Evergrey, Chaoswave @ Sin City, 22/09/09

Επτά ολόκληρα χρόνια αναμονής χρειάστηκαν για να απολαύσουμε τους Evergrey σε μια «δική τους» συναυλία, καθώς η προ τριών (ή τεσσάρων;) ετών ακύρωση του περιβόητου «πακέτου» με τους Destruction, αλλά και το αποκλειστικού χαρακτήρα live που έδωσαν στη Λάρισα τον Ιανουάριο του 2007, δεν άφησαν πολλά περιθώρια επιλογών για τον μέσο Αθηναίο που τους ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια. Μήπως ήταν λίγες, εξ’ άλλου, οι παρακλήσεις που ακούστηκαν το βράδυ της Τρίτης; Η έκδηλη ζήτηση τραγουδιών αντίστοιχων των "Solitude Within" και "Nosferatu" (με τα συγκεκριμένα να αποτελούν τις πιο «τρανταχτές» επιλογές από πλευράς κοινού) υποδήλωσε με τον δικό της τρόπο τα παραπάνω, φέροντας το άλλοτε ξεχασμένο παρελθόν πιο επίκαιρο από ποτέ.

Εν αρχή όμως οφείλουμε να ασχοληθούμε με το opening act της βραδιάς ονόματι Chaoswave, το μοναδικό προγραμματισμένο support που γλίτωσε της καθυστέρησης του ακουστικού set των Evergrey σε βάρος των ελληνικών σχημάτων - για κακή μας τύχη, απ’ ό,τι τελικά αποδείχθηκε. Βλέπετε, μπορεί οι αγαπητοί Ιταλοί progsters να κατάφεραν να ζεστάνουν μια σημαντική μερίδα του ακροατηρίου, αλλά πέραν της ομολογουμένως εξαιρετικής απόδοσης του μπασίστα, το σύνολο της παρουσίας τους φάνταζε αδιάφορο, τουλάχιστον όσον αφορά τις εντυπώσεις του γράφοντος. Ο ήχος ήταν κακός καθ' όλη τη διάρκεια του set, τα λάθη στον τομέα των εκτελέσεων αρκετά και υπολογίσιμα, ενώ οι συνθέσεις καθ' αυτές έμοιαζαν απλά ευχάριστες, δίχως να δύνανται να προσφέρουν κάτι το παραπάνω. Η μπάντα, βέβαια, έδειξε άκρατο ζήλο απ' τη μεριά της, με αποτέλεσμα τον όποιο θετικό αντίκτυπο που αναφέραμε πρωτύτερα. Και κάπου εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε: Το να παίζει κανείς με πάθος και πυγμή αρκεί για να επιτύχει την επιθυμητή διαφορά;

Προσπερνώντας το παραπάνω ρητορικό ερώτημα, συνεχίζουμε με το θέμα του προλόγου που φέρει τις εποχές του "Solitude Dominance Tragedy" να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πραγματικά, μπορεί ως περίοδος να μοιάζει θαμμένη στα πρώτα βήματα του γκρουπ, αλλά η αλήθεια είναι πως παραμένει το απόγειο της καλλιτεχνικής τους σταδιοδρομίας, ή έστω, το πρώτο στάδιο μιας «άτυπης τριλογίας» εξαίρετων δίσκων που κυκλοφόρησαν εντός μιας ελπιδοφόρας τετραετίας. Παράλληλα, οφείλουμε να παραδεχθούμε το παράδοξο της υπόθεσης που παρουσιάζει το παλιό τους υλικό αδύναμο μπροστά στις ζωντανές εκτελέσεις της "Recreation Day" εποχής (και μετέπειτα), ακόμη κι όταν αναφερόμαστε σε επιλογές από τους δύο τελευταίους δίσκους. Ο λόγος είναι ότι οι συνθέσεις εποχής "Solitude" και "In Search Οf Truth" φαίνεται να χάνουν πολύ σε ατμόσφαιρα και συναίσθημα κατά τη ζωντανή μεταφορά τους.

