Porcupine Tree & Anathema @ Principal Club Theater (Θεσσαλονίκη), 08 & 10/09/10

Porcupine Tree και Anathema μαζί. Ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα για τους πολυάριθμους οπαδούς τους. Τελικά τα πράγματα δε συνέβησαν ακριβώς έτσι στη Θεσσαλονίκη: Ήταν ακόμα καλύτερα, αφού ο διαχωρισμός των συναυλιών σε δύο διαφορετικές μέρες αύξησε το set και των δυο συγκροτημάτων, χωρίς οικονομική επιβάρυνση, λόγω της ύπαρξης διημέρου εισιτηρίου.

Δε γνωρίζω πόσους καινούργιους οπαδούς κέρδισαν οι Universe 217 από την εμφάνιση τους στην πόλη μας, αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία, διότι πρόκειται για ένα από τα πιο αξιόλογα ελληνικά συγκροτήματα και τους αξίζει να παίζουν μπροστά σε τόσο κόσμο. Και για αυτή τη φωνή δε μπορεί κανείς να πει κάτι αρνητικό.



Η πρώτη βραδιά άνηκε όμως στους πολυαγαπημένους του ελληνικού κοινού Anathema, οι οποίοι επιτέλους είχαν στις αποσκευές τους ένα νέο δίσκο, μετά από επτά ολόκληρα χρόνια. Τέσσερα συνεχόμενα κομμάτια από το "We 're Here Because We 're Here" έδειξαν ξεκάθαρα τις προθέσεις των Άγγλων να στηρίξουν την καινούργια τους δουλειά, γεγονός που επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια, αφού ακούσαμε ολόκληρο το δίσκο, με εξαίρεση τα "Presence" και "Get Off Get Out".



Προσωπικά ανυπομονούσα να ακούσω και να δω ζωντανά το καινούργιο τους υλικό, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του κοινού μάλλον είχε αντίθετη γνώμη, γεγονός το οποίο δε μπορώ να κατανοήσω μετά από τόσες εμφανίσεις τους στη χώρα μας. Ευτυχώς, όπως και πέρυσι, οι Anathema είχαν κέφια και μας παρουσίασαν ένα πολύ μεγαλύτερο set από ό,τι παλιότερα, δυστυχώς όμως στους δίσκους που αγνοήθηκαν παντελώς αυτή τη φορά συμπεριλαμβανόταν το "Eternity". Αν και οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν αρκετά ενθουσιώδεις στα κομμάτια των δυο τελευταίων δίσκων, φυσικά δε θα μπορούσαν να συγκριθούν με αυτό που συνέβαινε καθώς ακουγόταν οποιαδήποτε νότα από το "Alternative 4".

Μουσικά τα αδέρφια Cavanagh προσπαθούν με κάθε τους κυκλοφορία να «δυσκολέψουν» τη μουσική τους, αλλά επί σκηνής δεν καταφέρνουν να πετύχουν την τελειότητα. Τα μικρολαθάκια του καθενός και μερικά προβλήματα συνεννόησης ανάμεσα στα μέλη πέρασαν όμως σε δεύτερη μοίρα, αφού αυτό που μετράει σε κάθε τους εμφάνιση είναι τα συναισθήματα που μας προκαλούν τα τραγούδια τους.

Για πολλούς τα δυο encore ήταν που έσωσαν τη βραδιά, έξι κομμάτια από το "Alternative 4", το πάντα συγκινητικό One Last Goodbye" και η διασκευή στο "Kashmir" των Led Zeppelin «άναψαν τα αίματα» και έπεισαν τους πιο δύσπιστους παρευρισκόμενους. Αποχαιρετήσαμε το Principal Club Theater γνωρίζοντας ότι δυο μέρες αργότερα θα ήμασταν πάλι εκεί.

Setlist Anathema:

Thin Air
Summernight Horizon
Dreaming Light
Everything
Closer
Are You There?
A Natural Disaster
Angels Walk Among Us
Deep
A Simple Mistake
Electricity
Panic
Temporary Peace
Flying
Universal
Hindsight
--------------------------
Shroud Of False
Lost Control
Destiny
Empty
Inner Silence
One Last Goodbye
Fragile Dreams
--------------------------
Kashmir (Led Zeppelin)

---

Έτσι και έγινε, γνώριμα πρόσωπα και ακόμα περισσότερος κόσμος για την εμφάνιση των Porcupine Tree, οι οποίοι είχαν πέντε χρόνια να μας επισκεφτούν και η απουσία τους είχε γίνει αισθητή.

Για το άνοιγμα της βραδιάς επιλέχθηκαν οι No Brain Cell, οι οποίοι δεν έκρυψαν ποτέ την αγάπη τους για την μουσική τoυ Steven Wilson. Μερικά δικά τους κομμάτια και οι διασκευές στα "My Twin" (Katatonia), "Pain" και "Blackfield" (Blackfield), καθώς και η αξιοπρεπέστατη εκτέλεση του "Fear Of A Blank Planet", ζέσταναν το κοινό.  



Δε νομίζω ποτέ κάποιος οπαδός των Porcupine Tree να απογοητεύτηκε από μια συναυλία τους. Μπορεί να λείψει κάποιο κομμάτι, αλλά δύσκολα θα βρεις κάποιο άλλο ελάττωμα. Ήχος καθαρός και δυνατός, φωνή σαν κρύσταλλο και όσον αφορά την τεχνική και τις μουσικές γνώσεις δεν τολμώ να αναφέρω κάτι.



To πρώτο μέρος περιείχε κυρίως κομμάτια από το πρόσφατο "The Incident", καθώς και άλλα από την πρόσφατη ιστορία του συγκροτήματος, με αποκορύφωμα το μαγευτικό medley "Russia On Ice / Anesthetize".

Ο Steven Wilson, σεμνός και ευγενικός προς το κοινό, αλλά παθιασμένος ως frontman, αποδεικνύει ότι έχει την ίδια άνεση επι σκήνης με αυτήν που έχει και στο studio. O Colin Edwin, με το μόνιμο χαμόγελο του, είναι ο άνθρωπος που σε σκοτώνει με την ηρεμία του. Ο Richard Barbieri και ο Gavin Harrison απλά αλάνθαστοι, ενώ ο John Wesley έδειξε ότι, εκτός από την κιθάρα, τα καταφέρνει πολύ καλά και στα δεύτερα φωνητικά.

Μετά από ένα δεκάλεπτο διάλειμμα η επιστροφή ήταν ακόμα πιο δυνατή. Mοίρασαν το χρόνο στους προηγούμενους δίσκους τους, ενώ ευχάριστη έκπληξη προκάλεσε η ολοκληρωμένη version του "Even Less". Το κλείσιμο της βραδιάς ήρθε με το "Blackest Eyes" και φυσικά το "Trains", με το κοινό να τραγουδά ενθουσιασμένο.

Οι Porcupine Tree έδειξαν ότι σέβονται το κοινό τους, είτε με τη συμπεριφορά τους, είτε με τη διάρκεια των εμφανίσεων τους. Γεγονός που έγινε ακόμα πιο αισθητό όταν ενημερωθήκαμε ότι κάποιοι «stars» εγκατέλειψαν τη σκηνή παίζοντας λιγότερο από μια ώρα.

Setlist Porcupine Tree:

Occam's Razor
The Blind House
Great Expectations
Kneel And Disconnect
Drawing The Line
Open Car
Lazarus
Russia On Ice / Anesthetize
Time Flies

The Start Of Something Beautiful
The Sound Of Muzak
Even Less
Stars Die
Way Out Of Here
Sleep Together
--------------------------
Blackest Eyes
Trains

Γιάννης Βόλκας