​Headbangers Parade (Architects, Tesseract, Northlane, Sleep Token, κ.α.) @ Mainstage, Hertogenbosch, Ολλανδία, 15/01/23

Το σήμερα του metal σε μια άψογη συναυλιακή μέρα

Από τον Νίκο Καταπίδη, 23/01/2023 @ 15:14

Όταν πρωτοείδα το lineup του Headbangers Parade, η σκέψη μου ήταν "αυτό το φεστιβάλ θα ήθελα να φτιάξω". Επίκαιρα ονόματα, κάθε μπάντα με τον δικό της ήχο και προσωπικότητα. Ουσιαστικά το κλείσιμο της περιοδείας των Architects στη Γερμανία με τους Northlane και τους Sleep Token ήρθε να πλαισιωθεί με μερικές καίριες προσθήκες και να πλασαριστεί σαν ένα ημερήσιο φεστιβάλ. Δε μας χάλασε καθόλου.

Δυστυχώς το σφιχτό χρονοδιάγραμμα μας δεν μας επέτρεψε να προλάβουμε την εμφάνιση των Molybaron που άνοιγαν το φεστιβάλ. Έχοντας μόλις προλάβει να βολέψουμε τα πράγματά μας σε ένα από τα πολλά (επι πληρωμή) lockers και να στραγγίξουμε από τη βροχή που φάγαμε μέχρι να φτάσουμε στο Mainstage, είχε έρθει σχεδόν η ώρα για τους Ghostkid.

Ghostkid

Ghostkid

Μια μπάντα που φτιάχτηκε από τον Sebastian "Sushi" Biesler (ex Eskimo Callboy - πλέον Electric Callboy), με ένα ενδιαφέρον μείγμα metalcore, post-hardcore, λίγο από rap και ένα ψήγμα pop-ίζουσας μελωδίας, μπήκε χωρίς αμφιβολία με ανεβασμένα γκάζια στη σκηνή. Δεν μπορώ να πω πως η οπτική αισθητική της μπάντας με αγγίζει, ωστόσο σε μουσικό επίπεδο έδωσαν μια εξαιρετική εμφάνιση.

Παρά τα μπόλικα προηχογραφημένα μέρη, τα κομμάτια τους έχουν δύναμη και ωραίες εναλλαγές μεταξύ βαρύτητας αλλά και hooks που ξεδιπλώνονται στα refrain. Οι επιρροές από Bring Me The Horizon αλλά και τη γενικότερη σκηνή είναι εμφανείς, χωρίς όμως να ακούγονται σαν κακέκτυπο. Στο "Supernova" όλοι σιγοτραγουδούσαμε, ενώ στο "Start A Fight" το moshpit πήρε φωτιά. Κομμάτια σαν το "This Is Not Hollywood" δείχνουν την προοπτική μιας μπάντας που δε φοβάται να παντρέψει ετερόκλητα είδη, και να πιάσει τον παλμό μιας πιο μοντέρνας συνθετικής προσέγγισης.

Αναμφίβολα μια πολύ καλή εμφάνιση, ενώ κι ο μπόλικος κόσμος που είχε ήδη μαζευτεί έδειξε να το διασκεδάζει με το παραπάνω, με αντιδράσεις σίγουρα πιο ζωηρές απ’ότι θα περίμενε κανείς από ένα "μαζεμένο" βορειοευρωπαϊκό κοινό.

Stake

Stake

Η αλήθεια είναι πως πριν το φεστιβάλ δεν είχα προλάβει να ακούσω και τόσο τους Bέλγους, για να έχω και μια καλή εικόνα για τη μουσική τους. Στη συγκεκριμένη φάση αυτό μάλλον λειτούργησε θετικά, αφού από το ξεκίνημά τους, ήταν τέτοια η δυναμική και η ορμή τους, που δε χρειάστηκε πολύ χρόνο για να κερδίσουν τις εντυπώσεις.

