Glenn Hughes, The Lizards σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Από τους Αντώνη Μουστάκα, Γιάννη Βόλκα, 01/04/2005 @ 17:43
28/03/05, Gagarin 205, Αθήνα
"Το ελληνικό κοινό ξέρει να τιμά τους μεγάλους ροκ καλλιτέχνες". "Το ελληνικό κοινό διψά για καλές συναυλίες και είναι από τα πιο εκδηλωτικά στον κόσμο”. Τις παραπάνω εκφράσεις τις έχετε ακούσει πολλές φορές και σε μεγάλο ποσοστό αντικατοπτρίζουν την αλήθεια. Μήπως όμως τα πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν; Και αν ναι, τι φταίει;
Πριν ξεκινήσω όμως να αναλύω τους λόγους που τελευταία με έχουν κάνει να σκέφτομαι αλλιώς τα πράγματα θα σας περιγράψω την συναυλία του Glenn Hughes, που για μένα αποτελεί προειδοποιητικό καμπανάκι για κοινό, διοργανωτές και καλλιτέχνες.
Λίγο μετά τις 21:00 και μπροστά στη "λαοθάλασσα" των 150 (!) ανθρώπων που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή μέσα στο Gagarin 205, η συναυλία ξεκίνησε με τους Lizards, συγκρότημα του βετεράνου drummer Bobby Rondinelli και του Mike Dimeo, οι οποίοι παρουσίασαν στο κοινό ένα set list γεμάτο μακροσκελείς συνθέσεις σε blues rock ύφος κυρίως. Σε καμία περίπτωση δεν κατάφεραν να ζεστάνουν το κοινό, ενώ και η επιλογή να εντάξουν και drums σόλο στο έτσι κι αλλιώς μικρό σε διάρκεια πρόγραμμα τους δεν βοήθησε καθόλου. Τελειώνοντας μας χαιρέτησαν και μας προέτρεψαν να αγοράσουμε τα cd τους από τον προθάλαμο του Gagarin 205 όπου θα βρίσκονταν και οι ίδιοι για να δώσουν κάποια αυτόγραφα.
Λίγο πριν εμφανιστεί το συγκρότημα του Glenn Hughes (γύρω στις 23:00) δεν πρέπει να υπήρχαν πάνω από 350 άτομα μπροστά από την σκηνή και ενδεικτικό της κατάστασης αποτέλεσε το ότι ο εξώστης έμεινε κλειστός για πρώτη φορά σε μουσική συναυλία (τουλάχιστον σε όσες έχω βρεθεί εγώ ήταν πάντα ανοικτός).
Η μπάντα ξεκίνησε με το "Soul Mover" και άλλες 2 συνθέσεις του ομώνυμου album, τα "Orion" και "Land Of The Livin'". Οι εκτελέσεις ήταν άψογες και η σκηνική παρουσία του Glenn Hughes όπως πάντα εντυπωσιακή. Ο κόσμος όμως δεν ήξερε τα τραγούδια και η ατμόσφαιρα από την αρχή δεν ήταν και η καλύτερη αφού το κοινό δεν έδειχνε να έχει αφυπνιστεί καθόλου. Ακολούθησε ένας από τους ύμνους της ροκ μουσικής, το διαμάντι με το όνομα "Mistreated" από την εποχή που ο Hughes τραγουδούσε και έπαιζε μπάσο στους Deep Purple. H εκτέλεση ήταν όμοια με του 2004 στο Ρόδον Club στην εμφάνιση των HTP (Hughes Turner Project), αλλά οι αντιδράσεις του κόσμου δεν έφτασαν ούτε στο μισό το περσινό χαμό που είχε προκαλέσει το κομμάτι αυτό.
Στη συνέχεια ακούστηκε το "Can't Stop The Flood" από το "Building The Machine" και το "High Road" από το "Soul Mover". Το κοινό ήταν τόσο παγωμένο που ανάγκασε τον Glenn Hughes να μας παροτρύνει να κάνουμε λίγο ακόμα κουράγιο μέχρι να τελειώσει η συναυλία και να μας δηλώνει πως καταλαβαίνει ότι είμαστε κουρασμένοι αφού είναι Δευτέρα βράδυ και βλέπει πολλούς να χασμουριούνται! Βέβαια η μπάντα δεν είχε δείξει επηρεασμένη ως κείνη τη στιγμή και φερόταν 100% επαγγελματικά προς το κοινό.
