Το εναλλακτικό κοινό, το δίχτυ ασφαλείας, οι ξεχασμένοι και η εξαίρεση

Μια σύντομη αξιολόγηση του προσεχούς συναυλιακού χάρτη

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 25/04/2016 @ 13:30

Η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσα να προβλέψω το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι στη χώρα μας. Ρίχνοντας μια ματιά στις επερχόμενες συναυλίες (κυρίως της καλοκαιρινής περιόδου) έχω την αίσθηση ότι η ταξινόμηση δεν μπορεί να γίνει με βάση μουσικά κριτήρια, αλλά περισσότερο με target group στα οποία απευθύνονται.

Αρχικά, το να δημιουργήσουμε έναν alternative κουβά και να πετάξουμε μέσα τους Muse, την PJ Harvey, τους Sigur Ros, τους Last Shadow Puppets είναι μια μάλλον εύκολη γενίκευση, αλλά έχει νόημα. Περισσότερο από ένα κοινό μουσικό πεδίο, τα εν λόγω ονόματα μοιράζονται ένα (γενικά κι αόριστα) εναλλακτικό κοινό. Θα έλεγα πως το πλεονέκτημα που έχουν τέτοιου είδους ονόματα, είναι ότι προσελκύουν κι ένα σημαντικό ποσοστό κόσμου που θα παρευρεθεί γιατί έχει την αίσθηση ότι θα είναι ένα ωραίο event, παρά για τους καλλιτέχνες αυτούς καθαυτούς.

Επίσης, πρέπει να συνυπολογίσουμε πως στα φεστιβάλ και στις μεγάλες συναυλίες μεγάλο ρόλο παίζουν τα διαφημιστικά budget που μπορούν να διατεθούν. Αυτά ορίζονται από ηλικιακά target group κι από άλλους marketing παράγοντες τους οποίους τσεκάρουν όσοι χειρίζονται τις χορηγίες. Υπό αυτό το πρίσμα, η Lana Del Rey μοιάζει πιο ελκυστικό όνομα, άσχετα αν η τοποθέτηση σε ένα φεστιβάλ με το πρόθεμα rock είναι καταχρηστική.

Το κρίσιμο ερώτημα που προκύπτει με όλα αυτά τα ονόματα, που θεωρητικά απευθύνονται στο ίδιο target group, είναι αν αυτός ο κοινός κόσμος στον οποίο στοχεύουν αντέχει (οικονομικά) να πάει σε όλα.

Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας που υποθέτω ότι είναι πολύ σημαντικό για κάθε διοργανωτή. Οι Scorpions, οι James, ο Parov Stellar (ακόμα κι οι Clutch θα μπορούσε να πει κάποιος) είναι λιγότερο ή περισσότερο «σιγουράκια» και υποθέτω πως θα καλύψουν και αναπόφευκτες τρύπες που θα δημιουργήσουν άλλες συναυλίες ή θα δημιουργήσουν το απαραίτητο επιχειρηματικό κέρδος. Το καταλαβαίνω και το σέβομαι, άσχετα αν στη χώρα μας γενικά το επιχειρηματικό κέρδος είναι κατακριτέο και οι συναυλίες αυτές δέχονται χλευασμό από μεγάλη μερίδα του κόσμου.

Από την άλλη, η metal μουσική, που για χρόνια φαινόταν να είναι το αποκούμπι των διοργανωτών, συνεχώς φθίνει. Το αποτέλεσμα είναι φέτος να μην αντιπροσωπεύεται σχεδόν πουθενά. Υπάρχει μια συναυλία των Megadeth και μια των Mastodon κι αυτό είναι. Κανείς δεν έκρινε βιώσιμο το να φέρει τους Black Sabbath στην τελευταία περιοδεία τους ή τους Iron Maiden με δίσκο που συσπείρωσε τους οπαδούς τους. Με στεναχωρεί μεν, το καταλαβαίνω δε. Στην χώρα μας, έχω την αίσθηση ότι αντιμετωπίζονται περισσότερο ως μπάντες για μεταλλάδες και "yesterday’s news" από τους υπολοίπους, παρά ως κλασσικά, ιστορικά ονόματα της rock μουσικής (που θα έπρεπε να θεωρούνται). Ίσως, αυτή η αντίληψη να αποτελεί και εμπορική τροχοπέδη.

Για πιο μεσαία και «ζεστά», σε διεθνές επίπεδο ονόματα, είναι πλέον μάταιο να συζητάμε. Ονόματα σαν τους Bring Me The Horizon, τους Volbeat, τους Disturbed, τους Rival Sons, τους Biffy Clyro ή ακόμα και τον Chris Cornell, μόνο κατά τύχη θα έρθουν στη χώρα μας, όσο η ζήτηση είναι χαμηλότερη και τα κόστη μεγαλύτερα.

Μέσα σε όλα, υπάρχει η εξαίρεση του Steven Wilson. Ίσως, η εν λόγω συναυλία να αποτελέσει και κάποιου είδους κριτήριο για την μετέπειτα στάση των διοργανωτών. Ίσως κι όχι, αλλά αυτήν την αίσθηση έχω. Θα αναρωτηθεί κάποιος τι είδους ρίσκο μπορεί να είναι η συναυλία ενός καλλιτέχνη που βρίσκεται στο δημιουργικό και εμπορικό του ζενίθ, αλλά στην Ελλάδα είμαστε, δεν παίζει και τόσο ρόλο αυτό.

Μιας και είναι σε χώρο θεάτρου, κάποιος μπορεί να δει πώς κινείται η προπώληση των εισιτηρίων και μόλις λίγες μέρες πριν λάβει χώρα, η εικόνα δεν είναι απογοητευτική, ούτε όμως και εντυπωσιακή. Ειδικά, αν αναλογιστεί κάποιος πως στη γειτονική Βουλγαρία, η εμφάνιση μεταφέρθηκε σε μεγαλύτερο θέατρο (χωρητικότητας περίπου 4.000 θέσεων αν είναι σωστές οι πληροφορίες που βρήκα στο ίντερνετ) και σύμφωνα με τον ίδιο τον καλλιτέχνη, οι περισσότερες εμφανίσεις του γίνονται sold out.

Αν, λοιπόν, ένας καλλιτέχνης σαν τον Steven Wilson, στα καλύτερά του, δεν έχει μια κρίσιμη μάζα κόσμου, τότε νομίζω ότι τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο συγκεκριμένα αναφορικά με τον συναυλιακό χάρτη της χώρας μας.

Το πλαίσιο θα περιοριστεί ακόμα περισσότερο σε δοκιμασμένες λύσεις με σχετικά μικρό ρίσκο, σε ό,τι επιτάσσει το εκάστοτε hype (σήμερα stoner, αύριο κάτι άλλο), και σε όποια ονόματα φαίνονται ικανά να προσελκύσουν περισσότερο περιφερειακό κόσμο από τον βασικό πυρήνα ανθρώπων που πηγαίνουν τακτικά σε συναυλίες στη χώρα μας.

Και φυσικά πάντα θα υπάρχει το underground, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Τόσο για το πώς ορίζεται αλλά και για το πώς λειτουργεί.

  • SHARE
  • TWEET