All Them Witches: «Τα πρώτα μας βήματα μοιάζουν αρκετά με τα τωρινά μας»

Οι All Them Witches ξεκίνησαν σε heavy / stoner μονοπάτια, φλερτάροντας έντονα με τα ηλεκτρισμένα blues, με το "Our Mother Electricity" του 2012. Ωστόσο, με το "Lightning At The Door" του 2013 ήταν που κατέκτησαν κορυφές, όταν τα blues βγήκαν έντονα στην επιφάνεια να συνομιλήσουν επί ίσοις όροις με το riff-άτο heavy rock τους. Σφραγίζοντας την ανοδική τους πορεία και το ταλέντο τους, ο τρίτος τους full-length δίσκος, το εκπληκτικό περσινό "Dying Surfer Meets His Maker", τους βρίσκει πιο ψυχεδελικούς από ποτέ, να φτάνουν στα όρια φλοϋδικών αναμνήσεων. Αναμένοντας ένα από τα live της χρονιάς το Σάββατο στο Gagarin και να ψελλίσουμε το «chew up your love then swallow», μιλήσαμε με τον Michael Parks...

Οι All Them Witches επί σκηνής για πρώτη φορά στην Ελλάδα, λοιπόν. Έχετε επισκεφθεί ξανά τη χώρα μας;

Η μόνη χώρα, πέρα από τη δική μας, που έχουμε επισκεφτεί είναι ο Καναδάς - αλλά δεν είναι και πολύ διαφορετικός, αν εξαιρέσεις ότι οι άνθρωποι είναι πιο φιλικοί και τα στενά πιο τρομαχτικά.

Έρχεστε από τις Η.Π.Α. στην άλλη άκρη του πλανήτη για να μεταδώσετε τη μαγεία της φοβερής μουσικής σας. Είναι τόσο ρομαντικό και περιπετειώδες όσο ακούγεται;

150% πιο ρομαντικό και περιπετειώδες, γιατί είναι η πρώτη μας φορά.

Πέρσι κυκλοφορήσατε ακόμα έναν φοβερό δίσκο. Γίνατε πιο ψυχεδελικοί και ταξιδιάρικοι σε σχέση με το κάπως πιο heavy παρελθόν σας. Τι άλλαξε; Ποιές επιρροές κυριάρχησαν κατά τις ηχογραφήσεις;

Μας ρωτάνε κάθε μέρα σχετικά με τις επιρροές μας και καταλαβαίνω πως συνήθως εννοούν μουσικές επιρροές, αλλά προτιμώ να πιστεύω πως επηρεαζόμαστε περισσότερο από τις καθημερινές μας εμπειρίες παρά από τη μουσική. Πέρα από αυτό, όσο μεγαλώνεις ως άνθρωπος, αλλάζει και η μουσική μαζί σου. Είμαστε συγκρότημα για τέσσερα χρόνια και κατά τη γνώμη μου η μουσική μας αντικατοπτρίζει ορθά το πώς έχουμε μεγαλώσει.

"Dying Surfer Meets His Maker"... Ποιά είναι η ιστορία πίσω από τον τίτλο;

Είναι πολύπλοκο, όπως λέει ο κιθαρίστας μας, Ben McLeod.

Φτιάξατε ένα πάρα πολύ ωραίο βίντεο κλιπ για το "Dirt Preachers"...

Εδώ και καιρό είχαμε την ιδέα να φτιάξουμε μια animated ταινία για τον δίσκο - και αυτό το ενδεχόμενο υπάρχει ακόμα. Το βίντεο του "Dirt Preachers" είναι απλά ένα κεφάλαιο αυτής της ιστορίας. Ο Chad VanGaalen είναι υπέροχος μουσικός και animator και είμαστε ευγνώμονες που μας έφτιαξε αυτό το βίντεο.

Προσωπικά πιστεύω ότι το "Open Passageways" και το "Blood And Sand/Milk And Endless Waters" είναι από τα καλύτερα κομμάτια του 2015.

Ευχαριστούμε! Έγραψα την αρχή του "Open Passageways" πριν από σχεδόν τρία χρόνια σε μια ερημική τοποθεσία της Βόρειας Λουιζιάνα και με κάποιο περίεργο τρόπο ακόμα αλλάζει συνεχώς όσο περνάει ο καιρός. Το "Blood And Sand" είναι ομαδική προσπάθεια από τον Ben και όλους εμάς. Είχε την κεντρική ιδέα του κομματιού, τζαμάραμε πάνω της για αρκετό καιρό και προέκυψε η μουσική. Έπειτα, είχα γράψει ένα ποίημα που ταίριαζε, ήπιαμε κάμποσο κρασί και ηχογραφήσαμε τα φωνητικά!

Πες μας τα πρώτα σας βήματα και πώς αποκτήσατε αυτό το cool όνομα.

Τα πρώτα μας βήματα μοιάζουν αρκετά με τα τωρινά μας. Γράφεις μουσική με τους φίλους σου, παίζεις δίχως διάλειμμα, ταξιδεύεις υπερβολικά, καλές στιγμές, κακές στιγμές, προβλήματα με το αυτοκίνητο, όμορφα τοπία και μερικά άθλια μέρη που μένεις. Το όνομά μας προέρχεται από την ταινία του Roman Polanski, "Rosemary's Baby".

Αν και σε όσους προτείνω να σας ακούσουν σας γουστάρουν με τη μία, υπάρχει ακόμα πολύς κόσμος που δεν σας έχει καν ακουστά. Η πληθώρα νέων μουσικών που βγαίνουν κάθε μέρα μήπως το κάνει πολύ δύσκολο για ένα νέο συγκρότημα να ακουστεί και να αποκτήσει σημαντική αναγνώριση;

Εγώ, προσωπικά, δεν ακούω πολλή καινούργια μουσική γιατί χάνεσαι. Πραγματικά απορώ, πώς κατάφερνα και ξόδευα τόσο χρόνο ψάχνοντας με τόσο ενθουσιασμό νέα μουσική όταν ήμουν νέος;

Θεωρείς ότι σχετίζεστε με την stoner rock σκηνή; Αρκετοί βρίσκουν stoner rock στοιχεία στη μουσική σας.

Το stoner rock είναι δίκοπο μαχαίρι, πιστεύω. Ο κόσμος μας γουστάρει επειδή είμαστε heavy σε ορισμένα σημεία -και για άλλους προφανείς λόγους- αλλά δεν αισθάνομαι κολλημένος σε κανένα υποείδος. Σίγουρα, δεν ακούω αποκλειστικά stoner rock (ή και καθόλου), αλλά δεν έχω τίποτα εναντίον του ή με οποιονδήποτε μας κατηγοριοποιεί έτσι.

Υπάρχουν ακόμα κορυφές να κατακτηθούν ή έχουν παιχτεί όλα στο παρελθόν, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, στα '60s και τα '70s;

Αυτό μάλλον εξαρτάται από το αν πιστεύεις ότι τα '60s και τα '70s είχαν την καλύτερη μουσική. Προσωπικά, η συλλογή μου αποτελείται από μουσική που διατρέχει χιλιάδες χρόνια. Πιστεύω ότι υπάρχουν περισσότερα να βρούμε...

Ποιός είναι ο δίσκος που θα θέλατε να είχατε ηχογραφήσει;

Αδύνατο να απαντήσουμε. Γι' αυτό, ίσως, τους αγαπάμε τόσο πολύ, επειδή δεν είναι δικοί μας.

Δεκτόν. Ποιοί είναι, όμως, οι αγαπημένοι σου δίσκοι όλων των εποχών;

Θα σου πω μερικά: Paul Simon - "Still Crazy After All These Years", The Blue Nile - "A Walk Across The Rooftops", Joanna Newsom - "Have One On Me", American Sharks - το ομώνυμο και Broncho - "Just Enough Hip To Be Woman".

Σε ευχαριστώ Michael. Τα τελευταία λόγια σου ανήκουν για να απευθυνθείς στο κοινό σας στην Ελλάδα.

Να είστε καλοί ο ένας στον άλλον. Και να μην πιστεύετε ό,τι σας λέει ο κόσμος.