Kaleo, D3lta @ Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 19/06/25

Ανανεώνοντας το ραντεβού με τους Ισλανδούς blues rockers τρία χρόνια μετά την εμφάνισή τους στην Τεχνόπολη, η αλλαγή χώρου από το θέατρο Λυκαβηττού έδειξε πως μάλλον εξαρχής η κίνηση ήταν φιλόδοξη, σε ένα πολύ γεμάτο συναυλιακό καλοκαίρι. Με το νέο τους άλμπουμ “Mixed Emotions” στη φαρέτρα τους, και τις εποχές που το “Way Down We Go” έπαιζε αδιάκοπα στα ραδιόφωνα να έχουν περάσει, οι Kaleo καλούνται να αποδείξουν ότι είναι μια μπάντα με ποιοτική συνέπεια, πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Η βραδιά άνοιξε με τον D3lta, ο οποίος έδειξε από την αρχή ότι δεν βρίσκεται εκεί απλώς για να γεμίσει το χρόνο. Με την αρχική προσέλευση του κοινού να είναι αρκετά φειδωλή, η μπάντα του εμφανίστηκε προβαρισμένη και σφιχτοδεμένη, προσφέροντας ένα σετ με pop-rock ταυτότητα και πολύ ενθουσιώδη ενέργεια επί σκηνής.. Το “Punching Bag” αποτέλεσε μια από τις στιγμές που επιχείρησε να φέρει το κοινό πιο κοντά, με sing-along προσπάθεια που είχε θετική αποδοχή, ενώ το “Happy Out Of Love” με την groovy ενορχήστρωση του θύμισε κάτι από Queen της mid-80s περιόδου, με μια δόση εγχώριας ειλικρίνειας.

Με την φιλότιμη προσπάθεια της μπάντας και του D3lta να ζεστάνει τον κόσμο και σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, σιγά σιγά τα χειροκροτήματα δυνάμωσαν, περισσότεροι μαζεύτηκαν μπροστά στη σκηνή και έχτισαν παλμό για τη βραδιά. Αν μη τι άλλο, μια άρτια προετοιμασμένη εμφάνιση, που ζέστανε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τον κόσμο για τη συνέχεια.

Οι Kaleo ανέβηκαν στη σκηνή στις 21:30, με τον ήχο απόλυτα καθαρό αν και λίγο χαμηλό σε ένταση, όπως μάλλον αρχίζουμε να συνηθίζουμε στο χώρο της Τεχνόπολης. Η μπάντα επέλεξε μια σταδιακή είσοδο στο συναίσθημα, με κομμάτια όπως το “Can’t Go On Without you» να λειτουργούν σαν αργή εισαγωγή στην ιδιαίτερη μουσική τους παλέτα. H πρώτη αίσθηση ήταν κάπως χλιαρή, και συγκρίνοντας με την προηγούμενη φορά θα έλεγα κάπως υποτονική.

Το “Devil’s Gonna Set Me Free” απέδειξε από νωρίς τη δυναμική του κοινού, με το sing-along να βγαίνει αυθόρμητα. Η φυσαρμόνικα – ένα στοιχείο-σήμα κατατεθέν της μπάντας – έμοιαζε να σκίζει την ατμόσφαιρα, και o “πολυεργαλείο” Þorleifur Gaukur Davíðsson να είναι μάλλον ο “μπαλαντέρ” και ο πλέον αεικίνητος επί σκηνής.

H υπόλοιπη μπάντα, έμοιαζε λίγο διεκπαιρεωτική αν και σταθερά καλή στην απόδοσή της. Κάπου στη μέση του set, η μπάντα άφησε τα λόγια στην άκρη και επιδόθηκε σε ένα ορχηστρικό τζαμάρισμα, με σταδιακή κορύφωση και σχεδόν blues-ψυχεδελικό χρώμα. Μια ιδιαίτερη επιλογή που άλλαξε κάπως την κουμπωμένη αίσθηση που υπήρχε μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Ξεχωριστή μνεία χρειάζεται για το “Vor í Vaglaskógi” ένα μαγευτικό Ισλανδικό παραδοσιακό κομμάτι, που έφερε μια νότα από τον παγωμένο βορά στον πυρωμένο χώρο της Τεχνόπολης. Κάπου μέσα μας θα θέλαμε αυτή η επιρροή να είναι πιο εμφανής στον ήχο των Kaleo, αλλά έστω κι έτσι μας χάρισε μια πιο εσωστρεφή και συγκινητική πλευρά της μπάντας.

Και έπειτα, ήρθε το “Way Down We Go”. Όπως και το 2022, έτσι και τώρα, το κομμάτι αποτέλεσε την κορύφωση της βραδιάς, με δεκάδες φώτα κινητών να δημιουργούν μια μαγική εικόνα. Μόνο που αυτή τη φορά η εκτέλεση είχε περισσότερη ένταση, έναν πιο γρήγορο ρυθμό που δεν αφαίρεσε τη συναισθηματική βαρύτητα, αλλά πρόσθεσε δυναμική.

Η μπάντα επανήλθε για encore με ανεβασμένη διάθεση. Ο μπασίστας πήρε τον ρόλο του... εμψυχωτή, δίνοντας το έναυσμα για συμμετοχή. Το κοινό, ζεσταμένο πια, ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό. “Back Door” και “Rock n Roller” ανέβασαν τα γκάζια και έφεραν τον αποχαιρετισμό με ενθουσιασμό.

Μπορεί να μην ήταν η κορυφαία εμφάνιση των Kaleo στη χώρα μας, ωστόσο η ποιότητα τους παραμένει εμφανέστατη. Ίσως η ζέστη και η αλλαγή χώρου να επηρέασε λίγο την όρεξη μπάντας και κοινού, ωστόσο το ραντεβού μας με τους Ισλανδούς μας χάρισε άλλη μια όμορφη βραδιά αγνής μουσικής έκφρασης, χωρίς πολλά λόγια και φανφάρες.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής