Calexico @ Μονή Λαζαριστών, 26/07/22

Ξεκινάμε έχοντας ορισμένα πράγματα ως δεδομένα. Η μουσική των Calexico ανέκαθεν άρεσε στο ελληνικό κοινό τόσο λόγω της ποιότητάς της όσο και λόγω της «χαλαρής» χορευτικής της διάθεσης. Κατά συνέπεια μια συναυλία των Calexico ταιριάζει απόλυτα στην καλοκαιρινή περίοδο και είναι πάντα ευπρόσδεκτη, όσες φορές και αν η μπάντα μας έχει επισκεφθεί. Άλλωστε σε κάθε τους επίσκεψη έχουν να μας παρουσιάσουν και κάτι καινούργιο αφού οι Calexico παραμένουν ακόμα και σήμερα μια πολύ ενεργή, από δισκογραφικής πλευράς, μπάντα.

Ο πολύ όμορφος χώρος της Μονής Λαζαριστών  έχει φιλοξενήσει εδώ και χρόνια πολύ σημαντικά ονόματα, από τους Kraftwerk μέχρι τους Megadeth και από τους Jethro Tull μέχρι τους Queens Of The Stone Age. Δυστυχώς ό κόσμος δεν κατάφερε να γεμίσει τον χώρο, γεγονός λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι οι Calexico, όπως προαναφέραμε, μας έχουν επισκεφθεί ουκ ολίγες φορές ενώ ταυτόχρονα η φετινή συναυλιακή σεζόν είχε να προσφέρει τόσες πολλές επιλογές οι οποίες έκαναν δύσκολη της ζωή των fans της ζωντανής μουσικής.

Μέσα σε ένα χαλαρό και ευχάριστο κλίμα οι Joey Burns και John Convertino με την συνοδεία πέντε ακόμα μουσικών ανέβηκαν στην σκηνή. Ορισμένες νέες «φάτσες» και άλλοι που τους γνωρίζαμε από τις προηγούμενες φορές αποτελούσαν την μπάντα άλλα όλα αυτά είχαν μικρή σημασία.

Η αρχή έγινε με το "El Mirador" από τον ομώνυμο φετινό δίσκο ο οποίος θα είχε και την τιμητική τους στην συγκεκριμένη συναυλία. Ένας δίσκος ο οποίος «κερδίζει πόντους» με κάθε ακρόαση ενώ στις ζωντανές εμφανίσεις, όπως αποδείχτηκε, βοηθά στην ποικιλομορφία της μουσικής των Calexico. Συνέχεια με την πρώτη, από τις πολλές, cumbia της βραδιάς και ο χορός ξεκινά με το "Cumbia Del Polvo" πριν ηρεμήσουμε με το πανέμορφο, αν και ελαφρώς διαφορετικό, "Splitter" από το αγαπημένο μου "Algiers".

Παλιά και νεότερα κομμάτια εναλλάσσονταν και το ίδιο συνέβαινε και στα φωνητικά ανάμεσα στα μέλη της μπάντας. Στο "Inspiracion" ανέλαβε ο «νέος» της παρέας Brian Lopez ο οποίος δεν τα πήγε καθόλου άσχημα αν και σίγουρα ευχόμασταν να εμφανιζόταν από μια γωνιά η Amparo Sanchez. Ακολούθησε το ανεβαστικό "Under The Wheels" πριν περάσουμε στο αγαπημένο του κοινού "Stray".

Στο σημείο αυτό η μπάντα αποχώρησε και ο Burns έμεινε μόνος και δειλά δειλά μας τραγούδησε το «Τι'ναι αυτό που το λένε αγάπη» για να συνεχίσει με το "Fortune Teller" Από το σημείο αυτό και με την επιστροφή των υπόλοιπων μελών το κέφι «φούντωσε» ενώ τόσο το κοινό όσο οι ίδιοι οι μουσικοί έδειχναν πιο ορεξάτοι. Φυσικά σε αυτό βοήθησαν και τα ίδια τα κομμάτια αλλά και οι μικρο-εκπλήξεις της μπάντας οι οποίες έδειχναν έναν αυθορμήτισμό που σπανίζει στις σημερινές συναυλίες.

Πάντα ανατριχιαστικό το "Minas De Cobre (For Better Metal)" και απόλυτα ταιριαστά στο χορευτικό κλίμα τα "Flores Y Tamales" και η διασκευή στο "Carinito" των Los Hijos Del Sol. To "Not Even Stevie Nicks..." διανθίστηκε με το "Love Will Tear Us Apart" των Joy Division, γεγονός που δεν προκάλεσε έκπληξη μόνο σε όσους διάβασαν το πρόσφατο άρθρο του Rocking στην στήλη «10», ενώ η κανονική διάρκεια του live έκλεισε πολύ όμορφα με το "Cumbia De Donde".

Η επιστροφή των Calexico στην σκηνή ήταν δεδομένη αλλά με τις διάφορες αλλαγές στο setlist αυτό που δεν ήταν σίγουρο ήταν το ποια και πόσα κομμάτια θα απολαύσουμε ακόμα. Τελικά την αρχή έκανε το "Cumbia Peninsula" και η συνέχεια έγινε ακόμα πιο «ανεβαστική» με το "The El Burro Song" κατά το οποίο η tex-mex αισθητική έφτασε στο αποκορύφωμα της. Ακόλουθησε η πανέμορφη διασκευή στο "Alone Again Or" των θρύλων Love και φυσικά το κλείσιμο έγινε με θριαμβευτικό τρόπο με το πασίγνωστο "Crystal Frontier".

Συμπερασματικά οι Calexico πρόσφεραν άλλη μια πανέμορφη βραδιά αποδεικνύοντας ότι έχουν ακόμα την δυνατότητα να προσφέρουν ποιοτική αλλά και άκρως χορευτική μουσική. Η αγάπη του ελληνικού κοινού για την μπάντα κρατά εδώ και χρόνια και μετά από τέτοιες εμφανίσεις δεν θα σταματήσει να υφίσταται.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας