Porcupine Tree: «Ποτέ δεν κάναμε τίποτα μόνο για τα χρήματα»

Η είδηση της επιστροφής των Porcupine Tree, στα τέλη του 2021 - δηλαδή πριν δυο χρόνια περίπου - ήρθε σαν ένα από τα πιο χαρμόσυνα μουσικά νέα των τελευταίων ετών. Συνοδεύτηκε με την δισκογραφική επιστροφή του εξαιρετικού "Closure/Continuation" και ο πρώτος της κύκλος της νέας αυτής περιόδου της μπάντας επισφραγίσθηκε με μια μεγάλη και πολύ εντυπωσιακή παγκόσμια περιοδεία. Με μόνο προβληματικό σημείο, για εμάς εδώ, το ότι δεν κατάφερε να περάσει από τη χώρα μας… Ο κύκλος αυτός μοιάζει να ολοκληρώνεται με την κυκλοφορία του "Closure/Continuation.Live", το οποίο έρχεται να απαθανατίσει οπτικοακουστικά. τη συναυλία που έδωσαν στις 7 Νοεμβρίου του 2022, στο Άμστερνταμ.

Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον πληκτρά του συγκροτήματος, τον Richard Barbieri και να μάθουμε όλα όσα θέλαμε γύρω από την επιστροφή της μπάντας, ξεκινώντας από την δημιουργία του "Closure/Continuation", το τι έχει αλλάξει στις σχέσεις μεταξύ των μελών, την ανταπόκριση που τους εξέπληξε, τις ζωντανές εμφανίσεις, μέχρι το γιατί είναι τελείως διαφορετικοί από οποιοδήποτε άλλο progressive rock σχήμα και γιατί δεν νιώθουν ότι ανήκουν σε κανένα μουσικό είδος. Παράλληλα, μιλήσαμε για τη διαφορά μεταξύ αναλογικού και ψηφιακού εξοπλισμού και για την αξία που έχει πλέον το φυσικό προϊόν κι ένα έργο τέχνης. Και φυσικά, αναφερθήκαμε στους λόγους που τους απέτρεψαν να έρθουν στην χώρα μας, παρόλο που την αγαπούν πολύ, ενώ προσπαθήσαμε να αλιεύσουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον για την μπάντα.

Για όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα θέματα, ο Richard μίλησε πολύ ανοικτά και πολύ άνετα, χωρίς να θέλει να στρογγυλέψει ή να ωραιοποιήσει τις απόψεις του, κι αυτό οδήγησε σε μια συνέντευξη με πολλά ενδιαφέροντα λεγόμενα, πράγματα που ενδεχομένως θα σήκωναν ακόμα περισσότερη κουβέντα μαζί του. Αλλά, επιφυλασσόμαστε να τον ρωτήσουμε γι' αυτά σε επόμενη συνομιλία μας. Προς το παρόν, απολαμβάνουμε τα όσα μοιράστηκε μαζί μας και συνεχίζουμε να λατρεύουμε ακόμα περισσότερο τους Porcupine Tree και το καλλιτεχνικό τους αποτύπωμα.

Χ: Γεια σου, Richard. Πώς είσαι;

Είμαι καλά. Εσύ πώς είσαι;

Χ: Είμαι καλά κι εγώ.

Αυτό είναι υπέροχο. Σε θυμάμαι εσένα!

Π: Ναι, είναι γνωστός... (γέλια) Χαιρετισμούς από Rocking.gr και από την Αθήνα. Εγώ είμαι ο Παντελής, γνωρίζεις ήδη τον Χρήστο και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μας δίνεις να πραγματοποιήσουμε αυτή τη συζήτηση. Έχετε ένα νέο live album που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες και εμείς έχουμε κάποιες ερωτήσεις για εσένα. Να ξεκινήσουμε;

Ναι, φυσικά.

Δουλεύαμε πάνω σε νέες ιδέες, και ταυτόχρονα ο Steven έλεγε στον Τύπο ότι οι Porcupine Tree έχουν τελειώσει, οπότε ήταν μια πολύ περίεργη κατάσταση...

Π: Το "Closure/Continuation" ήταν ένα άλμπουμ το οποίο ο κόσμος αποδέχτηκε με ικανοποίηση από τους Porcupine Tree. Από όσα έχω διαβάσει σε διάφορες συνεντεύξεις φαίνεται πως περιλάμβανε ιδέες κυρίως από την χρονική περίοδο αμέσως μετά το "The Incident". Οπότε, ήθελα να ρωτήσω αν οι ιδέες ήταν μόνο από εκείνη την εποχή ή περιείχε επίσης νέες/φρέσκες ιδέες;

Έχει λίγο από όλα, καθώς το άλμπουμ γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε μια περίοδο 10 ετών... μας πήρε σχεδόν 10 χρόνια. Ξεκίνησε με τον Gavin και τον Steven το 2012, όταν οι δυο τους άρχισαν να παίζουν μουσική μαζί. Μένουν κοντά ο ένας στον άλλο και απλά ήθελαν να κάνουν κάτι παρέα. Η όλη διαδικασία πήγαινε καλά, με τον Steven να παίζει μπάσο και το αποτέλεσμα να προκύπτει κάπως διαφορετικό ηχητικά. Οι δυο τους είχαν την δυνατότητα να δουλέψουν αρκετά γρήγορα και αρκετά καλά μαζί, καθώς αυτό που προέκυπτε ήταν πολύ ενστικτώδες.

Μερικά χρόνια αργότερα, μου έβαλαν να ακούσω κάποια πράγματα. Μου άρεσε πολύ αυτά που άκουσα και άρχισα να παίζω κάποια μέρη πάνω σε αυτά. Στο μεσοδιάστημα, ο Steven έλεγε στον Τύπο ότι οι Porcupine Tree έχουν τελειώσει, οπότε ήταν μια πολύ περίεργη κατάσταση. (γέλια) Εγώ τότε άρχισα να στέλνω μουσική πίσω, κι απλά τα πάντα εξελίχθηκαν από εκεί.