Μια μίξη post metal/ sludge με prog αναζητήσεις, με πολύ καλό ήχο και έναν δαιμονισμένο frontman, έφτιαξαν ένα αδιαπέραστο και ισοπεδωτικό ηχοτοπίο. Η ενέργεια που έβγαλαν επί σκηνής, μαζί με το σκοτεινό ύφος της μουσικής τους, μας έκαναν σε διάφορες φάσεις να κοιταχτούμε μεταξύ μας με θετική έκπληξη. Δεν έλειψε ούτε το crowdsurfing, ούτε το moshing ανάμεσα στους πιο ενθουσιώδεις του κοινού. Η αλήτικη βρωμιά του "Catatonic Dreams", η αποπνικτική αβεβαιότητα του "F*ck My Anxiety" αλλά και η πληθωρική απόδοση του "Return Of The Kolomon" ήταν στιγμές που ξεχώρισαν, σε μια εμφατικά πολύ δυνατή εμφάνιση από τους Stake, και σίγουρα κέρδισαν τις εντυπώσεις ακόμη και στους πιο ανυποψίαστους (σαν εμάς). Σίγουρα μια από τις μπάντες που αξίζουν την προσοχή, για τους φίλους του ήχου.

SETLIST

Love, Death and Decay
Catatonic Dreams
Doped Up Salvations
Return of the Kolomon
Deadlock Eyes
Gravity Giants
F*ck My Anxiety
Careless
Everybody Knows

Sleep Token

Sleep Token

Από το 2019 τα λέμε για τους Sleep Token, που με το συγκλονιστικό "Sundowning" έκλεψαν τις εντυπώσεις. Έχοντας φρέσκα και τα singles από το επερχόμενο νέο τους άλμπουμ στα αυτιά μας, δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η εμφάνισή τους ήταν πολύ ψηλά στη λίστα μας, με ιδιαίτερα μεγάλες προσδοκίες. Το μπάσιμο με το εξαιρετικό "Chokehold" μας έβαλε με τη μία στο κλίμα. Οι μυστηριώδεις μασκοφορεμένες παρουσίες επί σκηνής, με τον Vessel πρωταγωνιστή, δημιούργησαν μια μοναδική ατμόσφαιρα. Με ήχο κι απόδοση στουντιακού επιπέδου, απέδειξαν από νωρίς πως είναι μια μπάντα με κότσια και μεγάλο ταλέντο κι επι σκηνής.

Το γεγονός πως το κοινό γνώριζε όλα τα κομμάτια και τραγουδούσε δυνατά ήταν εντυπωσιακό. Στα "Alkaline" και "Hypnosis" έγινε ο κακός χαμός. Οι φωνητικές ικανότητες του Vessel με άφησαν άφωνο, αφού ακούγονταν οριακά καλύτερος από το στούντιο. Η μυστικιστική ατμόσφαιρα που βγάζουν στις δισκογραφικές τους δουλειές, μετουσιώνεται σε μια βιωματική εμπειρία, που σε παγιδεύει στη μαγεία της. Στα "Higher" και "Τhe Offering", δεν φάνηκε να υπάρχει ούτε ένα άτομο που να μείνει ασυγκίνητο και να μην κουνηθεί στους ρυθμούς τους. Δε γίνεται να αφήσω ασχολίαστο το απίθανο drumming, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο groovy και δημιουργικά που είχα την τύχη να βιώσω σε συναυλία τέτοιου επιπέδου.

Η χοντρικά μισή ώρα διάρκειας του set της μπάντας έμοιαζε σαν μια στιγμή την ώρα που τελείωσε. Ήταν δυστυχώς πολύ λίγη, δεδομένης της ποιότητας της εμφάνισής τους, η οποία επισφράγισε την αντίληψη πως οι Sleep Token μοιάζουν να είναι το "next big thing" της σκηνής. Promoters φέρτε τους όσο είναι νωρίς!

SETLIST

Chokehold
Alkaline
Hypnosis
The Love You Want
Higher
The Offering

Northlane

Northlane

Για το (περσινό πλέον) "Obsidian", είχα γράψει "είναι φτιαγμένο για αρένες, χοροπήδημα και sing-along". Ευτυχώς επιβεβαιώθηκα. Δεν έχω ξανασυναντήσει μπάντα που να είναι τόσο heavy μα και τόσο χορευτική ταυτόχρονα. Από τη μια σαν να βρίσκεσαι σε EDM party, από την άλλη να γεμίζει το moshpit και κόσμος να χοροπηδά τριγύρω.

