Booze & Glory, The Titz @ An Club, 31/08/23

Η εργατική τάξη στην Αγγλία εκφραζόταν διαχρονικά τόσο μέσα από τη μουσική, όσο και μέσα από το ποδόσφαιρο - σίγουρα δημιουργικότερα στον πρώτο τομέα σε σχέση με τον δεύτερο. Οι Booze & Glory είναι ένας συνδυασμός και των δύο. Με μετανάστες (από τίμια Πολωνία) στις τάξεις τους και τρελοί ποδοσφαιρική οπαδοί, κατέληξαν να εκφράζονται μέσω του street punk που παίζουν, ακουμπώντας μάλιστα αρκετά και σε oi! ήχους. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί έξω από το An Club για την πρώτη τους επίσκεψη στην Ελλάδα ήταν υπολογίσιμος από πριν ακόμα ξεκινήσει η συναυλία.

Οι The Titz ήταν, ευτυχώς, το μοναδικό support σχήμα της βραδιάς. Σε τέτοιες περιστάσεις, πολύ σπανίως χρειάζεται κάτι παραπάνω. Το δυναμικό τρίο, που έχουμε ξαναδεί πρόσφατα στο An Club, φαίνεται ότι ακόμα προετοιμάζει τον διάδοχο του "Exiles". Στα είκοσι πέντε λεπτά που έμειναν στη σκηνή, μας έπαιξαν τόσο κομμάτια από το ντεμπούτο τους, όσο και κάποια καινούργια. Ο ωμός και ακατέργαστος punk 'n' roll ήχος τους έβγαζε μια αγριάδα που συνδυαζόταν με τη σκηνική τους παρουσία. Μας ζεστάνανε καλά.

Μετά από αρκετές προετοιμασίες στη σκηνή, η λονδρέζικη πεντάδα την κατέλαβε με μικρή καθυστέρηση σε σχέση με το πρόγραμμα. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το "London Skinhead Crew", μας έδειξαν τη λατρεία που έχουν για τη West Ham United, αφού έχουν ενσωματώσει σε αυτό στίχους από τον ύμνο της ομάδας. Χώρια το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο τραγουδούσαν και οι πέντε με όλη τους τη δύναμη! Δυστυχώς στο "Leave The Kids Alone" υπήρξαν προβλήματα, με έναν εκνευριστικό μικροφωνισμό να επιμένει να μας γρατσουνάει διαρκώς τ' αυτιά. Ευτυχώς οι άνθρωποι που έφτιαχναν τον ήχο επενέβησαν και διόρθωσαν την κατάσταση μετά από λίγη ώρα.

Ο μικροφωνισμός δεν πτόησε ούτε τη μπάντα ούτε κι εμάς και έτσι απολαύσαμε το "C'Est La Vie", τραγουδήσαμε στο "Days, Months & Years" και χτυπηθήκαμε στο "Ticking Bombs". Στο "Raising The Roof" μας ζητήθηκε η φωνητική συνδρομή μας και καταθέσαμε τα θορυβώδη διαπιστευτήριά μας, με τη μπάντα να ενθουσιάζεται. Ήταν από τις πολύ καλές στιγμές το συγκεκριμένο. Το μελωδικό, κεφάτο και uptempo street punk των Booze & Glory έχτιζε ένα set που κυλούσε στρωτά και ωραία, με τον κόσμο να συμμετέχει σε μεγάλο βαθμό. Κάποιες εξαιρέσεις που παρακολουθούσαν το συγκρότημα με την πλάτη και αμφέβαλαν ότι θα γίνει το circle pit που επιθύμησε η μπάντα διαψεύστηκαν με μεγάλη ικανοποίηση και αφέθηκαν να λένε τα «νέα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν».

Το "Carry On" έδειξε μια λίγο σκληρότερη πλευρά τους, αλλά η μελωδία είναι ωραίο πράγμα και τα περισσότερα κομμάτια των Booze & Glory έχουν και αρκετή και καλή. Έτσι, χαρήκαμε το αγνό "Simple" και το ωραιότατο "Hope You Still Remember". Το κανονικό set έκλεισε με το "Blood From A Stone" να αφιερώνεται σε όλα τα σκληρά εργαζόμενα άτομα της κοινωνίας. Δηλαδή σε αυτούς που μάλλον οι Booze & Glory βλέπουν σαν ανθρώπους της τάξης τους.

Ερχόμενοι πάλι στη σκηνή, οι δύο κιθαρίστες ξεκίνησαν έναν άτυπο «διάλογο» με τις κιθάρες τους - τα καλά της ασύρματης τεχνολογίας! Η αγάπη για τη West Ham εκδηλώθηκε για μια ακόμη φορά εμφατικά στο "Three Points" και αν μπορούσε να μας δει ο αρχηγός όλων μας από την έπαυλή του στο Λονδίνο, σίγουρα θα ένιωθε περήφανος για την απύθμενη αγάπη των συνοπαδών του προς την κοινή τους ομάδα. Τα εξωστρεφή "The Streets I Call My Own" και "Only Fools Get Caught" ήταν τα τελευταία που ακούστηκαν, κλίμα πανηγυρικό, για να πάρει σειρά το "No Easy Way Out"του Robert Tepper που έπαιξε από τα ηχεία.

Δυστυχώς η ατμόσφαιρα στο An Club θύμησε παλιές (ή και όχι) κακές εποχές, με τον καπνό ορισμένων να ποτίζει ρούχα και πνευμόνια όλων μας. Αυτή ήταν μία από τις άσχημες νύχτες στον συγκεκριμένο τομέα. Κατά τα άλλα οι Booze & Glory στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα έπαιξαν γύρω στα 70 λεπτά και μας έκαναν να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να κουνήσουμε κασκόλ της West Ham και να ταυτιστούμε μαζί τους. Μακάρι στη δεύτερη να περάσουμε το ίδιο καλά.