Torche, Yellow Devil Sauce @ An Club, 03/12/15

Τυχεροί, βεβαία, όσοι ήμασταν εκεί, γιατί απολαύσαμε δύο ορεξάτες μπάντες, δυνατές κιθάρες, αδυσώπητα τύμπανα και φοβερούς ρυθμούς. Άσε που ξεπουλούσαν και τα μπλουζάκια με πέντε μόλις ευρώ. Ανάρπαστα έγιναν.

Οι «Σάλτσες», αυτές οι κίτρινες διαβολικές σάλτσες, άλλη μια φορά, έπαιξαν όσο και όπως έπρεπε. Με μαγκιά ρε. Σαν σωστά κουμάσια. Όσο άδεια κι αν ήταν η πλατεία από κάτω τους, όσο κρύο κι αν φαινόταν το μαγαζί, λεπτό προς λεπτό, οι τρεις τους μας ζέσταναν για τα καλά.



Τρομερά και σκονισμένα riff και δυνατός ρυθμός που κομμάτι το κομμάτι κούναγε και περισσότερους σβέρκους και γέμιζε τον χώρο μπροστά από την σκηνή. Η διάθεσή τους αρκετά καλή και η ένταση στον ήχο ψηλά. Δεν νομίζω ότι κάποιος είχε παράπονο από αυτούς, καθώς την δουλειά τους την έκαναν και με το παραπάνω. Εμείς ευχαριστηθήκαμε που μας ζέσταναν και αυτοί χάρηκαν ακόμα παραπάνω που άνοιξαν για τους Torche.

Ο Steve, με το που ανέβηκε στην σκηνή, χαμογέλασε και φώναξε ανοίγοντας τα χέρια του σαν αγκαλιά: «Ευχαριστώ όσους ήρθαν απόψε εδώ, σε μια μέρα απεργίας (χωρίς μέσα μεταφοράς)». Μάζεψε τον κόσμο ακόμα πιο κοντά στο κάγκελο και οι τέσσερίς τους ξεκίνησαν να βαράνε και μας έκαναν εξαρχής το μυαλό σούπα.



Ίδρωναν, χοροπήδαγαν, φώναζαν και έδιναν όλο τους το είναι στην μουσική. Το χαμόγελό τους δεν έφυγε καθόλου από τις φάτσες τους. Οι κινήσεις τους έδειχναν ευχαρίστηση και απόλαυση. 'Ντάξει, όχι όλων, καθώς ο Jonathan Nuñez στο μπάσο δείχνει σχεδόν πάντα κατσούφης. Αν και σαν άτομο, δεν τον λες κι έτσι. Είναι περισσότερο προσηλωμένος στον ρυθμό του και σε ξεγελάει η συγκέντρωσή του. Στην πραγματικότητα είναι εγκάρδιος και χαρούμενος εξίσου. Αλλά ο Brooks είναι όλα τα λεφτά. Είναι τσαχπίνης ο άνθρωπος. Αν και σε μερικά κομμάτια χάναμε την φωνή του, καθώς είτε μίλαγε μακριά από το μικρόφωνο, είτε δεν πολυφώναζε ρε παιδί μου. Ε δεν είναι και το φόρτε του το τραγούδι. Και γιατί να είναι; Ποτέ δεν έδωσαν τόσο προσοχή στις φωνές οι τύποι. Αφού με τις νότες τους σε ξεσηκώνουν και σου περισσεύει. Πάντα ήταν συνοδευτικές και συνήθως οι γκαρίδες παίρνουν ρόλο ενός επιπλέον οργάνου στην πορεία της σύνθεσης, του ρυθμού και της ενορχήστρωσης κάθε κομματιού.



Όπως και να 'χει, ο συμπαθής κιθαρίστας με το μουστάκι ήταν όλα τα λεφτά. Όταν έκανε αυτά τα παιδιάστικα αλματάκια, με το άνοιγμα των ποδιών, πραγματικά γέλαγαν και τα μουστάκια μου. Ξεσηκώνει, χωρίς να το κάνει επιτηδευμένα. Έτσι του βγαίνει. Φαίνεται ότι είναι πηγαίο.



Τώρα που είπα ξεσηκώνουν. Έχω ένα παράπονο για εμάς από κάτω. Έχω πάει σε εκατοντάδες συναυλίες στη ζωή μου και μάλλον και οι περισσότεροι που ήταν εκεί μέσα. Χτες δεν είδα τον ενθουσιασμό που περίμενα... Δεν ένιωσα ότι δίναμε τον ρυθμό κι εμείς από κάτω, ως συνήθως. Δεν ξέρω, ήμασταν λίγο ξενέρωτοι και σφιγμένοι. Το "Healer" έπαιζε ρε γαμώτο και δεν είδα λίγο ξύλο από κάτω, μια δυο κλωτσιές, κάτι.



Μιας και είπα "Healer", να εκθειάσω την επιλογή των κομματιών. Οι Αμερικάνοι έπαιξαν κοντά είκοσι κομμάτια. Σερί, ποτάμι, χείμαρρο, οχετό. Με τόσο δύναμη και ένταση. Με τόσο προσοχή. Πώρωση στα "Minions", "Loose Men" και "Kicking". Είχαν δουλέψει τόσο το στήσιμο του set, που δεν έκαναν ούτε μισό λεπτό κοιλιά. Ήταν όλα σωστά βαλμένα. Παράνοια στα "Across The Shields", "Restarter", "No Servants" και "Undone". Ακόμα και ένα δυο μικρά κενά, έγιναν επίτηδες για να κουρδιστούν, εν μέσω βόμβων, τα έγχορδα. Απόλαυσα κάθε δευτερόλεπτο. Άκουσα παλιά και νέα κομμάτια. Εκεί λίγο πριν το τέλος που ο Steve κατέβηκε στον κόσμο, γονάτισε και έδινε πόνο. Ποιός δεν χαμογέλασε; Ποιός δεν απόλαυσε την στιγμή; Ποιός δεν ένιωσε κομμάτι τους; Ήταν άμεσοι, φιλικοί, άνετοι, cool ...ήταν γαμάτοι! Μέχρι το τέλος που ο Andrew Elstner άφησε την κιθάρα του στον κόσμο, να επιδοθεί σε βιασμό και θόρυβο για το κλείσιμο αυτής της όμορφης βραδιάς.



Ιδρώτας, ένταση και δύναμη ψυχής. Απορώ αν ο Rick (τύμπανα), ανέβηκε χωρίς παντελόνι στην σκηνή ή το έβγαλε κατά την διάρκεια; Αυτός κι αν τίμησε την φανέλα. Μούσκεμα έφυγε το παλικάρι και δεν είχε και ζέστη στον χώρο. Είναι όλοι τους αστέρια στην ψυχή. Είναι ωραίοι τύποι και αυτό φαίνεται στην μουσική, στα μάτια τους και στην διάθεσή τους. Ο κόσμος χάρηκε, χόρεψε, κουνήθηκε, ήπιε καθώς το τράβαγε η υπόθεση και τελικά έφυγε χωρίς το παραμικρό παράπονο.

Εις το επανιδείν και με περισσότερο κόσμο. Αλλά με την ίδια ενέργεια και χαρά.

Φωτογραφίες: Chris Lemonis