Όσο για το ύφος του δίσκου... Ηχογραφήθηκε σε διαφορετικές περιόδους, οπότε καλύπτει πολύ έδαφος. Ως άνθρωποι έχουμε αλλάξει πολύ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οι μουσικές μας επιρροές έχουν αλλάξει ίσως... Η φιλία μας άλλαξε σε κάποιο βαθμό… Οπότε, είναι αρκετά ενδιαφέρον το πως προέκυψε.

Προσπαθώ να αγγίξω τη φαντασία ή να βρω κάτι το οποίο θα κινήσει το ενδιαφέρον του Steven, ώστε να βρει την ιστορία πίσω από αυτό

Π: Πώς νιώσατε που συνθέσατε και ηχογραφήσατε ξανά παρέα με τον Steven και τον Gavin; Κυλήσαν όλα ομαλά ή υπήρξαν και κάποιες αμήχανες στιγμές, μετά από τόσα χρόνια;

Όχι δεν υπήρξαν! Στην πραγματικότητα, ηχογράφησαν μόνοι τους. Για την ηχογράφηση του άλμπουμ οι δύο τους έπαιζαν ζωντανά μαζί, κάνοντας ζωντανές συνεδρίες, αλλά για μένα ήταν διαφορετικά. Εγώ έχω το δικό μου στούντιο εδώ και δουλεύω με διαφορετικό τρόπο. Στέλνω στον Steven πράγματα που είναι κάπως πιο αφηρημένα, όπως κάποια αλληλουχία συγχορδιών ή κάποιες μελωδίες, καθώς και κάποιους ήχους ή ατμοσφαιρικά μέρη. Προσπαθώ να αγγίξω τη φαντασία του ή να βρω κάτι το οποίο θα του κινήσει το ενδιαφέρον, ώστε να βρει την ιστορία πίσω από αυτό. Υπήρχαν δύο συγκεκριμένα κομμάτια, στα οποία μπορούσε αμέσως να δει και να φανταστεί ποια ήταν η ιστορία πίσω από αυτά και τι ήθελε να πει. Οπότε, λειτούργησε πολύ καλά.

Π: Δεν είναι ως τώρα πολύ σαφές αν πρόκειται να υπάρξει κι άλλο άλμπουμ από τους Porcupine Tree. Ο Steven είναι και πάλι σε φάση «δεν ξέρουμε, κλπ». Έχεις μήπως κάποια έκτακτα νέα να μοιραστείς μαζί μας ή παραμένει ασαφές το τοπίο;

(γέλια) Όχι, δεν έχω! Αλλά, ακόμα κι αν είχα κάποια έκτακτη είδηση, δεν θα μπορούσα να σας την πω... (γέλια)

Ποτέ δεν κάναμε τίποτα μόνο για τα χρήματα

Χ: Εγώ λέω να το εκλάβω ως έκτακτη είδηση, όπως και να έχει! (γέλια)

Όχι, πραγματικά δεν ξέρουμε. Κάναμε μια συνάντηση πρόσφατα κι όλοι συμφωνήσαμε ότι αν μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι πραγματικά διαφορετικό και ενδιαφέρον, κάτι που θα έσπρωχνε και πάλι τα όρια του Porcupine Tree, αυτό θα μπορούσε να είναι μια καλή βάση. Έπειτα, μετά μιλήσαμε για ζωντανές εμφανίσεις και σκεφτήκαμε ότι δεν έχει νόημα να βγούμε έξω και να παίξουμε τα ίδια τραγούδια ξανά σε ένα απλό live show. Αν το κάναμε, θα το κάναμε μόνο για τα χρήματα. Και ποτέ δεν κάναμε τίποτα μόνο για τα χρήματα.

Δεν είμαστε μια μπάντα που βασίζεται στη νοσταλγία

Π: Ναι, αλλά έχετε έναν εντυπωσιακό κατάλογο πίσω σας.

Ναι. Μόνο που δεν είμαστε μια μπάντα που βασίζεται στη νοσταλγία.

Π: Δεκτό.!

Οπότε, συμφωνήσαμε επίσης πως αν μπορούσαμε να βρούμε έναν τρόπο να κάνουμε αυτή τη μουσική στη σκηνή να φαίνεται κάπως διαφορετική, αν μπορούσαμε να βρούμε κάποια διαφορετικά μέσα ή κάτι που θα ενίσχυε την εμπειρία ή θα ήταν ένα βήμα μπροστά για εμάς, τότε θα μπορούσαμε να το δοκιμάσουμε μια μέρα. Οπότε, αλήθεια δεν ξέρουμε...

Π: Δηλαδή θέλετε να έχετε ένα συγκεκριμένο κίνητρο για να περιοδεύσετε ξανά;

Αν κάποιος από εμάς ξεκίναγε να κάνει κάτι ή παρουσίαζε κάποια νέα ιδέα στους υπόλοιπους νομίζω ότι θα έβρισκε αρκετά θετική ανταπόκριση αυτή την χρονική περίοδο. Γιατί, τα πάντα μοιάζουν θετικά για εμάς. Η περιοδεία ήταν επιτυχημένη και το άλμπουμ πιστεύουμε ότι ήταν πολύ δυνατό, οπότε υπό αυτές τις συνθήκες είναι πιο εύκολο να πραγματοποιήσεις κάποια πράγματα. Αλλά, φυσικά, ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα κι υπάρχουν πολλά πράγματα που τόσο ο Steven, όσο και ο Gavin πιθανότατα θα θέλουν να κάνουν ταυτόχρονα. Επίσης, υπάρχουν και πράγματα που θέλω να κάνω κι εγώ. Ποιος ξέρει;

