Calexico Trio @ Gagarin 205, 09/02/25

Το να μιλήσουμε πάλι για «αγαπημένους του ελληνικού κοινού» ίσως να ακουστεί λίγο κοινότοπο, αλλά λίγες μπάντες μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν υπάρξει πιο αγαπημένες από τους Αμερικανούς Calexico. Με ωραίους δίσκους που μας έχουν κρατήσει συντροφιά σε διάφορες στιγμές και με κομμάτια τους να έχουν ακουστεί χιλιάδες φορές στα ραδιόφωνα, τους έχουμε δει και πολλές φορές στη χώρα μας. Τεχνόπολη, Μονή Λαζαριστών, Ηρώδειο, Μαλακάσα, πολλοί είναι οι χώροι που τους έχουν φιλοξενήσει. Ετούτη η φορά όμως είχε την ιδιαιτερότητα ότι ήταν πιο αφαιρετική και πιο λιτή, αλλά και πάλι ουσιαστική.

Οι ιδρυτικοί και σταθεροί Joey Burns και John Convertino, κιθαρίστας/τραγουδιστής και ντράμερ κατά σειρά των Calexico, περιόδευσαν αυτή τη φορά ως τρίο με τη συνοδεία μόνο του πολυοργανίστα Martin Wenk από τη μπάντα. Μάλιστα, λόγω της μεγάλης ζήτησης για να τους δούμε, δόθηκαν δύο συναυλίες την ίδια μέρα στο Gagarin (συνέβη και σε άλλες πόλεις), μία απογευματινή στις έξι και μία βραδινή στις εννιά. Η δικιά μας σειρά ήταν στη δεύτερη συναυλία, οπότε λίγο μετά τις οκτώ στηθήκαμε στη Λιοσίων και περιμέναμε να ανοίξουν οι πόρτες και να τακτοποιηθούμε μέσα στον χώρο.

Η σκηνή μπορεί να φιλοξενούσε τρία μόνο άτομα, αλλά δε θα λέγαμε ότι ήταν λιτή, καθώς πολλά και διάφορα μουσικά όργανα ήταν αραδιασμένα πάνω της. Με μικρή καθυστέρηση, οι τρεις μουσικοί ανέβηκαν και έλαβαν θέση για δεύτερη φορά την ίδια μέρα για να μας παρουσιάσουν, όπως μάθαμε, ένα εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα σε σχέση με την απογευματινή συναυλία τους. Οι συστάσεις έγιναν με το ορχηστρικό “Pepita”, με τον Martin να διαπρέπει από την πρώτη στιγμή στο πάντα εντυπωσιακό lapsteel.

Το “Glimpse” μας πρόσφερε την πρώτη ωραία ηλεκτρική εκτέλεση της βραδιάς, με τις fuzzy κιθάρες του να κινούν «κάτι» μέσα μας, ενώ έντονη ήταν και η αίσθηση του αυτοσχεδιασμού. Κάπου εκεί ο Convertino έβγαλε το σακάκι του, ίσως για να αισθάνεται πιο άνετος. Απελευθερωμένος από το ρούχο του λοιπόν, στο αμέσως επόμενο “Lost Inside” μας έδωσε έναν υπνωτιστικό και τριπαριστό ρυθμό, χαϊδεύοντας απαλά τα τύμπανά του.

Από το “Para” και μετά άρχισαν οι αυτοσχεδιασμοί αναφορικά με το τυπωμένο setlist, με τον Joey να μας έχει προειδοποιήσει λίγο πριν ότι είχε μπει στον πειρασμό να το κάνει. Ο Martin ξετίναξε την τρομπέτα του και ο συνδυασμός του παιξίματός του με τα δυναμικά αρπίσματα του Burns ήταν απολαυστικός.

Η διασκευή του “Dead Flowers” σε μια πιο country εκτέλεση από την αυθεντική των Rolling Stones προσωπικά μου θύμισε ότι οι μεγάλοι Βρετανοί στην πραγματικότητα είχαν και οι ίδιοι μια πιο country πλευρά εκείνη την εποχή, ενώ το ...μαύρο δίδυμο ήταν από τις κορυφαίες στιγμές. Το lapsteel του Martin πρωταγωνίστησε και στο “Black Heart” και με έκανε να παρατηρήσω ότι με κάποιον μαγικό τρόπο «γέμιζε» πολύ τον ήχο – σε συνδυασμό βέβαια και με τα πληθωρικά τύμπανα του Convertino. Από την άλλη, το “The Black Light” είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια των Calexico και φυσιολογικότατα κέρδισε το χειροκρότημα.

Ύστερα από ένα μικρό λογύδριο του Burns μέσα στο οποίο ζήτησε τη βοήθειά μας για το κομμάτι που ερχόταν, ήρθε το “Frank’s Tavern”. Πρόκειται για ένα κομμάτι με ήρεμο ρυθμό το οποίο συνοδεύσαμε σχετικά επιτυχημένα με τις αρμονίες μας υπό τις οδηγίες του Burns, ενώ η τρομπέτα του Wenk και πάλι έδωσε αυτό το «κάτι» διαφορετικό.

Το λάτιν “The Lonely Spider” ήταν ένας φόρος τιμής στην ταλαντούχα και δυστυχώς αδικοχαμένη Lhasa de Sela και το “Dead In The Water” ήταν το πιο δυναμικό κομμάτι που είδαμε στη συναυλία, με την κιθάρα να θυμίζει σε σημεία ακόμα και surf. Ο Convertino είχε στο ένα χέρι μπαγκέτα και στο άλλο μια μαράκα, πετυχαίνοντας έτσι έναν πολύ γεμάτο ήχο όταν βαρούσε με αυτή τα τύμπανά του. Το πολύ ωραίο “Not Even Stevie Nicks” από το “Feast Of Wire” έγινε medley με το “Love Will Tear Us Apart” των Joy Division, άλλη μια διασκευή που ακούστηκε.

Από τον παραπάνω αυτοσχεδιασμό κουλάραμε με το ορχηστρικό “Turquoise”, για να κλείσει το κανονικό set με ένα από τα πιο μεγάλα τους hits, το “Stray”. Οι φωνές και τα χειροκροτήματα υπερκέρασαν το γεγονός ότι οι Calexico έπρεπε να σηκωθούν στις τρεις τα ξημερώματα για να φύγουν για το αεροδρόμιο κι έτσι ξαναβγήκανε με το “Lost In Space”, το αφιερώσανε με την καρδιά τους στο φιλόξενο Gagarin. Η εμφάνιση έκλεισε με τη δικιά μας “Misirlou”, η οικειότητα με την οποία προκάλεσε μάλλον τις εντονότερες αντιδράσεις αναμεταξύ μας.

Σε ένα διάλειμμα από τις κανονικές τους περιοδείες, οι Calexico εμφανίστηκαν με την πιο μίνιμαλ εκδοχή τους, ως τρίο. Και πάλι όμως είχαν κάτι να μας δώσουν, με τις εκτελέσεις των κομματιών να είναι πιο απογυμνωμένες αλλά ταυτόχρονα και λίγο πιο ελεύθερες. Όλος ο κόσμος που γέμισε το Gagarin φάνηκε να φεύγει ευχαριστημένος και χαρούμενος, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που περίμεναν μετά το τέλος τους πρόθυμους μουσικούς για μια κουβέντα, μια φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο. Πρόσημο, μόνο θετικό!

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής