The Neal Morse Band @ Lido, Βερολίνο, 26/03/17

Μετά την αποτυχία της πρώτης (κι ας ελπίσουμε όχι μοναδικής) εμφάνισης της Neal Morse Band στη χώρα μας, η επιλογή ενός ταξιδιού εκτός συνόρων έμοιαζε μονόδρομος κι από τις διαθέσιμες ημερομηνίες της ευρωπαϊκής περιοδείας επιλέχτηκε το πάντα φιλόξενο Βερολίνο.

Η αλήθεια είναι πως το να μας επισκεφθούν έγινε ακόμα πιο δύσκολο πλέον, καθότι το "The Similitude Of A Dream" κατάφερε να αλλάξει το status της μπάντας προς τα πάνω. Και δεν μιλάω (μόνο) μουσικά. Όπως μου ανέφερε ο μπασίστας της μπάντας Randy George (σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μου παραχώρησαν μαζί με τον Bill Hubauer πριν το show) η εμπορική απήχηση που είχε ήταν πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του συγκροτήματος και πλέον «δεν μπορούν να τη βγάζουν με πιο φτηνές παραγωγές». Και χωρίς εκπτώσεις μερικές φορές δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε...

Όντως, στην τρίτη φορά που τους βλέπω ζωντανά τα πάντα ήταν πιο άρτια, εκτός από την εκτελεστική δεινότητα των πέντε μουσικών που απαρτίζουν την μπάντα, η οποία υποθέτω πως δεν πάει παραπάνω. Ψέματα, ο Eric Gillette έχει μεταμορφωθεί από εξαιρετικός κιθαρίστας σε νέος guitar hero και η χημεία της μπάντας έχει γίνει ακόμα καλύτερή.

Επιπλέον, έχουν μαζί τους σκηνικά, video wall και κυρίως τον πολύ Rich Mouser που περιοδεύει μαζί τους, διασφαλίζοντας έναν αψεγάδιαστο ήχο. Για όσους δεν τον γνωρίζουν, πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερους παραγωγούς/μηχανικούς ήχου στο progressive πεδίο, υπεύθυνο για τον ήχο σε όλες σχεδόν τις δουλειές των Spock’s Beard/Neal Morse/ Transatlantic και πολλών ακόμα. Αλλά όπως μου έλεγε κι ο ίδιος πριν τη συναυλία «τι να πω κι εγώ όταν δουλεύω με τέτοιους μουσικούς»;

Στο sold out venue του Lido, περίπου 500 άτομα παρευρεθήκαν για να απολαύσουν την ζωντανά, το αριστουργηματικό διπλό concept άλμπουμ "The Similitude Of A Dream" και στις 20:10 τα φώτα έσβησαν κι από τα ηχεία έπαιζε ένα overture των βασικών μελωδιών του δίσκου.

Η πρώτη μια ώρα ήταν αφιερωμένη στο πρώτο CD...

Επί σκηνής ανέβηκε πρώτος ο Neal Morse μόνος του, μαυροντυμένος, με κουκούλα και έναν φακό να φωτίζει το πρόσωπό του για να τραγουδήσει το εισαγωγικό "Long Day". Η μυσταγωγία ξεκινάει, ενώ οι Mike Portnoy, Randy George, Bill Hubauer και Eric Gillette ανεβαίνουν επί σκηνής για το "Overture", καθιστώντας ευθύς εξαρχής σαφές τι πρόκειται να παρακολουθήσουμε. Ο ήχος είναι τέλειος, το παίξιμο και το δέσιμο ιδεατό. Όχι ότι περίμενα κάτι λιγότερο, αλλά και πάλι αυτό που λάμβανε χώρα μπροστά μας ήταν ακόμα καλύτερο του αναμενομένου.

Ο Neal Morse είναι ξεκάθαρα ο πρωταγωνιστής. Το ζει με την ψυχή του, το βλέπεις σε κάθε λέξη που τραγουδάει. Αλλάζει διαρκώς όργανα, παίζοντας πότε πλήκτρα, πότε ηλεκτρική κιθάρα, αλλά και 12χορδη ακουστική, παρέα με την οποία μας εισάγει ιστορία που θα μας διηγηθεί, με το "The Dream".

Το "City Of Destruction", είναι το πρώτο «κανονικό» τραγούδι του άλμπουμ και ακούγεται απίστευτα δυναμικό ζωντανά, τολμώ να πω καλύτερα απ' ό,τι στο στούντιο. Ο ήχος είναι εντυπωσιακός και οι φωνητικές αρμονίες που παράγουν όλα τα μέλη είναι τόσο καλές που σκέφτεσαι αν είναι προηχογραφημένες (δεν είναι), ενώ ο Gillette παίρνει πάνω του τα πρώτα lead φωνητικά και τα βγάζει ίδια.

