Speedrush

Είναι προφανές από το όνομα του συγκροτήματος και το παλιακό logo, το ζωγραφιστό εξώφυλλο του θρυλικού Philip Lawvere (βλ. και Kreator, Celtic Frost, Hirax, κλπ.) και τις φωτογραφίες αυτής της μπάντας, ότι πρόκειται να ακούσουμε αυθεντικό, old school thrash/speed metal, χωρίς «φρου φρου κι αρώματα». Και πράγματι, έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Οι Αθηναίοι Speedrush, σερβίρουν με λύσσα και το γκάζι πατημένο, το full length ντεμπούτο τους, το οποίο έχει ήδη κυκλοφορήσει από τον περασμένο Δεκέμβριο, μέσω της Eat Metal Records

To άλμπουμ πατάει με το ένα πόδι στο thrash metal (γερμανικό και αμερικάνικο και καναδικό, αρκεί να είναι ακραίο, δηλ. παλιοί Kreator, Οverkill, Exodus, Razor, κλπ) και με το άλλο στο κλασικό '80s speed metal, όπως αυτό δίδαξαν συγκροτήματα όπως οι Agent Steel, οι Holy Terror, οι Hallow’s Eve και συναφείς «ειρηνόφιλες» δυνάμεις. Τα φωνητικά του Nir Beer (επίσης στους thrashers Nightbreed) είναι πολύ κοντά σε αυτά του Tom Angelripper, δηλαδή βίαια αλλά αρκετά καθαρά, ώστε να καταλαβαίνεις τι λέει και γιατί ακούγεται τόσο εξαγριωμένος! Το κιθαριστικό δίδυμο επιδίδεται σε ένα ανελέητο χώσιμο από thrash riff υψηλών οκτανίων και χεβιμεταλλικά lead/solo, ενώ η ύπαρξη ενός «μπετόν-αρμέ» rhythm section, δίνει τη δυνατότητα στην μπάντα να «σπάει» το συνεχές σφυροκόπημα, με ωραίες εναλλαγές στους ρυθμούς (δώστε βάση ιδίως στο τρομερό "Passive Aggression", στο "Reprisal Steel", με τα μελωδικά solo στο φινάλε, αλλά και στο σχεδόν επικό "Plague Storm", που κλείνει τον δίσκο). Πρέπει όμως να είναι κανείς αποφασισμένος, ότι για τα περισσότερα από τα 35 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, οι ταχύτητες θα είναι στα ύψη, όπως και η αδρεναλίνη που μεταδίδει η θυμωμένη αυτή μπάντα.

Με πολύ σωστό για το ιδίωμα ήχο και αντίστοιχα καλό παίξιμο, το "Endless War" ακούγεται όσο παλιομοδίτικο, οργισμένο και απολαυστικό χρειάζεται. Oι Speedrush δεν κινούνται έξω από τον «ασφαλή» κύκλο των επιρροών τους, αλλά κάτι τέτοιο προφανώς, δεν είναι το ζητούμενο γι' αυτό που θέλουν να παίξουν.

Ωστόσο, δεν θα ήταν κακό να εκμεταλλευτούν την καλή τεχνική τους κατάρτιση και να μη «φοβηθούν» να κινηθούν και σε χαμηλότερες ταχύτητες και σε πιο "groovy" ρυθμούς (όπως π.χ. στα εισαγωγικά riff του "Into The Abyss", το οποίο στη συνέχεια βέβαια εξελίσσεται σε ένα thrash διαμαντάκι στο ύφος των παλιών Kreator), όχι προκειμένου -δήθεν- να προσεγγίσουν άλλο κοινό ή να γίνουν μονδέρνοι, αλλά επειδή κάτι τέτοιο, θεωρώ ότι θα τους ταίριαζε και θα ενίσχυε το μουσικό τους στίγμα.

Τα παιδιά «το έχουν», κάνει μπαμ ότι αυτά που ακούμε στον δίσκο, θα τα ακούσουμε το ίδιο, αν όχι πιο εντυπωσιακά επί σκηνής, έχουν καλούς στίχους και γενικώς έχουν ένα πολύ δυνατό ντεμπούτο για να «χτίσουν» πάνω του το δισκογραφικό τους μέλλον. Και φυσικά, θα συμφωνήσω μαζί τους ότι... "not everyone likes metal. FUCK THEM."