Υπάρχει ένας Porcupine Tree ήχος κι ένα DNA που έχουμε οι τρεις μας

Χ: Αν επρόκειτο να κάνετε ένα νέο άλμπουμ θα σκεφτόσασταν να ακολουθήσετε την ίδια διαδικασία με αυτή του "Closure/Continuation" ή θα θέλατε να αλλάξετε λίγο τα πράγματα; Ίσως να το γράφατε όλοι μαζί ζωντανά; Ή ενδεχομένως να εμπλέκατε κάποια από τα παιδιά που είχατε στην περιοδεία για να σας βοηθήσουν με μερικές φρέσκες ιδέες ή το παίξιμό τους ή οτιδήποτε άλλο;

Νομίζω ότι θα διατηρούσαμε την ίδια φόρμουλα: Υπάρχει ένας Porcupine Tree ήχος κι ένα DNA που έχουμε οι τρεις μας. Είναι κάτι που καταφέραμε να πετύχουμε με το τελευταίο άλμπουμ. Νομίζω ότι ο ήχος που έχουμε εμείς οι τρεις, αυτός είναι ο ήχος των Porcupine Tree. Το να δουλεύαμε με άλλους μουσικούς ή να είχαμε άλλους μουσικούς να συνεισφέρουν ιδέες στον ήχο των Porcupine Tree, δεν νομίζω ότι θα λειτουργούσε πραγματικά.

Χ: Δεν σκεφτόμουν ακριβώς τη συνθετική εισφορά, όσο περισσότερο να προσθέσουν το στυλ του παιξίματός τους σε ιδέες που έχετε ήδη. Να συνεισέφεραν κάτι διαφορετικό. Καταλαβαίνω, όμως, αυτό που λες...

Ναι, ξέρω τι εννοείς. Να είχαμε έναν προσκεκλημένο μουσικό ή κάτι τέτοιο! Είχαμε τον Robert Fripp, τον Adrian Belew και τον Alex Lifeson, οπότε είχαμε κι άλλους κιθαρίστες να παίζουν σε κομμάτια μας στο παρελθόν.

Χ: Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι; Δεν τους ξέρω...

Ναι, ναι... (γέλια)

Μέσα σε δέκα χρόνια οι θαυμαστές μας τριπλασιάστηκαν

Χ: Λοιπόν, ας πάμε στην περιοδεία που πραγματοποιήσατε. Ήταν μια παγκόσμια περιοδεία που έτυχε πολύ καλής υποδοχής και δεν ξέρω αν ξεπέρασε τις προσδοκίες σας ή αν ήταν ακριβώς όπως φανταζόσασταν ότι θα ήταν, οπότε αρχικά πες μας πώς νιώσατε; Επίσης, πώς κι επιλέξατε να μαγνητοσκοπήσετε μια εμφάνιση και να την κυκλοφορήσετε σε DVD στην εποχή του streaming; Εγώ που είμαι οπαδός των ζωντανών DVD κι έχω κυριολεκτικά εκατοντάδες μουσικά DVD - μεταξύ των οποίω όλα όσα έχετε βγάλει ως Porcupine Tree - δεν είμαι καν σίγουρος αν υπάρχει νόημα για τις μπάντες να βγάζουν DVD πλέον...

Λοιπόν, η υποδοχή ήταν καλύτερη από ό, τι περιμέναμε ότι θα ήταν. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα ήταν τόσο καλά τα πράγματα. Φαίνεται ότι σε δέκα χρόνια η βάση των θαυμαστών μας είχε τριπλασιαστεί. Δεν διπλασιάστηκε, αλλά τριπλασιάστηκε! Αυτή τη φορά βρεθήκαμε να παίζουμε σε πολύ, πολύ μεγαλύτερους χώρους από την πρώτη κιόλας συναυλία. Στο Τορόντο ήταν η πρώτη στάση της περιοδείας και το Τορόντο δεν ήταν ποτέ παραδοσιακά ένα πολύ καλό μέρος για εμάς, σε αντίθεση με το Μόντρεαλ και το Κεμπέκ όπου τα ακροατήρια ήταν πάντα πολύ πιο ενθουσιώδη. Αντιθέτως, το κοινό στο Τορόντο δεν ήταν ποτέ τόσο ενθουσιώδες στο παρελθόν. Αλλά όταν βγήκαμε στη σκηνή το πλήθος τρελάθηκε και μας χειροκρότησαν όλοι όρθιοι για ώρα. Λες και περιμέναν να βγούμε encore! Χειροκροτούσαν για περίπου δέκα λεπτά συνεχόμενα πριν καν ξεκινήσουμε την εμφάνισή μας. Κι αυτό ήταν φανταστικό. Μας γέμισε ένα τόσο καλό συναίσθημα, το οποίο έθεσε με κάποιο τρόπο τον τόνο για όλη την περιοδεία. Τα κοινά ήταν πραγματικά υπέροχα. Οπότε, ναι, μείναμε έκπληκτοι με το πόσο έχει αυξηθεί η βάση των θαυμαστών μας.

Όσον αφορά την κυκλοφορία του ζωντανού DVD, ρώτησες γιατί επιλέξαμε να το κάνουμε ή γιατί επιλέξαμε να το γυρίσουμε στην Ολλανδία;

Χ: Αναρωτιόμουν γιατί επιλέξατε να βγάλετε το DVD... Υπό την έννοια ότι ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί το streaming και φαντάζομαι ότι θα μπορούσατε να γυρίσετε ένα show, και να το διαθέσετε μέσω από κάποιο από τα streaming services ή στο youtube ή όπου αλλού... Όπως ανέφερα και πριν είμαι ένα μεγάλος οπαδός των ζωντανών DVD, παρόλα αυτά ίσως είναι λίγο παλιομοδίτικα. Δεν ξέρω αν συμφωνείς με αυτό…

Λοιπόν, νομίζω ότι όντως είναι μάλλον παλιομοδίτικα, αλλά είμαστε γενικότερα παλιομοδίτες όσον αφορά την κυκλοφορία των πραγμάτων σε CD, βινύλιο και σε όλων των ειδών τις φυσικές μορφές. Υποθέτω ότι δεν αποτελούμε μέρος αυτής της γενιάς του streaming ακόμα. Δεν το έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Όμως, είναι και κάτι που αρέσει στους οπαδούς μας. Στους οπαδούς μας φαίνεται να αρέσει το φυσικό προϊόν. Τους αρέσει να κυκλοφορούμε καλοφτιαγμένα φυσικά προϊόντα σε πολλές διαφορετικές μορφές. Έχουμε DVD, CD, βινύλια, κασέτες...