Συνέχισαν με το "Getting' Tighter" από το "Come Taste The Band" σε μια προσπάθεια αφύπνισης του κόσμου σε εκείνο το σημείο (το τραγούδι αυτό δεν είχε παιχτεί σε καμία άλλη συναυλία της περιοδείας τους!). Η εκτέλεση πραγματικά καταπληκτική και μεγάλη σε διάρκεια ενώ στο τέλος του τραγουδιού ο Hughes μας ζήτησε να τους συγχωρήσουμε που τζαμάρανε λίγο παραπάνω γιατί τους αρέσει πολύ και εξήγησε ότι "μπορεί να μην είμαστε μια τεχνική μπάντα αλλά η μουσική μας βγαίνει από εδώ" δείχνοντας τη καρδιά του. Ίσως κάποιες μπάντες να χρειάζονται να ακούν μια τέτοια συμβουλή που και που!
Το πρώτο μέρος του show τελείωσε νωρίτερα από το αναμενόμενο με τα "Don't Let Me Bleed" ("Soul Mover") και "Wherever You Go" ("Songs In The Key Of Rock") να κλείνουν το κυρίως μέρος. Η μπάντα επέστρεψε μετά από λίγα δευτερόλεπτα με το "Seventh Star" από την Black Sabbath περίοδο της καριέρας του Hughes και ενώ όλοι περίμεναν για δεύτερο encore το "Burn" τα φώτα άναψαν και μετά την υπόσχεση του μεγάλου τραγουδιστή ότι θα επιστρέψει του χρόνου με τον Tony Iommi για την περιοδεία του επερχόμενου album τους η συναυλία τελείωσε πρόωρα. Το ακριβές set list ήταν:
Soulmover, Orion, Land Of The Livin', Mistreated, Can't Stop The Flood, High Road, Getting' Tighter, Don't Let Me Bleed, Wherever You Go
Encore: Seventh Star
Αν εξαιρέσουμε την έκπληξη με το "Getting' Tighter", παίχτηκαν 3 λιγότερα τραγούδια από όλες τις προηγούμενες συναυλίες της περιοδείας. Ούτε το θρυλικό "Medusa" των Trapeze, ούτε το καλύτερο τραγούδι του "Soul Mover", "Let It Go" αλλά ούτε και το "Burn" ακούστηκε και δε νομίζω ότι έφταιγε το συγκρότημα για αυτό. Όταν παίζεις το "Mistreated" και καταθέτεις τη ψυχή σου και από κάτω οι 300 του Λεωνίδα χασμουριούνται τι μπορείς να περιμένεις περισσότερο; Το άδειο Gagarin 205 δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε η φοβερή έκπληξη.
Ειδικά τον τελευταίο χρόνο οι συναυλίες δεν μαζεύουν τον κόσμο που θα περίμεναν οι διοργανωτές αλλά και οι καλλιτέχνες. Οι λόγοι είναι πολλοί και σύνθετοι.
Πρώτα θα ξεκινήσω με την έλλειψη σωστής προώθησης των συναυλιών. Αν δεν διαφημίσεις το προϊόν, όσο καλό και να είναι ο κόσμος δεν θα αγοράσει. Για την χτεσινή εμφάνιση του Glenn Hughes και των Lizards δεν αναρτήθηκαν σχεδόν καθόλου αφίσες στην Αθήνα (μόνο μπροστά στο Gagarin υπήρχαν 2 μικρές). Κανένα περιοδικό ή εφημερίδα (ούτε οι Κυριακάτικες) δεν αναφερόταν στην συναυλία και δεν έχω ακούσει κανένα ροκ σταθμό να παίζει κάποιο τραγούδι ή να αναφέρεται στο γεγονός (ίσως να υπάρχουν και εξαιρέσεις, μιλάω για την μεγάλη πλειοψηφία). Έχουν μείνει μόνο τα sites όπως το δικό μας και καμιά εκπομπή όπως το TV War για να μαθαίνεις 2 πράγματα. Η λογική του "δίνω λεφτά για να βγάλω περισσότερα" έχει από καιρό εγκαταλειφθεί και τώρα πλέον έχει κυριαρχήσει το "δε δίνω τίποτα (πάρα μόνο τα απολύτως απαραίτητα) και βγάζω όσα κάτσουν"!