Μεγάλος πρωταγωνιστής ο μπροστάρης της μπάντας, Marcus Bridge. Ο τύπος έχει εξωπραγματική φωνή, και είναι πολύ χαρισματικός frontman, ξεσηκώνοντας το κοινό. Από τα screams μέχρι και τα καθαρά του, απέδωσε όλα τα κομμάτια με υποδειγματική αρτιότητα κι έκφραση.

Όσο για το setlist, δε νομίζω να έμεινε κανείς παραπονεμένος, εκτός ίσως από τους "πρωτοδισκάκηδες". Από τις πρώτες νότες του "Clarity", στήθηκε ένα πανηγύρι, στο "Plenty" δεν υπήρχε ούτε μια ψυχή γύρω μας που να μη κουνιέται στους ρυθμούς τους. Στο χορευτικό "Cypher" ένιωσα σαν να είμαι στο club που δεν ήξερα ότι ποτέ ήθελα να πάω, με το πάντρεμα των ηλεκτρονικών ήχων και τις κιθάρες να μας υπνωτίζουν.

Η παγίδα των προηχογραφημένων στέρησε από τη μπάντα την απόλυτη αρτιότητα, αφού κάποια τεχνικά προβλήματα φάνηκαν στιγμιαία να τους αποδιοργανώνουν, με τον ήχο να κόβεται ξαφνικά ενώ η μπάντα συνέχισε να παίζει. Ευτυχώς το ξεπέρασαν γρήγορα, με τον Marcus να αστειεύεται ότι δεν ξέρει τι να κάνει και το κοινό να τους ενθαρρύνει με δυνατό χειροκρότημα.

Ευτυχώς οι αναποδιές δεν τους εμπόδισαν να κλείσουν το show με τα "Talking Heads" και "Clockwork", που μας άφησαν ήδη με πιασμένο αυχένα από το κοπάνημα. Η ενόχληση του Marcus για τα τεχνικά ζητήματα φάνηκε όταν μας αποχαιρέτησαν, αφού είπε "ήμασταν χάλια". Η δική μας εντύπωση ήταν ακριβώς το αντίθετο. Όχι απλά αντάξιοι των προσδοκιών, αλλά εντυπωσιακοί.

SETLIST

Clarity
Plenty
Echo Chamber
Xen
4D
Carbonized
Quantum Flux
Abomination
Details Matter
Cypher
Bloodline
Obsidian
Talking Heads
Clockwork

TesseracT

TesseracT

Ένα σχόλιο που έκανε ο φίλος μου πριν το φεστιβάλ για τους TesseracT, ήταν ότι έμοιαζαν λίγο παράταιροι σε σχέση με το υπόλοιπο lineup. Η προσωπική μου αγάπη για τη μπάντα αλλά και η μνήμη της φοβερής τους εμφάνισης στην Αθήνα πίσω στο 2019 μάλλον δε με άφησαν να δω την αλήθεια αυτού του σχολίου εξ’αρχής.

Ήδη ο κόσμος είχε φανεί να έχει αραιώσει λίγο, με αρκετούς να έχουν βγει για ένα διάλειμμα για φαγητό, ωστόσο αυτό δεν πτόησε τους TesseracT να μπουν με τα μπούνια στη σκηνή, παίζοντας τα τρία πρώτα μέρη του "Concealing Fate", με τον χαρακτηριστικά υποδειγματικό ήχο τους. Ο Dan στα φωνητικά παραδόξως απέφυγε να τραγουδήσει κάποια σημεία, κάτι που μου έκανε εντύπωση γιατί δεν έδειχνε να δυσκολεύεται γενικά.

Συνέχεια με ένα νέο κομμάτι, από τον επερχόμενο δίσκο της μπάντας που όπως μας είπαν πρόκειται να κυκλοφορήσει μεσα στο 2023. "Natural Disaster" λοιπόν, ένα αρκετά βαρύ, και δύστροπο κομμάτι. Φαίνεται πως οι TesseracT επαναφέρουν λίγο από την extreme πλευρά τους στη νέα τους δουλειά. Το back-to-back με "Proxy" και "Retrospect" από το υπέροχο "Altered State" έδειξε την πιο μελωδική τους πλευρά, ενώ το κλείσιμο με "Nocturne" και το πάντα ανεβαστικό "Juno" ανέβασε τα επίπεδα ενέργειας για να στρώσει το χαλί για τους Architects.