Οι μελωδίες ρέουν αβίαστα, οι εναλλαγές στα φωνητικά μεταξύ Neal, Bill και Eric είναι συνεχείς και το κοινό έχει ήδη μπει στον κόσμο του concept, συνεπαρμένο από την απόδοση της μπάντας, σε τραγούδια όπως το "Makes No Sense".

Η ένταση αυξάνεται στο "Draw The Line" κι ο Portnoy που αναλαμβάνει τα lead φωνητικά δείχνει να το απολαμβάνει κι αυτός, όντας πολύ καλός σε αυτά τα καθήκοντα. Αλλά στο σημείο που η μουσική χαλαρώνει είναι αυτές οι φωνητικές αρμονίες που δημιουργούν τα μέλη της μπάντας, που πραγματικά δυσκολεύομαι να περιγράψω πόσο καλές είναι...

Στο "The Slough" ο Eric Gillette δίνει διαπιστευτήρια πολύ μεγάλου παίκτη με το solo του και στο "Back To The City" ο Neal Morse δίνει μια από τις εκφραστικότερες ερμηνείες του, με τη βοήθεια του Bill Hubauer.

Το "The Ways Of A Fool" είναι ένα από τα highlight του άλμπουμ και έλαμψε ακόμα περισσότερο αποδιδόμενο ζωντανά. Σπουδαίες μελωδίες κι ένας καθηλωτικός στην ερμηνεία Hubauer με την μπάντα να ξεσηκώνει τον κόσμο με την απόδοσή της.

Το "So Far Gone" ως το πιο δυνατό «αυτόνομο» τραγούδι του άλμπουμ ήταν αυτό που ξεσήκωσε περισσότερο απ' όλα το κοινό (μαζί με το "The Ways Of A Fool" που προηγήθηκε). Το ερμηνευτικό ταλέντο του Gillette έλαμψε, ενώ στο τέλος ο Hubauer χρησιμοποίησε μέχρι κι ένα τύπου touch pad για τον slide ήχο που ήθελε να δημιουργήσει.

Το τέλος του πρώτου μέρους έρχεται με τη μίνι κορύφωση του "Breath Of Angels", στο οποίο ο Morse παρασέρνεται από το συναίσθημα, όπως συχνά αφήνει τον εαυτό του να κάνει με τραγούδια πολύ σημαντικά για τον ίδιο (βλέπε "Wasted Life" στη συναυλία της Αθήνας). Είναι, όμως, και το υπέροχο solo του Gillette που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο και επίσης εξυψώνει το τραγούδι.

Μετά από ένα 15λεπτο διάλειμμα που επέτρεψε με σχετική άνεση τον ανεφοδιασμό από το μπαρ και την επιστροφή στις πρώτες σειρές, η μπάντα επανήλθε στη σκηνή για το 2ο μέρος της παράστασης...

Στα περίεργα μέτρα και στα τεχνικά μέρη του "Slave To Your Mind" ξεχώρισαν ο Portnoy κι ο Hubauer, ενώ το "Shortcut To Salvation" ως το πιο «εύκολο» (και προσωπικά αγαπημένο) τραγούδι του άλμπουμ είχε να παραθέσει ίσως το ωραιότερο ρεφρέν της βραδιάς, το solo στο μίνι σαξόφωνο από τον Bill και την καταπληκτική μελωδία με τα πολλαπλά φωνητικά στο τέλος του.

Κάπου εκεί για πρώτη φορά ο Neal Morse χαιρέτησε το κοινό και είπε πως από τους πολλούς χαρακτήρες της ιστορίας, δεν θα μπορούσαν να μην αναφερθούν σε έναν συγκεκριμένο. Έτσι, το Deep Purple-ικό "The Man In The Iron Cage" ήρθε να groovάρει το Lido με τον Gillette να δίνει μεγάλη ερμηνεία στο ρεφρέν του, σε ένα ακόμα highlight της βραδιάς.

Ένα από τα inside jokes που έχουν αναπτυχθεί στους οπαδούς του Neal Morse αναφορικά με το άλμπουμ έχει να κάνει με το "Sloth" και το συμπαθητικό, αργό αυτό ζώο. Στην ερμηνεία του ο Neal το είχε υπόψη και δεν παρέλειψε να κάνει πλάκα τόσο με το κοινό, όσο και με τον Mike, σε μια από τις ωραίες στιγμές του live.

Είχε έρθει η ώρα για να παραταχθεί όλη η μπάντα μπροστά στη σκηνή για το "Freedom Song", με τις ακουστικές κιθάρες, τα πολλαπλά φωνητικά και το μαντολίνο του Bill να το καθιστούν ξεχωριστό και το κοινό να ακολουθεί στο sing along του ρεφρέν, στην Crosby, Stills & Nash στιγμή της βραδιάς.

