Calexico @ Τεχνόπολη, 28/07/22

Η αλήθεια είναι ότι δε θα πρέπει να έχουμε παράπονο από τις συναυλίες που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τους τελευταίους δύο μήνες. Η σαιζόν στην Αθήνα έκλεισε για το φετινό καλοκαίρι με την εμφάνιση των διαχρονικά αγαπητών στο ελληνικό κοινό Calexico, οι οποίοι κατέληξαν στην πρωτεύουσα έχοντας πρώτα επισκεφθεί Θεσσαλονίκη και Λάρισα. Η Τεχνόπολη μοιάζει ιδανική για θερινές συναυλίες τέτοιου ύφους και τέτοιου βεληνεκούς και όντως, αποδείχτηκε ότι ήταν πολύ καλή επιλογή για τη συγκεκριμένη βραδιά.

Επί σκηνής, εκτός των μόνων μόνιμων από την αρχή μελών Joey Burns και John Convertino, ανέβηκαν άλλοι πέντε μουσικοί - οι δύο μάλιστα από αυτούς έπαιζαν τρομπέτα, που φάνηκε πόσο πολύ χρωματίζει, διαφοροποιεί και εν τέλει χαρακτηρίζει τον ήχο της μπάντας. Αφού καταφέραμε να είμαστε μέσα στον χώρο ακριβώς στην ώρα μας χάρη και στη βοήθεια των σεκιουριτάδων, προλάβαμε την έναρξη με δυο κομμάτια από τον φρέσκο, φετινό δίσκο των Calexico.

Το "El Mirador" είναι ένας πολύ καλός δίσκος που σχεδόν μονοπώλησε το πρώτο μισάωρο του set με 4 από τα 5 κομμάτια να προέρχονται από εκεί. Κομμάτια όπως τα "Cumbia del polvo" και "Then You Might See" δεν έχουν να ζηλέψουν και πολλά από παλιότερα τραγούδια τους, όμως φάνηκε ότι δεν τα έχουμε ακόμα «χωνέψει» όσοι παρευρεθήκαμε. Το αποτέλεσμα ήταν οι παραινέσεις του Joey για να συμμετέχουμε περισσότερο, συγκρίνοντας μάλιστα το αρχικό όχι-και-τόσο-ζεστό κλίμα με όσα συνάντησαν σε Θεσσαλονίκη και Λάρισα και βγάζοντας το αθηναϊκό κοινό ουραγό.

Το «παράπονό» του μάλλον ήταν μάλλον δικαιολογημένο, αλλά ευτυχώς η κατάσταση ανατράπηκε γρήγορα και όλοι στο κοινό άρχισαν να «λύνονται» και να συμμετέχουν περισσότερο στην καλοκαιρινή φιέστα που επιχειρούσαν να στήσουν οι Calexico. Το υλικό τους έχω την αίσθηση ότι ενδείκνυται για καλοκαιρινές βραδιές, αφού έχει ενσωματωμένα πολλά μεξικάνικα στοιχεία που σε κάνουν να θέλεις να κουνηθείς και να χορέψεις. Τα "Inspiración" και "Serenata Huasteca" αποτέλεσαν χαρακτηριστικά παραδείγματα, ενώ ευπρόσδεκτο ήταν και το "Haul" από το ντεμπούτο.

Δεν μπορούμε να μην κάνουμε μια ειδική αναφορά στον κιθαρίστα Brian Lopez, ο οποίος βρέθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα με τη μπάντα και είχε σημαντικό μερίδιο στην αρτιότητα αυτού που βλέπαμε και ακούγαμε. Εκτός του ότι πήρε πάνω του μεγάλο μέρος του κιθαριστικού παιξίματος, ανέλαβε και τα φωνητικά σε 2-3 τραγούδια, καταφέρνοντάς τα αρκετά καλά κι εκεί. Εξαίρετοι ήταν επίσης και οι Martin Wenck και Jacob Valenzuela στις τρομπέτες, με τον δεύτερο μάλιστα να αναλαμβάνει τα φωνητικά σε αρκετά τραγούδια και να είναι κι εκεί αρτιότατος.

