Mantar, Korsikov, Hearth @ Six D.O.G.S., 22/11/14

Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της φετινής χρονιάς είναι, το δίχως άλλο, οι Γερμανοί Mantar. Το φετινό τους ντεμπούτο, "Death By Burning", έχει τσαγανό, βρωμιά και πάθος και άφησε πολλές υποσχέσεις για μια ακόμα καλύτερη συνέχεια για τους πιτσιρικάδες. Έτσι, πάνω στις κάβλες τους, τους έφερε η CTS και απέδειξαν ότι πάνω στο σανίδι είναι εκατό φορές πιο ισοπεδωτικοί σε σχέση με τον δίσκο. Πριν από αυτούς όμως είχαμε και δύο ελληνικές μπάντες, μια νεοσύστατη στην πρώτη της live εμφάνιση και μία ακόμα που έχει φάει με το κουτάλι τα club, οι οποίες μας ζέσταναν για τα καλά πριν το «κυρίως πιάτο» της βραδιάς.

Η αρχή έγινε με τους Αθηναίους Hearth. Νέο συγκρότημα στην πρώτη τους live εμφάνιση, όπως είπα και πριν, με τα μέλη αυτών όμως να έχουν πολύ εμπειρία στις πλάτες τους. Στην ουσία πρόκειται για δύο από τα τρία μέλη των ψυχεδελο-stoner-άδων, Brotherhood Of Sleep (οι οποίοι πλέον έχουν διαλυθεί εδώ και ένα-δυο χρόνια), τον Γιώργο και τον Σεραφείμ (κιθάρα και τύμπανα στους BoS, αντίστοιχα) με τον πρώτο στην κιθάρα και τον δεύτερο στο μπάσο και στα φωνητικά αυτή τη φορά, πλαισιωμένοι από τον Γιάννη και την Άννα της CTS, σε κιθάρα και τύμπανα αντιστοίχως.



Ο ήχος τους; Βαρύς, αργός κι ισοπεδωτικός. Βαρβάτο sludge, φουλ στην ψυχεδέλεια, με σποραδικά αλλά ξεσηκωτικά mid-tempo περάσματα και τραχειά φωνητικά που εν μέρει παρέπεμπαν στο black metal. Τα κομμάτια που μας παρουσίασαν ήταν καλοδουλεμένα και πωρωτικά, αν και στα πιο ψυχεδελικά τους σημεία ένιωσα σαν να τους χάνω λίγο. Γενικά, για πρώτη εμφάνιση ήταν πολύ καλοί και δήλωνω ενθουσιασμένος με την προοπτική τους. Περιμένω πολύ ωραία πράγματα από δαύτους, οπότε σημειώστε τους γιατί θα μας απασχολήσουν στο μέλλον.

Μετά τους Hearth, ανέβηκαν στη σκηνή οι, επίσης Αθηναίοι, Korsikov, τους οποίους έβλεπα για πολλοστή φορά. Για όποιον δεν γνωρίζει τι εστί Korsikov (μια αναδρομή σε παλιότερα report μου, θα τους διαφωτίσει καλύτερα) να πω, εν ολίγοις, ότι είναι τριμελής μπάντα, δύο κιθάρες και τύμπανα που αρέσκονται να παίζουν χορευτικά, up-tempo stoner-ο-punk πράγματα, καβλωτικά, θυμωμένα και μαγκιόρικα με λίγες δώσεις southern blues-ίλας.



Όπως και την τελευταία φορά που τους είχα δει, στο live των Sigiriya, έτσι και τώρα, στην κομματάρα "Rolling Stoned", συμμετείχε με τα μανιασμένα φωνητικά του ο Σταύρος των Sadhus ο οποίος πλαισιώσε άψογα τα πιο μπαρουτοκαπνισμένα φωνητικά του Γιώργου. "Liqweedator" δεν έπαιξαν αυτή τη φορά αλλά αντ' αυτού έπαιξαν μια καινούργια κομματάρα που έδωσε πόνο, το "Pariah", το οποίο ανέβασαν στο soundcloud μόλις μερικές ώρες πριν το live.



Προς το τέλος του σετ τους, δημιουργήθηκαν κάποια έντονα προβλήματα στον ήχο καθιστώντας ειδικά τα φωνητικά σχεδόν ανυπόφορα εκκωφαντικά αλλά γενικά, η εμφάνισή τους, για άλλη μια φορά, ήταν μπομπάτη.

Μετά τους Korsikov, ανέβηκε στη σκηνή το ντουέτο των Mantar και, αφού άλλαξαν λίγο τη διαρρύθμιση του εξοπλισμού τους πάνω στη σκηνή (φέρνοντας τα τύμπανα πιο κοντά στους ενισχυτές και την κιθάρα, δημιουργώντας έτσι μια πιο ασφυκτική ηχητική), έβγαλαν τις μπλούζες τους (a la Matt Pike) και ξεκίνησαν να παίζουν σαν λυσσασμένα κωλόπαιδα, ισοπεδώνοντας το Six Dogs.



Αν και μιλάμε για νεοσύστατη και φρέσκια μπάντα, παρόλα αυτά, υπήρχαν πολλά πράγματα που γούσταρα στην εμφάνισή τους. Καταρχάς, ήταν τρομερά προβαρισμένοι, είχαν έναν έξοχο συγχρονισμό καταφέρνοντας τελικά να μην χάσουν ούτε στιγμή το groove. Δεύτερον, όντας πιτσιρικάδες (δεν πρέπει να είναι πάνω από 25 χρονών) δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να δείχνουν το πόσο παθιασμένοι και καβλωμένοι ήταν.



Είχαν αστείρευτη όρεξη από την αρχή μέχρι το τέλος και ειδικά ο Hanno (φωνητικά, κιθάρα) ήταν μια οπτασία επί σκηνής. Δεν σταμάταγε να χτυπιέται ενώ κάτι που επίσης με ενθουσίασε ήταν ότι είχε όλη αυτή τη γλυκιά γραφικότητα που γουστάρουμε στο metal: Πολλές φορές προέτασε την κιθάρα του στο κοινό σαν να επιζητούσε το προσκύνημα, άλλες φορές πωρωνόταν τόσο που σήκωνε το χέρι στον αέρα κρατώντας ένα αόρατο πορτοκάλι με την true-ίλα να στάζει από κάθε πτυχή, ενώ την περισσότερη ώρα είχε τα πόδια σε σχήμα «Π». Δηλαδή πόσο πιο γαμάτος; Και μέσα σε όλα αυτά, έπεφτε κάτω από την ηδονή, αγκάλιαζε ή χοροπήδαγε πάνω στους ενισχυτές και τρέκλιζε σαν μεθυσμένος που δεν μπορούσαν να τον κρατήσουν τα πόδια του.



Παράλληλα με όλα αυτά, βομβάρδιζε αδιάκοπα με τα κοφτερά doom / punk riff του και ούρλιαζε στο μικρόφωνο σαν λυσσασμένος σκύλος. Μπροστά του είχε απλώσει μια παλέτα από κάθε λογής πεταλάκια, τα οποία χειριζόταν άψογα, δίνοντας έναν ακόμα πιο έντονο χαρακτήρα στις συνθέσεις ενώ κάποια κομμάτια τα παράλλασε ελαφρώς, για τις ανάγκες του live. Ειδικά αυτό που έκανε στο "White Nights" (το οποίο είναι ούτως ή άλλως ένα από τα τραγούδια της χρονιάς) ήταν φανταστικό. «Πείραξε» λίγο την εισαγωγή του, κάνοντας το πιο παιχνιδιάρικο ενώ και μετά την τρελαμένη κραυγή του στα μισά («DOMINATIOOOOON») συνέχισε με ένα επικό αυτοσχεδιαστικό τζαμάρισμα, χωρίς να χάνει ούτε δευτερόλεπτο το groove, εκτοξεύοντας αδιανόητα ένα ούτως ή άλλως υπέροχο κομμάτι (το οποίο κανονικά κλείνει με ένα δυνατό αλλά επαναλαμβανόμενο riff).



Παίζοντας για κάτι λιγότερο από μία ώρα, έπαιξαν ολόκληρο το τρομερό ντεμπούτο τους, έδωσαν ακόμα περισσότερη έμφαση στην punk πλευρά τους και μας αποχαιρέτησαν συγκινημένοι παραδέχοντας, ενώπιον ενός τιγκαρισμένου Six Dogs, ότι δεν έχουν παίξει ποτέ μπροστά σε τόσο πολύ κόσμο, ούτε καν στην πατρίδα τους, τη Γερμανία, εισπράτοντας το θερμό χειροκρότημα από όλον τον κόσμο.



Μπράβο σε όλους όσους συνέβαλαν σε αυτό το live αλλά ένα ακόμη μεγαλύτερο μπράβο στους Mantar για την πέρα για πέρα ισοπεδωτική και παθιασμένη εμφάνισή τους. Τέτοιες μπάντες θέλουμε να βλέπουμε.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com