Nightwish live στο Θέατρο Λυκαβηττού

01/10/05, Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα

Κυρίες και κύριοι, μπήκαμε και επίσημα στη χειμερινή συναυλιακή περίοδο με ένα event το οποίο περίμεναν πολλοί και κυρίως πολλές... Ο Οκτώβρης βρήκε λοιπόν όλους εμάς ανεβασμένους στον παγερό (αυτήν την περίοδο) λόφο του Λυκαβηττού για να καλωσορίσουμε τους άρχοντες του "opera-metal", οι οποίοι ορμώμενοι εκ Φινλανδίας μας παρέδωσαν μια μαγευτική βραδιά ως headliners, ικανοποιώντας τόσο τους οπαδούς που δεν είχαν καταφέρει να τους δουν σε παλαιότερο Rockwave, όσο και αυτούς που τους γνώρισαν μετά την τρελή επιτυχία του τελευταίου τους album "Once" στη χώρα μας.


Οι Nightwish, έχοντας κερδίσει την αγάπη του ελληνικού κοινού, κατάφεραν να γεμίσουν (σχεδόν) όχι μόνο το θέατρο του Λυκαβηττού αλλά και το parking, παρά την καταρρακτώδη βροχή δύο ώρες πριν τη συναυλία. Με το "Once" να έχει βρει τόσο καλλιτεχνική όσο και εμπορική επιτυχία και να έχει εκθειαστεί τόσο από τους κριτικούς, όσο και από το κοινό ως το καλύτερο album της περσινής χρονιάς, δε νομίζω ότι θα χρειάζονταν και παραπάνω λόγοι για να γεμίσει ο Λυκαβηττός το βράδυ της πρώτης μέρας του Οκτώβρη και αν συγκέντρωνε και 1500 άτομα παραπάνω, σίγουρα θα μιλούσαμε για μια sold-out συναυλία... Έτσι οι Φινλανδοί βγήκαν κατά τις 21.30 το βράδυ για να "αντιμετωπίσουν" ένα εκστασιασμένο κοινό, το οποίο είχε μεν πολλά να δώσει, αλλά από την άλλη είχε και πολύ ψηλές απαιτήσεις. Απαιτήσεις που τώρα που η συναυλία έχει περάσει στην ιστορία, θεωρώ πως καλύφθηκαν και με το παραπάνω, με την Tarja να μαγεύει και τους υπόλοιπους απλά να την πλαισιώνουν.


Αφού μπήκαν ένας-ένας οι άρρενες μουσικοί του group, το set άνοιξε, μετά από μια ορχηστρική εισαγωγή, με το "Dark Chest Of Wοnders"... Το κοινό είχε αρχίσει ήδη να παραληρεί και να ζητωκραυγάζει, αλλά η αντίδραση του δε θα μπορούσε να συγκριθεί σε τίποτα με τον (καλώς εννοούμενο) "όλεθρο" που προκάλεσε η εμφάνιση της κύριας attraction του group, της κυρίας Tarja Turunen, η οποία μπήκε τελευταία για να συγκλονίσει συθέμελα όλο το βράχο του Λυκαβηττού. Μαυροντυμένη, φορώντας μια κίτρινη φωσφορίζουσα περιβολή, αφού χαιρέτησε το κοινό, περίμενε το χρονικό σημείο του κομματιού για να μπει. Και όταν άνοιξε το στόμα της για να τραγουδήσει, ο χρόνος σταμάτησε και ο καθένας μας στο κοινό έμεινε αποσβολωμένος: οι νότες έβγαιναν από το λαρύγγι της κρυστάλλινες, καθαρές, ακριβώς όπως περιέχονται και στους δίσκους των Φινλανδών, και όπως άκουσα και πολλούς να λένε στην έξοδο, ούτε ο πιο φανατικός θαυμαστής τους δε θα περίμενε τέτοια απόδοση. Πραγματικά, χωρίς προσωπικά να είμαι και ο μεγαλύτερος θαυμαστής του group, δε μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου: η απόδοση της κ. Turunen ξεφεύγει από κάθε περιγραφή και αγγίζει επίπεδα συναισθηματικής αποκάλυψης.

Τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο, η Tarja συνέχιζε σε πολύ υψηλό επίπεδο και σε κανένα σημείο δεν κόμπιασε ή δεν επαλήθευσε τους κακοπροαίρετους που πίστευαν πως δε θα μπορούσε να αποδώσει ζωντανά περισσότερα από 3-4 κομμάτια. Πραγματικά αυτό που ακούσαμε ήταν ένα μεγαλείο, ένα θαύμα της φύσης, μια φωνή πέρα από κάθε φαντασία και προσδοκία. Και με τέτοια φωνή δεν είναι παράλογο που καθ' όλη την διάρκεια της νύχτας η Tarja έπαιζε με το πλήρως υποταγμένο κοινό - μαριονέτα στα χέρια της, και πότε με νεύματα, πότε με χορευτικά (τα οποία μου θύμισαν κάτι folk χορούς των Βόρειων, αλλά τέλος πάντων) γεμάτα τσαχπινιά και θηλυκότητα, κατάφερε να μας παρασύρει σε άλλες σφαίρες και σε χώρες φανταστικές...

Μπορεί σε αυτή την κριτική το βάρος μου να πέφτει κυρίως στην Tarja, αλλά βλέποντας και τους υπόλοιπους Nightwish επί σκηνής επαληθεύτηκε μια βασική μου υποψία και παραφράζοντας τον Ναπολέοντα θα μπορούσα να πω "L'etat est Tarja"! Και αυτό γιατί με την απόδοση της η εν λόγω κυρία επισκίασε τόσο τους υπόλοιπους μουσικούς, όσο και το ίδιο το όνομα των Nightwish. Αν εξαιρέσω τον πληκτρά και βασικό συνθέτη της μπάντας, Tuomas Holopainen, οι υπόλοιποι κινήθηκαν σε ρόλο κομπάρσου και με τα όργανα τους σαφώς πιο χαμηλά στην ηχοληπτική κονσόλα (εκτός ίσως από τα drums), φάνηκαν να υπάρχουν μόνο και μόνο για να συνθέσουν το σκηνικό, πάνω στο οποίο πάτησε η Tarja για να απογειώσει τη συναυλία. Ο Holopainen χτυπιόταν, έπαιζε τις πολύ όμορφες μελωδίες με τα πλήκτρα του και έδειχνε να το καταδιασκεδάζει, καθώς το κοινό χάριζε στους Nightwish στιγμές μεγαλείου και απόλυτης λατρείας. Ο Marco ναι μεν ανέλαβε πολλά φωνητικά καθήκοντα και προσπάθησε να σιγοντάρει την μάγισσα των Φιλανδών, αλλά στις στιγμές που ανέλαβε μόνος τα ηνία της συναυλίας, όπως στη (μέτρια) διασκευή του "High Hopes" των Pink Floyd (την οποία το κοινό έδειξε όλως περιέργως να αγνοεί), δεν κατάφερε να κρατήσει το φρόνημα του κοινού ψηλά, το οποίο έδειχνε να προτιμά σαφέστατα την Tarja...


Το νεαρότατο και πλήρως γυναικοκρατούμενο κοινό λύσσαξε, φώναξε, τραγούδησε όλους τους στίχους (στα καινούρια κομμάτια κυρίως γιατί στα παλιά ούτε φωνή ούτε ακρόαση) και έκανε τους Nightwish να αισθανθούν σαν στο σπίτι τους και (προσωπική εκτίμηση) να θέλουν να μας ξαναεπισκεφτούν πολύ σύντομα. Τι και αν το set τους στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στο "Once" και αγνόησε τα παλαιότερα album τους; Κανένας δε στενοχωρήθηκε, καθώς αυτό το album κάναμε χρυσό στην Ελλάδα, αυτό και μας εκτέλεσαν ζωντανά οι Φινλανδοί.


Στα highlights της βραδιάς η επί της σκηνής απονομή του χρυσού δίσκου για το "Once" πριν το encore, η αφιέρωση από τον Marco του "Wish I Had An Angel" (το οποίο έκλεισε και τη συναυλία) στο ελληνικό fan club των Nightwish και η συγκλονιστική ερμηνεία όλων των μουσικών στο "Phantom Of The Opera", μετά το τέλος του οποίου ακόμη και οι καθήμενοι στις κερκίδες σηκώθηκαν όρθιοι για να χειροκροτήσουν και να επιβραβεύσουν τη συγκλονιστικότερη στιγμή της συναυλίας και αναμφίβολα μια πολύ μεγάλη μουσική στιγμή για όλους τους παρευρισκομένους. Στα αρνητικά η μόλις 1,5 ώρα του set, αλλά πλέον έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε, οπότε τι να γκρινιάζω πάλι;

Η χειμερινή περίοδος άρχισε λοιπόν συγκλονιστικά και οι Φινλανδοί, αν και συνηθισμένοι στο κρύο των τόπων τους, μας χάρισαν μια βραδιά πολύ ζεστή... Τόσο ζεστή που θα μας συντροφεύει όλο τον χειμώνα και θα κρατά τη φλόγα της αναμονής για να τους ξαναδούμε άσβεστη. Να μας ξανάρθετε!


Setlist: Dark Chest of Wonders, Planet Hell, Ever Dream, The Kinslayer, Phantom Of The Opera, The Siren, Sleeping Sun, High Hopes (Pink Floyd cover), Bless The Child, Slaying The Dreamer, Wishmaster, Kuolema Tekee Taiteilijan, Ghost Love Score, Nemo, Creek Mary's Blood, Wish I Had An Angel

Υ.Γ.: Έλενα ευχαριστώ για τη βοήθεια!