Belphegor, Malevolent Creation, Confess @ Fuzz Club, 13/09/24

Ομολογουμένως, την Παρασκευή που μας πέρασε, έσβησα ένα συναυλιακό απωθυμένο από την φανταστική μου λίστα. Οι Αυστριακοί Belphegor είναι από τις προσωπικές σταθερές μου αξίες στο ευρύτερο black/death metal επί δεκαετίες, ενώ όσον αφορά τους άρχοντες deathsters Malevolent Creation στο μυαλό μου είναι ακόμα χαραγμένη εκείνη η προ εννιαετίας βραδιά. Παρασκευή και 13 λοιπόν, και όλα έτοιμα για ανίερο extreme metal καταιγισμό. Ομολογουμένως βέβαια, η έκτακτη απουσία των ανερχόμενων και ενδιαφέροντων Monument Of Misanthropy ήταν μια μικρή ξενέρα αλλά η βραδιά κύλησε εξαιρετικά.

Με το πρόγραμμα να τηρείται στην εντέλεια, την βραδιά άνοιξαν οι Confess. To death/thrash metal σχήμα από το Ιράν φρόντισε με σύμμαχο έναν εξαιρετικό ήχο να ζεστάνει για τα καλά τη βραδιά. Οι Confess, που έχουν πλέον έδρα την Νορβηγία έπειτα από τις διώξεις (φυλακίσεις και αποφυλακίσεις με εγγύηση) που υπέστησαν τα βασικά τους μέλη στη χώρα τους επειδή εξέφρασαν τις απόψεις τους περί θρησκείας και ιρανικού κράτους, ήταν χειμαρρώδεις. Τεχνικό extreme metal, ισορροπία ανάμεσα σε βίαιη αμεσότητα και απαιτητικά instrumental σημεία, με τον μπασίστα κάποια στιγμή να κατεβαίνει και στο κοινό δίνοντας το έναυσμα για moshpit. Οι Confess με βεβαιότητα κέρδισαν οπαδούς με την εμφάνισή τους, αρπάζοντας την ευκαιρία της περιοδείας από τα μαλλιά.

Έπειτα από ένα σύντομο διάλειμμα, όλα ήταν έτοιμα για την συναυλιακή επιστροφή των Malevolent Creation, έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία. Με τον Deron Miller να αντικαθιστά τον μακαρίτη Bret Hoffman στα φωνητικά, συνεισφέροντας και στις κιθάρες, το σχήμα της μορφάρας του Phil Fasciana προσέφερε μια ανελέητη ώρα old school death metal. Το επιδραστικό death metal σχήμα έπαιξε υλικό απόκλειστικά από την πρώτη δεκαετία της ύπαρξής του, δίνοντας έμφαση στο οριακά προ 30ετίας "Eternal", γεγονός που αγκαλιάστηκε από όλο το παρευρισκόμενο κοινό.

Οι Malevolent Creation, ιδιαίτερα επικοινωνιακοί, δεν άφησαν περιθώρια αμφισβήτησης, και από ένα σημείο και μετά μιλούσαν τα ίδια τα τραγούδια. Οι ζωντανές αποδόσεις των "Dominated Resurgency", "Multiple Stab Wounds",
Infernal Desire", "Premature Burial" (ω θεοί του death metal ευχαριστούμε) και φυσικά το μεγάλο φινάλε με το death metal classic "Eve Of The Apocalypse" ήταν αιχμηρές όσο τίποτα άλλο, αψεγάδιαστες, και σήκωσαν ένα εντελώς παλαιομοδίτικο αέρα. Η εμφάνιση των Malevolent Creation ήταν ένα νοσταλγικό γράμμα αγάπης στις χρυσές εποχές ενός ιδιώματος στο οποίο υπήρξαν πρωταγωνιστές εν τη θεμελίωσή του, και ειλικρινά μιλώντας, παρά τη δυσκολία προσαρμογής στην νέα πραγματικότητα της μπάντας, δεν μπορώ παρά να μην αναγνωρίσω το πάθος και το σεβασμό με τον οποίο προσεγγίζουν την μουσική τους κληρονομιά. Το χειροκρότημα και η αποθέωση από το κοινό, ήταν μονόδρομος.

Με ένα διάλειμμα μισής ώρας, κατά κύριο λόγο για να «στολιστεί» η σκηνή με όλο το απαραίτητο υλικό, είχε έρθει η μεγάλη ώρα των Belphegor. Ανάποδοι σταυροί, μανουάλια, τραγοκεφαλές, μια έντονη ωσμή λιβανιού, το υπέρτατο λόγκο σε backdrop, και οι Αυστριακοί κάνουν την εμφάνισή τους. Το σχήμα του Hellmuth βρίσκεται πιθανώς σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες και υγιείς περιόδους του, και συναυλιακά δουλεύει σαν καλολαδωμένη μηχανή. Οι Belphegor στην μια ώρα που εμφανίστηκαν στη σκηνή του Fuzz, ήταν άψογοι, και άφησαν εντυπώσεις μεγάλης μπάντας, και όχι απλώς ενός underground ιστορικού ονόματος.

Το σετ της μπάντας βασίστηκε ως επί το πλείστον στο πρόσφατο "The Devils" και γενικότερα σε υλικό της ύστερης περιόδου της. Πρακτικά, η μπάντα πήγε μέχρι 20 χρόνια πίσω, περνώντας και από το "Lucifer Incestus" με μια επική απόδοση του ομότιτλου κομματιού. Και όμως, παρόλο που δεν ακούσαμε νότα από δίσκους όπως το "The Last Supper" ή το "Blutsabbath", η μπάντα έχει αποκτήσει τέτοια δυναμική πλέον ώστε τραγούδια όπως τα "Baphomet" (με τον Hellmuth να δίνει πόνο με θεατρικό τρόπο στη σκηνή) ή το "The Devil’s Son" μέσα από το "Totenritual" (2017), να κάνουν μεγάλο γκελ στο (νεότερο) κοινό. Φυσικά, οι μεγάλες στιγμές του live ήταν η σφαγή του "Stigma Diabolicum" μέσα από το εξαιρετικό "Bondage Goat Zombie", το "Belphegor – Hell’s Ambassador" από το "Pestapocalypse VI" και το επιβλητικό φινάλε με το, σχεδόν ατμοσφαιρικό, "Totentanz - Dance Macabre".

Έχω την αίσθηση πως δεν θα αργήσουμε να μάθουμε δισκογραφικά νέα από τους Αυστριακούς, καθώς η εμφάνισή τους μου άφησε την εντύπωση μιας ιδιαίτερα δεμένης ομάδας μουσικών. Έχοντας ως μπροστάρη μια από τις πιο ξεροκέφαλες προσωπικότητες στη σκηνή, τον Hellmuth, που μας ευχαρίστησε πολλές φορές για την ανταπόκριση, η μπάντα μπορεί, σε συνδυασμό με το όλο συναυλιακό πακέτο, να χαρίσει συγκινήσεις στο πιστό ακροατήριο, αλλά και να προσελκύσει νεότερο σε ένα ιδιαίτερο ιδίωμα. Το ηχόχρωμα των Belphegor, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες έλαμψε, και παρά τις επιμέρους ενστάσεις, οφείλω να ομολογήσω πως ήταν εξαιρετικοί. Το πέρας της συναυλίας θεωρώ πως άφησε κάθε παρευρισκόμενο ικανοποιημένο, σε μια εξαιρετική και γεμάτη extreme metal βραδιά που θύμισε παλαιότερες συναυλιακές εποχές.