Nightstalker, Sadhus, Crash 'N' Burn @ Gagarin 205, 19/11/16

To "As Above, So Below" στο φυσικό του περιβάλλον: στο σανίδι, ανάμεσα σ' ένα νέφος καπνού

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 21/11/2016 @ 12:59

Πήγαινε καιρός που είχαμε να δούμε τους Nightstalker ζωντανά με νέο υλικό. Όχι ότι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, βέβαια, οι εμφανίσεις τους πάντα απολαυστικές είναι. Αλλά, όπως και να γίνει, η ύπαρξη νέων κομματιών πάντα έχει κάτι παραπάνω να δώσει. Με δεδομένο αυτό και την αγάπη του αθηναϊκού κοινού, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για το τι θα γινόταν σαββατόβραδο στο πάντα φιλόξενο Gagarin.

Κι αν το sold-out, το κέφι και οι καπνοί ήταν δεδομένα, βασική ανησυχία μου για τη συγκεκριμένη βραδιά δεν ήταν άλλη από τον προγραμματισμό. Κάτι οι μεταμεσονύκτιες προτιμήσεις του Argy και της παρέας του, κάτι το ότι όσο κι αν είχα ψάξει δεν είχα βρει πουθενά κάποιο επίσημο πρόγραμμα, κάθε άλλο παρά καθησυχασμένος μπήκα στον χώρο.

Τελικά οι προβληματισμοί μου δεν παρέμειναν για πολύ. Λίγη ώρα μετά το αναμενόμενο, στις 21.15, ανέβηκαν στη σκηνή οι Crash 'N' Burn. Με τον κόσμο να έχει ήδη μισογεμίσει το μαγαζί, η τετράδα από την Κύπρο είχε το δύσκολο έργο να ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Το μεσαίων, κυρίως, ταχυτήτων heavy rock στο οποίο επιδίδονται ήταν απολύτως ταιριαστό για το άνοιγμα της βραδιάς, ωστόσο το ξεκίνημα έμοιαζε κάπως μουδιασμένο, ειδικά κάτω από τη σκηνή.

Crash N' Burn

Η μπάντα χωρίς να επηρεαστεί, παρουσίασε ένα δυνατό σαραντάλεπτο σετ βασισμένο στο υλικό της. Αναμενόμενα οι χαμηλές συχνότητες είχαν τον βασικό λόγο, με τα κιθαριστικά περάσματα και τα φωνητικά να διεκδικούν διαρκώς τα πρωτεία. Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα βρήκα κάποια σχεδόν-ψυχεδελικά σημεία και τα heavy ξεσπάσματα. Κομμάτι το κομμάτι η κατάσταση βελτιώθηκε, κάτι που φάνηκε κι από την διαρκώς αυξανόμενη ένταση στο χειροκρότημα.

Χωρίς μεγάλες παύσεις, η συνέχεια ανήκε στους Sadhus. Οι Αθηναίοι κουβαλώντας πολλά χιλιόμετρα στη σκηνή παρουσιάστηκαν έμπειροι και ουσιώδεις. Έχοντας ως σύμμαχο τον ισορροπημένο ήχο, στηρίχθηκαν κυρίως στο ντεμπούτο τους "The Smoking Community" κι απέδωσαν κάτι λιγότερο από μια ώρα γεμάτη ενέργεια, groove και σκισμένα φωνητικά. Ούτε χαριτωμενιές, ούτε ποζεριλίκια, ούτε προσπάθειες να «τραβήξουν το κοινό», παρά μόνο βαρύ sludge.

Sadhus

Δεν μπορώ να ξέρω πόσο επέδρασε αυτό το γεγονός ή ήταν μόνο το ηχητικό, αλλά μια μερίδα του κοινού, ειδικά προς τα πίσω έδειχνε χαμένη κι επιδόθηκε σε πηγαδάκια. Κακό δικό τους, γιατί η εμφάνιση της μπάντας ήταν υποδειγματική. Κοψίματα, μπασαριστός ήχος, νεύρο, και στις πιο μπροστινές γραμμές αρκετοί σβέρκοι ζεστάθηκαν για τα καλά. Στο ομότιτλο η Λιοσίων σείστηκε, ενώ στο "Make Me 20 Euros" μου θύμισαν πόσο πολύ έχουν λείψει οι Lucky Funeral.