Αντίθετα, το "I’m Running" ήταν φουλ ηλεκτρισμένο, ένας φόρος τιμής στους The Who που βρήκε τον Neal Morse να... τρέχει πέρα δώθε στη σκηνή και τον Randy George να παίζει ένα φανταστικό solo στο μπάσο, αποδεικνύοντας πως αν θέλει μπορεί να κάνει κι αυτός την επίδειξή του...

Μπαίνοντας στο φινάλε του άλμπουμ περίμενα ότι το show θα φτάσει σε μια κλιμάκωση. Αφού ο Bill έπαιξε καταπληκτικά το πιάνο μέρος του "The Mask", ο Neal Morse φορώντας μια μάσκα σαν αυτή του φαντάσματος της όπερας έδωσε μια καθηλωτική ερμηνεία, η οποία ακολουθήθηκε από το καταιγιστικό "The Confrontation" κατά τη διάρκεια του οποίου οι ρόλοι των φωνητικών άλλαζαν διαρκώς και τα μέλη της μπάντας έμοιαζαν να επικοινωνούν με κλειστά μάτια και να το διασκεδάζουν.

Τι να πει κανείς για το "The Battle" που ήθελες να έχεις δέκα μάτια να τους βλέπεις όλους παράλληλα τι παίζουν... Ασύλληπτη τεχνική. Ίσως η σύγκρισή που έκανε ο Mike Portnoy με το "Dance Of Eternity" να μην είναι υπερβολική.

Και φινάλε με τα σχεδόν δέκα λεπτά του "Broken Sky / Long Day (Reprise)" να δίνουν - όπως και στο άλμπουμ - το μεγαλειώδες τελείωμα που άξιζε στην εμφάνιση. Μεγάλες ερμηνείες από όλους κι ένα solo εφάμιλλο αυτού του "The Spirit Carries On" από τον Eric Gillette επιστέγασαν μια ονειρική εμφάνιση από τη Neal Morse Band, που ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τη φανταστώ καλύτερη.

Αφού ο κόσμος πραγματικά αποθέωσε με παρατεταμένο χειροκρότημα την μπάντα, αυτή επανήλθε για το encore. Πρώτα παίχτηκε το "Agenda" ένα από τα αντικειμενικά λιγότερο καλά τραγούδια της μπάντας, το οποίο, όμως, παίχτηκε με τόσο κέφι που το απογείωσε. Χαρακτηριστικό είναι πως - καθώς μοιράζονταν τα φωνητικά - όταν τραγούδαγε ο Bill Hubauer γύρισε και του είπε κάτι ο Eric Gillette, με αποτέλεσμα να βάλει τα γέλια και να χάσει τελείως τα λόγια... Μικρές λεπτομέρειες, αλλά ενδεικτικές του κλίματος που επικρατούσε επί σκηνής.

Έπειτα, η a capella φωνητική γραμμή στην εισαγωγή του "The Call" αποδόθηκε λες και την άκουγες από του studio version και το πανέμορφο 10λεπτο άσμα από το "The Grand Experiment" έδωσε μετά από δυόμιση γεμάτες ώρες το τέλος στην εμφάνιση της Neal Morse Band, αφήνοντας άπαντες ενθουσιασμένους.

Όπως προ-είπα ο Neal Morse ήταν ο πρωταγωνιστής, πραγματικά μουσικός με μεγάλη στόφα και σπάνιο ερμηνευτικό ταλέντο, αλλά κανένας από τους τέσσερεις υπόλοιπους δεν υστέρησε. Ο Portnoy κάνει τα πάντα να φαίνονται απλά - και δεν είναι -, ο Randy George είναι η ήρεμη δύναμη της μπάντας (ενώ τα bass pedals του να δίνουν τρομερό όγκο στον ήχο σε στιγμές), ο Eric Gillette είναι guitar hero της γενιάς του και παράλληλα έχει τρομερή φωνή, ενώ ο Bill Hubauer είναι πραγματικά ένας φοβερός μουσικός που κάνει πολλά και τα κάνει όλα άψογα.

Ειλικρινά, το μόνο αρνητικό που μπορώ να σκεφτώ μετά από μια τέτοια εμφάνιση είναι πώς θα μπορέσουν να ξεπεράσουν αυτό που παρουσιάζουν στην περιοδεία του "The Similitude Of A Dream"... Ο πήχης για το καλύτερο live του 2017 τέθηκε πολύ νωρίς και πολύ ψηλά για τον γράφοντα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Καραδημήτρης