Δεύτερη αιτία ο τελευταίος καταιγισμός συναυλιών αλλά και κυκλοφοριών! Παίρνουμε για παράδειγμα έναν οπαδό του Glenn Hughes o οποίος μέσα σε ένα χρόνο είδε τον αγαπημένο του καλλιτέχνη να έρχεται 2 φορές στην Ελλάδα και να κυκλοφορεί 4 νέες δουλειές ("Soul Mover", "The Dep Sessions", "Soulfully Live" & "Soulfully Live DVD")! Τι να πρώτο-αγοράσει κανείς όταν μόνο για έναν καλλιτέχνη πρέπει να ξοδέψει 140€; Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των W.A.S.P. (3 συναυλίες μόνο στην Αθήνα και 2 cd σε ένα χρόνο) με αποτέλεσμα ένα μισοάδειο Gagarin την πρώτη από τις 2 εμφανίσεις τους εκεί. Μπορώ να συνεχίσω και με άλλα ονόματα όπως Jon Oliva's Pain, Angra κ.α. που τους είδαμε να παίζουν σε μισοάδειους χώρους, κάτι που έχει γίνει συνήθεια τελευταία αφού μετά από ανομβρία χρόνων ξαφνικά έχουμε 10 συναυλίες τον μήνα και από 35€ την καθεμία!
Εδώ ανοίγει άλλο ένα μεγάλο θέμα. Το χρηματικό. Εδώ φταίνε και οι καλλιτέχνες αλλά κυρίως οι εταιρίες που τους έχουν κάνει μηχανές κοπής cd και DVD! Αγόρασε και το νέο cd και το DVD και τη best of συλλογή και το "making of" DVD του τάδε ιστορικού άλμπουμ! Δεν βλέπετε ότι δεν τραβάει αυτό το σύστημα πια;
Τέλος, πρέπει επιτέλους να πέσουν οι τιμές των cd και των συναυλιών. Όλοι γνωρίζουν πλέον το πολύ χαμηλό κόστος της κατασκευής των ψηφιακών δίσκων και ότι κάθε χρόνο παρά τη γκρίνια των εταιριών τα έσοδα τους αυξάνονται. Το ίδιο ισχύει και για τις συναυλίες. Αν οι αμοιβές των καλλιτεχνών είναι τόσο τσουχτερές να μην τους φέρνετε καθόλου ή να τους βάζετε σε μεγαλύτερους χώρους με φτηνότερο εισιτήριο! Ξέρετε πολύ καλά ότι το ροκ συναυλιακό κοινό είναι συγκεκριμένο και αντί να φροντίσετε να το μεγαλώσετε απλά το έχετε "ξεψιλίσει" κανονικά! Αν σας είπε κανείς ότι ένας νεαρός μαθητής, φοιτητής ή εργαζόμενος στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας (οι οποίοι είναι και το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου που παρακολουθεί αυτές τις συναυλίες) έχει να διαθέσει εκατοντάδες euro κάθε μήνα είστε μάλλον γελασμένοι! Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα βρισκόμαστε οι ίδιοι 200 άνθρωποι σε κάθε συναυλία, θα λέμε τα νέα μας και οι υπόλοιποι θα μας λένε γραφικούς!
Αυτά είχα να πω, ας ελπίσουμε να φτάσουν σε μερικά υπεύθυνα αυτιά αυτή τη φορά και να δούμε κάποια βελτίωση.
29/03/05, Vilka Live Stage, Θεσσαλονίκη
Όταν σημαντικές μουσικές προσωπικότητες του παρελθόντος επισκέπτονται τη χώρα μας, συνήθως ο κόσμος ενθουσιάζεται. Ορισμένες φορές όμως οι εμφανίσεις είναι από μέτριες ως και απογοητευτικές επειδή οι καλλιτέχνες δε βρίσκονται πλέον στην ακμή της καριέρας τους, δεν έχουν τίποτα άλλο να προσφέρουν και απλά αποσκοπούν σε οικονομικά οφέλη ή αναπολούν την χαμένη τους δόξα. Ο Glenn Hughes ευτυχώς ΔΕΝ ανήκει στην παραπάνω κατηγορία...