Συνολικά, μια άρτια εμφάνιση, που όμως ίσως λόγω της πιο prog φύσης της μουσικής, δε φάνηκε να έχει αντίστοιχη απήχηση στο κοινό σε σχέση με τις προηγούμενες μπάντες, και προσωπικά ήρθε σε αντιδιαστολή με την πραγματικά φοβερή εμφάνιση που είχαν κάνει προ τριετίας στην Αθήνα, που και ο κόσμος ήταν συγκλονιστικός.

SETLIST

Concealing Fate, Part 1: Acceptance
Concealing Fate, Part 2: Deception
Concealing Fate, Part 3: The Impossible
Natural Disaster
Dystopia
Of Matter - Proxy
Of Matter - Retrospect
King
Of Mind - Nocturne
Juno

Architects

Architects

Δε νομίζω πως όποιος διαβάζει Rocking δεν έχει αντιληφθεί σε πόση εκτίμηση έχουμε αυτή τη μπάντα. Μπορεί η τελευταία τους δουλειά να μας άφησε μια γλυκόπικρη αίσθηση, ωστόσο η ανυπομονησία για να τους δούμε ζωντανά ήταν μεγάλη. Το σκηνικό φαινόταν εξαρχής ότι θα είναι εντυπωσιακό, με ένα τεράστιο videowall στο πίσω μέρος, αλλά και περίτεχνα φώτα που άλλαζαν τη μορφή της σκηνής με διάφορους τρόπους.

Το intro έγινε με το "Do You Dream Of Armageddon" και στη συνέχεια με το "Black Lungs". Υποδειγματικός ήχος, με τη μπάντα σε δαιμονισμένη φόρμα, και τον κόσμο να τραγουδά κάθε στίχο. Ο Sam μας εντυπωσίασε από την αρχή με τη φωνή του, που ακουγόταν καλύτερη κι από το studio, βέβαια το γεγονός οτι βγήκε ντυμένος με λευκό outfit και κόκκινη μπότα παρέπεμπε λίγο σε εμφάνιση του Κιάμου, αλλά το ξεπεράσαμε γρήγορα.

Η πρώτη έκπληξη ήρθε με το "These Colours Don’t Run" από το "Daybreaker", αν και η μπάντα μας είχε προειδοποιήσει ότι το σετ θα είχε και κάποια αρκετά παλιότερα κομμάτια. Το show ήταν εντυπωσιακό σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, με τα projections αλλά και τα φώτα να ακολουθούν θεματικά τα κομμάτια, σε σημεία αφήνοντάς μας με το στόμα ανοικτό.

Αναμφίβολα το βάρος του setlist έπεσε στην εποχή από το "Holy Hell" και μετά. Το σημαντικό ήταν πως κάθε κομμάτι έμοιαζε με το κομμάτι ενός παζλ, που έβγαζε πολύ περισσότερο νόημα όσο περνούσε η ώρα. Ακόμη και σε σημεία όπως το "Tear Gas" που θεωρούσα λίγο fillers, κάθε breakdown μας χτυπούσε ακόμη πιο έντονα, κάθε μελωδία αντηχούσε σε όλο το χώρο από τον κόσμο που τραγουδούσε μαζί με τον Sam. Στο "Little Wonder", ήταν η απόδειξη οτι οι Architects έχουν ξεφύγει από τα στενά όρια του metalcore, κι έχουν μετουσιωθεί σε μια πραγματικά μεγάλη μπάντα.

Ανάμεσα στη μουσική, ο Sam δεν παρέλειψε όχι μόνο να ευχαριστήσει το κοινό για την υποστήριξη, λέγοντας πως η εντύπωση που είχαν από το ίντερνετ ήταν πως υπήρχε μια πολύ αρνητική υποδοχή στο "The Classic Symptoms Of A Broken Spirit", κάτι που διαψεύστηκε από τις αντιδράσεις των παρευρισκομένων. Αξιοσημείωτη η παραδοχή του για την προσπάθειά του να ξεπεράσει διάφορα προσωπικά ψυχικά προβλήματα, όπου μοιράστηκε την εμπειρία του, και παρότρυνε όποιον παλεύει με την πνευματική του υγεία να μιλήσει γι αυτό και να μην ντραπεί να αναζητήσει βοήθεια.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο πόσο θετικό και αδερφικό κλίμα υπάρχει σε αυτή τη σκηνή, με τις μπάντες να αλληλουποστηρίζονται και να λειτουργούν σαν φίλοι, κάτι που είναι η αλήθεια νιώσαμε κι εμείς από την πλευρά του κοινού. Σαν αφορμή για νέες φιλίες, ο Sam μας παρότρυνε να αφιερώσουμε δυο λεπτά και να μιλήσουμε με τον διπλανό μας, να τον γνωρίσουμε, και γιατί όχι να φύγουμε από τη συναυλία έχοντας κάνει καινούργιους φίλους.

