Band Of Friends, Sakis Dovolis Τrio Αnd Nick Dounoussis @ Gagarin 205, 23/02/24

Το να πούμε πόσο αγαπητός είναι ο Rory Gallagher στην πατρίδα μας είναι λίγο εκ του περισσού. Θες από μουσικό γούστο, θες από ιδιοσυγκρασία, ο μεγάλος Ιρλανδός ακόμα μας συγκινεί, περίπου τρεις δεκαετίες μετά τον θάνατό του. Η επίσκεψη των Band Of Friends, των οποίων ηγείται ο επί είκοσι χρόνια μπασίστας του Rory, ο Gerry McAvoy, έχει καθιερωθεί σχεδόν σε ετήσια βάση. Μετά τον άδικο χαμό του Ted McKenna, στα τύμπανα πλέον βρίσκεται ο Brendan O'Neill, ντράμερ του Rory για ολόκληρη τη δεκαετία του '80. Οι Jim Kirkpatrick, μέλος των FM, και Paul Rose, με προσωπική καριέρα, είναι σήμερα οι κιθαρίστες που έχουν αναλάβει το αντίστοιχο φορτίο στους Band Of Friends - τους είδαμε άλλωστε και πέρσι τόσο σε Αθήνα, όσο και σε Θεσσαλονίκη.

Τις συναυλίες των Band Of Friends στην Ελλάδα συνήθως βλέπουμε να τις ανοίγουν ενδιαφέροντα σχήματα που έχουν και σχέση με τον συγκεκριμένο ήχο. Για τη φετινή χρονιά, στην Αθήνα είχαμε την τύχη να δούμε το τρίο του Σάκη Ντοβόλη σε ένα tribute στη μουσική του μεγάλου Jimi Hendrix, με τη συνοδεία του ηγέτη των Backbone, Νίκου Ντουνούση. Στη διάρκειας μιας ώρας εμφάνισή τους, είδαμε τους δύο κιθαρίστες να έχουν μια πολύ καλή χημεία, αλλά και το rhythm section των Φώτη Ντοβόλη και Νίκου Καλύβα να τους συνοδεύει δυναμικά.

Οι πρωταγωνιστές βέβαια, εκτός προφανώς από τα ανυπέρβλητα τραγούδια του Henrdix, ήταν οι δύο κιθαρίστες. Έχοντας ωραία μοιρασμένα μεταξύ τους τόσο τα lead μέρη, όσο και τα φωνητικά, έπαιρναν εναλλάξ πάνω τους τα «φώτα». Ο ένας σόλαρε, ο άλλος τραγουδούσε και το κλασσικό ρεπερτόριο αποδόθηκε κιθαριστικά με blues χροιά και με μπόλικη ψυχή από μέρους τους. Το "Little Wing" ήταν μάλλον η πιο φορτισμένη στιγμή, για να γίνει αμέσως μετά ένα πανηγυρικό κλείσιμο με το "Voodoo Child (Slight Return)". Τώρα αναμένουμε την τήρηση της υπόσχεσης που δόθηκε από σκηνής μαζί με τον διοργανωτή για μια βραδιά αφιερωμένη στον Stevie Ray Vaughan. Πιστεύω πρώτοι απ’ όλους θα την ευχαριστηθούν οι Ντοβόλης και Ντουνούσης!

Η φετινή εμφάνιση των Band Of Friends στο Gagarin είχε ευτυχώς ελάχιστες διαφορές σε σχέση με την περσινή, αγγίζοντας ξανά την τελειότητα. Το ελαφρώς διαφοροποιημένο setlist μας επέτρεψε να ακούσουμε το ιδανικό για μπάσιμο και υπερδυναμικό "Wayward Child", αλλά και το απαράμιλλης ομορφιάς "I Fall Apart" περίπου στη μέση του σχεδόν δίωρου σετ. Ίσως ο ήχος να ήταν λίγο κατώτερος από τον σχεδόν άψογο αλλά και πάλι πάρα πολύ καλός, ενώ το σχήμα ήταν αναμενόμενα κατάτι πιο δεμένο, με τους κιθαρίστες Jim Kirkpatrick και Paul Rose πιο άνετους στους ρόλους τους.

Παρότι το νεανικό παρουσιαστικό του ξεγελάει, ο Kirkpatrick έβγαζε κλάση μεγάλου, κλασικού blues κιθαρίστα και ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος των φωνητικών επιτελώντας άψογα και τους δύο βασικούς ρόλους, ενώ ο γηραιότερος Rose, με περισσότερο βιρτουόζικη προσέγγιση και μικρότερο μερίδιο στα σόλο, συμπλήρωνε ιδανικά, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τις αρκετές ευκαιρίες που είχε. Και όταν οι δύο τους συντονίζονταν, όπως στα μαγκιόρδικα licks του "Off The Handle" ή στα εναλλασσόμενα σολίδια του ύμνου "Bad Penny", η θερμοκρασία ανέβαινε επικίνδυνα.

Για το αγέραστο Gerry McAvoy τα λόγια περισσεύουν. Ίσως αυτή τη φορά να ήταν λιγότερο ομιλητικός, αλλά το πάθος και η διάθεση που έβγαζε έβαζαν κάτω τους περισσότερους πιτσιρικάδες που βλέπουμε σήμερα, τραγούδησε εξαιρετικά σε τρία κομμάτια, ενώ με τις γεμάτες μπασογραμμές του υπενθύμιζε με κάθε ευκαιρία την άλλη κλάση που διαθέτουν οι παλιοί. Σε αντιστοιχία και η απόδοση του Brendan O'Neill πίσω από τα τύμπανα. Άνετος, ευδιάθετος και πάνω απ' όλα άψογος σε όλα του τα παιξίματα, αποδείχθηκε και στην πράξη ένας ντράμερ κορυφαίου επιπέδου.

Οι κορυφαίες στιγμές είναι μάλλον πάρα πολλές για να καταγραφούν. Παρότι παίχτηκε αρκετά νωρίς και μάλλον πιο αργά, χωρίς ανταπόκριση αντίστοιχη των υπολοίπων κλασικών, το "Moonchild" ήταν και πάλι αρκετό να προκαλέσει προσωπικά την μεγαλύτερη συγκίνηση, με τους Kirkpatrick, McAvoy και Rose να βγαίνουν μπροστά χαρίζοντας ένα εντυπωσιακό στιγμυότυο, όπως και στο επικό φινάλε του "Bought And Sold". Απολαυστικό, δίνοντας μια διαφορετική νότα ήταν και φέτος το εκτός ρεπερτορίου Gallagher "Sense Of Freedom" με την τρομερή δισολία του. Και τί να πει κανείς για το "Cradle Rock", που μπορεί να ξεσηκώσει ακόμη και όποιον δεν έχει χορέψει ποτέ στη ζωή του (για να μην πούμε τίποτα πιο βαρύ).

Η τετράδα που έκλεισε το main set μπορεί απλά να συγκριθεί με οποιαδήποτε τετράδα οποιασδήποτε συναυλίας είχαμε την τύχη να δούμε, με τις αντιδράσεις του κοινού να είναι αναμενόμενα έξαλλες. Το "Tattoo'd Lady" με το γνωστό από τις ζωντανές ηχογραφήσεις κιθαριστικό μπάσιμο έφερε αποθέωση. Το "A Million Miles Away" με την καθιερωμένη σίγαση, επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά τον μύθο που το συνοδεύει. Πολύ απλά, από τις ελάχιστες περιπτώσεις στην παγκόσμια δισκογραφία που ένα (blues) τραγούδι όταν αποδίδεται ζωντανά όχι μόνο είναι καλύτερο, αλλά γίνεται το καλύτερο του κόσμου.

Το "Bad Penny" είναι επίσης από μόνο του τόσο γαμιστερό που δεν αφήνει πολλά στη φαντασία όσων δεν βρέθηκαν στο Gagarin και διαβάζουν αυτές τις γραμμές, ενώ στο "Shadow Play", όπως και πέρυσι, ο κόσμος έπιασε ένα συντονισμένο με την μελωδία "oh-oh oh-oh-oh oh-oh Rory", καταθέτωντας το δικό του highlight. Μοναδικό encore η λυσσασμένη εκτέλεση του συναυλιακού στάνταρ "Bullfrog Blues", με το καλύτερο μπάσιμο για encore. Όταν ακούς τη φωνή να σε ρωτά επίμονα "Have You Ever...", μαζεύεις όση φόρα είχες κρατήσει για δυο ώρες και κοπανιέσαι χωρίς αύριο, σαν να είσαι σε thrash συναυλία.

Για μία ακόμη φορά στη χώρα μας και για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο Gagarin, το κοινό ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και γέμισε με άνεση τον χώρο, απολαμβάνοντας την Band Of Friends να τιμά, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, την τεράστια κληρονομιά του Rory Gallagher. Για όσα χρόνια ακόμη ο Gerry McAvoy θα είναι γερός και δυνατός, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα απολαμβάνουμε κάθε χρόνο την γιορτή που διοργανώμνει με περίσσειο μεράκι η Rockin' The Blues Events.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής