Timo Tolkki: Όταν η ώρα του λυκόφωτος έχει φθάσει
Μια προσωπική ματιά στην πορεία του σπουδαίου Φινλανδού μουσικού
Περασμένες δώδεκα γράφεται αυτό το κείμενο, καθώς το τελευταίο τσιγάρο αργοσβήνει στο τασάκι υπό τους ήχους του "Twilight Time". Αφορμή του, θα έλεγε κάποιος, πως υπήρξε η επερχόμενη συναυλία των Timo Tolkki's Strato, αλλά στην πραγματικότητα απλώς στάθηκε ως μια «ευτυχής συγκυρία» για να μπουν σε μια τάξη λέξεις και σκέψεις που υπάρχουν για χρόνια σκόρπιες, σχετικά με το σπουδαίο Φινλανδό μουσικό και την πορεία του, από τους Stratovarius μέχρι και σήμερα, επαναφέροντας τη στήλη In The Heat Of The Night στην ενεργό δράση.
Κοινός παρονομαστής αυτού του ταξιδιού, τα πολλά και αγαπημένα τραγούδια που προσέφερε με καθένα από τα δημιουργικά του σχήματα, ακόμη κι εκείνα που ακολούθησαν τους Stratovarius αλλά έφεραν στο ακέραιο το πνεύμα εκείνων, των κλασικών τους ημερών. Δεκαπέντε χρόνια μετά την απομάκρυνση του από τους γίγαντες του ευρωπαϊκού power metal, τίποτα δεν μοιάζει το ίδιο, καθώς τα χρόνια περνούν και οι εποχές αλλάζουν, σίγουρα όχι προς το καλύτερο.
Το ίδιο και για εκείνον, αφού ο πιτσιρικάς που έπαιζε με τις ώρες κιθάρα στο δωμάτιο του, για να εξελιχθεί σε έναν από τους πλέον επιδραστικούς και αναγνωρίσιμους κιθαρίστες/συνθέτες στο ευρωπαϊκό metal στερέωμα, έχει δώσει τη θέση του σε έναν άνθρωπο που παλεύει χρόνια με τους δαίμονες του, με αρκετά βήματα μπροστά αλλά και πολλά πισωγυρίσματα.
Η όλη πορεία της ζωής του Tolkki, από τη καταγωγή του από τη Χώρα των Χιλίων Λιμνών, στην αυτοκτονία του πατέρα του όταν εκείνος έμπαινε στην εφηβεία, μέχρι και τη διπολική διαταραχή και τα λοιπά προβλήματα ψυχικής υγείας με τα οποία διαγνώστηκε στα μέσα των '00s, φαντάζει να έχει ως soundtrack τα τραγούδια που ο ίδιος έγραψε. Συνθέσεις στις οποίες το φως και το σκοτάδι μπλέκονται μαεστρικά και αφήνουν πάντοτε μια γλυκόπικρη αίσθηση, ένα αίσθημα χαρμολύπης που όμοιο του ελάχιστες μπάντες έχουν καταφέρει με τέτοια ισορροπία.
Αυτή υπήρξε και η μαγική λέξη στο μουσικό κόσμο του Timo Tolkki και των δικών του Stratovarius, έναν κόσμο που μπορούσε να ελέγξει και του προσέφερε διέξοδο, και που τους ανέδειξε σε ηγετική φυσιογνωμία εντός του ραγδαία ανελισσόμενου power metal ιδιώματος στα '90s. Άλφα και ωμέγα, φως και σκοτάδι, ο κόσμος των Stratovarius εξελισσόταν σε ένα πλαίσιο που για κάθε speed/power ξέσπασμα υπήρχε και μια μπαλάντα, για κάθε πομπώδη επική σύνθεση ένα ανθεμικό hit που θα μείνει στο μυαλό. Η μουσική παιδεία, άλλωστε, των μελών της μπάντας –προεξέχοντος του ίδιου και των νέο-κλασικών του ερεθισμάτων– υπήρξε τέτοια που να του επιτρέπει την περαιτέρω εξέλιξη, με τις αλλαγές σε ρόλους και πρόσωπα στο εκάστοτε line-up που τον συνόδευε να αποσκοπεί ακριβώς σε αυτήν.
