Unida, Audiobreed @ An Club, 26/06/14

Ένας σπάνιος ερμηνευτής και ένα εκπληκτικό συγκρότημα σε μια από τις καλύτερες stoner εμφανίσεις που έχουμε δει στη χώρα μας

Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 30/06/2014 @ 13:49
Τον John Garcia τον αγαπάμε παθολογικά. Δεν είναι μόνο η φωνή των Kyuss, είναι η φωνή που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά, η φωνή που τάραξε, όσο λίγες, τα νερά του hard rock, στις αρχές του '90. Αφού μας έχει επισκεφθεί με τρία διαφορετικά σχήματα (Kyuss Lives!, Garcia Plays Kyuss και Hermano) ήρθε η στιγμή να μας επισκεφθεί και με τους Unida, την μπάντα που θα μπορούσε να αποτελέσει το ανταγωνιστικό δέος των Queens Of The Stone Age του Josh Homme στις αρχές του 2000, αλλά δυστυχώς τους έφαγαν οι μαλακίες των δισκογραφικών.

Με έναν και μοναδικό δίσκο, το θρυλικό "Coping With The Urban Coyote" του 1999, διαλύθηκαν λίγα χρόνια αργότερα (το 2003) αφού μετά από αδιάκοπα νομικά προβλήματα με την τότε δισκογραφική τους, American Recordings, η οποία δεν τους άφηνε να κυκλοφορήσουν τον δεύτερο δίσκο τους "The Great Divide", ενώ μάλιστα ήταν όλα έτοιμα για να κυκλοφορήσει κανονικά το 2001. Ευτυχώς για όλους εμάς και το "The Great Divide" αλλά και άλλα πολλα κομμάτια τους κυκλοφόρησαν, μετά τη διάλυσή τους, σε μορφή bootleg. Επαναδραστηριοποιήθηκαν ξανά το 2012 για μερικά show και ευτυχώς η Trailblazer και η Evacuate έκαναν το κόλπο γκρόσο και μόλις μερικές μέρες μετά την εμφάνισή τους στο Hellfest, ήρθαν και στην Ελλάδα, κάνοντας μας όλους τους στοουνεράδες, χαρούμενους.

Δυστυχώς, επειδή όταν μερικές φορές πρέπει να γαμηθούν τα πάντα, θα γαμηθούν χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα γι' αυτό, δεν πρόλαβα να φτάσω στο An αρκετά νωρίς ώστε να προλάβω τους Audiobreed, για τους οποίους έχω ακούσει τα καλύτερα αλλά δυστυχώς ακόμα δεν έχω καταφέρει να τους δω live.



Απ' ότι μου είπαν, ήταν εξαιρετικοί και ζητώντας συγνώμη από τη μπάντα, δεσμεύομαι για την επόμενη φορά. Μέχρι τότε τσεκάρετε τη σελίδα τους στο facebook και το bandcamp τους και ακούστε και κατεβάστε (πληρώνοντας ό,τι αντίτιμο θέλετε) τον περσινό τους δίσκο "All Shades Of Colours, But Only Red I See" που είναι ένα φανταστικό εγχώριο δείγμα ατόφιου και μπαρουτοκαπνισμένου stoner.

Στον χώρο έφτασα γύρω στις 22:15 και νομίζοντας ότι θα έχω χάσει ακόμα και το μισό σετ των Unida, ευτυχώς με πληροφόρησαν ότι μόλις είχαν ξεκινήσει. Μπαίνοντας στο An, δεν περίμενα επουδενί να αντικρύσω τόσο κόσμο. Τίγκα το κλαμπ, ευτυχώς όμως με σωστό κλιματισμό και εξαερισμό, γιατί αλλιώς δεν θα παλευόταν η κατάσταση από τη ζέστη, έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες να βρω ένα χώρο ώστε να βλέπω έστω και λίγο τη σκηνή.



Η μπάντα είχε ήδη ξεκινήσει να παίζει το "Wet Pussycat" και δεν χρειάζονταν παραπάνω από μόλις λίγα λεπτά για να καταλάβει κανείς ότι θα ήταν ένα έξοχο live. Ο ήχος τους ήταν εκπληκτικός. Ο Garcia, έχοντας συμπληρώσει 25 χρόνια στο κουρμπέτι, ακουγόταν σαν 20-χρονος πιτσιρικάς. Φανταστική φωνή, δεν έσπαγε ούτε για δευτερόλεπτο, προσέφερε μια ξεχωριστή παράσταση. Πραγματικά, τεράστιος ερμηνευτής και σπουδαίος frontman. Δεν είναι αυτός που θα αρχίσει να μοιράζει high five στον κοινό, ούτε θα αναλωθεί σε τυποποιημένα λογύδρια ανάμεσα στα κομμάτια, αλλά είναι αυτός που τον βλέπεις να ερμηνεύει και τον χαίρεσαι. Κρατώντας το μικρόφωνο σαν να είναι η γυναίκα του, χόρευε sexy blues με περίσσια χάρη. Αρχοντικός και μεγαλοπρεπής.



