Grand Magus, Sacral Rage, The Mound @ Fuzz, 30/09/17

Στις 21:01 ακριβώς, οι Αθηναίοι The Mound, ανέλαβαν να ζεστάνουν το λιγοστό κόσμο που έκανε τον κόπο να έρθει από νωρίς στο Fuzz. Για περίπου μισή ώρα, παρουσίασαν το stoner/heavy rock υλικό τους (έχουν κυκλοφορήσει ένα EP το 2016), κεντρίζοντας το ενδιαφέρον, κυρίως του νεαρότερου σε ηλικία κοινού, που φαίνεται πως λατρεύει το συγκεκριμένο ιδίωμα, τουλάχιστον στη χώρα μας. Ο ήχος τους είναι προσηλωμένος στους Black Sabbath και στους Kyuss, χωρίς να λείπουν ωστόσο οι αναφορές και στους Metallica των "Loads", ιδίως σε ό,τι αφορά τα όμορφα μελωδικά κιθαριστικά solo και τα φωνητικά. Ο ήχος ήταν σύμμαχός τους, ογκώδης και βαρύς όπως πρέπει, χωρίς προβλήματα. Η πρωτοτυπία από την άλλη, είναι ένας τομέας στον οποίο πρέπει να δουλέψουν, αν θέλουν να ξεχωρίσουν από το σωρό των συγκροτημάτων του ιδιώματος που υπηρετούν.

Και ενώ ο κόσμος σχεδόν γέμισε το Fuzz (εκτός από τον εξώστη), τα έμπειρα πια wizkids, Sacral Rage, σύστησαν σε πολλά αποσβολωμένα αυτιά και μάτια το υπερηχητικό και υπερτεχνικό US speed/power metal τους. Τα υψίσυχνα φωνητικά έδιναν και έπαιρναν, τα πολύπλοκα riffs ξερνούσαν φωτιές και η σκηνική τους παρουσία, ήταν όπως πάντα, γεμάτη αυτοπεποίθηση και θεατρικότητα, ιδίως από μεριάς του τραγουδιστή, Δημήτρη Καρτάλογλου. Με τον μπασίστα τους ξανά πίσω στις επάλξεις, η μπάντα έπαιξε αρκετά κομμάτια από το EP ("Deadly Bits Of Iron Fragments") και τη δισκάρα τους του 2015 ("Illusions In Infinite Void"), αλλά και δυο ολοκαίνουρια τραγούδια. Όλα κύλησαν άψογα κατά την εμφάνισή τους (ήχος, όρεξη, σωστός ρυθμός), όμως για πρώτη φορά, η σχεδόν 50λεπτη εμφάνισή τους δεν φάνηκε να διατηρεί το ενδιαφέρον του κόσμου μέχρι το τέλος, καθώς το -σχετικά- πιο mainstream κοινό που ήλθε στο Fuzz κυρίως για τους Grand Magus, φάνηκε να κουράστηκε από το στριφνό, αλλά πάντοτε παθιασμένο, old school metal των Sacral Rage.

Β.Σ.

Μετά την ηχητική καταιγίδα που άκουγε στο όνομα Sacral Rage, είχε έρθει η ώρα για τους Grand Magus να βγουν στην σκηνή και να αλώσουν το Fuzz με τα απλό μεν, υπερβολικά τίμιο heavy metal τους δε. Το "Anvil Of Crom" από το soundtrack του Κόναν (του Βάρβαρου όχι του Καταστροφέα) παίζει στα ηχεία και οι Σουηδοί πατάνε σανίδι με το "I, The Jury" και αμέσως γίνεται αντιληπτό πως δεν θα χάριζαν κάστανο. Ο ήχος ήταν πολύ καλός με το καλημέρα. Ευκρινής και δυνατός, τουλάχιστον εκεί που καθόμουν εγώ, και το μόνο πρόβλημα ήταν πως σε κάποιες φάσεις τα φωνητικά του JB καλυπτόταν από τα υπόλοιπα όργανα.