Φτάνοντας στο συναυλιακό χώρο λίγο μετά τις 21.00 στη σκηνή βρίσκονταν ήδη οι The Lizards. Δεν έμαθα τον λόγο άλλα η εμφάνιση των Ελλήνων rockers George Gakis & The Troublemakers δεν πραγματοποιήθηκε και έτσι η μπάντα του Rondinelli (ex- Black Sabbath, Rainbow etc) ξεκίνησε μποστά σε ελάχιστο κόσμο. Μελωδικό hard-rock και φυσικά ένα drum solo που ζέστανε τον κόσμο που ολοένα και γέμιζε τον χώρο.
Μετά από μια μικρή καθυστέρηση ανέβηκε στη σκηνή ο Glenn Hughes. Ο "νέγρος" του hard rock εδώ και χρόνια κυκλοφορεί συνεχόμενους αξιόλογους δίσκους που παρουσιάζουν μεγάλη μουσική ποικιλία. Κυρίως funky rock ενσωματομένο με soul και blues στοιχεία αλλά και μια σύγχρονη προσέγγιση που πολύ πιθανόν να οφείλεται στις συνεργασίες του με μέλη των Red Hot Chili Peppers.
Ξεκινώντας με το ομώνυμο από τον τελευταίο του δίσκο "Soul Mover", παρουσίασε μια σειρά από δικά του κομμάτια καθώς και ορισμένα από την θητεία του στους Deep Purple. Σε αυτά ήταν που και ο κόσμος ξεσηκωνόταν, ενώ στα υπόλοιπα κυρίως παρακολούθούσε τον, αν μου επιτρέπεται, "μικρό James Brown" να παίζει, να τραγουδά και να χορεύει σαν να είναι ακόμα 20 χρονών. "Keep On Moving", "Mistreated", "Getting Tighter" και για κλείσιμο φυσικά... "Burn"! Οι θρυλικές τσιρίδες που όλοι θαυμάζαμε στα videos των Purple είναι ακόμα εδώ.
Κλείνοντας πρέπει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ήταν σχετικά μικρής ηλικίας που σημαίνει ότι ο Glenn ακόμα αγγίζει τον κόσμο και κερδίζει νέους οπαδούς που ενδιαφέρονται, πέραν από τα κλασικά hits, για την προσωπική του καριέρα.
"Το ελληνικό κοινό ξέρει να τιμά τους μεγάλους ροκ καλλιτέχνες". "Το ελληνικό κοινό διψά για καλές συναυλίες και είναι από τα πιο εκδηλωτικά στον κόσμο”. Τις παραπάνω εκφράσεις τις έχετε ακούσει πολλές φορές και σε μεγάλο ποσοστό αντικατοπτρίζουν την αλήθεια. Μήπως όμως τα πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν; Και αν ναι, τι φταίει;
Πριν ξεκινήσω όμως να αναλύω τους λόγους που τελευταία με έχουν κάνει να σκέφτομαι αλλιώς τα πράγματα θα σας περιγράψω την συναυλία του Glenn Hughes, που για μένα αποτελεί προειδοποιητικό καμπανάκι για κοινό, διοργανωτές και καλλιτέχνες.
Λίγο μετά τις 21:00 και μπροστά στη "λαοθάλασσα" των 150 (!) ανθρώπων που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή μέσα στο Gagarin 205, η συναυλία ξεκίνησε με τους Lizards, συγκρότημα του βετεράνου drummer Bobby Rondinelli και του Mike Dimeo, οι οποίοι παρουσίασαν στο κοινό ένα set list γεμάτο μακροσκελείς συνθέσεις σε blues rock ύφος κυρίως. Σε καμία περίπτωση δεν κατάφεραν να ζεστάνουν το κοινό, ενώ και η επιλογή να εντάξουν και drums σόλο στο έτσι κι αλλιώς μικρό σε διάρκεια πρόγραμμα τους δεν βοήθησε καθόλου. Τελειώνοντας μας χαιρέτησαν και μας προέτρεψαν να αγοράσουμε τα cd τους από τον προθάλαμο του Gagarin 205 όπου θα βρίσκονταν και οι ίδιοι για να δώσουν κάποια αυτόγραφα.