Πολύ ωραίες εκτελέσεις ήταν αυτές των "Victor Jara’s Hands" και "Minas de cobre (For Better Metal)", ενώ στο καινούργιο "Rancho Azul" ο Joey κάλεσε στη σκηνή τον Θωμά Κωνσταντίνου, με τον οποίο είχε έναν θερμό εναγκαλισμό προτού ο Έλληνας μουσικός συνοδεύσει τους Calexico με το ούτι του. Το βασικό set έκλεισε παιχνιδιάρικα με το "Cumbia de Donde", αφού είχε προηγηθεί ένα medley του "Not Even Stevie Nicks..." από το αγαπημένο "Feast Of Wire" με το διαχρονικά αγαπημένο "Love Will Tear Us Apart". Ένα set που είχε ξεκινήσει με χλιαρές αντιδράσεις από πλευράς κοινού, περνώντας η ώρα είχε εξελιχθεί σε μια όμορφη και αυθόρμητη καλοκαιρινή γιορτή στην οποία σχεδόν κάθε παρευρισκόμενος συμμετείχε.

Για το encore, ξαναβγήκε μαζί τους ο Θωμάς Κωνσταντίνου για το "Fortune Teller" και έμεινε και για το "Stray", το πιο γνωστό ίσως κομμάτι της μπάντας. Η μακρόσυρτη εκτέλεσή του ήταν από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς και έκανε όλον τον κόσμο να χορεύει. Ο οποίος κόσμος, να τονίσουμε, ότι ήταν περίπου μοιρασμένος σε άντρες και γυναίκες. Με το επίσης πολύ γνωστό και αγαπημένο "Crystal Frontier" μας αποχαιρέτησαν και μας έκαναν να πιστέψουμε ότι ίσως κάπου εκεί η συναυλία είχε ολοκληρωθεί.

Πάνω που συζητούσαμε ότι δεν είχαν παίξει το "Alone Again Or" των Love, οι Calexico μας διέψευσαν ευχάριστα. Έτσι, αφού ο Joey ευχαρίστησε όλο το crew που δούλεψε τόσο για την περιοδεία τους όσο και για τη συγκεκριμένη συναυλία, η μπάντα έπαιξε και το αγαπημένο "Alone Again Or" κι αυτή ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Μάλιστα, το αφιέρωσαν στον παρόντα Eric Burdon, ο οποίος παρακολούθησε όλη τη συναυλία από το πλάϊ τη σκηνής. Το σφύριγμα της λήξης έδωσε ο "Güero Canelo" με τη μίξη αγγλικών και ισπανικών στίχων, σε ένα ακόμα τραγούδι που τιμά τη σπανιόλικη κουλτούρα της Tuscon, δηλαδή του τόπου καταγωγής των Calexico.

Αν παρατηρήσετε, το setlist ήταν ελαφρώς διαφορετικό από αυτό που παίχτηκε στις άλλες ελληνικές πόλεις. Αυτή η ανάμιξη αποτελεί συχνά αλατοπίπερο μιας ζωντανής εμφάνισης για την ίδια τη μπάντα, που δεν παίζει κάθε βράδυ ένα απαράλλακτο setlist, αλλά ταυτόχρονα περνάει με κάποιον τρόπο και στο κοινό. Έχοντας ξαναδεί τους Calexico και στο παρελθόν, η εμφάνισή τους στην Τεχνόπολη ήταν μια ακόμα πολύ ωραία και τίμια εμφάνιση ενός συγκροτήματος του οποίου η σχέση με το κοινό στη χώρα μας ήταν και παραμένει εξαιρετική. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις σίγουρα έχουν παίξει τον ρόλο τους σε αυτό και βλέποντάς τους σε τόσο καλή φόρμα, μάλλον θα εξακολουθήσουν να παίζουν σημαντικό ρόλο στη μεταξύ μας σχέση.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά