλανήτες ξεχωριστά απαρτίζουν ένα ηλιακό σύστημα.

Προσωπικά, οι αγαπημένοι μου δίσκοι όλων των εποχών είναι το "Violator" των Depeche Mode και το "Pornography" των The Cure. Ανακάτεψε τα με τους Neurosis και τους Emperor και θα πάρεις τους Ultha.

Από πού αντλούν οι Ultha έμπνευση στην καθημερινή τους ζωή;

Από τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα. Φυσικά, κατά βάση από άλλες μορφές τέχνης – ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές, βιβλία. Καθώς και από τη φύση και την παρατήρηση της ζωής. Περνώ πολύ χρόνο παρατηρώντας τη ζωή καθώς συμβαίνει και συχνά νιώθω ως κάποιος αόρατος παρατηρητής. Όπως εκείνη η φιγούρα στο "Ο Άνθρωπος Του Πλήθους" του Πόε. Η μοναξιά και η απουσία σύνδεσης με τους άλλους συχνά με φέρνει σε αυτή τη θέση όπου παρατηρώ τη ζωή όσο συμβαίνει ως μια ουδέτερη Τρίτη πλευρά, προσπαθώντας να την καταλάβω. Οι αρνητικές και οι σκληρές πτυχές της καθημερινότητας είναι τα στοιχεία που στο τέλος με ενεργοποιούν για να γράψω μουσική ή στίχους.

Είναι σημαντικό για εμάς να μην είμαστε απλώς ένας επίγονος ή κλώνος όσων έκαναν κάποιοι Νορβηγοί στα ‘90s

Οι στίχοι, τα εξώφυλλα, η συνολική σας αισθητική, αφήνουν το στίγμα τους μόλις ασχοληθείς μαζί τους. Θα ήθελες να μου αναφέρεις πέντε εξωμουσικές επιρροές που μορφοποιούν την ταυτότητά σας;

Σε ευχαριστώ. Χαίρομαι που το βλέπεις έτσι, είναι σημαντικό για εμάς να μην είμαστε απλώς ένας επίγονος ή κλώνος όσων έκαναν κάποιοι Νορβηγοί στα ‘90s.

Όσον αφορά την πεντάδα…για να δούμε. Τα κάτωθι πέντε είναι δικά μου, είμαι βέβαιος πως οι άλλοι θα έλεγαν διαφορετικά πράγματα. Μιας όμως και γράφω τους στίχους και φέρνω τα κόνσεπτ στην μπάντα, γράφοντας και τις βασικές ιδέες για τα κομμάτια, θαρρώ πως θα είναι ταιριαστά:

1. Tα έργα των Thomas Ligotti, Edgar Allan Poe και H.P.Lovecraft.

2. Οι τηλεοπτικές σειρές "The Leftovers", "Bojack Horseman" και "Twin Peaks".

3. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία.

4. Η φιλοσοφία και η δυσφορία για τη συνειδητή εγκατάλειψη της ικανότητας του ανθρώπου να λειτουργεί ορθολογικά και λογικά.

5. Το ότι υποφέρω από κατάθλιψη για περισσότερα από 25 χρόνια, καθώς και η ανηδονία που υπάρχει ως αποτέλεσμα.

Πώς σκατά μπορεί κάποιος να επενδύσει ειλικρινά τόση ενέργεια στο να κατακεραυνώνει μπάντες όπως οι Agriculture για το ότι τους «καταστρέφουν τη σκηνή;

Το black metal, ανέκαθεν ήταν ένα υπο-ιδίωμα με διαρκείς μεταμορφώσεις. Πόσο διαφορετικό το θεωρείς σήμερα σε σχέση με τις ρίζες του στο πρώτο και το δεύτερο κύμα, και ποια στοιχεία του έχουν παραμείνει αναλλοίωτα σε αυτό το χρονικό εύρος των 30-40 ετών που υφίσταται με οποιαδήποτε μορφή;

Για μένα το black metal είναι ένας καθρέπτης της κοινωνίας γενικότερα: τα τελευταία 30 χρόνια κάναμε πολλά μεγάλα βήματα στην εξέλιξη του ποιοι και τι μπορούμε να είμαστε, αλλά τα τελευταία χρόνια μοιάζι να υπάρχει κάτι που ωθεί αυτές τις εξελίξεις σε ένα ανοιχτό, καλύτερο μέρος για το οποίο μερικοί άνθρωποι λένε «ήμουν εντάξει με αυτό μέχρι αυτό το σημείο, αλλά τώρα παρατράβηξε», και τότε αναδιπλώνεται σε συντηρητικές κατευθύνσεις. Ίσως δεν είναι καν το ότι ο κόσμος είναι εντάξει με αυτό, αλλά πως ήταν απλώς μια μειοψηφία και δεν τολμούσαν να ξεστομίσουν τι σκέφτονται και πως νιώθουν – αλλά τώρα κάνουν πολύ θόρυβο για αυτά, ειδικά στο διαδίκτυο. Επίτρεψε μου να το εξηγήσω με μερικά παραδείγματα:

• To black metal κατέστη κοινότυπο στα μέσα προς τέλη των ‘90s. Μερικές μπάντες ξεκίνησαν να εξελίσσονται. Όλα καλά μέχρι εδώ. Αλλά με τα χρόνια, εμφανίστηκαν μπάντες που συμπεριελάμβαναν επιρροές από ιδιώματα τα οποία οι θεματοφύλακες δεν μπορούσαν να κατανοήσουν και να αποδεχθούν. Μπάντες όπως οι Deafheaven ή οι Agriculture σήμερα τσίγκλησαν αυτό τον κόσμο με τον λάθος τρόπο και έκτοτε αυτοί θα ξεσπαθώνουν και θα χρησιμοποιούν τρανσφοβικές ή ομοφοβικές προσβολές για να τους θάψουν, να τους κατηγορήσουν πως «καταστρέφουν» τη σκηνή τους, ενώ οι ίδιοι δείχνουν ακόμη ανοχή σε ρατσιστικές ή φασιστικές μπάντες με την δικαιολογία του «απολίτικου».

• Μπορείς να πεις το ίδιο και για τις διατροφές. Είμαι vegetarian από τα 18^α γενέθλιά μου και ξεκίνησα τον vegan τρόπο ζωής πριν 15 χρόνια. Με κορόιδευαν και με διακωμοδούσαν λέγοντας μου πως είναι «φυσικό» να τρώω ζώα. Δεν ήμουν ποτέ από αυτούς που έκαναν κύρηγμα αλλά παρόλα αυτά ένιωθαν την ανάγκη να με εκπαιδεύσουν. Όμως, με τα χρόνια το ζήτημα έγινε πιο επίκαιρο και δημοφιλές. Τι κάνει αυτός ο κόσμος τώρα; Ξεκινά καμπάνιες για το ότι τα vegan λουκάνικα ή μπέργκερ δεν θα έπρεπε να τους επιτρέπεται να ονομάζονται έτσι. Υπάρχει ένα 100σέλιδο, έγχρωμο έντυπο περιοδικό που μπορείς να αγοράσεις και ονομάζεται "Beef", και μιλά για το που μπορείς να βρεις το καλύτερο κρέας και πώς να σφαγιάσεις ζώα με τον καλύτερο τρόπο. Σουρεάλ.

Μπάντες όπως οι Deafheaven, οι Liturgy ή οι Agriculture δεν είναι καν μια σταγόνα στο νερό της λίμνης του «αληθινού

Θα μπορούσα να συνεχίσω αναφορικά με την άνοδο της ανοχής στον φασισμό και τον ρατσισμό στον κόσμο χάρη στο λαϊκισμό και την απουσία εκπαίδευσης, των πολιτισμικών πολέμων, κλπ. Είναι όλα τόσο γαμημένα.

Ας το επαναφέρω όμως στο Black Metal:

Πως σκατά μπορεί κάποιος να επενδύσει ειλικρινά τόση ενέργεια στο να κατακεραυνώνει μπάντες όπως οι Agriculture για το ότι τους «καταστρέφουν τη σκηνή»; Υπάρχουν εκατομμύρια μπάντες που φορούν «στολές» και ξεπατικώνουν όσα συνέβησαν στη Νορβηγία στις αρχές των 90s. Αυτά τα στενόμυαλα τρολ έχουν μπάντες με το τσουβάλι, φεστιβάλ που απευθύνονται αποκλειστικά σε αυτπύς, εκατομμύρια κόσμο με τον οποίο μπορούν να αναπολούν τις «παλιές καλές ημέρες». Μπάντες όπως οι Deafheaven, οι Liturgy ή οι Agriculture δεν είναι καν μια σταγόνα στο νερό της λίμνης του «αληθινού» (σ.σ. "trvness" – εκτιμήθηκε) – παρόλα αυτά βγαίνουν από τη ρουτίνα τους για να γνωστοποιήσουν σε όλους πως αυτές οι μπάντες καταστρέφουν τη σκηνή «τους» - θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τόσο γαμημένα θλιβερό.

Θεωρείτε εαυτούς μέρος της παρούσας underground black metal σκηνής; Υπάρχουν μπάντες που θα ήθελες να προτείνεις στους αναγνώστες μας;

Νιώθουμε πως είμαστε ένα αποδεκτό μέρος της ευρύτερης metal σκηνής. Ο κόσμος έρχεται σε εμάς και μας λέει πως δεν ήμασταν μια black metal μπάντα εξαιτία του πως φαινόμαστε ή ακουγόμαστε και φίλε δεν θα μπορούσε να μας νοιάζει λιγότερο. Αυτό που είναι σημαντικό για εμάς είναι πως υπάρχει ένα τεράστιο σύνολο ανθρώπων που μας υποστηρίζουν σε όλες τις φάσεις μας καθώς και πως υπάρχει νέος κόσμος που εντάσσεται σε αυτούς. Μερικοί άνθρωποι μου λένε πως «δεν μου αρέσει ιδιαίτερα το extreme metal, αλλά εσείς παιδιά έχετε απλώς κάτι που πραγματικά με αγγίζει», και αυτό σημαίνει περισσότερα για εμάς από ότι ένας τύπος με μπλουζάκι Mayhem που μας λέει δεν είμαστε το ένα ή το άλλο εξαιτίας των κουρεμάτων μας.