"Sword Of The Ocean", "Varangian" και "On Hooves Of Gold" στη συνέχεια και ο κόσμος έχει μπει για τα καλά στο παιχνίδι τραγουδώντας στίχους και υψώνοντας στον αέρα τις γροθιές του σε ένδειξη συμπαράστασης στην ηχητική μάχη που λαμβάνει χώρα πάνω στο σανίδι του Fuzz. Η συνοχή της εμφάνισης των Magus είναι απίστευτη, καθώς υπάρχει σωστή κατανομή των τραγουδιών, τόσο αναφορικά με την επιλογή τους όσο και με την σειρά που εκτελούνται. Ανάμεσα στο "Like The Oar Strikes The Water" και το "Iron Will" θα υπάρξει ένα πολύ μικρό solo στα τύμπανα από τον Witt ενώ το δεύτερο θα το αφιερώσει ο JB στους οπαδούς.

Με τον δείκτη της ποιότητας να είναι μονίμως στο κόκκινο και έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ την διάρκεια της προηγούμενης headline εμφάνισής τους τα "The Shadow Knows", "Freja’s Choice" και "Triumph And Power" σπάνε και τα τελευταία άλατα στους σβέρκους μας και το κανονικό σετ  θα κλείσει με το "Kingslayer" αφού πρώτα αστειευτεί ο JB πως δεν έχει γραφτεί με αφορμή το Game Of Thrones. "To Silver Into Steel" θα μας ξαναβάλει στο κλίμα άμεσα μετά την μικροδιακοπή, αλλά το απόλυτο highlight της βραδιάς ήταν για ακόμα μια φορά το "Hammer Of The North". Συγκλονιστική εκτέλεση από την μπάντα, αλλά πάνω από όλα συγκλονιστικό το sing along που μάλιστα συνεχίστηκε ακόμα κι όταν οι Σουηδοί είχαν βγάλει τα όργανα από τα βύσματα και βγήκαν στο μπροστινό μέρος της σκηνής για την ευχαριστήρια τελευταία υπόκλιση.

Συγκεντρωτικά λοιπόν, όσοι παραβρέθηκαν στο Fuzz το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου, είδαν δύο πολύ καλά support συγκροτήματα  και απόλαυσαν μια φοβερή εμφάνιση από τους Grand Magus. Το setlist ήταν ισορροπημένο σωστά, με όλους του δίσκους τους από το "Wolf’s Return" και δώθε να εκπροσωπούνται, και με την μερίδα του λέοντος να πηγαίνει στο "Iron Will" (τέσσερα τραγούδια). Ο ήχος ήταν καλός και δεν προβλημάτισε σε κανένα σημείο, ενώ είχαμε και αστεία αναφορά στους «πύρινους» λόγους του DeMaio σε κάποια φάση. Η απόδοση της μπάντας ήταν 10αρι και στα 100 λεπτά που διήρκησε η εμφάνισή τους. Ο JB τραγούδησε και έπαιξε κιθάρα όπως έπρεπε, ο Fox έκανε αρκετά δεύτερα φωνητικά και γενικότερα η σκηνική του παρουσία έχει attitude frontman και τέλος ο Witt απέδειξε αυτά που λέμε εδώ και χρόνια, πως και με μια 5αρα ντραμς βγάζεις γαμάτο ήχο αν είσαι σπουδαίος παίχτης.

Μπράβο λοιπόν στους διοργανωτές που ρίσκαραν (ήταν πολύ νωπή η εμφάνισή τους ως support στους Amon Amarth)  φέρνοντας ένα όνομα το οποίο δεν μας επισκέπτεται και τόσο συχνά και που -προσωπικά μιλώντας- συνοψίζει τον ορισμό του heavy metal. Τιμιότητα, μελωδία και αρχοντιά. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Κ.Π.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com