Arcturus, Decipher @ Fuzz Club, 21/04/23

Prog, black, symphonic, majestic, avant-garde, ό,τι ταμπελίτσα έχει εφεύρει ο ανθρώπινος νους για να κατηγοριοποιήσει τις διάφορες σκηνές και τάσεις της μουσικής, αυτές υστερούν στο να περιγράψουν αυτό που κάνουν οι Arcturus. Και δεν είναι μόνο οι πανέμορφες μελωδίες και οι πολλαπλοί πειραματισμοί που καθιστούν την πεντάδα από τη Νορβηγία μοναδική, αλλά, ακόμη περισσότερο, είναι αυτή η πεισματάρικη διάθεσή τους να μην συμβιβαστούν ποτέ, να μην μπουν σε κάποιο καλούπι, να παραμείνουν κάτι εντελώς ξεχωριστό που, πάντα θα συνδέεται με την black metal σκηνή των '90s, αλλά, παράλληλα, θα βρίσκεται τόσο μακριά από αυτή.

Και, προσωπικά, βρίσκω πολύ όμορφο το πως αυτό το πείσμα τους αγκαλιάστηκε από το κοινό στη χώρα μας, κάτι που αποδείχθηκε και από τον κόσμο που ήρθε να τους δει. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι έχουν περάσει οχτώ χρονάκια από το "Arcturian" και πως η τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας ήταν το 2018, σε εκείνη την συναυλία που δεν έπεφτε καρφίτσα στο Temple Athens. Φαντάζομαι, για αυτό τον λόγο επιλέχθηκε αυτή τη φορά το Fuzz αφού το συγκρότημα, όπως έγινε σαφές και το βράδυ της Παρασκευής, έχει σταθερό κοινό στη χώρα μας.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Decipher, οι οποίοι μόλις κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο "Arcane Paths To Resurrection". Για περίπου 40 λεπτά λοιπόν, το συγκρότημα μας παρουσίασε το δυναμικό του black metal, με έντονα death στοιχεία, και κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό. Με σύμμαχο τον καλό ήχο, η εμφάνισή τους χαρακτηρίστηκε, όχι μόνο από την τεχνική τους επάρκεια και τις συνθέσεις, αλλά, από το πάθος και την όρεξη που έδειξαν πάνω στη σκηνή. Συνδυάζοντας στοιχεία από το νορβηγικό, το σουηδικό και το ελληνικό black metal, κοφτερά riffs και blast beats με αργά περάσματα και άκρως μελωδικές στιγμές, οι Decipher κέρδισαν τις εντυπώσεις και, πιθανά, και αρκετούς νέους ακροατές αφού έκαναν σαφές πως βρίσκονται ανάμεσα στα σημαντικότερα ανερχόμενα εγχώρια συγκροτήματα του ακραίου ήχου.

Γύρω στις 22:30 όμως είχε έρθει η ώρα για τους headliners της βραδιάς. Και κάπως έτσι, ο περιοδεύων θίασος των Νορβηγών ανέβηκε στη σκηνή φορώντας τα χαρακτηριστικά του κοστούμια και παίζοντας το "Shipwrecked Frontier Pioneer" από το "Sideshow Symphonies" του, μακρινού σήμερα, 2005. Δυστυχώς όμως, ο ήχος, ειδικά στην αρχή της συναυλίας, δεν βοήθησε το συγκρότημα, αλλά ούτε κι όλους εμάς. Για αρκετή ώρα δηλαδή βλέπαμε τον Knut Magne Valle, να παίζει την κιθάρα του φορώντας τη μπέρτα του, όμως κιθάρα δεν ακούγαμε αφού την κάλυπταν σχεδόν ολοκληρωτικά τα πλήκτρα του αρχηγού Sverd, ο οποίος έδωσε τον καλύτερό του εαυτό προκειμένου να είναι "όλα φανταστικά", όπως μας είχε εξάλλου υποσχεθεί και στην πρόσφατη συνέντευξη που μας έδωσε.

