Spinalonga Festival: Three Way Plane, Sugah Galore, Echo Tattoo, The Dive, Fingers Crossed, Yellow Devil Sause, Bliss, Semen Of The Sun, Planet Of Zeus, Birthmark, Liquidust, Afformance @ AN, 16/04/09

Μεγάλη Πέμπτη. Πολύ μεγάλη, πράγματι. Η Spinalonga Records έσπασε τη νηστεία, δελεάζοντας τους μουσικόφιλους με ισχυρές μουσικές «ηδονές του βίου». Γιορτάζοντας τα τέσσερα (και κάτι) χρόνια της, η αφιλοκερδής δισκογραφική, που Έλληνες καλλιτέχνες δημιούργησαν για να ενισχύσουν την εικονικά αποδυναμωμένη εγχώρια rock σκηνή, στούμπωσε το AN Club. Έστησε ένα μικρό φεστιβάλ, που κόσμησαν δώδεκα απόστολοι του ζηλευτού της καταλόγου, και μάλιστα -άκουσον, άκουσον- μας κέρασε το αντίτιμο της εισόδου.

«Η Spinalonga είναι μια ιδέα» θα έλεγα αν αρεσκόμουν στην ξύλινη γλώσσα της αερολογίας κι αν είχα πιεί λιγουλάκι παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι η Spinalonga είναι μια ομάδα από μαλλιαρούς νέους ανθρώπους, με ειλικρινή αγάπη για τη μουσική, ατημέλητο μεράκι και αντοχές Αθανασίου Βέγγου. Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, οι θεαματικά ατάραχοι διοργανωτές και το πιστό μουσικόφιλο κοινό αποτελούν ένα μεγάλο σόι, που εξισορροπεί το αίσθημα του «ανήκειν» με την υγιή φιλόξενη νοοτροπία του μη αποκλεισμού των «απ' έξω», η οποία τόσο λείπει από τον ελληνικό νου.

Κατά τις δέκα, το γνωστό συναυλιάδικο των Εξαρχείων ήταν ήδη γεμάτο κι ο θορυβώδης punky χείμαρρος των κεφάτων Three Way Plane δημιούργησε κυματισμούς στην επιφάνεια της μπύρας μου. Οι εντυπωσιακοί Sugah Galore επανέφεραν την τάξη, με το επιβλητικό groove του funky alternative rock τους. Μια κάποια rockολάγνος «αραπιά» στα γυναικεία φωνητικά, μια ευρηματική αρχοντιά στο μπάσο και ένα σύνολο εξωγήινων -για τον πλανήτη Ελλάδα- μουσικών αρκούν για να ορίσουν το ρυθμό τούτης της καρδιάς.

Καθώς το κοινό ασφυκτιούσε, η γλυκιά φωνή της ευτυχισμένης μαμάς Εύης των Echo Tattoo περιεργάστηκε το «Mercedes Benz» της ιερής Janis, πριν μας αφήσει στη χαώδη alternative με ολίγη από world της μπάντας της, που ρύθμισε τους αισθητήρες μας σε κάτι το απογειωμένα γήινο, ώστε να μας κατατροπώσει η καχεκτική έκρηξη των The Dive, που βύθισαν τους άγριους ενισχυτές τους στον ψυχεδελισμό ενός «ερημικού» grunge.

Επιλέγοντας ακουστικούς και πιο υπναλέους ήχους, οι indie rockers Fingers Crossed κατάφεραν να επιβάλλουν ως καλύτερη -κατ εμέ- διασκευή της βραδιάς το "Man Of Constant Sorrow", που οι πληβείοι λατρέψαμε χάρη στην «οδύσσεια» των Cohen. Και τολμώ να συνεχίζω να υποστηρίζω αυτή τη γνώμη, παρότι πολύ αργότερα ξεσβερκώθηκα εξαιτίας του πάταγου των λατρεμένων southern stonerάδων Planet Of Zeus, που αδιαφορώντας για την πνευματική μας υγεία, πυρπόλησαν το "Children Of The Grave" των Black Sabbath.

Εντωμεταξύ, οι Yellow Devil Sauce -σε «εμφάνιση αστραπή»- έκλεισαν το μάτι στους Melvins δια του "Night Goat" και με τον τραγουδιστή των Bliss στο μικρόφωνο, ενώ οι ίδιοι οι ελισσόμενοι Bliss συνέχισαν εκσυγχρονίζοντας τα προϊστορικά μας ένστικτα, δια της μεθόδου των Tool. Ιδιαιτέρως ευδιάθετοι οι φωστήρες του grungοειδούς stoner Semen Of The Sun -μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές μπάντες, σε μια μετριοπαθή εμφάνιση- παρουσίασαν δύο καινούριες συνθέσεις και μια άτσαλη διασκευή της ραδιοτσιχλόφουσκας "Fairytale Gone Bad" των Sunrise Avenue.

Το θωρηκτό Planet Of Zeus διαδέχτηκαν οι Birthmark, με ατίθασο πάθος και pop-metal ορμή. Η ικανοποιητική τους εμφάνιση, όμως, ίσως αδικήθηκε από το γεγονός ότι είχαν τοποθετηθεί ανάμεσα σε δύο βαρέων βαρών μουσικές δηλώσεις. Η εκκωφαντική αυθεντικότητα των Liquidust «έκλεψε την παράσταση», γιγαντώθηκε ζωντανά και, υψώνοντας το δείκτη στον αέρα, δηλώνω ότι η μπάντα δεν παίζει metal, παίζει... «silver»! Αγέρωχο stoner με doom βάθος, χαρισματική και άφταστη η φωνή και η παρουσία της κολασμένης Τάνιας και η συντέλεια του κόσμου (του Ζαρκαδούλα) ξεκίνησε εκείνο το βράδυ σε ένα μικρό αθηναϊκό club. Ο επίλογος άνηκε στους ονειροπόλους Afformance και τις δικές τους ισχυρές post πτήσεις, χωρίς στίχους.

Η κούραση είναι γλυκιά, όταν σε λίγες μόνο ώρες απολαμβάνουμε τόσο ταλέντο. Το δώρο της Spinalonga δεν είναι απλά μια «δωρεάν συναυλία», είναι μια υπόγεια όαση, όπου η αγγλόφωνη ελληνική rock σκηνή αποδεικνύει πως είναι παντοδύναμη κι ας παραμένει στη σκιά των πολιτιστικών μικροκόσμων. Όπως έκανε κάθε μπάντα, εκείνη τη νύχτα, έτσι κι εγώ εύχομαι χρόνια πολλά στη Spinalonga. Να τα χιλιάσει κι ό,τι ποθεί. Άντε, γεια μας.