Από το ντεμπούτο μέχρι και το πρώτο μέρος του "Elements", η πορεία των Stratovarius υπήρξε σεμιναριακή, δείχνοντας ένα σχήμα που προόδευε άλμπουμ με το άλμπουμ, διατηρώντας το ποιοτικό επίπεδο στα ύψη και αναζητώντας διαρκώς την περαιτέρω μουσική εξέλιξη. Άλλωστε, το μόνο άλμπουμ των πρώτων δεκατεσσάρων δημιουργικών χρόνων της μπάντας, το οποίο παρουσιάζει καλλιτεχνική στασιμότητα, είναι το "Destiny", ένας δίσκος, δηλαδή, πραγματικά αξιόλογος, που έχει αντέξει ικανοποιητικά και την κρίση του xρόνου.
Από εκεί και πέρα (και με την ύπαρξη των fillers από τα δημιουργικά sessions του "Elements" –βλ. "Elements Pt. 2"– να μην αμαυρώνουν τη γενική εικόνα) τα πράγματα αλλάζουν προς το χειρότερο, αποτελώντας και την αρχή του τέλους για το κλασικό line-up των Stratovarius, γεγονός που επιστεγάστηκε με την αποχώρηση του Tolkki από την ίδια του την μπάντα – και την αποποίηση των δικαιωμάτων εκείνης. Για τα γεγονότα καθεαυτά δεν έχει νόημα να μιλήσουμε εκτεταμένα, αφού δεν κολακεύουν ούτε τον Tolkki αλλά ούτε και τους πρώην συνοδοιπόρους του (με τυχόν επί σκηνής ουρήσεις, αιματοβαμμένες φωτογραφίες του Tolkki και την περιβόητη "Miss K" που θα αντικαθιστούσε τον Kotipelto, να μπορούν να βρεθούν αναλυτικότερα με ένα απλό διαδικτυακό search).
Στην ουσία τους, όμως, υπήρξαν η αρχή για μια πολύ δύσκολη περίοδο για το Φινλανδό μουσικό, η οποία έδωσε, μεταξύ άλλων, κάποιες ικανές μουσικές στιγμές (όπως το πρώτο άλμπουμ της metal opera "Avalon", το ντεμπούτο του project "Revolution Renaissance" –που προοριζόταν ως το επόμενο άλμπουμ των Stratovarius– και ο δίσκος που υπέγραψε για το Allen/Lande project της Frontiers), αλλά και πάμπολλες μουσικές απογοητεύσεις, αρχής γενομένης με το περίφημο ομότιτλο Stratovarius άλμπουμ του 2005, αλλά και το all-star group των Symfonia, σε μια διαρκή πάλη του Tolkki με τον ίδιο του τον εαυτό.
Χαμηλότερο σημείο όλων αυτών, για το γράφοντα –και σε καθαρά μουσικά πλαίσια– η εμφάνισή του στη χώρα μας το 2017, και τα όσα διαδραματίστηκαν σε αυτή. Σε ένα μεγάλο –και άδειο– venue, ο πάλαι ποτέ μαέστρος μιας πολυαγαπημένης μπάντας στην Ελλάδα, να αδυνατεί να σταθεί στα πόδια του και να δυσκολεύεται να αποδώσει επαρκώς τα ίδια του τα τραγούδια, με την ομάδα (ικανών) session-άδων που τον συνόδευε να παλεύει να σώσει τα προσχήματα μιας πραγματικά θλιβερής βραδιάς. Θλιβερής καθαρά σε ανθρώπινο επίπεδο, καθώς η αποκαθήλωση ενός μουσικού ήρωα για πολλούς από εμάς, συνέβαινε με τον πλέον στενάχωρο τρόπο.
Αποκαθήλωση είπαμε; Γράψτε λάθος, γιατί οι ιδέες, τα πάθη και τα συναισθήματα δεν δύναται να καταλαγιάσουν, παρά περιμένουν την πλέον «κατάλληλη» στιγμή για να ξεσπάσουν και πάλι. Έτσι, το reunion του line-up της πρώτης Stratovarius περιόδου και η επιστροφή του Tolkki στο δικό του διάστημα δημιουργικής ονειροπόλησης, αποτελεί την δική μας –πιθανόν ανώφελη– ελπίδα επιστροφής του, με μια ζωντανή εμφάνιση που θα αντικαταστήσει το δράμα της προηγούμενης στο σκληρό δίσκο των αναμνήσεων και –σε δεύτερο χρόνο– ένα άλμπουμ που θα αξίζει να υπονοείται –καθόλου εμμέσως, παρά σαφώς– ως συνέχεια του αλαβάστρινου "Dreamspace". Trying to reach for the light, in the fall of darkness...