Λίγο πριν εμφανιστεί το συγκρότημα του Glenn Hughes (γύρω στις 23:00) δεν πρέπει να υπήρχαν πάνω από 350 άτομα μπροστά από την σκηνή και ενδεικτικό της κατάστασης αποτέλεσε το ότι ο εξώστης έμεινε κλειστός για πρώτη φορά σε μουσική συναυλία (τουλάχιστον σε όσες έχω βρεθεί εγώ ήταν πάντα ανοικτός).
Η μπάντα ξεκίνησε με το "Soul Mover" και άλλες 2 συνθέσεις του ομώνυμου album, τα "Orion" και "Land Of The Livin'". Οι εκτελέσεις ήταν άψογες και η σκηνική παρουσία του Glenn Hughes όπως πάντα εντυπωσιακή. Ο κόσμος όμως δεν ήξερε τα τραγούδια και η ατμόσφαιρα από την αρχή δεν ήταν και η καλύτερη αφού το κοινό δεν έδειχνε να έχει αφυπνιστεί καθόλου. Ακολούθησε ένας από τους ύμνους της ροκ μουσικής, το διαμάντι με το όνομα "Mistreated" από την εποχή που ο Hughes τραγουδούσε και έπαιζε μπάσο στους Deep Purple. H εκτέλεση ήταν όμοια με του 2004 στο Ρόδον Club στην εμφάνιση των HTP (Hughes Turner Project), αλλά οι αντιδράσεις του κόσμου δεν έφτασαν ούτε στο μισό το περσινό χαμό που είχε προκαλέσει το κομμάτι αυτό.
Στη συνέχεια ακούστηκε το "Can't Stop The Flood" από το "Building The Machine" και το "High Road" από το "Soul Mover". Το κοινό ήταν τόσο παγωμένο που ανάγκασε τον Glenn Hughes να μας παροτρύνει να κάνουμε λίγο ακόμα κουράγιο μέχρι να τελειώσει η συναυλία και να μας δηλώνει πως καταλαβαίνει ότι είμαστε κουρασμένοι αφού είναι Δευτέρα βράδυ και βλέπει πολλούς να χασμουριούνται! Βέβαια η μπάντα δεν είχε δείξει επηρεασμένη ως κείνη τη στιγμή και φερόταν 100% επαγγελματικά προς το κοινό.
Συνέχισαν με το "Getting' Tighter" από το "Come Taste The Band" σε μια προσπάθεια αφύπνισης του κόσμου σε εκείνο το σημείο (το τραγούδι αυτό δεν είχε παιχτεί σε καμία άλλη συναυλία της περιοδείας τους!). Η εκτέλεση πραγματικά καταπληκτική και μεγάλη σε διάρκεια ενώ στο τέλος του τραγουδιού ο Hughes μας ζήτησε να τους συγχωρήσουμε που τζαμάρανε λίγο παραπάνω γιατί τους αρέσει πολύ και εξήγησε ότι "μπορεί να μην είμαστε μια τεχνική μπάντα αλλά η μουσική μας βγαίνει από εδώ" δείχνοντας τη καρδιά του. Ίσως κάποιες μπάντες να χρειάζονται να ακούν μια τέτοια συμβουλή που και που!
Το πρώτο μέρος του show τελείωσε νωρίτερα από το αναμενόμενο με τα "Don't Let Me Bleed" ("Soul Mover") και "Wherever You Go" ("Songs In The Key Of Rock") να κλείνουν το κυρίως μέρος. Η μπάντα επέστρεψε μετά από λίγα δευτερόλεπτα με το "Seventh Star" από την Black Sabbath περίοδο της καριέρας του Hughes και ενώ όλοι περίμεναν για δεύτερο encore το "Burn" τα φώτα άναψαν και μετά την υπόσχεση του μεγάλου τραγουδιστή ότι θα επιστρέψει του χρόνου με τον Tony Iommi για την περιοδεία του επερχόμενου album τους η συναυλία τελείωσε πρόωρα. Το ακριβές set list ήταν:
Soulmover, Orion, Land Of The Livin', Mistreated, Can't Stop The Flood, High Road, Getting' Tighter, Don't Let Me Bleed, Wherever You Go
Encore: Seventh Star
Αν εξαιρέσουμε την έκπληξη με το "Getting' Tighter", παίχτηκαν 3 λιγότερα τραγούδια από όλες τις προηγούμενες συναυλίες της περιοδείας. Ούτε το θρυλικό "Medusa" των Trapeze, ούτε το καλύτερο τραγούδι του "Soul Mover", "Let It Go" αλλά ούτε και το "Burn" ακούστηκε και δε νομίζω ότι έφταιγε το συγκρότημα για αυτό. Όταν παίζεις το "Mistreated" και καταθέτεις τη ψυχή σου και από κάτω οι 300 του Λεωνίδα χασμουριούνται τι μπορείς να περιμένεις περισσότερο; Το άδειο Gagarin 205 δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε η φοβερή έκπληξη.
