Florence + The Machine

Σε μία απ’ τις πλέον ιδιαίτερες ταινίες τρόμου της τελευταίας δεκαετίας, το "Midsommar", η πρωταγωνίστρια βρίσκεται περικυκλωμένη και αγκαλιασμένη από μία ομάδα γυναικών, οι οποίες την ακολουθούν στην κατάσταση έντονου σοκ που βιώνει. Όλες μαζί, κινούμενες ως ένας οργανισμός, κλαίνε με λυγμούς, κραυγάζουν, αγγίζονται, και θρηνούν. Γιατί αυτή η εικόνα σε μία παρουσίαση δίσκου της Florence Welch και της Μηχανής της; Επειδή το "Everybody Scream" ήδη απ’ τον τίτλο του δημιουργεί συνειρμούς συλλογικής κραυγής, όπως τις βιώνουμε σε ένα ζωντανό setting συναυλίας. Επειδή βγήκε ύστερα από μία βαθιά ανασκαφή στον πόνο και την απώλεια, καθώς η Florence διοχετεύει σ’ αυτόν την σχεδόν θανατηφόρα εμπειρία της από εκτοπική κύηση, πίσω στο 2023. Επειδή έχει στον θεματικό του πυρήνα την εκδιωγμένη θηλυκότητα, ανατρέχοντας σε ιδέες μαγείας, παγανισμού, και αρχέγονης σωματικότητας. Και τέλος, επειδή στις καλύτερες στιγμές του, ο δίσκος συντονίζεται με τη horror αισθητική. Ας φανταστούμε ότι η κυκλοφορία του στις 31 Οκτωβρίου αποτελεί κάτι παραπάνω από σύμπτωση.

Αν και οι Florence + the Machine έχουν συνδέσει το όνομά τους με μεγαλεπήβολα και ανοιχτά refrain, μόλις στο "Sympathy Magic" και στο "Kraken" θα βρούμε αυτήν την pop χορευτική ανάταση που θα σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς και να χτυπήσεις με βρόντο τα πόδια σου στο πάτωμα. Το "Everybody Scream" κυρίως διανθίζει τα κλασικότροπα και baroque στοιχεία, πλησιάζοντας περισσότερο στην ξύλινη και οργανική αισθητική του chamber pop – εξ ου κι η "chamber" εκδοχή του δίσκου, με τέσσερα κομμάτια απογυμνωμένα απ’ οποιοδήποτε rock στοιχείο, που τα κάνει να ακούγονται σαν σύμπραξη με την Loreena McKennit. Το ονειρικό στοιχείο ξεπετάγεται και στις λεπτομέρειες, με αλαλαγμούς, χορωδίες και soundtrack ίχνη, σε κομμάτια όπως το ανατριχιαστικό ομώνυμο, που βάζει το πλαίσιο όλων όσα θα ακολουθήσουν, το "Witch Dance" και το σπαρακτικό "Drink Deep", ενώ σε στιγμές όπως στο "And Love" στέκεται κυρίαρχο – με αρκετή βοήθεια της άρπας του Tom Monger.

Γι’ αυτήν την οργασμική ακουστική πολυσχιδεία έχει δουλέψει ένας σκασμός άνθρωποι, και δεν αναφέρομαι μόνο στους μουσικούς που παρελαύνουν μπροστά από ένα τόσο πλούσιο ηχητικά τοπίο. Όπως συνηθίζει, η Welch αξιοποιεί μία σειρά συνεργατών για τη δημιουργία του νέου δίσκου, κι αυτή τη φορά θα βρούμε στο πλάι της τον Mark Bowen, των IDLES, ο οποίος έχει συν-γράψει το "Everybody Scream", αλλά και τον Aaron Dessner, των The National, ο οποίος πέρα απ’ τις συνθέσεις, έχει επιμεληθεί και την παραγωγή. Σημαντική υπήρξε και η συμβολή μίας άλλης προσφάτως εδραιωμένης μουσικού, της Mitski, όχι μόνο στην σύνθεση, αλλά και στην θεματική οργάνωση. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, είναι άγνωστο τι και σε ποιο βαθμό έχουν συνεισφέρει, δείχνοντας πως το "Everybody Scream" είναι μάλλον ένα ακόμη project της Florence παρά των The Machine.

Από ενστάσεις, υπάρχουν ελάχιστες, που έχουν να κάνουν κυρίως με μικρά στραβοπατήματα. Το "Buckle", για παράδειγμα, ναι μεν δυσκολεύεσαι να αντιπαθήσεις λόγω της φωνής της Florence και της επαγγελματικής σκηνοθεσίας του, αλλά στο τέλος της ημέρας παραμένει ένα συμβατικό pop κομμάτι, που αδυνατεί να διαφοροποιηθεί από το σωρό. Το δε "One Of The Greats", που ομολογουμένως θα σηκώσει αρκετή συζήτηση λόγω των δυνατών του στίχων και μίας αποστομωτικής ερμηνείας (που ήταν και το μοναδικό take!), ίσως κρατάει κάτι παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται για να φτάσει στην πολυπόθητη κλιμάκωση, παρ’ όλο που γνωρίζουμε ότι η Florence το οραματίστηκε με αυτήν ακριβώς την διάρκεια.

Το υλικό μιλάει δυνατότερα απ’ οποιαδήποτε κριτική και πρόταση, όσο δυνατά δηλαδή αντηχεί το ξέσπασμα του "You Can Have It All". Ούτε η πένα της έχει στομώσει, και ας μην συμπυκνώνει ξανά την φεμινιστική της κριτική όπως το έκανε στο "Choreomania" με το You said that rock and roll is dead, but is that just because it has not been resurrected in your image?Πέρα κι απ’ το βιτριολικό "Music By Men", στο οποίο δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τον Sivert Hoyem, είναι η συνολική θεματική του πώς ένα σώμα πονάει, εκφράζεται, αιμορραγεί, σπάει, κι επιθυμεί, κι ειδικά μέσα στα πλαίσια της μουσικής βιομηχανίας που τα μετατρέπει όλα σε προϊόν προς πώληση, που καθιστά το "Everybody Scream" ένα ιδιαίτερα θηλυκό και σκληρό άλμπουμ, χωρίς να χρειάζεται να δηλώσει ρητά πως κάνει φεμινισμό.

Είτε ως παλιό, είτε ως νέο ακροατό της Florence και της παρέας της – όποια κι αν είναι αυτή κάθε φορά –, είναι αναμφίβολο ότι θα εντυπωσιαστείς απ’ την ποιότητα του άλμπουμ. Όχι επειδή δεν το έχει ξανακάνει στο παρελθόν, ούτε επειδή δεν το έχει ξανακάνει καλύτερα, αλλά επειδή είναι η μόνη που μπορεί να το κάνει έτσι και τόσο καλά με τόση ανατριχιαστική συνέπεια. Στο "Everybody Scream" η Welch στέκεται με ανοιχτά χέρια, όχι ως ταπεινωμένο και μαρτυρικό σώμα που σταυρώνεται, αλλά ως μία performer και μουσικός που νιώθει πληρέστερη πάνω στη σκηνή, απευθυνόμενη σ’ ένα πλήθος που την ακολουθεί λατρευτικά και ανακτά την δύναμή του ουρλιάζοντας μαζί της, σε κατάσταση συλλογικής έκστασης – χμμ, φαίνεται πως δεν το γλιτώνουμε το θρησκειολογικό κλείσιμο: όποιος μένει άλαλος μπροστά σ’ αυτό, είναι μάλλον ασεβής.