Είχε περάσει από 23.20 όταν πια η σκηνή είχε ετοιμαστεί πλήρως και τα φώτα έσβησαν. Μέσα σε έναν μικρό πανικό βγήκαν στη σκηνή οι Nightstalker και οι πρώτες νότες του "Forever Stoned" ακούστηκαν. Το κοινό ήταν τρομακτικά προετοιμασμένο, ενώ το συγκρότημα στον φυσικό του χώρο είχε τα πάντα υπό έλεγχο· ο Ντίνος Ρούλος τα ρυθμικά, ο Τόλης Μότσιος τα riff, ο Ανδρέας Λάγιος τις μπασογραμμές και, φυσικά, ο Argy τα φωνητικά και ολόκληρο τον κατάμεστο χώρο.

Nightstalker

Πριν τη συναυλία είχα αποφασίσει να μη λιώσω το "As Above, So Below", για να ακούσω τα κομμάτια του όπως τους πρέπει, ζωντανά. Εκ των υστέρων δεν το μετανιώνω καθόλου. Όσο κι αν αρκετά κομμάτια στον δίσκο δεν μου έκαναν εντύπωση, ζωντανά τα πάντα ακούγονται στη θέση τους και το παζλ δένει άψογα. Το ξεκίνημα με τα τέσσερα νέα κομμάτια ήταν ενδεικτικό, με αποκορύφωμα τα πρώτα moshing περιστατικά στο "Zombie Hour". Επιτυχημένη κρίνεται και η επιλογή της μπάντας να μην παρουσιάσει μαζεμένο όλο το νέο υλικό, δημιουργώντας έτσι μια μη προβλέψιμη ροή.

Nightstalker

Το cowbell έλαμψε ως συνήθως στο "Soma", ενώ στο "Use" επικράτησε το αδιαχώρητο. Η επιστροφή στα φετινά κομμάτια έγινε με το υπέροχο "Blue Turns To Black" που κέρδισε επιπλέον πόντους από τη ζωντανή παρουσία πλήκτρων και το trippy "We Belong With The Dead". Το ταξίδι στον χρόνο συνεχίστηκε με τα "Give Me" και "Just A Burn", όπου το κοινό σχεδόν άφησε τα δεύτερα φωνητικά για να αναλάβει τα πρώτα, και τα εξαιρετικά "Deeper" και " The Dog That No-One Wanted". Το sing-along στο "Baby, God Is Dead" ήταν όσο απολαυστικό και το solo μπάσου του και ο αναμενόμενος πανικός στο "Trigger Happy" που ακολούθησε.

Nightstalker

Οι καληνύχτες τους Argy δεν έπεισαν κανέναν και η επιστροφή της τετράδας στη σκηνή λειτούργησε ως μια μικρή υπενθύμιση για το πόσο μεγάλος δίσκος είναι το "Dead Rock Commandos". Μέχρι και τα ντουβάρια γκρούβαραν στο "Go Get Some" και στο ομότιτλο δεν χάθηκε στίχος. Στο δε "Children Of The Sun", όπου κι αν κοιτούσες έβλεπες χαμογελαστά πρόσωπα, αγκαλιές κι αγάπες. Όχι άδικα. Η κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα πέρασε νεράκι κι αν τους παραδέχομαι που δεν κόλλησαν κι έπαιξαν ολόκληρο τον καινούργιο δίσκο, στριμώχνοντας ένα-δύο εκπλήξεις, έμεινα με το παράπονο για κάποιες χτυπητές ελλείψεις. Μικρό το κακό, την επόμενη φορά.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com

SETLIST

Forever Stoned
Naked Fire
Space Matter
Zombie Hour
Voodoo U Do
Soma
Use
Hide Your Sun
Never Know
Blue Turns To Black
We Belong With The Dead
My Electric Head
Give Me
Just A Burn
Deeper
The Dog That No-One Wanted
Baby, God Is Dead
Trigger Happy

Encore
Go Get Some
Dead Rock Commandos
Children Of The Sun

  • SHARE
  • TWEET