Ειδικά τον τελευταίο χρόνο οι συναυλίες δεν μαζεύουν τον κόσμο που θα περίμεναν οι διοργανωτές αλλά και οι καλλιτέχνες. Οι λόγοι είναι πολλοί και σύνθετοι.
Πρώτα θα ξεκινήσω με την έλλειψη σωστής προώθησης των συναυλιών. Αν δεν διαφημίσεις το προϊόν, όσο καλό και να είναι ο κόσμος δεν θα αγοράσει. Για την χτεσινή εμφάνιση του Glenn Hughes και των Lizards δεν αναρτήθηκαν σχεδόν καθόλου αφίσες στην Αθήνα (μόνο μπροστά στο Gagarin υπήρχαν 2 μικρές). Κανένα περιοδικό ή εφημερίδα (ούτε οι Κυριακάτικες) δεν αναφερόταν στην συναυλία και δεν έχω ακούσει κανένα ροκ σταθμό να παίζει κάποιο τραγούδι ή να αναφέρεται στο γεγονός (ίσως να υπάρχουν και εξαιρέσεις, μιλάω για την μεγάλη πλειοψηφία). Έχουν μείνει μόνο τα sites όπως το δικό μας και καμιά εκπομπή όπως το TV War για να μαθαίνεις 2 πράγματα. Η λογική του "δίνω λεφτά για να βγάλω περισσότερα" έχει από καιρό εγκαταλειφθεί και τώρα πλέον έχει κυριαρχήσει το "δε δίνω τίποτα (πάρα μόνο τα απολύτως απαραίτητα) και βγάζω όσα κάτσουν"!
Δεύτερη αιτία ο τελευταίος καταιγισμός συναυλιών αλλά και κυκλοφοριών! Παίρνουμε για παράδειγμα έναν οπαδό του Glenn Hughes o οποίος μέσα σε ένα χρόνο είδε τον αγαπημένο του καλλιτέχνη να έρχεται 2 φορές στην Ελλάδα και να κυκλοφορεί 4 νέες δουλειές ("Soul Mover", "The Dep Sessions", "Soulfully Live" & "Soulfully Live DVD")! Τι να πρώτο-αγοράσει κανείς όταν μόνο για έναν καλλιτέχνη πρέπει να ξοδέψει 140€; Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των W.A.S.P. (3 συναυλίες μόνο στην Αθήνα και 2 cd σε ένα χρόνο) με αποτέλεσμα ένα μισοάδειο Gagarin την πρώτη από τις 2 εμφανίσεις τους εκεί. Μπορώ να συνεχίσω και με άλλα ονόματα όπως Jon Oliva's Pain, Angra κ.α. που τους είδαμε να παίζουν σε μισοάδειους χώρους, κάτι που έχει γίνει συνήθεια τελευταία αφού μετά από ανομβρία χρόνων ξαφνικά έχουμε 10 συναυλίες τον μήνα και από 35€ την καθεμία!
