Rockwave Festival: Woodkid, Γιάννης Χαρούλης, Calexico, Νατάσσα Μποφίλιου κ.ά. @ TerraVibe Park, 12/07/14

Οι καλλιτέχνες μας παρουσίασαν το καλύτερό τους πρόσωπο, αν και με πολλές εναλλαγές διάθεσης λόγω του ετερόκλητου / αταίριαστου lineup

Από τους Μάνο Πατεράκη, Τόνια Πετροπούλου, 14/07/2014 @ 15:56
Δεύτερη ημέρα για το πιο φτωχό από άποψη ξένων ονομάτων, αλλά και προσέλευσης κόσμου, Rockwave που έγινε ποτέ. Βέβαια, το κοινό που αποφάσισε να ανηφορίσει στην εξοχή της Μαλακάσας ήταν σημαντικά περισσότερο εν συγκρίσει με την πρώτη ημέρα, παραμένοντας όμως σε ρηχά νερά. Τώρα, αν πόλος έλξης υπήρξε το σταθερά πιστό ακροατήριο της Μποφίλιου και του Χαρούλη, οι επιτυχίες του Woodkid που μπορεί να τον πετύχεις μέχρι και στο ραδιόφωνο πια ή η γνωστή εδώ και καιρό αγάπη των Ελλήνων για τους Calexico ...είναι θέμα προς συζήτηση. Το σημαντικό είναι ότι όλοι οι καλλιτέχνες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και για όποιο μουσικό λόγο βρέθηκε κανείς στο Terra Vibe, έφυγε ικανοποιημένος. Από την άλλη μεριά, κλείνοντας αυτό το διήμερο, θα ήταν ψέματα να πούμε ότι δεν αναπολούμε ένα Rockwave σαν τα παλιά, με τρανταχτά lineup και χιλιάδες κόσμου να δίνουν πνοή στην όμορφη τοποθεσία του Terra Vibe. Ποιός ξέρει, ίσως του χρόνου...

Μάνος Πατεράκης


Chinese Basement - Little Barrie



Οι  18-χρονοι Θεσσαλονικείς Chinese Basement, παρά τις πολλές δυνατότητές τους, είχαν τόσο κακό ήχο που θα ήταν πραγματικά κρίμα να τους κρίνω από την εμφάνισή τους σαν opening act της δεύτερης μέρας του Rockwave. Καλό είναι όσοι θέλετε να τους τσεκάρετε να προσπαθήσετε να τους πετύχετε σε κάποια επόμενη συναυλία τους.



Θα προχωρήσουμε, λοιπόν, στο τρίο απ' το Nottingham με το όνομα Little Barrie, το οποίο δεν το πτόησε ούτε το πρόβλημα του ενισχυτή ούτε ο ήλιος που βρισκόταν ακριβώς απέναντι. Αναλυτικότερα, παρουσίασαν κομμάτια απ' τον καινούργιο δίσκο τους, "Shadow", και με μια ύπουλη μίξη της garage rock με τη psychedelia και του rockabilly με το funk ξεσήκωσαν όλους όσους βρίσκονταν στον χώρο. Η δύναμη της μπάντας είναι ότι δεν ξεχωρίζει ένα όργανο, αλλά όλα -μπάσο, κιθάρα και drums -είναι εξίσου καλά, δημιουργώντας έναν απολαυστικότατο ήχο, που ενισχύει τα αδύναμα φωνητικά τους.

Τόνια Πετροπούλου

Greeklish Babylon



Το 2012, ο Παύλος Συνοδινός κυκλοφόρησε τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο ονόματι "Greeklish Babylon". Όταν αυτός και οι τρεις μουσικοί της μπάντας του άρχισαν να λειτουργούν περισσότερο ως συγκρότημα παρά ως solo project, ο Συνοδινός έβγαλε μια αφίσα για συναυλία που δεν έγραφε πια το όνομά του... Έτσι, εγένετο Greeklish Babylon, στους οποίους drummer είναι ο Πάνος Τόλιος (τον έχετε ακούσει να βαράει τα τύμπανα στο "Λιωμένο Παγωτό" από τα Ξύλινα Σπαθιά) και τρία εκ των τεσσάρων μελών τους ανήκουν στην μπάντα του Χαρούλη που θα βλέπαμε αργότερα μέσα στη βραδιά.



Καθώς κατηφορίσαμε από το βρετανικό garage rock των συμπαθητικότατων Little Barrie στην μικρή σκηνή για να ακούσουμε εγχώριο rock με παραδοσιακά στοιχεία, είναι γεγονός ότι χρειάστηκε κάμποσο χρονικό διάστημα για να μπούμε στο mood. Η μουσική τους σε σημεία είναι αρκετά βαριά και μονόχνωτη φέρνοντας κάτι από την αστική μελαγχολία που έχουν τα Διάφανα Κρίνα και ως εκ τούτου ενδεχομένως να έμοιαζε λίγο αταίριαστη με τον ήλιο ψηλά και στα πλαίσια ενός φεστιβάλ. Γι' αυτό, ήταν ευπρόσδεκτες παρενθέσεις κάποιες ενδιαφέρουσες διασκευές που έκαναν στο "Crazy" των Gnarls Barkley και στο "Kashmir". Επί σκηνής, φάνηκαν πολυπροβαρισμένοι και άριστα δεμένοι, παρουσιάζοντάς μας στην εντέλεια τις ιδιαίτερες συνθέσεις τους, με το ηλεκτρικό τσέλο να κάνει τη διαφορά.

Μάνος Πατεράκης

Calexico



Ο  Joey Burns, ο John Convertino και η tex-mex παρέα τους δεν κρατιούνταν, αφού ξεκίνησαν να μισο-παίζουν την ίδια ώρα που στην κάτω σκηνή βρίσκονταν οι Greeklish Babylon. Εν τέλει, επέστρεψαν στα παρασκήνια, πεπεισμένοι να τηρήσουν το πρόγραμμα και να βγουν ως όριζε αυτό, δηλαδή στις 20:30. Η θέση των Calexico στο lineup του φετινού Rockwave ήταν ιδιαίτερη, καθότι έβγαιναν με ήλιο και μας αποχαιρετούσαν με σκοτάδι, μια μετάβαση που ήταν κομβική τόσο για την απόδοσή τους όσο για την όλη εμπειρία της συναυλίας τους. Είτε λόγω setlist, που στην αρχή έγερνε πιο πολύ προς την λατινική πλευρά, είτε λόγω ήλιου, είτε λόγω μέτριου ήχου, το ξεκίνημα της εμφάνισής τους ήταν λίγο άχαρο και άνευρο. Εν συνεχεία, όμως, ρόλαραν και με το που έπεσε το σκοτάδι στη Μαλακάσα και έφτιαξε ο ήχος, ήταν όλοι τους απολαυστικοί και βάλθηκαν να στήσουν χορό στο κοινό - με επιτυχία σαφώς.



Οι Calexico τόνισαν πόσο πολύ χαρούμενοι ήταν που επέστρεψαν στη χώρα μας, δηλώνοντας ότι η Ελλάδα βρίσκεται συνεχώς στο μυαλό τους. Λογικό, καθότι το ελληνικό κοινό ποτέ δεν έκρυψε την αδυναμία που τρέφει για το συγκρότημα από την Arizona - και αυτοί το ανταποδίδουν με αρκετά ταξίδια στα μέρη μας, με τελευταίο το 2012. Βέβαια, γι' αυτήν την επιτυχία που έχουν πια στην Ελλάδα, ενδεχομένως να έπρεπε να είχαν κρεμάσει και ένα ...σακίδιο πλάτης από την οροφή της σκηνής, τιμής ένεκεν! Όπως και να 'χει, η πολυάριθμη μπάντα των Calexico απόδωσε άψογα τις μουσικές της, οι οποίες συνδέουν την παραδοσιακή αμερικανική country με τις μεξικανικές καταβολές τους, και δεν άφησαν κανέναν ανικανοποίητο. Κορυφαίες στιγμές το "Stray", η πραγματικά πολύ καλή διασκευή του "Bigmouth Strikes Again" των Smiths (η απόφαση ελήφθη δια βοής, στο ερώτημα '60s ή '80s, όπου '60s πιθανότατα υπονοούταν η διασκευή στους Love) και το "Guero Canelo" που έκλεισε με πανηγυρικό τρόπο μια πολύ καλή εμφάνιση.



Setlist (με δυο-τρεις απουσίες): Splitter / Roka (Danza De La Muerte) / Dead Moon / Minas De Cobre / Inspiracion / Νέο κομμάτι / Stray / Not Even Stevie Nicks / Love Will Tear Us Apart / Bigmouth Strikes Again / Guero Canelo.

Μάνος Πατεράκης

Νατάσσα Μποφίλιου



Κατεβαίνοντας πίσω στη μικρή σκηνή και παρατηρώντας το κοινό, καθίστατο σαφές ότι πολύς κόσμος είχε έρθει αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο για την Νατάσσα Μποφίλιου. Είναι γεγονός ότι εδώ και κάποια χρόνια με τις συνθέσεις της και τις παθιασμένες live ερμηνείες της έχει καταφέρει να χτίσει διόλου ευκαταφρόνητο fanbase στη χώρα μας. Άκρως επικοινωνιακή επί σκηνής και με τη φωνή της κλασικά σε μεγάλη φόρμα έκανε κάποιες εξαιρετικές ερμηνείες και, παρόλο που είχε λαχανιάσει ήδη από το τρίτο κομμάτι, δεν έχανε νότα.



Μοιράστηκε μαζί μας ιστορίες για τον Μαραβέγια (λίγο πριν τραγουδήσει το "Λόλα"), ενώ επίσης «δάνεισε» το μικρόφωνό της και στον Θέμη Καραμουρατίδη, ο οποίος με τις συνθέσεις του την έχει βοηθήσει πάρα πολύ στην καριέρα της. Η εμφάνισή της κορυφώθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, στο "Σ' Έχω Βρει Και Σε Χάνω" και στην κομματάρα "Εν Λευκώ", που κάποια χρόνια μετά παραμένει το ίδιο ανατριχιαστική. Στις υπόλοιπες δυνατές στιγμές συγκαταλέγονται τα "Η Καρδιά Πονάει Όταν Ψηλώνει" και "Μέρες Του Φωτός", με τον κόσμο να σιγοτραγουδάει τους στίχους. Συνολικά, η Μποφίλιου εμφανίστηκε στα γνωστά υψηλά της στάνταρ, δίνοντας αυτό που ήθελαν να πάρουν όσοι είχαν έρθει για εκείνη. Τώρα, αν «ψάρεψε» καινούργιους οπαδούς από όσους είχαν έρθει για τον Woodkid που ετοιμαζόταν να βγει αμέσως μετά, πολύ αμφιβάλλω, καθότι όσοι δεν άντεχαν τον έντεχνο συναισθηματισμό της περιφέρονταν στον υπόλοιπο χώρο.

Μάνος Πατεράκης

Woodkid



Σειρά είχε ο Yoann Lemoine, ο βραβευμένος σκηνοθέτης των μουσικών βιντεο που όλοι προσπαθούν να αντιγράψουν - με το τελευταίο περιστατικό το βίντεο "Oh La La!" της Shakira, ο οποίος βρίσκεται δικαίως στο επίκεντρο. Ο Woodkid αποτέλεσε την -αναμενόμενη- έκλπληξη της βραδιάς, πειραματιζόμενος στη neofolk και διαχέοντας άρωμα γαλλικής κουλτούρας.