Η υπόλοιπη μπάντα μπορεί να μην έλαμπε όπως τον frontman της αλλά δεν επισκιάστηκαν στο ελάχιστο. Αλάνθαστοι, με ένα στοιβαρό rhythm section που κατάφερνε και έκανε ένα ολόκληρο κλαμπ να χορεύει και τον Arthur Seay με την επική μουσακλειάδα του (διπλή κιόλας παρακαλώ, γιατί ναι, είναι τόσο cool ο τύπος) να αναλαμβάνει αρκετές φορές χρέη frontman κάνοντας παιχνίδια με τον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα μας πέταγε στη μούρη το ένα πωρωτικό riff μετά το άλλο.



Το set τους ήταν εξαιρετικό, έπαιξαν κομμάτια απ' όλους τους δίσκους τους (επίσημους και ανεπίσημους) και έκαναν τον κόσμο να χορεύει και να τραγουδάει σαν μία ενιαία οντότητα. Αμέσως μετά το "MFNO" ο Garcia αποχώρησε για να αφήσει την υπόλοιπη μπάντα να επιδοθεί σε ένα ωραίο μαστουριάρικο και γεμάτο σκόνη τζαμάρισμα. Ο Arthur μας είπε ότι «it might be cool or it might not be cool...» και παίρνοντας μια ανάσα διαμέσου έντονων επευφημιών, συνέχισε «...that's why it's a fucking jam» ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τις επευφημίες, σαν να του απάντησε ο κόσμος ότι «ναι, ήταν πολύ γαμημένα cool».



Μετά από αυτό το τζαμάρισμα, ο Garcia ξαναγύρισε στη σκηνή και παίζοντας άλλα τρία κομμάτια, μεταξύ αυτών και το punky, "Puppet Man" που έκανε το An να πηγαίνει πέρα δώθε, για να οδηγηθούν, όλοι μαζί αυτή τη φορά, εκτός σκηνής. Ο κόσμος άρχισε τις φωνές και φυσικά ξαναγύρισαν, έπαιξαν το εκπληκτικό "Black Woman" και μας αποχαιρέτησαν, επαναλαμβάνοντας διαρκώς μέσα σε μια πρωτόγνωρη έκσταση, ότι είμασταν το καλύτερο κοινό που έχουν συναντήσει μέχρι τώρα στην περιοδεία τους. Μπορεί αυτές οι μαλακίες γενικά να λέγονται από τους μουσικούς, αλλά με την αγάπη που τους δείξαμε όλοι εμείς που βρεθήκαμε στο An την Πέμπτη το βράδυ, πιστεύω ότι το εννοούσαν.
SETLIST

Wet Pussycat
Thorn
Stray (διασκευή Leafhound)
Red
Human Tornado
Vince Fontaine
MFNO
(τζαμάρισμα)
Nervous
Puppet Man
Dwarf It

Encore:
Black Woman

Όπως πιθανόν να διαβάσετε και στην κεντρική σελίδα του σάιτ, ο Χρήστος Καραδημήτρης που βρέθηκε στο Hellfest μίλησε με τον Garcia, ο οποίος του δήλωσε ότι θα επιστρέψει τον Νοέμβριο με την προσωπική του μπάντα, με την οποία φέτος κυκλοφορεί και το ντεμπούτο της (και θα διαβάσετε γι' αυτό σε μερικές μέρες). Οπότε όσοι τον χάσατε τώρα με τους Unida, μην κάνετε το ίδιο λάθος και τον Νοέμβριο που αναμένεται να μας επισκεφθεί ξανά γιατί το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρος σοφού. Και λέγοντας αυτή τη σοφία σας αφήνω να πάω να ακούσω λίγο Slo Burn μπας και γίνει κάνα καλό και μας έρθει ο Garcia και με αυτούς (χλωμό αλλά λέμε τώρα).

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com
  • SHARE
  • TWEET