Jucifer, Earth Of Distrust, Korsikov @ 6 D.O.G.S., 09/11/13

Κάθομαι και σκέφτομαι αν έχει ξανατύχει να έχουμε τέτοιες sludge συναυλιάρες κολλητά, τη μία μετά την άλλη και πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι παρόμοιο. Αυτό το διήμερο μου είχε δημιουργήσει εδώ και αρκετές μέρες μια πρωτόγνωρη έξαψη και αν και η συναυλία των Jucifer είχε την μικρή ατυχία να ακολουθεί (ατυχία γιατί πόναγα ακόμη από το live των Suma, όχι για κανένα άλλο λόγο), τελικά ήταν τόσο μεγαλοπρεπές και πωρωτικό που δεν άφησε περιθώρια για αμφισβητήσεις. Για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 16 χρόνια (η πρώτη ήταν το 1998), μας επισκέφτηκαν, χάρη στα παιδιά της CTS, για ένα μοναδικά εκκωφαντικό και πρωτόγνωρα έντονο live το οποίο τίμησαν λίγοι και καλοί.

Με μια πολύ μικρή καθυστέρηση ανέβηκαν στη σκηνή οι Korsikov. Τη συγκεκριμένη μπάντα την έχω δει τέσσερις-πέντε φορές τουλάχιστον και κάθε φορά μου φαίνονται πιο γαμάτοι από την προηγούμενη. Χωρίς να έχουν να επιδείξουν ακόμα κάποια δουλειά -εκτός από τον compilation δίσκο της Spinalonga, "Miss Fortune Was A Henhouse Manager" (όπου συμμετείχαν με το κομμάτι "Liqweedator")- πάνω στη σκηνή είναι άψογοι, άνετοι και μοιάζουν με πρωτοκλασάτη μπάντα.



Το ύφος τους είναι κοντά σε αυτό των High On Fire, αλλά στο ακόμα πιο πάνκικο, με γερές δόσεις από rock 'n' roll, και παρά την έλλειψη μπάσου, βγάζουν έναν εντυπωσιακό όγκο χάρη στις δύο πολύ χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες τους. Τα φωνητικά βγάζουν μια αστείρευτη μαγκιά, ενώ τα τύμπανα βαράνε αδιάκοπα και το κέφι μένει στον θεό, σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του show τους.

Επόμενοι ήταν οι Earth Of Distrust, οι οποίοι ήταν υπέροχοι. Με το πρόσφατο πόνημά τους, "Victimology", να «σπαρταράει» ακόμα (το οποίο αγοράστηκε στο εξωφρενικό ποσό των 5 ευρώ με δώρο το πρώτο άλμπουμ, "Proselytize"), φυσικό κι επόμενο ήταν να το εστιάσουν σε αυτό κυρίως. Ο ήχος τους ήταν καταπληκτικός και δεν μιλάω τόσο από άποψη απόδοσης (δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα) αλλά κυρίως ποιότητας.



Πιάνοντας σχεδόν όλο το φάσμα του ακραίου ήχου, η μουσική τους διακατέχεται από μια έντονη ημι-industrial μαυρίλα, παρόμοια με αυτή των Thorns, με έκρυθμα crust περάσματα που έδιναν έναυσμα για χορό και post-metal καθηλωτικές ατμόσφαιρες. Χάρη στο αξιόλογο υλικό τους, δεν δυσκολεύτηκαν και ιδιαίτερα να ανεβάσουν τον σχετικά λιγοστό κόσμο και αυτό οφείλεται κυρίως στον πραγματικά χαρισματικό frontman τους, Δημήτρη 'Spoon'. Τα τραχειά, τσιριχτά φωνητικά του ήταν εξαιρετικά, έβγαζε αστείρευτο κέφι και πέταγε τις riff-άρες τη μία μετά την άλλη, στη μάπα μας, με χαρακτηριστική άνεση.



Έπαιξαν και ένα κομμάτι από τον πρώτο δίσκο (νομίζω το "These Hands Are Flames"), ενώ από τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου, προκλήθηκε ένας μικρός πανικός στο ελληνόφωνο "Διαγραφή" που μου έφερε λίγο στον νου τους Antimob. Εκπληκτική μπαντάρα, τρομερή εμφάνιση, πιο πολύ στεναχωριέμαι που δεν είχα καταφέρει να πάω στο release party του δίσκου τους ώστε να τους ευχαριστιόμουν σε full set.

Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο 6 Dogs, μου τράβηξαν την προσοχή οι τεράστιοι Marshall ενισχυτές και από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι οι Jucifer δεν είχαν καλούς σκοπούς και θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ματώσουν τ' αυτιά μας. Πράγματι το live τους ήταν αδιανόητα δυνατό αλλά αυτό λίγο-πολύ το περιμέναμε όλοι. Αυτό που δεν περίμενα εγώ με τίποτα, ήταν ότι θα έβγαζαν τόση ενέργεια και θεατρικότητα επί σκηνής. Μπορεί να πρόκειται για ντουέτο (κιθάρα-τύμπανα), μπορεί η μουσική τους, εξ' ορισμού να είναι περιοριστική όσον αφορά τη σκηνική τους παρουσία, αλλά οι Jucifer είναι επαγγελματίες και ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν για να τραβήξουν τα βλέμματα.



Ξεκινώντας από τον drummer Edgar Livengood, ο τύπος είναι απίστευτος. Καταρχάς φόραγε μπλούζα Dropdead. Από εκεί και πέρα έχει μια -καλώς εννοούμενη- καγκουριά, αφού έβαλε τα πιατίνια στο θεό, λες και κρέμονται από την οροφή, τα οποία και βάραγε με τρομερή δύναμη κάθε φορά, κάνοντας και το κλασσικό ποζερογύρισμα στις μπαγκέτες, ενώ πολλές φορές έπαιζε σε δύο κάσες με το ένα χέρι, λες και έπαιζε με στυλό. Ταυτόχρονα, χαμένος στην τελετουργική μουσική τους, κράταγε τα μάτια του κλειστά (πολλές φορές προσπαθώντας να βαρέσει πιατίνι, βάραγε αέρα), δίνοντας την εντύπωση ότι παίζει λίγο στην τύχη, ενώ στην πραγματικότητα ο τύπος είχε το ρόλο μαέστρου. Επίσης, μέσα σε όλα αυτά, αναλάμβανε και τα φωνητικά πολλές φορές, φτύνοντας μερικές πολύ θυμωμένες τσιρίδες.



Ύστερα, έχουμε την εκθαμβωτικά όμορφη Gazelle Amber Valentine, η οποία αν και δεν άφησε να πολυφανεί το πρόσωπό της, αφού είχε τα μαλλιά συνέχεια μες στη μούρη της (όπως είπε και ο φίλος μου ο Ηρακλής, «όταν ο Cousin Itt (από την οικογένεια Addams) αποφάσισε να παίξει sludge»), τράβαγε την προσοχή με πολύ μεγάλη ευκολία. Χωρίς να έχει την πόζα του συμπαίχτη και συζύγου της, έκανε κι αυτή τα δικά της, άλλοτε γονατισμένη μπροστά στους ενισχυτές της, μοιάζοντας να προσεύχεται και άλλοτε να χτυπιέται αλύπητα στους σουρεαλιστικούς ρυθμούς της βίαιης μουσικής τους, γρυλλίζοντας με λύσσα.



Όπως συμβαίνει και στους περισσότερους δίσκους τους, έτσι και live, η μουσική των Jucifer είναι πολλές φορές χαοτική και δυσπρόσιτη. Φυσικά είχαν τα ευθυτενή sludge περάσματα που έκαναν το 6 Dogs να πηγαίνει πέρα-δώθε από το groove, αλλά οι διαρκείς αλλαγές ανάμεσα σε grind και sludge, με μερικά τελείως άρρυθμα θέματα να παρεμβάλλονται, δεν μπορούσαν να κρατήσουν το headbanging αδιάκοπο καθ' όλη τη διάρκεια του σετ τους (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κράταγαν αμείωτο το ενδιαφέρον). Παρ' όλα αυτά η αρμονικότητα που υπήρχε ανάμεσα στο ζευγάρι ήταν μοναδική, ακόμα και όταν έπαιζαν αυτά τα τελείως δυσαρμονικά πράγματα.



Τα 70 λεπτά περίπου που έπαιξαν κρίνονται ως απόλυτα ικανοποιητικά, αφού νομίζω ότι λίγο η ένταση, λίγο η φύση της μουσικής τους, θα είχαμε λιποθυμίες, αν έπαιζαν παραπάνω. Στο τέλος υποκλίθηκαν αρκετές φορές και μας αποχαιρέτησαν χωρίς να βγάλουν άχνα ούτε μία φορά σε αυτά τα 70 λεπτά. Αν τελικά έχω μία ένσταση αυτή έχει να κάνει μόνο με την έλλειψη merch από μέρους τους (μόνο κάτι λίγες μπλούζες είχε) και είναι κρίμα ρε γαμώτο γιατί ήθελα πώς και πώς να πάρω δυο-τρεις δίσκους τους.

Εν κατακλείδι, μετά το live των Suma, ολοκληρώθηκε ένα φανταστικό sludge διήμερο, που όμοιο του δεν ξέρω αν θα ξανασυναντήσουμε. Άντε να συνέλθουμε τώρα.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com