Πριν προλάβουμε βέβαια να χαλαρώσουμε, όση δύναμη μας είχε απομείνει ήρθε να εξαντληθεί στα "A Match Made In Heaven" και "Royal Beggars". Ειδικά στο δεύτερο, προσωπικό αγαπημένο, ήταν από τις φορές που ένα κομμάτι απογειώνεται σε live περιβάλλον, κι ακούγεται ακόμη πιο ισοπεδωτικό από την στουντιακή του εκτέλεση.

Οι καλοδεχούμενες ανάσες ήρθαν με ένα ακουστικό διάλειμμα. Γι ακόμη μια φορά ο Sam μας ευχαρίστησε, λέγοντας πόσο σημαντικό είναι για όλους το γεγονός ότι τους δίνεται η ευκαιρία να δοκιμάσουν κάτι νέο γι’αυτούς, και έξω από το "comfort zone" τους. Μας συστήθηκε και ο Ryan Burnett που εμφανίζεται μαζί τους στην περιοδεία, ο άνθρωπος πολυεργαλείο που παίζει κιθάρα, πλήκτρα, κρουστά αλλά κάνει και δεύτερα φωνητικά. Οι ακουστικές εκτελέσεις των "Memento Mori" και "Wasted Hymn" ήταν μια πολύ όμορφη αλλαγή ύφους, φέρνοντας συγκίνηση σε όλους. Το πιο νέο "Burn Down My House" σε μια αλλαγμένη μορφή, ήταν επίσης ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό. Τα γκάζια ανέβηκαν και πάλι με τα "Hereafter" και το αγαπημένο "Doomsday", όπου σείστηκε όλο το venue.

Για το encore, το ισοπεδωτικό "Nihilist" έδειξε οτι οι Architects μπορεί να "μαλάκωσαν", αλλά μπορούν ακόμη να θερίζουν κεφάλια όταν θέλουν, ενώ το αναμενόμενο κλείσιμο με το υπερ-χιτάκι "Animals" σκόρπισε χαμόγελα, κι αποτελείωσε τις φωνητικές χορδές μας (ή έστω ότι είχε απομείνει από αυτές).

Μια τόσο γεμάτη συναυλιακή μέρα, έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο. Κάθε μπάντα είχε να προσφέρει το δικό της στίγμα και χαρακτήρα, το κοινό το καταευχαριστήθηκε, κι εμείς μείναμε με ένα κολλημένο χαμόγελο και τα κομμάτια στο repeat στη διαδρομή της επιστροφής μας. Μια μεγάλη ευκαιρία να δούμε ονόματα επίκαιρα και σύγχρονα, που δοκιμάζουν τα όρια του metal και φέρνουν νέο αίμα στο χώρο. Μακάρι να δούμε κάτι αντίστοιχο σύντομα και στη χώρα μας, γιατί το metal προχωράει και μεγαλώνει, όσο κι αν κάποιοι ισχυρίζονται το αντίθετο.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη

SETLIST

Do You Dream of Armageddon?
Black Lungs
Modern Misery
be very afraid
These Colours Don't Run
deep fake
tear gas
Giving Blood
Impermanence
Meteor
Discourse Is Dead
Broken Cross
Little Wonder
a new moral low ground
Dead Butterflies
Royal Beggars
A Match Made in Heaven
Memento Mori (ακουστικό απόσπασμα)
A Wasted Hymn (ακουστικό)
burn down my house (ακουστικό intro)
Hereafter
Doomsday

Encore:

Nihilist
when we were young
Animals

  • SHARE
  • TWEET