Fraternity Of Sound Festival - Day 2 (Godflesh, Unsane, Pharaoh Overlord κ.ά.) @ Fuzz, 28/10/17

Εκκωφαντικές μουσικές από απίθανες μπάντες που γκρέμισαν το σύμπαν

Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 31/10/2017 @ 10:24

Ένα φεστιβάλ που μπήκε στον μουσικό χάρτη της Αθήνας απότομα, αλλά κατάφερε να συγκινήσει και να κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η πολυσυλλεκτικότητα και η ποικιλία του ήταν εξαιρετικές. Η δεύτερη μέρα ήταν σίγουρα η πιο σκληρή με γνώμονα τον θόρυβο και παρουσίασε μερικές τεράστιες μπάντες σε ένα κοινό που είχε τόλμη να σταθεί απέναντι σε αυτούς τους θορύβους. 

Οι ωτοασπίδες επιθυμητές έως και απαραίτητες. Ο ήχος έφτανε ανεπίτρεπτα όρια και η επίπονη αυτή ηχητική γροθιά χτύπαγε βαθιά στο στομάχι. Ακραίο αλλά απολαυστικό. Εμπειρία από τις λίγες. 

Οι πρώτοι που βγήκαν στην σκηνή, μπροστά σε λίγο κόσμο αρχικά, ήταν οι Pharaoh Overlord. Σαν Circle το προηγούμενο βράδυ οι Φινλανδοί έδωσαν τα ρέστα τους. Σε αυτό το πιο μαύρο project τους, έβγαλαν ότι glam είχαν πάνω τους και απέδωσαν ένα αργόσυρτο, μονότονο όσο αφορά το χτίσιμο του ρυθμού, αλλά ψυχεδελικό, διαστημικό και συνάμα βαρύ (ας πούμε) metal. Δεν μπορεί να περιγραφεί καλύτερα, αλλά άφηνε μια αίσθηση doom τελετουργίας, έδειχνε μια παρεΐστικη ατμοσφαιρική μαστουρωτική διάθεση και ακουγόταν σαν πειραματική έως και προοδευτική rock μουσική. Υπήρχε κόσμος που πραγματικά περίμενε πως και πως να τους δει και δεν απογοητεύτηκε καθόλου. Όντας καλοκουρδισμένοι και αλάνθαστοι επί σκηνής με επιλογές κομματιών από μεγάλο εύρος της δισκογραφίας τους ευχαρίστησαν τους πάντες και κατάφεραν να κερδίσουν κι άλλους φίλους.

Pharaoh Overlord

Οι δικοί μας Omega Monolith που ακολούθησαν ανέβασαν ένταση ακόμα παραπάνω. Αυτό το ατμοσφαιρικό, γεμάτο λούπες sludge τους μέσω κιθάρας και τυμπάνων ήταν τρομερό. Έδειξαν ξανά ότι είναι ασύλληπτα δεμένοι και γέμισαν τον χώρο με εξαιρετικούς ήχους και χτυπήματα που κούναγαν κυριολεκτικά τους τοίχους. Όλα τα κομμάτια που παρουσίασαν θα αποτελέσουν συνθέσεις επόμενων κυκλοφοριών τους. Ότι ακούσαμε ήταν καινούργιο. H μουσική τους μου φέρνει στο μυαλό τους Pelican. Έχουν αυτό το μπλέξιμο ήχων που συναντάς στο post-rock, αλλά με μια ασύλληπτα δυνατή metal τροπή. Ήταν παραπάνω από καλοί. Η κιθάρα κατάφερνε σε σημεία να ακουστεί και σαν μπάσο, τα τύμπανα ανελέητα κράταγαν τις σταθερές και χτύπαγαν δυνατά. Αλλού αργοί, έρεαν σαν λάβα κι αλλού έντονοι έως και βίαιοι, χτύπαγαν στο ψαχνό. Ήμασταν πριν την μέση της ημέρας και το μαγαζί είχε δεχθεί ήδη μερικούς μικρούς σεισμούς. Απίθανη απόδοση, εξαιρετικός ήχος και μια ατμόσφαιρα που αν γούσταρες και άφηνες τον εαυτό σου μπορούσε να σε ταξιδέψει σε παλιές ξεχασμένες αλλά απίθανες ιδέες των Isis. Χωρίς φωνητικά, που σε μερικά σημεία έχω την εντύπωση ότι θα τα χρειαζόντουσαν για να γίνουν ακόμα πιο τρομακτικοί, απέδειξαν ότι και με μόλις δύο μουσικά όργανα μπορείς να φτιάξεις και να παρουσιάσεις εκπληκτικά πράγματα αρκεί να έχεις έμπνευση, όρεξη και ιδέες. Αυτά τα είχαν όλα.

Omega Monolith

Το επόμενο ήταν ίσως το πιο δυνατό σε ένταση και decibel show της βραδιάς. Ακόμα πονάνε τ' αυτιά μου μόνο με την ανάμνηση των τρελών Βρετανών. Οι Ghold όντας εκρηκτικοί και απίστευτα επίμονοι παρουσίασαν κυρίως καινούργια κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο τους "Stoic" ("Nothing Dreamt", "Blue Robe", "Ruptured Earth", "Skhul V", "Skhul VI") και κάποια εντελώς ακυκλοφόρητα ("Hope"). Μόνο το εισαγωγικό κομμάτι τους "Partaken Incarnate" προέρχεται απο παλιά κυκλοφορία τους, το "Of Ruin" του 2015. Η εμφάνισή τους θα χαρακτηριζόταν άνετα σαν ένα κακάσχημο και κακοτράχαλο επιθετικό sludge, το οποίο όμως είχε πολλές αλλαγές ρυθμού και ταχύτητας. Ουσιαστικά τα νέα τους κομμάτια μας έδειξαν ότι παρουσιάζουν ένα τύπου Melvins heavy rock με μια πιο ζόρικη, αλήτικη και σάπια metal αισθητική που πλησιάζει τους Conan. Είναι σίγουρο ότι οι επόμενες μπάντες αυτής της ημέρας του festival είναι βαθιά ριζωμένες στις επιρροές τους και η εμφάνιση τους σε αυτό το line-up ήταν αναμφισβήτητα εντυπωσιακό και τιμητικό για αυτούς. Τα ηχεία στην τσίτα λοιπόν, τα ουρλιαχτά θεοπάλαβα, η όρεξη στα ύψη, η ενέργεια ξέχειλη και ο κόσμος από κάτω με ανοιχτό το στόμα. Ήταν σκληροί. Ήταν έως και δύσκολοι στην ακρόαση. Ήταν σίγουρα από τα πιο ακραία συγκροτήματα του festival, αλλά η ακρότητα τους ήταν απολαυστική. Εκτός του κόσμου που σίγουρα κουράστηκε, λόγω της έντασης, όλοι οι υπόλοιποι απήλαυσαν αυτή την τρελαμένη ενέργεια και την απίστευτη ηχητική επίθεση που προσέφεραν. Οι Ghold ήταν όσο δυνατοί δεν μπορείς να φανταστείς και αυτό που έκαναν, το έκαναν πάρα μα πάρα πολύ καλά χωρίς καμία διάθεση δηθενιάς ή επιδειξής. Άφησαν τα αυτιά μας με ένα τρελό βουητό να περιμένει τους Αμερικάνους της βραδιάς.

Ghold

Οι εκ των πατεράδων του noise-rock και του μοντέρνου hardcore με ένα εκπληκτικό άλμπουμ, το "Sterilize" στις αποσκευές έδειξαν τι πάει να πει τιμιότητα. Οι Unsane που ακολούθησαν κατάφεραν και καθήλωσαν ακόμα και κόσμο που δεν τους ακούει καθόλου. Ήταν άψογοι. Έδειξαν τι πάει να πει ωμότητα, σκληράδα και σωστή αλητεία. Μπορεί πολλά σημεία τους να μοιάζουν ίδια και πολλά κομμάτια να μην ξεχειλίζουν από έμπνευση, αλλά οι επιλογές συνθέσεων και σειράς ήταν εκπληκτικές και είχαν λίγο από όλα τους. Μας ζάλισαν και εν μέρει μας μάτωσαν με το  "Killing Time", έδειξαν ότι μπορούν να γίνουν διαφορετικοί με το "Against The Grain", μας πώρωσαν με το καινούργιο "Factory", μας χαλάρωσαν (που λέει ο λόγος) με το "Line On The Wall" και μας διέλυσαν ψυχικά με το "Only Pain". Μια ιστορική μπάντα έπαιξε ζωντανά για πρώτη φορά στην χώρα μας και ήταν το κάτι άλλο. Ο ιδρώτας που έσταζε από πάνω τους, ακόμα κι από τα καπέλα τους, απέδειξε γιατί οι Νεοϋορκέζοι είναι αληθινά μάγκες. Είναι τριάντα χρόνια μπάντα, δεν έχουν σχεδόν τίποτα και κανέναν ανάγκη, έχουν διδάξει θόρυβο και σαπίλα και δεν είχαν κανένα σταριλίκι ή έπαρση επί σκηνής. Μπορεί και να ήταν η μπάντα που χάρηκε παραπάνω από τον καθένα την παρουσία της στην Ελλάδα και αυτό βγήκε και στις μουσικές τους. Τιμή μας και τελικά καμάρι μας που απολαύσαμε αυτό θρυλικό συγκρότημα. Η παρουσία τους θα μείνει χαραγμένη στις αναμνήσεις μας. Μας άφησαν όλους με αίσθηση θαυμασμού και μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Ήταν παραπάνω από μάγκες.

Unsane

Μετά από ένα ακόμα μικρό διάλειμμα κι αφού πήραμε τον αέρα μας και ετοιμαστήκαμε για την κορύφωση της ημέρας, άδειασε η σκηνή από τα πάντα και αυτός ο ζωντανός μουσικός θρύλος  που επηρέασε όσο κανένας τον «περίεργο» χώρο του ακραίου metal και είδωλο για αρκετούς από εμάς, Justin Broadrick ανέβηκε στη σκηνή, μαζί με τον G. C. Green. Έστησε το laptop του, κούρδισαν και οι δυο τους τα έγχορδα, ρύθμισαν τα monitor και αφού έσβησαν τα φώτα ξεκίνησαν. 

Σκεπτόμενος ότι ο ένας πλησιάζει τα πενήντα και ο άλλος τα έχει ήδη ξεπεράσει, δεν μπορείς να διανοηθείς και να προβλέψεις τι ενέργεια μπορούν να βγάλουν. Κι όμως οι Godflesh μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό και ουσιαστικά γκρέμισαν το μαγαζί. Στο ξεκίνημα, μετά τον θόρυβο που είχαμε ακούσει από όλες τις προηγούμενες μπάντες, ίσως κι επειδη τα αυτιά μας είχαν κουραστεί, ακούστηκαν κάπως χαμηλά, από το δεύτερο όμως κομμάτι και μετά όλα μπήκαν στο σωστό δρόμο και τα θεμέλια του μαγαζιού άρχισαν να φορτίζονται επικίνδυνα.

Godflesh

Από τα πρώτα κομμάτια "Like Rats", "Christbait Rising" και "Streetcleaner" έκαναν το ξεκίνημα απίστευτα νοσταλγικό και αδιανόητα βιομηχανικό. Ήταν σχεδόν ότι ήθελαν όλοι να ακούσουν. Γενικά ακούστηκαν παλιά κομμάτια. Έχω την εντύπωση, αν θυμάμαι καλά, ότι δεν υπήρξε κομμάτι από δίσκο μετά το 1994. Ήταν εκκωφαντικοί. Ήταν ασύλληπτοι. Είχαν όρεξη και κίνηση που σε έκανε να θες να ξεσπάσεις. Ο Justin έδινε τον καλύτερό του εαυτό. Κοπανιόταν, ούρλιαζε, λύγιζε το κορμί του μαζί με τα ουρλιαχτά τις οχτάχορδης κιθάρας του, δίπλωνε στα δύο και πηγαινοερχόταν πωρωμένος και εντελώς χαμένος πέρα δώθε. "Streetcleaner" και "Tiny Tears" συνέχισαν από την ίδια εποχή και ουσιαστικά τα αυτιά μας έπαιζαν την τύχη τους!  Ο JK εδειχνε να το απολαμβάνει και έδινε τα πάντα για να το κάνει θεαματικό. Τα κατάφερε και με το παραπάνω. Όλα τα βλέμματα ήταν πάνω του. Τα "Spite", "Mothra" και "Pure" που ήρθαν από τον ομώνυμο του τελευταίου κομματιού δίσκο ("Pure") έκαναν την κατάσταση ακόμα πιο βιομηχανική, παγωμένη και ωμή. Τα drum machines μας κούναγαν και το δίδυμο πάνω στην σκηνή μας  γκρέμιζε το είναι. Εντυπωσιακός θόρυβος, μαγευτικό και υπερσάπιο industrial, βαριά beats και μια σκοτεινή, ομιχλώδης και παγωμένη ατμόσφαιρα που γέμιζε γαμάτα και βρόμικα στοιχεία από τα έγχορδα. Tο set πρέπει να έκλεισε με το "Crush My Soul" από τον δίσκο "Selfless" του 1994.  Μπάσο ασύλληπτο. Θόρυβος μοναδικός. Χτύπαγε στο στέρνο και έκανε την καρδιά σου να χάνει λίγο τον ρυθμό της, στην προσπάθεια της να πάει με τον δικό τους. Σιγά σιγά μας ισοπέδωναν και μας άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις. Μόνο θαυμασμός. Μόνο ταξίδι. Μόνο σκοτάδι. Μόνο απόλαυση. Μόνο industrial metal!

Godflesh

Γύρισαν μετά από λίγο αφού ο κόσμος βάλθηκε να τους φωνάξει πίσω και με το "Life Is Easy" συνέχισαν από εκεί που το άφησαν. Τα ουρλιαχτά "Life is debt, is dead, life is death" ήταν λυτρωτικά, ανατριχιαστικά και αγριεμένα. Κλείσανε το βράδυ με το "Veins" από το ομώνυμο ντεμπούτο τους και μας άφησαν με τον στίχο "Suck me dry, dry cold waste". Αδιανόητο κλείσιμο, άπιαστος θόρυβος, απολαυστικός Broadrick! 

Μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του κόσμου, ένας κορυφαίος καλλιτέχνης και ένας τοίχος θορύβου έκλεισαν μια φανταστική, εκκωφαντική, μαζοχιστικά επίπονη και απίθανα θαυμαστή μουσική μέρα. Πολλά μπράβο σε όλους.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής

  • SHARE
  • TWEET