Π: Blu-ray...

(γέλια) Blu-ray, surround, Dolby Atmos...

Η δισκογραφική εταιρεία ήθελε να κυκλοφορήσουμε ένα ζωντανό DVD, οπότε σκεφτήκαμε "Λοιπόν, τέλεια! Γιατί να μην το κάνουμε;».

Π: Υπάρχει περίπτωση να δούμε σε φυσική μορφή την κυκλοφορία από τη συναυλία που δώσατε στην Αθήνα το 1995, και την οποία κυκλοφορήσατε πριν περίπου ένα χρόνο στο bandcamp;

Ναι, αυτό ήταν πολύ ωραίο! (γέλια) Έχεις δει και το βίντεο από αυτή τη συναυλία;

Π: Υπάρχει και βίντεο;

Ναι, εμείς έχουμε και βίντεο από την εμφάνισή μας στην Ελλάδα.

Π: Όχι! Έχουμε ακούσει μόνο το ηχητικό κομμάτι.

OK. Μη φανταστείς, το βίντεο είναι πολύ ερασιτεχνικό, αλλά είναι καλό. Και, ναι, αυτές ήταν υπέροχες αναμνήσεις για εμάς.

Χ: Παρόλα αυτά δεν ήρθατε στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της τελευταίας περιοδείας.

Το ξέρω... Την περίμενα αυτή την ερώτηση.

Είχαμε μια πραγματικά μεγάλη παραγωγή, σε σημείο που αν δεν είχαμε συναυλία κάποια ημέρα, τότε το ποσό που θα έπρεπε να πληρώναμε ήταν απίστευτο. Για να φτάσουμε στην Ελλάδα θα χάναμε πολλές μέρες

Π: Ξέρεις, όταν ανέφερα σε μερικούς φίλους ότι θα μιλήσω μαζί σου, όλοι μου είπαν «Ρώτησέ τον πότε θα έρθουν» ή «ικέτευσε τους να έρθουν»... Οπότε ναι, πρέπει να απαντήσεις κάτι επί αυτού. (γέλια)

Πραγματικά το θέλαμε να έρθουμε. Στο τέλος, όλα έχουν να κάνουν με τα logistics. Είχαμε μια πολύ μεγάλη παραγωγή, για την οποία είχαμε περίπου 4 φορτηγά, 3 λεωφορεία, 30 άτομα προσωπικό. Ήταν μια πραγματικά μεγάλη παραγωγή, σε σημείο που αν δεν είχαμε συναυλία κάποια ημέρα, τότε το ποσό που θα έπρεπε να πληρώναμε για όλα αυτά ήταν απίστευτο. Για να φτάσουμε στην Ελλάδα με αυτή την παραγωγή, θα έπρεπε να έρθουμε ως εκεί και μετά να επιστρέψουμε κατευθείαν, οπότε θα χάναμε πολλές μέρες. Το θέλαμε, αλλά τα νούμερα δεν έβγαιναν.

Χ: Ναι, δυστυχώς δεν είμαστε στο κέντρο της Ευρώπης.

Ξέρω, ξέρω... Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να έρθουμε εκεί. Κι αυτός ο τρόπος σημαίνει ότι δεν μπορούμε να πάμε πουθενά αλλού στην πορεία. Δεν υπάρχει πραγματικά άλλος τρόπος. Αλλά, ας ελπίσουμε ότι με κάποιο τρόπο θα καταφέρουμε να συμβεί κάποια στιγμή.

Οι Porcupine Tree είναι κάτι το διαφορετικό, κάτι πέρα από το progressive rock

Π: Ή ίσως μπορούμε να έρθουμε να σας δούμε εμείς στο εξωτερικό.

Χ: Αυτός θα ήταν ο αντίστροφος τρόπος. Τώρα, υπάρχει μια ερώτηση που σκέφτηκε ο Παντελής και νομίζω ότι είναι πολύ ωραία. Έχει να κάνει με την ουσία των Porcupine Tree, γιατί είστε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας μπάντας που μεγαλώνει όλο και περισσότερο με κάθε νέο δίσκο και κάθε νέα περιοδεία που κάνετε. Είναι κάτι που προκύπτει κι από την υποδοχή που ανέφερες προηγουμένως. Πως το εξηγείς αυτό το γεγονός και πώς νιώθεις που υπήρξες μέρος αυτής της μεταμόρφωσης από τις πρώτες εκείνες μέρες μέχρι τις εντυπωσιακές παραγωγές και να φτάσετε να δίνετε sold out συναυλίες σε χώρους όπως το Wembley Arena;

