Demons Gate Festival: The Obsessed, Darkest Era, Aherusia, Obsidian Sea, Agnes Vein, Blax @ Κύτταρο, 30/09/23

Καλύπτοντας τις πιο σκοτεινές αποχρώσεις του παραδοσιακού metal ήχου, το Demons Gate Festival καλύπτει τα τελευταία χρόνια ένα σημαντικό κενό στα συναυλιακά δρώμενα της Αθήνας, δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να απολαύσει βετεράνους με περγαμηνές, αλλά και νεότερα, ιδιαίτερα αξιόλογα σχήματα. Η φετινή εκδοχή του φεστιβάλ είχε μακράν ως κεντρική προσωπικότητα τον κύριο Scott "Wino" Weinrich και headliners τους θρυλικούς The Obsessed, στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα. Τρία ακόμη σχήματα από το εξωτερικό και δύο από την χώρα μας θα συνέθεταν ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον billing - ορισμό του value for money, συνυπολογίζοντας την τιμή του εισιτηρίου.

Με μια μικρή καθυστέρηση σε σχέση με την προκαθορισμένη ώρα έναρξης και λίγο κόσμο να βρίσκεται στο Κύτταρο, πρώτοι στη σκηνή βρέθηκαν οι Blax. Μάλλον δεν διαθέτουν και το καταλληλότερο όνομα για να «περάσουν» στο ελληνικό κοινό, αυτά όμως μπορεί να συμβούν στον οποιονδήποτε, σε οποιαδήποτε χώρα. Η πεντάδα από την Ιταλία με μπασίστρια (χμ, κάτι θυμίζει αυτό) και δύο κιθαρίστες, κυκλοφόρησε πέρυσι το ντεμπούτο άλμπουμ "Meravilia", αυτοχαρακτηρίζεται ως hard goth και έχει ως σημείο αναφοράς τον Alice Cooper. 

Στα 40 περίπου λεπτά που διήρκεσε το σετ τους χώρεσαν εννέα τραγούδια, συμπεριλαμβανομένης και μιας hardrockάτης διασκευής στο "Psycho Killer" των Talking Heads, επιβεβαίωσαν, με την σκηνική τους παρουσία και το μουσικό τους ύφος, την αγάπη τους για το hard rock του Alice Cooper και άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις με τα πολύ δυνατά τους ρεφρέν. Εκτελεστικά επιδέχονται κάποιων επιμέρους βελτιώσεων αν και δεν είναι όλοι τους πιτσιρικάδες, ενώ ο lead κιθαρίστας έδειξε ότι θα άξιζε επιπλέον χώρο. Σε κάθε περίπτωση, δίνουμε μια ευκαιρία στο άλμπουμ τους και τους παρακολουθούμε.

Πάνε σχεδόν είκοσι χρόνια από την πρώτη φορά που είδα ζωντανά τους Agnes Vein, πιθανότατα την μοναδική μέχρι το περασμένο Σάββατο. Τότε, από την εμφάνισή τους μαζί με τους Manilla Road στο Αγρίνιο, τον Απρίλιο του 2004 (κοσμοϊστορικό γεγονός για τα συναυλιακά δρώμενα της περιφέρειας, να τα λέμε αυτά), θυμάμαι μόνο ένα αυτοκόλλητο King Crimson στην κιθάρα ή το μπάσο. Από το Κύτταρο θαρρώ πως θα έχω να θυμάμαι αρκετά περισσότερα.

Οι Θεσσαλονικείς είχαν τρομερό ήχο, σε μια ημέρα άλλωστε που το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν αξιομνημόνευτο για όλα τα σχήματα, αλλά και εξαιρετική απόδοση, συνδυάζοντας ιδανικά σε μεγάλης διάρκειας κομμάτια το σχεδόν funeral doom με το black (κυρίως λόγω των φωνητικών), αλλά και την prog τεχνοτροπία με την κυρίαρχη ατμόσφαιρα. Το στήσιμό τους ως τρίο άλλωστε, θεωρώ πως ευνοεί την απόδοση του καλλιτεχνικό τους όραματός τους επί σκηνής. Εν τέλει, αν και δεν βρίσκονται στο εύρος των προτιμήσεών μου, ευχαρίστως θα τους ξαναέβλεπα σε μια κατάλληλη περίσταση.