Όσον αφορά μπάντες σε αυτό το υποϊδίωμα με τις οποίες μοιραζόμαστε ευαισθησίες για αυτό τον ήχο, και είναι εξαιρετικά συγκροτήματα που απαρτίζονται από εξαιρετικά μέλη: Yellow Eyes (US), Sun Worship (GER), Unru (GER), Fluisteraars (NL), Verwoed (NL), Oerheks (BE), Oranssi Pazuzu (FIN).

Εάν μπορούσατε να συνεργαστείτε με οποιοδήποτε καλλιτέχνη επιθυμούσατε, ποιος θα ήταν και γιατί;

O Jóhann Jóhannsson, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί καθώς είναι νεκρός. Η μουσική των soundtracks είναι η μεγαλύτερη επιρροή στο γράψιμό μου, και ο Jóhann, είθε να αναπαύεται εν ειρήνη, ΠΑΝΤΑ χτυπούσε τι ακριβείς νότες στον σωστότερο συνδυασμό. Η μουσική του είναι απερίγραπτης σημασίας για εμένα. Θεωρώ πως μια σύμπραξη με ένα γκρουπ εγχόρδων υπό την μαεστρία του θα δημιουργούσε το πιο μεγαλοπρεπές και το πιο στενάχωρο χωρίο μουσικής στην ιστορία.

Όντας ένας ενεργός μουσικός με κυκλοφορίες και περιοδείες για μια δεκαετία, υπήρξε ποτέ κάποιο σημείο που νιώσατε ότι η ύπαρξη των Ultha είχε καταστει πραγματικά μεγάλη πρόκληση;

Πάντα είναι. H ζωή εμπλέκεται στη μέση τόσο εύκολα. Είμαστε όλοι στα 40 μας και με πολλά στις πλάτες μας. Το να διατηρούμε την μπάντα ζωντανή είναι σημαντικό για εμάς, αλλά παραμένει ένα χόμπι και μερικές φορές αναγκάζεται να μείνει πίσω από από σταθερούς τομείς της ζωής μας όπως δουλειές, οικογένεια, κλπ. Όμως μίλησα πριν για το ότι το 2019 ένιωθα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω. Είμαι εγνώμων όμως που οι άλλοι άλλαξαν την μοιρολατρική μου οπτική του να διαλυθούμε απλά για να διαλυθούμε, μιας και τα πιο τρελά πράγματα φαίνονταν να είναι μπροστά μας – δεδομένης της ευκαιρίας του να μας φέρουν με το αεροπλάνο στην Ελλάδα και να παίξουμε στην Αθήνα να είναι ένα από αυτά.

Είμαστε ιδιαίτερα ευγνώμονες που μπορούμε να αγγίζουμε κάποιους ανθρώπους σε ένα κόσμο εκατομμυρίων άλλων συγκροτημάτων

Τελευταία ερώτηση, και θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για το χρόνο σου! Πώς φαντάζεστε τους εαυτούς σας και την μπάντα σε δέκα χρόνια από τώρα; Ο επίλογος σου ανήκει!

Θα ήταν τρελό εάν υπάρχουμε ακόμα σε δέκα χρόνια. Αλλά εάν είχαμε ποτέ μια μπάντα που θα μπορούσε να φτάσει τα 20, είναι αυτή, μιας και υπάρχει ένας πολύ ξεχωριστός δεσμός μεταξύ των πέντε μας. Εάν είμαστε ακόμη εδώ σε 10 χρόνια ελπίζω πως θα παίζουμε ακόμη αυθεντική και προκλητική μουσική που προσκομίζει κάτι στο τραπέζι. Ο κόσμος της μουσικής εξελίσσεται τόσο γρήγορα, οπότε το να είμαστε ακόμη ενδιαφέροντες σε εαυτούς και σε άλλους σε δέκα χρόνια θα ήταν τρελό!

Σε ευχαριστώ πολύ για αυτές τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, και το ενδιαφέρον σου για εμάς. Είμαστε ιδιαίτερα ευγνώμονες που μπορούμε να αγγίζουμε κάποιους ανθρώπους σε ένα κόσμο εκατομμυρίων άλλων συγκροτημάτων. Το ότι εσύ και άλλοι βρήκαν χρόνο στις πολυάσχολες ζωές σας για να επενδύσετε στη μουσική μας ή σε όσα έχουμε να πούμε είναι απίστευτα ανεκτίμητο για εμάς. Δεν θα το θεωρήσουμε ποτέ δεδομένο! Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι να δούμε μερικούς από εσάς σε μερικές ημέρες στην Αθήνα! Σας παρακαλώ μείνετε μετά το σόου και ελάτε να αράξουμε. Θέλουμε να σας γνωρίσουμε!