Με τους Porcupine Tree, μόλις οι άνθρωποι ξεκινήσουν να αναζητούν και να ακούν την δισκογραφία τους, τότε προσελκύονται ακόμα περισσότερο σε αυτούς. Διότι, σύντομα συνειδητοποιούν ότι είμαστε λίγο διαφορετικοί και ότι μπορούν να πάρουν αυτή τη μουσική μόνο από εμάς, καθώς δεν αποτελούμε στην πραγματικότητα μέρος κάποιους είδους. Η μουσική μας πηγαίνει πέρα από τα είδη. Και για κάποιο λόγο οι άνθρωποι μένουν πιστοί σε εμάς. Θέλουν να ανακαλύψουν πώς ήταν το επόμενο άλμπουμ από αυτό που ανακάλυψαν ή το μεθεπόμενο. Μετά θέλουν να γυρίσουν πίσω και να ανακαλύψουν τι κάναμε πιο πριν. Αυτό έχει να κάνει με την ποιότητα που μας χαρακτηρίζει, την ποιότητα της μουσικής, ενώ ταυτόχρονα θεωρώ ότι ήμασταν πάντα μια πολύ δυνατή ζωντανή μπάντα. Έτσι, κάθε φορά που κάποιος έλεγε «Ελάτε να δείτε αυτό το συγκρότημα... Κάνε μου τη χάρη να δεις αυτό το συγκρότημα», όλοι όσοι ερχόντουσαν, ερχόντουσαν ξανά και έφερναν και περισσότερο κόσμο. Οπότε, όλο αυτό εξελίχθηκε πολύ οργανικά.

Θεωρώ ότι οι Porcupine Tree είναι κάτι το διαφορετικό, κάτι πέραν από το progressive rock. Νομίζω ότι ξεπερνάμε τα όρια του. Αυτό έχει να κάνει με την ποιότητα, αλλά έχει να κάνει και με την συναισθηματική πλευρά της μουσικής μας. Διότι, η μουσική μας δεν έχει να κάνει μόνο με την τεχνική, την ακρίβεια και τα βιρτουόζικα παιξίματα. Έχει να κάνει με τα συναισθήματα και την ατμόσφαιρα και σημαίνει κάτι για τους ανθρώπους. Έχουμε στίχους που κινούνται έξω από το progressive rock πλαίσιο, που έχουν μια εγκαρδιότητα, μια στεναχώρια και μια ομορφιά. Και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που αγγίζει τους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι θα σε χαρακτηρίσουν σύμφωνα με το πως αντιλαμβάνονται αυτό που κάνεις

Χ: Όντως είναι κάτι που τους αγγίζει. Και μπορώ να καταλάβω ότι τοποθετείτε τους εαυτούς σας πέρα από το progressive rock ως ιδίωμα, αλλά την ίδια στιγμή ο περισσότερος κόσμος χαρακτηρίζει τους Porcupine Tree ως progressive rock. Πως αισθάνεσαι με αυτό;

Λοιπόν, είμαι εντάξει με αυτό. Οι άνθρωποι θα σε χαρακτηρίσουν σύμφωνα με το πως αντιλαμβάνονται αυτό που κάνεις. Υποθέτω ότι είμαστε progressive rock επειδή δεν έχουμε hit singles. Επίσης, μεγάλο μέρος της μουσικής μας και των τραγουδιών μας διαρκεί από 10 έως 20 λεπτά. Τα θέματα με τα οποία καταπιανόμαστε έχουν μεγάλη ποικιλία. Το επίπεδο των μουσικών είναι πραγματικά καλό. Δεν ξέρω, είναι όλα αυτά progressive rock; Πρόκειται για μια συζήτηση που είναι πολύ παλιά.

Π: Δεν παύει, βέβαια, να είναι απλά μια ετικέτα. Προσωπικά, μπορώ να καταλάβω την άποψή σας ότι είστε εκτός του progressive rock.

Ναι. Θέλω να πω, στο νέο άλμπουμ, το κομμάτι "Walk The Plank"... Είναι αυτό progressive rock; Είναι το "Collapse The Light Into Earth" progressive rock; Είναι το "Lazarus" progressive rock;

Ποια progressive rock συγκροτήματα κάνουν κάτι ανάλογο με εμάς; Ποιες μπάντες έχουν τη δυνατότητα να κάνουν αυτά που κάνουμε;

Χ: Νομίζω ότι αποτελεί πλέον περισσότερο μια πλατφόρμα για ανθρώπους που τους αρέσει η ανοιχτόμυαλη μουσική, και η οποία δεν έχει απαραίτητα μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, και κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσε να πάει οπουδήποτε. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είστε ένα progressive συγκρότημα... Έχει να κάνει η ουσία της προόδου, κι όχι με το να αναπαράγει την ίδια φόρμουλα που κάποτε ονομάστηκε progressive. Νομίζω εμπίπτετε σε αυτή την κατηγορία και υποθέτω ότι το να αποκαλούν progressive μια μπάντα δεν είναι τόσο κακό, γιατί έχει να κάνει περισσότερο με τη νοοτροπία… Δεν ξέρω αν συμφωνείς…

Ένα, επίσης, σημαντικό στοιχείο είναι οι άνθρωποι που αποτελούν το συγκρότημα. Πρώτα από όλα, δείτε το χρονικό διάστημα ύπαρξης της μπάντας και στη συνέχεια δείτε τι έχουμε κάνει έξω από το συγκρότημα. Ο Steven έχει τους No-Man, τους Blackfield, τους Bass Communion. Όλα τους πραγματικά διαφορετικά κι ενδιαφέροντα project. Ή τη συνεργασία του με τον Mikael από τους Opeth. Ο Gavin έχει παίξει jazz και big band μουσικές. Έχει συνεργαστεί με τους King Crimson. Έχει κάνει τα δικά του σόλο άλμπουμ. Που όλα τους είναι πολύ διαφορετικά. Εγώ έχω δουλέψει με τον Steve Hogarth, τον Tim Bowness, τον Steve Jansen. Έχω κάνει τα δικά μου solo albums, τα οποία είναι κυρίως ηλεκτρονικά.

Σκέψου άλλα progressive rock συγκροτήματα και πες μου ποια κάνουν κάτι ανάλογο; Ποιες μπάντες έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό;

Π: Πολύ λίγοι, αν υπάρχουν...

Τι κάνουν τώρα οι Yes;

Π: Υπάρχουν δύο Yes, όπου και οι παίζουν τραγούδια των Yes.

Ο Steve Hackett παίζει κυρίως τραγούδια των Genesis. Πες μου! Πες μου μια progressive μπάντα της οποίας τα μέλη γράφουν πολύ διαφορετική μουσική ή γράφουν ενδιαφέρουσα μουσική σε άλλα είδη. Ποια είναι αυτή η μπάντα; Αυτό είναι το point μου.

Χ: Ίσως ο Steve Hogarth του Marillion, με τον οποίο συνεργάζεσαι κιόλας.

Ναι, αλλά τι γίνεται με τον drummer των Marillion; Ή με τον πληκτρά τους; Τι έχουν κάνει αυτοί;

Να παίζουμε σε prog κρουαζιέρες; Ή να παίζουμε σε progressive rock φεστιβάλ στα οποία θα μπορούσαμε να είμαστε headliners;

Χ: Όχι αρκετά πράγματα, πέραν από το Marillion ενδεχομένως.

Αυτό είναι το point μου. Δεν μπορεί κανείς να προβλέψει τι θα κάνουμε. Όλοι μας κάνουμε απίστευτα, διαφορετικά πράγματα έξω από το γκρουπ, αλλά γινόμαστε Porcupine Tree, όταν μαζευόμαστε, έχοντας τον δικό μας ήχο. Νομίζω ότι αυτό μας τοποθετεί πάνω από τους υπόλοιπους.

Μας έχει δει να παίζουμε σε κρουαζιερόπλοια; Να παίζουμε σε prog κρουαζιέρες; Ή να παίζουμε σε progressive rock φεστιβάλ στα οποία θα μπορούσαμε να είμαστε headliners; Δεν το κάνουμε αυτό! Δεν κάνουμε τα ίδια πράγματα που κάνουν τα άλλα progressive rock συγκροτήματα. Δεν σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο όπως αυτές οι μπάντες. Και δεν λειτουργούμε με βάση τη νοσταλγία, όπως αυτές οι μπάντες. Προσπαθούμε πάντα να κάνουμε κάτι νέο και διαφορετικό.

Κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα πράγματα στα οποία θεωρώ ότι είμαστε διαφορετικοί. Έχουμε επίσης στο συγκρότημα ένα σχεδόν μη-μουσικό πληκτρά που δεν παίζει σαν κανέναν άλλο πληκτρά στο progressive rock.

Νομίζω ότι είμαστε διαφορετικοί.

Στην τελευταία περιοδεία θα μπορούσαμε να είχαμε βγάλει πολλά χρήματα κάνοντας meet & greet. Αλλά, ήταν πιο σημαντικό για εμάς να είναι καλό το σόου και θέλαμε το μυαλό μας να είναι επικεντρωμένο εκεί που πρέπει

Π: Σε κάθε περίπτωση, εμείς χαιρόμαστε που οι δρόμοι σας συναντήθηκαν ξανά μεταξύ τους.

Χ: Ένα ακόμα πράγμα που σας κάνει να διαφέρετε είναι η βάση των οπαδών σας. Έχετε οπαδούς που γουστάρουν διαφορετικές περιόδους του Porcupine Tree - υπάρχουν αρκετές τέτοιες υπό-ομάδες στην ιστοσελίδα μας, σίγουρα! Οι οπαδοί σας διαφωνούν ακόμα και στο ποια είναι η καλύτερη περίοδος σας. Για μένα, η καλύτερη περίοδος της μπάντας είναι από το "In Absentia" μέχρι το "Fear Of The Blank Planet". Στον Παντελή αρέσει περισσότερο η προηγούμενη περίοδος, ενώ υπάρχουν και που τους αρέσουν κυρίως οι πρώτες δουλειές σας. Οπότε θα ήθελα να ρωτήσω τη γνώμη σου για τους οπαδούς σας, καθώς και ποια είναι η αγαπημένη σου περίοδος της μπάντας; Είχα ρωτήσει και τον Steven κάποτε και είχε ξεχωρίσει το "In Absentia".

Η σχέση μας με τους οπαδούς είναι και πάλι διαφορετική από τις περισσότερες άλλες μπάντες. Δεν έχουμε τόσο στενή σχέση με τους οπαδούς μας, όπως ίσως έχουν συγκροτήματα όπως οι Marillion ή πολλά από τα συγκροτήματα που κάνουν «meet & greet». Στην τελευταία περιοδεία θα μπορούσαμε να είχαμε βγάλει πολλά χρήματα κάνοντας VIP meet & greet. Αλλά, ήταν πιο σημαντικό για εμάς να είναι καλό το σόου και θέλαμε το μυαλό μας να είναι επικεντρωμένο εκεί που πρέπει. Είμαστε ευγνώμονες στους οπαδούς μας, γιατί τα έκαναν όλα να συμβούν. Αλλά είναι καλύτερο να μην διαβάζεις όλα τα φόρουμ και όλες τις συζητήσεις, γιατί μπορεί να γίνει πολύ ενοχλητικό όλο αυτό. (γέλια)

Το "In Absentia", το "Fear Of A Blank Planet" και το νέο άλμπουμ είναι τα τρία που βρίσκονται στην κορυφή

Οπότε ναι, φυσικά, στον καθένα αρέσει μια διαφορετική περίοδο. Μερικοί άνθρωποι προτιμούν την περίοδο που ο Chris (σ.σ.: Maitland, πρώην drummer) ήταν στο συγκρότημα. Μερικοί άνθρωποι προτιμούν τα πρώτα. Σε μερικούς αρέσουν μόνο τα solo album που έχουν κυκλοφορήσει τα μέλη της μπάντας, αλλά όχι τα υπόλοιπα. (γέλια). Μερικοί άνθρωποι προτιμούν την περίοδο "In Absentia". Αυτή είναι μάλλον η καλύτερη περίοδός μας. Ναι, το "In Absentia", το "Fear Of A Blank Planet" και το νέο άλμπουμ για μένα είναι τα τρία που βρίσκονται στην κορυφή.

Σε αυτά τα τρία άλμπουμ η μπάντα έφτασε στο αποκορύφωμά της, βγήκε μπροστά και έκανε κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό. Αυτά λοιπόν είναι τα αγαπημένα μου τρία. Αλλά, μου αρέσουν επίσης πολλά από τα πράγματα που βρίσκονται στο "Lightbulb Sun" και στο "Stupid Dream".

Π: Αυτοί είναι πολύ ωραίοι rock δίσκοι, με πολύ όμορφα τραγούδια.

Ακριβώς! Ναι, μου αρέσουν πολύ. Θέλω να πω, δεν έχω αγαπημένη εποχή, αλλά, αν έπρεπε να έχω θα έπρεπε να είναι η τρέχουσα, έτσι δεν είναι; Γιατί, διαφορετικά, δεν θα ήμουν ακόμα στο συγκρότημα.

Ξέρω ότι υπάρχει μια συναισθηματική πλευρά που λέει ότι το αναλογικό είναι καλύτερο, αλλά όσον αφορά τον συνολικό ήχο της μουσικής, το ψηφιακό είναι, σαφέστατα, καλύτερο

Π: Αλήθεια, είσαι περισσότερο οπαδός του αναλογικού ή του ψηφιακού εξοπλισμού; Τι είδους πλήκτρα χρησιμοποιείς κατά βάση, τόσο στο στούντιο, όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις;

Είμαι περισσότερο οπαδός του αναλογικού εξοπλισμού, για προσωπική χρήση. Όπως τα συνθεσάιζερ που μπορείτε να δείτε [σ.σ.: Ο Richard είναι στο στούντιο του σπιτιού του κατά τη διάρκεια της συνέντευξης]. Με αυτά μεγάλωσα και εξακολουθώ να προτιμώ αυτόν τον ήχο.

Όσον αφορά, όμως, τη δημιουργία ενός άλμπουμ, τη μίξη και το mastering και όλα αυτά, το ψηφιακό είναι φυσικά πολύ καλύτερο. Όλοι το κάναμε αυτό πριν καιρό, όταν καθίσαμε σε ένα στούντιο και βάλαμε να ακούσουμε τις δύο εκδοχές της μίξης. Και όλοι μας προτιμήσαμε μια έκδοση, η οποία ήταν η ψηφιακή. Ξέρω ότι υπάρχει μια συναισθηματική πλευρά που λέει ότι το αναλογικό είναι καλύτερο. Και φυσικά είναι διαφορετικό. Αλλά όσον αφορά τον συνολικό ήχο της μουσικής, το ψηφιακό είναι, σαφέστατα, καλύτερο.

Χ: Έχεις κάποια σχέδια έξω από τους Porcupine Tree; Αναφερθήκαμε στη συνεργασία σου με τον Steve Hogarth ή με οποιοδήποτε άλλο project μπορεί να έχεις κατά νου, όπως οι Japan για παράδειγμα.

Έχω γράψει μουσική με διάφορους ανθρώπους. Έχω γράψει με τον Steve Jansen από τους Japan και με τον Steve Hogarth και με τον Tim Bowness. Έχουμε φτάσει στο σημείο των δύο ή τριών κομματιών με τον καθένα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας.

Το να γράψεις ένα άλμπουμ είναι ένα μεγάλο εγχείρημα. Χρειάζεται πραγματικά πολύς χρόνος και δημιουργικότητα για να ολοκληρωθεί ένα άλμπουμ. Πλέον, με ενδιαφέρει περισσότερο να δουλεύω μόνο πάνω στη μουσική κι όχι στο format. Δεν υπάρχουν κανόνες πια. Μπορείς να κυκλοφορήσεις EP, μπορείς απλά να κυκλοφορήσεις ένα σκέτο κομμάτι. Δεν υπάρχουν κανόνες ότι πρέπει να κυκλοφορήσεις συγκεκριμένη ποσότητα μουσικής σε μια συγκεκριμένη μορφή.

Η μουσική βρίσκει πάντα ένα σπίτι. Κάθε φορά που γράφω κάτι, μπορεί να πάρει πολύ χρόνο, αλλά πάντα βρίσκει ένα σπίτι που του ταιριάζει. Οι μουσικές που γράφω είναι σαν τα ορφανά, όπου όλα χρειάζονται ένα μέρος στο οποίο να είναι ευπρόσδεκτα και τελικά βρίσκουν το σπίτι τους εκεί που είναι ευπρόσδεκτα. Έτσι, το ένα μπορεί να πάει στον Steve Hogarth και το άλλο μπορεί να πάει στον Steven Wilson. Αλλά δεν ξεκινώ να γράφω μουσική σκεπτόμενος συγκεκριμένους ανθρώπους. Γράφω γιατί βρίσκω ενδιαφέρον σε αυτό που κάνω. Και με την πάροδο του χρόνου γίνεται προφανές του πού πρέπει να πάει το κάθε κομμάτι μουσικής.

Αλήθεια, πόσα χρήματα αξίζει το "Dark Side Of The Moon"; Είναι ένα έργο τέχνης, έτσι δεν είναι;

Χ: Είσαι ενεργός ακροατής ως μουσικός, δηλαδή ακούς σύγχρονη μουσική/νέο υλικό, ή προτιμάς να ακούς παλιά πράγματα όπως αυτά με τα οποία μεγάλωσες, αυτά που σε επηρέασαν περισσότερο; Ή μήπως και τα δύο; Είναι αυτή μια διαδικασία που εξακολουθεί να σε επηρεάζει ως μουσικό όταν συνθέτεις;

Ακούω και τα δύο. Πάντα με ενδιαφέρει να ακούω νέα πράγματα και είμαι τυχερός που πολλοί άνθρωποι θα μου γράψουν «το έχεις ακούσει αυτό;». Πλέον, είναι εύκολο να ακούσεις γρήγορα οτιδήποτε. Αυτό είναι υπέροχο. Και σίγουρα υπάρχουν πάντα καλά πράγματα που κυκλοφορούν.