Πέρα από τους Obsessed που ήταν η μεγάλη ατραξιόν της βραδιάς και βρέθηκαν στο ύψος που αντιστοιχεί στην ιστορία τους, μεγάλη αποκάλυψη και ευχαρίστηση αποτέλεσαν οι Obsidian Sea. Σε σχέση με τους Θεσσαλονικείς που προηγήθηκαν, οι Βούλγαροι είχαν κοινό τόπο το στήσιμο ως τρίο και την βασική τοποθέτηση στην ευρύτερη κατηγορία του doom metal, διέφεραν ωστόσο αρκετά στην συνθετική και εκτελεστική τους προσέγγισή προς το ιδίωμα.

Το doom metal των Obsidian Sea είναι βαθιά ποτισμένο στα '70s, με έντονο Witchcraft άρωμα και λογική ενός heavy psych power trio, όπως πολύ σωστά τα είχε πει και ο Μάνος πέρυσι, στην κριτική του αξιόλογου τέταρτου άλμπουμ τους "Pathos". Από μια προφανώς πολύ δεμένη μπάντα που διέθετε ιδανική σκηνή παρουσία, χωρίς υπεροβολές αλλά απόλυτα ταιριαστή και πειστική, ξεχώρισε ο Anton Avramov για τον χειρισμό της εξάχορδης και το φαρκαμερό αριστερό χέρι που έφερνε στο νου μάγο της παλιάς εποχής. Τα Βαλκάνια αντεπιτίθενται λοιπόν και καλό είναι να χουμε το νου μας.

Είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε πως θα παρουσιαστούν επί σκηνής οι Aherusia, καθώς συνολικά ήταν περισσότεροι από τους Agnes Vein και τους Obsidian Sea μαζί! Με τρεις κιθάρες, μπάσο και τύμπανα, bagpipes και άλτο φωνητικά από την Ιόνυ Μοσχοβάκου, το folk/black metal σεπτέτο κατέκλυσε με την πολύ ιδιαίτερη μουσική του το Κύτταρο, αν και στην αρχή ο ήχος ήταν σχετικά χαμηλός.

Θαρρώ πως όσοι έχουν black metal καταβολές μπορούν να εκτιμήσουν καλύτερα τη μουσική τους, κατά γενική ομολογία όμως, η συνολική παρουσία τους, με το σετ να βασίζεται κατά κύριο λόγο στο εξαιρετικό περσινό "Bacchus - Epiphanies Of The Crazy God", ήταν εντυπωσιακή.

Πολλά συγχαρητήρια αξίζει η κίνηση των παιδιών να προσφέρουν όλα τα έσοδα από το πλούσιο merchandise στους σκληρά δοκιμαζόμενους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας, συμπεριλαμβανομένης ρακής από σύκο που φτιάχτηκε στη Χίο, αλλά και ο λόγος τους για δικαιώματα του ανθρώπου. Χωρίς να συμμετέχουν ως σχήμα, οι ίδιοι ανανέωσαν το ραντεβού για το επερχόμενο φεστιβάλ που πρόκειται να διοργανώσει η πρωτοβουλία Metal Solidarity, απευθύνοντας σχετικό κάλεσμα προς το κοινό.

Αρκετός κόσμος περίμενε με ιδιαίτερη ανυπομονησία τους Βορεϊορλανδούς Darkest Era, οι οποίοι επέστρεψαν πέρυσι στη δισκογραφία μετά από οκτώ χρόνια με το έξοχο "Wither On The Vine". Στο τελευταίο τους άλμπουμ βασίσαν και εκείνοι το δικό τους σετ, ταξιδεύοντας το κοινό με το ιδιαίτερο ύφος τους σε άλλες, πολύ μακρινές στο παρελθόν, εποχές.Η απόδοση της μουσικής τους ήταν εξαιρετική, με τον πληθωρικό Krum να τραβάει τα βλέμματα με τις κινήσεις και τις παθιασμένες ερμηνείες του. 

Ο εμποτισμός του κέλτικου metal με βαριές μελωδίες που επιτυγχάνουν, ή με άλλα λόγια, η συνδυασμός Primordial και Fates Warning ήταν ανά στιγμές εντυπωσιακός. Από την άλλη βέβαια, ο καταιγισμός με πολλή μουσική από νωρίς το απόγευμα σε συνδυασμό με την προσμονή για τους μεγάλους headliners, μετρίασε κάπως τα συναισθήματα, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως οι Darkest Era δεν αιτιολόγησαν την θέση τους στο billing, δικαιώνοντας τους οπαδούς τους με μια αξιόλογη συνολικά εμφάνιση.

Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις, ένα τέταρτο πριν τις έντεκα όλα ήταν έτοιμα για την μεγάλη εμφάνιση των Obsessed και το grand finale της πρώτης ημέρας του Demons Gate Festival, με την δεύτερη ημέρα να έχει ακόμα περισσότερο Wino, καθώς είχε προγραμματιστεί ακουστική εμφάνιση και προβολή του "Wino: The Documentary". Πριν βρεθεί στην σκηνή, ο κύριος Weinrich παρακολούθησε σχεδόν όλα, αν όχι όλα τα σχήματα που προηγήθηκαν, χωρίς να αρνηθεί στους οπαδούς του υπογραφές και φωτογραφίες, ως μία ακόμη απόδειξη του πόσο σπουδαία προσωπικότητα είναι.

Από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου "Sodden Jackal" έγινε αντιληπτό ότι θα βλέπαμε ένα σπουδαίο live,με τρομερό και δυνατό ήχο, αλλά και αλάνθαστη απόδοση των τεσσάρων αγέρωχων αληταράδων: Ρυθμική βάση μπετόν από τους Brian Costantino σε τύμπανα και Chris Angleberger σε μπάσο, βαριές κιθάρες όπως προστάζει η doom metal και heavy rock παράδοση, σε αρκετά σημεία εξαιρετικής ωραιότητας διπλές κιθαριστικές αρμονίες χάρη στη προσθήκη του δεύτερου κιθαρίστα Jason Taylor, και βεβαίως την ωραιότερη αγριοφωνάρα του Wino που ακόμα κρατά γερά, παρά τα εμφανή σημάδια του χρόνου.

Όσον αφορά το setlist και τα συνολικά 18 τραγούδια που χώρεσαν σε 65 λεπτά, δεν θα πρέπει να υπάρχει σοβαρό παράπονο, καθώς εκπροσωπήθηκαν τα τέσσερα βασικά άλμπουμ, ενώ πήραμε και δόση από τον διάδοχο του εξαιρετικού προ εξαετίας "Sacred" που έρχεται στο αμέσως επόμενο διάστημα. Προφανώς όλοι έχουν τα πιο αγαπημένα τους που πιθανώς να μην βρήκαν θέση στο σετ, προσωπικά ευχαριστήθηκα περισσότερο τα "Blind Lightning" και "To Protect Αnd Τo Serve", καθώς το "The Church Within" ήταν εκείνο που με είχε εισάγει στον κόσμο των Obsessed, λίγο μετά την κυκλοφορία του και όντας ήδη οπαδός των Saint Vitus.

Εξετάζοντας τις αντιδράσεις του κόσμου, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι δεν είχαμε δυνατά sing along, καθώς από τα κατά τα άλλα φουλ πιασάρικα τραγούδια των Obsessed απουσιάζουν σχεδόν παντελώς τα ρεφρέν. Αντιθέτως, μπορούσες να δεις τους περισσότερους να παρακολουθούν σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια και να βγάζουν γούστα. Από την άλλη, με τον κάτω χώρο του Κυττάρου να είναι άνετα γεμάτος και συνυπολογίζοντας το πλήθος του εγχώριου κοινού που θεωρητικά σέβεται τον Wino, αλλά και το value for money billing του φεστιβάλ, η προσέλευση θα έπρεπε να είναι κάπως μεγαλύτερη.

Όπως και να 'χει, ως επιστέγασμα μιας κορυφαίας εμφάνισης, είχαμε στο κλείσιμο του main set την απόλυτη κομματάρα των Spirit Caravan που λέγεται "Lost Sun Dance" και ιδανικό κλείσιμο της ημέρας με το "Brother Blue Steel", όπου είχαμε εθιμοτυπικά έναν μικρό χαμό μπροστά στη σκηνή. Δεν νομίζω να υπήρξε κάποιος που να μην καλύφθηκε από την ιστορική πρώτη παρουσία των Obsessed στην χώρα μας, όπως δεν νομίζω ότι κάποιος δεν καλύφθηκε σε μεγάλο βαθμό από την άρτια διοργάνωση του Demons Gate Festival, οπότε το ραντεβού ανανεώθηκε για την επόμενη ημέρα, ή την επόμενη χρονιά!