Το show ξεκίνησε φαντασμαγορικά με λιγοστό φώς προς τα επτά μέλη που βρίσκονταν μαυροφορεμένα και σκηνοθετικά τοποθετημένα πάνω στη σκηνή.  Στο κέντρο οι δύο στα κρουστά, μετωπικά μεταξύ τους, παίζουν απόλυτα συγχρονισμένα και δίνουν το έναυσμα για την εμφάνιση του Woodkid και την προβολή του background βιντεο. Λίγο η πανσέληνος, λίγο το μπαροκ ποπ που θυμίζει εκκλησία, υπήρχε κάτι που σε καθυπέβαλλε και σε έκανε να αναρωτηθείς σε ποια ταινία πρωταγωνιστείς. Το κοινό ήξερε όλες τις επιτυχίες και παρέμεινε θερμό μέχρι το τέλος του εκτεταμένου "Run Boy Run" - αυτό στα credits του τελικού mundial 2014. Παρά τα εξαιρετικά πνευστά, το τεμπο τον κρουστών και το σολο των πλήκτρων, σε κάποιους η μουσική του φάνταζε μονότονη και όλα τα κομμάτια ίδια μεταξύ τους. Όλοι οι υπόλοιποι, μείναμε άκρως ικανοποιημένοι.



Setlist: Baltimore's Fireflies / Childhood / The Golden Age / Evolution / Ghost Lights / I Love You / Technology / Stabat Mater / Conquest Of Spaces / Volcano / Iron / The Great Escape / Run Boy Run.

Τόνια Πετροπούλου

Γιάννης Χαρούλης

Ακολούθησε ο αγαπημένος Κρητικός μουσικός, ο οποίος ξύπνησε με τη γνώριμη βραχνάδα του αναμνήσεις και συναισθήματα. Πολύ καλή ενορχήστρωση με drums, κιθαρες, λύρα, τσέλο και κλαρίνο και τον Χαρούλη στο λαούτο. Προτίμησε τραγούδια σε στίχους Θανάση Παπακωνσταντίνου και μας ταξίδεψε μέχρι την Κρήτη- μεταφορικά δωρεάν. Η συναυλία αποτέλεσε το καλύτερο πάντρεμα rock με παραδοσιακό που έχω δει ποτέ και με έναν φανερά εξελιγμένο ήχο. Αν μη τι άλλο, ο Χαρούλης έδωσε και πάλι όλη του την ψυχή.

Μαζί του:
Κωνσταντής Πιστιόλης / πνευστά
Μιχάλης Πορφύρης / τσέλο
Παύλος Συνοδινός / ηλεκτρική κιθάρα
Πάνος Τόλιος / τύμπανα

Ηχοληψία / Γιάννης Παξεβάνης, Νίκος Κωνσταντάκης
Σχεδιασμός φώτων / Γιώργος Τέλλος
SETLIST

Μαγγανείες
Ανεμόσκαλα
Της Λήθης Το Πηγάδι
Πλύστρα Του Ουρανού
Του Λασιθιού Η Στράτα
Ο Τρελός
Πάνω Στ' Αργυρό Σκαμνί
Έλα Πάρε Με
Τριανταφυλλάκι
Ο Ακροβάτης
Τρένο
Η Ουρά Του Αλόγου
Μαύρη Πεταλούδα
Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι
Χειμωνανθός
Σου Μιλώ Και Κοκκινίζεις
Το Γράμμα
Σκουλαρίκι

Encore:
Σύννεφα Του Γυαλού

Booka Shade

Η εμφάνιση του Χαρούλη ήταν τόσο ανατριχιαστική, που κανένας από το κοινό (κι εγώ μαζί) δεν κινήθηκε προς την μικρή σκηνή, όπου έπαιζαν ταυτόχρονα οι Booka Shade. Ήταν μετά το τέλος της συναυλίας που παρατήρησα το μικρό house πάρτι που είχε δημιουργηθεί απ' το ελάχιστο κοινό που αποφάσισε να τους παρακολουθήσει...

Τόνια Πετροπούλου

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET