Bob Dylan @ Terra Vibe, 29/05/10

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 30/05/2010 @ 19:46
Τα πράγματα είναι αυτά που είναι και σε καταλαβαίνω. Δε συμπάσχω όμως. Ήθελές τα και έπαθές τα, αυτός είναι ο Bob Dylan. Γιατί η «σεζόν του ξενιτεμού» ξεκίνησε και φέτος, και το Terra Vibe γνώρισε τη μεγαλύτερη τιμή της μικρής ιστορίας του, καθώς και ίσως μια από τις ιστορικότερες μικρότητες των θαμώνων του. Ο Μέγας Zimmerman επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά από σχεδόν δεκαεπτά χρόνια, για τη συναυλία του παραλόγου.

Δεν είναι τα πράγματα ανεξήγητα. Δεδομένου ότι δεν τον βλέπουμε «κάθε τρεις και λίγο», όπως οι Παριζιάνοι ή οι Βερολινέζοι, δε χαίρουμε της αρμόζουσας Dylanικής συναυλιακής παιδείας στη χώρα αυτή, βρε αδερφέ. Δεν έχουν παιδευτεί αρκετά τα αυτιά μας στην οδυνηρή αντιμελωδικότητα της τραχιάς ερμηνείας του. Και, εν πάση περιπτώσει, κακά τα ψέματα και τα σκυλιά δεμένα, η Ελλάδα θα βρισκόταν πολύ μακριά από την κορυφή της κατάταξης των ποσοστών Dylanολόγων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Εξ ου και το αποτέλεσμα του Σαββάτου, 29 Μαΐου.



Προς έκπληξή μου -το ομολογώ, χωρίς ντροπές- η προσέλευση του κόσμου ήταν πολλαπλάσια των απαισιόδοξων πλην όμως τιμίων προβλέψεών μου. Οι μάλλον λιγότεροι από δέκα χιλιάδες θεατές έμοιαζαν με λαοθάλασσα και στιγμιαία ήλπισα ότι δε θα εκτεθούμε. Αλλά, δυστυχώς, μια μεγάλη μερίδα των παρευρισκομένων λειτουργούσε σα σε σχολική επίσκεψη σε μουσείο ή βρισκόταν εκεί για το encore, και μάλιστα για να τραγουδήσει «How does it feel?», όπως μάς το είπε ο Jagger. Ατέρμονα χασμουρητά, φλύαρα πηγαδάκια, «ασιατικές» φωτογραφικές επιθέσεις, βλακώδεις παραγγελιές, αλλά τελικά σεβαστικό αποθεωτικό σεισμικό χειροκρότημα.

Από την άλλη, όλως παραδόξως, ο διαβοήτως αντικοινωνικός Bob Dylan είχε -τηρουμένων των αναλογιών- κέφια. Σου το λέω να το πιστέψεις. Μας είπε «thank you friends» και έχασα το στοίχημα ότι δε θα μας μιλούσε καθόλου. Νομίζω δε ότι μας χαμογέλασε κιόλας. Μια ονειρεμένη επιλογή, μέσα από τον ατελείωτο πάπυρο των λατρεμένων τραγουδιών του, αγνόησε επιδεικτικά το τελευταίο άλμπουμ, "Together Through Life", και αφιερώθηκε κατά πολύ στη θαυματουργή δεκαετία του '60. Συχνά πρόσταξε τη μπάντα του να ξεφύγει προς παραδειγματικά jam, που φυσικά δε σπαταλήθηκαν σε αλληλουχία επιδειξιομανών solo. Συχνά άλλαξε όργανο προς τέρψη όλων, από τα πλήκτρα στην κιθάρα και από την κιθάρα στη φυσαρμόνικα. Ο Dylan έντυσε τις αιώνιες συνθέσεις του με εκείνο το πέπλο americana, που τον έχει καταλάβει -τουλάχιστον- την τελευταία δεκαετία.



Στάθηκε σε επίμονες νότες που χρωμάτισαν τον αέρα με το γοητευτικό ξενόφερτο φολκλόρ και λύγησε τα γόνατα, κρύβοντας με την καπελαδούρα του τα καμώματα της παραπονιάρας φυσαρμόνικας. Μουρμουρίζοντας βραχνά τους θεσπέσιους στίχους του, σα να αμελεί το περιεχόμενο και τη μελωδία τους, έκανε τα διάσημα τραγούδια του ακόμη πιο αγνώριστα, σοκάροντας και τον εκάστοτε τραγουδοφετιχιστή, που κινδύνευε να μην αναγνωρίσει το αγαπημένο του κομμάτι ούτε στο ρεφρέν. Τι είχες Bobby, τι είχα πάντα;

Φωτογραφίζοντας μουσικές αναμνήσεις από εκείνες τις σχεδόν δύο ώρες, θα διάλεγα το βαρύγδουπο "Highway 61 Revisited" με την πανέμορφη jam ουρά του, το σπάνιο "Ballad Of Hollis Brown" με την πονεμένη στιχουργία του και τη βαριά ηπιότητα του, το ρεφρέν του "Just Like A Woman" με την πρωτοφανή συμμετοχή του κόσμου, το "Ballad Of A Thin Man" με την αιματηρή φυσαρμόνικά του. Η μουσική είναι αβάσταχτα περιπετειώδης, όταν η μπάντα αποτελείται από τόσο εκλεκτά μέλη όσο εκείνη του Dylan, πόσο μάλλον όταν έχει επιστρέψει η κιθάρα του Charlie Sexton, ενός μουσικού που, στον αυτοκινητόδρομο μεταξύ rock και folk, επέλεξε την αντίθετη πορεία από αυτή του Ιούδα «αφεντικού» του.



Η ένσταση του ακροατή ήταν και θα είναι η στριφνή περσόνα του ερμηνευτή Dylan, αλλά ιδού η στιγμή της αλήθειας εδώ και σαραντατόσα ταλαιπωρημένα χρόνια: αυτός είναι ο Bob Dylan. Δε χαρίζεται. Όποιος δεν αντέχει μπορεί να ανατρέξει σε κάποιον άλλο καλλιτέχνη, από τους εκατοντάδες χιλιάδες που κάθε μέρα αναπαράγουν τη μουσική του ανά την υφήλιο, είτε προσπαθώντας να αντιγράψουν πιστά μια σκονισμένη ηχογράφηση, είτε προσπαθώντας να τη ντύσουν με εύπεπτη ευπρέπεια.

«Αλλά δε θα αισθανόμουν τόσο μόνος. Όλοι πρέπει να πετροβολούνται.»



Setlist:

Rainy Day Women #12 & 35
Lay, Lady, Lay
I’ll Be Your Baby Tonight
Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
Just Like A Woman
Honest With Me
Desolation Row
Ballad Of Hollis Brown
Rollin’ And Tumblin’
The Lonesome Death Of Hattie Carroll
Highway 61 Revisited
Workingman’s Blues #2
Thunder On The Mountain
Ballad Of A Thin Man
-----------------------
Like A Rolling Stone
All Along The Watchtower

Μανώλης Γεωργακάκης
  • SHARE
  • TWEET