Kiva, Omega Monolith, Urstaat @ An Club, 26/04/24

Με σχετική καθυστέρηση ξεκίνησαν οι ζωντανές εμφανίσεις για τον γράφοντα, ας όψονται οι επαγγελματικές υποχρεώσεις και η γκαντεμιά. Η πρόσκληση από τους Kiva υπήρξε κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη, καθώς θα συνδυαζόταν με βόλτα μετά από καιρό στην περιοχή των Εξαρχείων. Κάτι που ευνόησε και η άφιξη στο κέντρο αρκετά νωρίτερα. Οι πόρτες άνοιξαν 20.30 με τη σιγουριά για μια βραδιά γεμάτη βάρος, όγκο, μούσια και ντουμάνια να επιβεβαιώνεται.

Από Urstaat δεν είχα ακούσει νότα μέχρι τις 21.30, οπότε και ξεκίνησε επίσημα το live. Δε χρειάστηκαν παρά μερικά λεπτά από την εναρκτήρια σύνθεση για να συνδυάσω τη συγκεκριμένη τετράδα με μεταλλική μπάλα κατεδάφισης. Χτισίματα, αλλαγές ρυθμών, επαναλαμβανόμενες μελωδίες, άρτια παιξίματα και ένας μασίφ ήχος χαρακτήρισαν την εμφάνιση των Αθηναίων sludge/post metallers, οι οποίοι αβίαστα μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Έστω και δίχως λόγια, η ένταση των συναισθημάτων που δημιούργησαν σε σαράντα πέντε λεπτά υπήρξε καθηλωτική, οδηγώντας σε καθολική αναγνώριση από το κοινό.

Στις 22.30 ήταν ώρα για το ντουέτο των Omega Monolith να ανέβει στη σκηνή, βασισμένοι και αυτοί 100% σε ήχους και όχι λόγια. Ντραμς και κιθάρα έχουν εξ ορισμού δύσκολο ρόλο, καθώς στέκουν μονάχα στη σκηνή, όχι όμως σε τούτη την περίπτωση. Η ιδιαίτερη φύση και μουσική πρότασή τους μέσω doom/sludge/noise ήχων, άγνωστη και αυτή σε μένα μέχρι εκείνη την ώρα, υπήρξε ιδανική για τη συγκεκριμένη βραδιά. Εντυπωσιακή εμπειρία το δίχως άλλο να παρακολουθείς δύο άτομα επί σκηνής και με κλειστά μάτια να πιστεύεις ότι είναι τουλάχιστον οι διπλάσιοι. Δυστυχώς, οι τεχνητοί καπνοί σε συνδυασμό με έτερους φυτικής προέλευσης υπήρξαν εμπόδιο για την πλήρη παρακολούθηση του set-list τους. Η ανάγκη για φρέσκο αέρα ήταν ανίκητη. Κρίνοντας πάντως από τα χειροκροτήματα, οι φίλοι του είδους μάλλον πέρασαν εξαιρετικά.

Τα ‘φερε έτσι η τύχη και η μόνη μπάντα της βραδιάς με στίχους, να είναι και η μόνη με την οποία είχα κάποια επαφή. Ανάμεσα σε ακούσματα και γραψίματα heavy/epic/doom metal, εμφανίστηκαν πριν λίγο καιρό οι Kiva, και άντεξαν. Το υπό ζωντανή παρουσίαση ντεμπούτο τους "An Elegy Of Scars And Past Reflections" κοντραρίστηκε στα ίσα με σπαθιά, δόρατα, ξόρκια, μάγους και occult θέματα, και όσο παράδοξο κι αν φανεί, δεν ακούστηκε παράταιρο. Κυρίως λόγω του doom προσδιορισμού του, αλλά και μια δυο στιγμών ατόφιου έπους, που αποκαλύφθηκαν με πάσα χάρη και ένταση στο σανίδι.

Μπάντα - απότοκο και αυτή της καραντίνας, που όμως τα μέλη της έχουν προϊστορία στον σκληρό ήχο, εξ ου και η απόδοσή τους επί σκηνής, που δε θύμιζε σε τίποτα νεοσύστατο συγκρότημα. Το ακριβώς αντίθετο. Οι συνθέσεις εμφανίστηκαν κατά σειρά όπως και στον δίσκο, ζωντανά ακούγονται ακόμα πιο πορωτικά, τα δε φωνητικά του Δημήτρη κατέφθασαν με λυτρωτικό τρόπο μετά από σχεδόν μιάμιση ώρα “ξηρασίας”. Άλλοτε σκισμένα και βγαλμένα από την άβυσσο, και άλλοτε καθαρά, ως υπηρέτες ποικίλων συναισθημάτων και εικόνων. Ειδικά τα καθαρά, με την τελετουργική τους μορφή, έδεσαν άψογα με το όνομά τους, προερχόμενο από την παράδοση των αυτόχθονων Αμερικάνων.

Είχαν και καλεσμένο, αμέ. Ο Στάθης από Killgrave συνόδευσε τον Δημήτρη στο "Delusion", καλή ώρα σαν τον Victor Kass στον δίσκο. Η τετράδα - ανά διαστήματα πεντάδα λόγω samples διά χειρός Δημήτρη Τσιρώνη - ελίσσεται ανάμεσα σε ιδιώματα, με το post metal να φαντάζει ως κυρίαρχο, καθώς οι θύμησες από Isis εμφανίστηκαν συχνά πυκνά. Χορταστική εμφάνιση και εξαιρετική απόδοση έκλεισαν με ιδανικό τρόπο μια βραδιά παρεμφερών ήχων. Θετικότατο επίσης το γεγονός ότι ο αριθμός των θεατών παρέμεινε σταθερός καθ’ όλη τη διάρκεια και των τριών εμφανίσεων. Μεγάλο μπράβο και στις τρεις μπάντες, πάντα τέτοια και χωρίς ντουμάνια.