Εδώ ανοίγει άλλο ένα μεγάλο θέμα. Το χρηματικό. Εδώ φταίνε και οι καλλιτέχνες αλλά κυρίως οι εταιρίες που τους έχουν κάνει μηχανές κοπής cd και DVD! Αγόρασε και το νέο cd και το DVD και τη best of συλλογή και το "making of" DVD του τάδε ιστορικού άλμπουμ! Δεν βλέπετε ότι δεν τραβάει αυτό το σύστημα πια;
Τέλος, πρέπει επιτέλους να πέσουν οι τιμές των cd και των συναυλιών. Όλοι γνωρίζουν πλέον το πολύ χαμηλό κόστος της κατασκευής των ψηφιακών δίσκων και ότι κάθε χρόνο παρά τη γκρίνια των εταιριών τα έσοδα τους αυξάνονται. Το ίδιο ισχύει και για τις συναυλίες. Αν οι αμοιβές των καλλιτεχνών είναι τόσο τσουχτερές να μην τους φέρνετε καθόλου ή να τους βάζετε σε μεγαλύτερους χώρους με φτηνότερο εισιτήριο! Ξέρετε πολύ καλά ότι το ροκ συναυλιακό κοινό είναι συγκεκριμένο και αντί να φροντίσετε να το μεγαλώσετε απλά το έχετε "ξεψιλίσει" κανονικά! Αν σας είπε κανείς ότι ένας νεαρός μαθητής, φοιτητής ή εργαζόμενος στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας (οι οποίοι είναι και το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου που παρακολουθεί αυτές τις συναυλίες) έχει να διαθέσει εκατοντάδες euro κάθε μήνα είστε μάλλον γελασμένοι! Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα βρισκόμαστε οι ίδιοι 200 άνθρωποι σε κάθε συναυλία, θα λέμε τα νέα μας και οι υπόλοιποι θα μας λένε γραφικούς!
Αυτά είχα να πω, ας ελπίσουμε να φτάσουν σε μερικά υπεύθυνα αυτιά αυτή τη φορά και να δούμε κάποια βελτίωση.
Κείμενο: Αντώνης Μουστάκας
Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας, Αντώνης Μουστάκας
29/03/05, Vilka Live Stage, Θεσσαλονίκη
Όταν σημαντικές μουσικές προσωπικότητες του παρελθόντος επισκέπτονται τη χώρα μας, συνήθως ο κόσμος ενθουσιάζεται. Ορισμένες φορές όμως οι εμφανίσεις είναι από μέτριες ως και απογοητευτικές επειδή οι καλλιτέχνες δε βρίσκονται πλέον στην ακμή της καριέρας τους, δεν έχουν τίποτα άλλο να προσφέρουν και απλά αποσκοπούν σε οικονομικά οφέλη ή αναπολούν την χαμένη τους δόξα. Ο Glenn Hughes ευτυχώς ΔΕΝ ανήκει στην παραπάνω κατηγορία...
Φτάνοντας στο συναυλιακό χώρο λίγο μετά τις 21.00 στη σκηνή βρίσκονταν ήδη οι The Lizards. Δεν έμαθα τον λόγο άλλα η εμφάνιση των Ελλήνων rockers George Gakis & The Troublemakers δεν πραγματοποιήθηκε και έτσι η μπάντα του Rondinelli (ex- Black Sabbath, Rainbow etc) ξεκίνησε μποστά σε ελάχιστο κόσμο. Μελωδικό hard-rock και φυσικά ένα drum solo που ζέστανε τον κόσμο που ολοένα και γέμιζε τον χώρο.
Μετά από μια μικρή καθυστέρηση ανέβηκε στη σκηνή ο Glenn Hughes. Ο "νέγρος" του hard rock εδώ και χρόνια κυκλοφορεί συνεχόμενους αξιόλογους δίσκους που παρουσιάζουν μεγάλη μουσική ποικιλία. Κυρίως funky rock ενσωματομένο με soul και blues στοιχεία αλλά και μια σύγχρονη προσέγγιση που πολύ πιθανόν να οφείλεται στις συνεργασίες του με μέλη των Red Hot Chili Peppers.
Ξεκινώντας με το ομώνυμο από τον τελευταίο του δίσκο "Soul Mover", παρουσίασε μια σειρά από δικά του κομμάτια καθώς και ορισμένα από την θητεία του στους Deep Purple. Σε αυτά ήταν που και ο κόσμος ξεσηκωνόταν, ενώ στα υπόλοιπα κυρίως παρακολούθούσε τον, αν μου επιτρέπεται, "μικρό James Brown" να παίζει, να τραγουδά και να χορεύει σαν να είναι ακόμα 20 χρονών. "Keep On Moving", "Mistreated", "Getting Tighter" και για κλείσιμο φυσικά... "Burn"! Οι θρυλικές τσιρίδες που όλοι θαυμάζαμε στα videos των Purple είναι ακόμα εδώ.
Κλείνοντας πρέπει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ήταν σχετικά μικρής ηλικίας που σημαίνει ότι ο Glenn ακόμα αγγίζει τον κόσμο και κερδίζει νέους οπαδούς που ενδιαφέρονται, πέραν από τα κλασικά hits, για την προσωπική του καριέρα.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