Παράλληλα, μου αρέσει ακόμα να ακούω τα ίδια παλιά άλμπουμ που πάντα αγαπούσα. Εξακολουθώ να παίρνω πολλή ευχαρίστηση από αυτά. Κυρίως ακούω ενώ οδηγώ, τότε είναι που απολαμβάνω περισσότερο τη μουσική, στο αυτοκίνητο. Επειδή όταν είμαι στο σπίτι, συνήθως ασχολούμαι με τα δικά μου πράγματα ή υπάρχουν άλλα πράγματα να κάνω. Αλλά, το αυτοκίνητο είναι νεκρός χρόνος, οπότε μπορώ να τον γεμίσω με όλη αυτή τη μουσική.

Για μένα, εξακολουθεί να είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι μπορείς να πας και να αγοράσεις αυτή τη μουσική από τη δεκαετία του '70. Η δεκαετία του '70 είναι η περίοδός μου, αυτή που αγαπώ και έχει όλα αυτά τα καταπληκτικά, κλασικά άλμπουμ. Οι άνθρωποι θέλουν τα πάντα δωρεάν τώρα. Αλλά για μένα, είναι απίστευτο ότι μπορώ να πάω και να αγοράσω ένα νέο άλμπουμ της Joni Mitchell ή ένα άλμπουμ του Neil Young ή ένα άλμπουμ των Pink Floyd και θα μου κοστίσει μόνο 10 λίρες. Είναι σαν να αγοράζεις ένα έργο τέχνης για 10 λίρες. Αλλά οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι πάρα πολλά χρήματα. Θέλουν να τα έχουν όλα δωρεάν.

Αλήθεια, πόσα χρήματα αξίζει το "Dark Side Of The Moon"; Είναι ένα έργο τέχνης, έτσι δεν είναι; Εγώ, δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα πάρω το βινύλιο για περίπου 20 λίρες κι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι είμαι τρελός που ξοδεύω αυτά τα χρήματα.

Θέλω ακόμα να καθίσω και να ακούσω ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο. Είναι πολύ σημαντικό για μένα

X: Η νέα γενιά πιστεύει ότι η μουσική είναι… αέρας...

Ναι, ναι! Συχνά λέω στους φίλους μου ότι είμαστε η τελευταία γενιά. Είμαστε η τελευταία γενιά που αγοράζουμε άλμπουμ και απολαμβάνουμε τη μουσική σε αυτό το μέσο και απολαμβάνουμε τη μουσική με τον τρόπο που κάναμε όταν ήμασταν παιδιά. Θέλω ακόμα να καθίσω και να ακούσω ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Αλλά, δεν νομίζω ότι οι μελλοντικές γενιές θα το βλέπουν με τον ίδιο τρόπο. Πηγαίνει κάπου αλλού κι ειδικά και με την τεχνητή νοημοσύνη, νομίζω ότι θα αιχμαλωτίσει τη φαντασία του κόσμου και θα τα πάντα θα εξελιχθούν σύμφωνα με αυτόν τον ψεύτικο τρόπο.

Χ: Κάτι που μας φέρνει πίσω στο "Sound Of Muzak"... Αυτό το τραγούδι ήταν επίκαιρο όταν το γράψατε και εξακολουθεί να είναι επίκαιρο.

Ναι, ο Steven μιλάει γι' αυτό κάθε βράδυ στη σκηνή όταν παίζουμε αυτό το τραγούδι...

Χ: Από τη νέα μουσική που άκουσες -και μιας και είμαστε στην περίοδο που όλοι κάνουμε λίστες με αγαπημένα και πράγματα- υπήρξε κάτι που βγήκε το 2023 και το ξεχώρισες;

Άκουσα κάτι στα γραφεία της Sony τις προάλλες, ενώ υπογράφαμε τα live albums. Ήταν μια μπάντα που ονομαζόταν Moin. Είναι πραγματικά-πολύ καλοί. Είναι λίγο ηλεκτρονικοί, κάπως ατμοσφαιρικοί, με ένα Radiohead vibe. Λίγο Aphex Twin. Ήταν πραγματικά καλό.

Αν υπήρχε μια μπάντα στην οποία θα μπορούσα να συμμετάσχω, τότε οι Radiohead θα ήταν η επιλογή μου

Π: Ακούγεται ενδιαφέρον,θα το τσεκάρουμε.

Επίσης λατρεύω το "Folklore" της Taylor Swift. Αυτό είναι ένα πραγματικά σπουδαίο singer/songwriter άλμπουμ. Δεν είναι φετινό, αλλά είναι αρκετά πρόσφατο. Αυτό ήταν πραγματικά πολύ ωραίο.

Γενικότερα, η αγαπημένη μου μπάντα είναι οι Radiohead. Αν υπήρχε μια μπάντα στην οποία θα μπορούσα να συμμετάσχω, τότε αυτή θα ήταν η επιλογή μου.

Π: Οι Radiohead έχουν την ιδιαιτερότητα ότι είναι τα ίδια μέλη από το 1985.

Ακριβώς! Ακριβώς! Και γι' αυτό λειτουργεί τόσο καλά αυτό που κάνουν.

Χ: Richard, θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε πάρα πολύ. Ήταν μεγάλη να σε έχουμε μαζί μας. Είστε πάντα ευπρόσδεκτοι εδώ και ελπίζουμε ότι την επόμενη φορά θα τα πούμε από κοντά, εδώ στην Ελλάδα. Ίσως αν οι Porcupine Tree μπορούσαν να παίξουν στο Ηρώδειο, κάτω από την Ακρόπολη, θα ήταν πολύ ωραία...

Ναι! Ελπίζουμε πραγματικά να συμβεί αυτό!