Ουδέν παράξενο λοιπόν, όσον αφορά τις επιλογές στο set list, οι οποίες, παρεμπιπτόντως, κατάφεραν να καλύψουν επαρκώς ολόκληρη τη δισκογραφία του σχήματος. Από το εναρκτήριο έναυσμα με το "Fear", μέχρι την αναπάντεχη έκπληξη του "Blackened Dawn" (για τις ανάγκες του οποίου συμμετείχε ο τραγουδιστής των Need), βιώσαμε κάθε πτυχή της «προσωπικότητας» των Evergrey. Τα παλιά αγαπημένα κομμάτια τύπου "She Speaks To The Dead" προκάλεσαν ανατριχίλες, καθώς και πολλαπλές εμφανίσεις «παραγγελιών» καθ' όλη τη διάρκεια του set, τα γνωστά σε όλους hits έδωσαν έναν εκρηκτικά εκδηλωτικό τόνο, ιδιαίτερα στις φάσεις που ο κόσμος τραγουδούσε σύσσωμος στα refrain, ενώ οι φορτισμένες στιγμές τύπου "Words Mean Nothing" και "I'm Sorry" τόνισαν τον εμφανώς ευαίσθητο χαρακτήρα του γκρουπ, με την εκτέλεση του δεύτερου να μένει νωπή στη μνήμη του γράφοντος, λόγω της άψογης ανταπόκρισης από πλευράς κοινού. Timing is everything, κι αυτή τη φορά τα μουσικά ξεσπάσματα δέθηκαν με φωνές και συναισθήματα την κατάλληλη ώρα και στιγμή, με τρόπο που η εν λόγω φράση αφήνει να εννοηθούν όσα οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν...

Ενδεχομένως, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολύ περισσότερα περί των εκτελέσεων, μεταξύ των οποίων το "When The Walls Go Down" έχει με περισσή άνεση την τιμητική του, χάριν στη καθηλωτική ατμόσφαιρα που πηγάζει από τα samples των ομιλιών. Αν και το άψογο που περιγράφουμε κρύβει ακόμη περισσότερη ουσία ως γεγονός, καθώς η εν λόγω εμφάνιση ενδέχεται να ήταν η πρώτη που κατάφερε να μεταδώσει το feeling που συναντάμε στους δίσκους, επακριβώς. Οι λόγοι είναι πολλοί και μπορούμε να εντοπίσουμε ορισμένους εύκολα. Η πλήρης προσαρμογή του Jari Kainulainen, ο ανέλπιστα καλός ήχος, το πλούσιο set list, η καλή διάθεση του γκρουπ, όλα αυτά κάνουν το σκηνικό να μοιάζει ήδη αψεγάδιαστο. Δίχως να υπολογίσουμε τον χρόνο που διέθεσαν αμέσως μετά την εμφάνιση για το signing session, γεγονός που μπορεί να μην έχει άμεση σχέση με το live, αλλά φέρει τον μουσικό ένα σκαλί πιο πάνω στην εκτίμησή μου.

Για το τέλος απομένουν μερικά λόγια, επιγραμματικά, περί του ακουστικού set που δόθηκε για την εκπομπή Headbangers Ball. Φαντάζομαι πως δε χρειάζεται ανάλυση περί του θερμού κλίματος που επικρατούσε, κάτι τέτοιο είναι προφανές, εξ' άλλου, από τις έως τώρα περιγραφές. Για να πάρει κανείς μια ιδέα του τι διαδραματίσθηκε, υπάρχει ένα ηχογραφημένο ντοκουμέντο τριών ακουστικών εκτελέσεων στη limited έκδοση του "The Inner Circle". Η διαφορά αυτή τη φορά ήταν πως όλα τα μέλη είχαν αναλάβει από ένα όργανο και πραγματικά το αποτέλεσμα φάνταζε τόσο ειδυλλιακό, που εύχομαι ολόψυχα για μια κανονική ακουστική εμφάνιση στο μέλλον. Ούτως ή άλλως, η δισκογραφία τους είναι γεμάτη από τραγούδια ιδανικά γι' αυτό το σκοπό. "For Every Tear That Falls", "Closure", "Madness Caught Another Victim", "State Of Paralysis", "Faith Restored", "Waking Up Blind" and the list goes on and on...

Evergrey setlist:
Fear / As I Lie Here Bleeding / Soaked / More Than Ever / She Speaks To The Dead / Watching The Skies / In Remembrance / Blinded / End Of Your Days / The Masterplan / Still In The Water / Monday Morning Apocalypse / Words Mean Nothing / I'm Sorry / (encore) When The Walls Go Down / Recreation Day / Blackened Dawn / Broken Wings / A Touch Of Blessing

Headbangers Ball acoustic set:
Torn / Soaked / As I Lie Here Bleeding / I'm Sorry / Waking Up Blind