Αυτό όμως που έκανε αρκετά πιο δύσκολα τα πράγματα ήταν η φωνή του Vortex που ήταν "all over the place" που λένε και στο χωριό μου, καθώς το έντονο reverb και τα λοιπά εφέ, σε συνδυασμό με τις ερμηνευτικές του ιδιαιτερότητες καθιστούσαν τη δουλειά του ηχολήπτη μια πάρα, πάρα, πολύ δύσκολη δουλειά. Όπως και να έχει, η αλήθεια είναι πως από το συγκλονιστικό "Painting My Horror" και μετά, παρά τις όποιες αυξομειώσεις, τα πράγματα, με κάθε κομμάτι βελτιώνονταν.

Τεχνικά, όπως ήταν σχεδόν δεδομένο, οι Arcturus ήταν συγκλονιστικοί. Με τον Sverd καπετάνιο, τον Skoll να σέρνει τον χορό με τις μπασογραμμές του, τον Valle, συνέχεια κεφάτο και χαμογελαστό, να κάνει σαφές γιατί αποτελεί έναν πραγματικά σπουδαίο βιρτουόζο, και τον Hellhammer να ισοπεδώνει το drum kit του και να αποδεικνύει γιατί συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους ντράμερ της ακραίας, και όχι μόνο, σκηνής. Όμως, οφείλω να ομολογήσω πως ο Vortex, έχοντας συνεχώς κοντά του ένα μπουκάλι Jack Daniel’s, ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής της βραδιάς, τόσο, από ερμηνευτική άποψη, όσο και από άποψη performance, αφού δεν σταμάτησε στιγμή να χορεύει, να χοροπηδά και, γενικότερα, να δίνει τον καλύτερο του εαυτό παρόλο που, όπως είπα και πριν, λόγω των εφέ, όσες φορές μας απηύθυνε τον λόγο, φάνηκε κανείς να μην καταλαβαίνει τι ακριβώς έλεγε.

Όσον αφορά τις επιλογές των κομματιών, σίγουρα μας έλειψαν τραγούδια, όμως, σε γενικές γραμμές δεν έχω παράπονο. "Master of Disguise", "Painting My Horror", "The Chaos Path" από τον δίσκο- σταθμό του avant-garde metal, "La Masquerade Infernale", τρία τραγούδια από το "Sideshow Symphonies" και άλλα τόσα από το "The Sham Mirrors", με το "Arcturian" να "χάνει" ελαφρώς καθώς από εκεί ακούσαμε μόνο τα "Crashland" "The Arcturian Sign". Φυσικά, όπως περίπου αναμέναμε, για το φινάλε, το συγκρότημα μας επεφύλαξε τα "Raudt Og Svart" και "To Thou Who Dwellest In The Night" από το σπουδαίο ντεμπούτο τους, "Aspera Hiems Symfonia". Και παρόλο που ο Vortex μας είχε προειδοποιήσει πως δεν πρόκειται να ξαναβγούν στη σκηνή, τελικά το χειροκρότημα και οι φωνές του κόσμου τους ανάγκασαν να επιστρέψουν για μια συγκλονιστική εκτέλεση του "Alone", η οποία αποτέλεσε, κατά τη γνώμη μου, και την κορυφαία στιγμή της βραδιάς.

Σε γενικές γραμμές, παρόλο που αυτό που είδα ίσως να ήταν λίγο κατώτερο των- αρκετά υψηλών- προσδοκιών μου, και ο ήχος σίγουρα δεν βοήθησε, πέρασα καλά στην εμφάνιση των Arcturus. Σε βαθμό μάλιστα που θεωρώ πως είναι από τα συγκροτήματα που κάθε μουσικόφιλος αξίζει να έχει παρακολουθήσει ζωντανά μια φορά τουλάχιστον στη ζωή του, τόσο για τη μουσική τους, όσο και για τη θεατρικότητα τους. Με δεδομένο πως, όπως μας αποκάλυψαν, το συγκρότημα δουλεύει πάνω σε νέο υλικό, νομίζω πως δεν θα αργήσουμε να τους ξαναδούμε στα μέρη μας.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά