Amon Amarth, Grand Magus @ Fuzz, 02/12/16

Στην Ευρώπη οι περιοδείες στις οποίες συμμετέχουν δύο ή περισσότερα συγκροτήματα μεγάλου βεληνεκούς δεν είναι κάτι σπάνιο. Στα μέρη μας είναι περισσότερο η εξαίρεση στον κανόνα. Έτσι, παρότι το τρίτο μέρος του πακέτου (βλ. Testament) προηγήθηκε για μερικές ημέρες, το εκ Σουηδίας double bill των Amon Amarth και Grand Magus ήταν αρκετό για να τραβήξει περισσότερα βλέμματα σε σύγκριση με μία «τυπική» συναυλία.

Από τις δύο μη μουσικές ανησυχίες μου, η πρώτη εν μέρει ακυρώθηκε φθάνοντας στον χώρο και η δεύτερη επαληθεύτηκε λίγο αργότερα. Η επιλογή έναρξης του προγράμματος από νωρίς σε εργάσιμη ημέρα εξαρχής μου είχε φανεί τραβηγμένη, λαμβάνοντας υπόψη ότι η συνολική διάρκεια ήταν πρακτικά απίθανο να ξεφύγει. Ωστόσο, ήδη από τις 19.00 αρκετός κόσμος είχε γεμίσει τον περιβάλλοντα χώρο του club, με την ουρά για την είσοδο να πηγαίνει μακριά. Με τον αριθμό μόνο να αυξάνεται, βέβαια, το Fuzz οριακά κατάφερε να χωρέσει ένα τόσο μεγάλο event.

Στις 20.00 ακριβώς ο χώρος μπροστά στη σκηνή ήταν ήδη σχεδόν γεμάτος και οι Grand Magus πήραν τις θέσεις τους. Με απολύτως λιτή και ουσιαστική σκηνική παρουσία, ούτε backdrop δεν υπήρχε, ξεκίνησαν το σετ τους με το "I, The Jury". Ο ήχος όσο δυνατός και καθαρός έπρεπε, σε συνδυασμό με τις θερμές αντιδράσεις του κοινού, βοήθησε να φτιαχτεί η απαραίτητη ατμόσφαιρα και τα πάντα πήγαν ρολόι.

Το μπάσσο του αντικαταστάτη του Fox, Per Wiberg, που αρχικά καλυπτόταν κάπως από την κιθάρα, δυνάμωσε, ενώ ο όχι-πια-και-τόσο νέος Ludwig Witt έδενε ιδανικά τον ήχο με τα γεμίσματά του. Πρωταγωνιστής, βέβαια, δεν ήταν άλλος από τον JB Christoffersson που συχνά πυκνά τραβούσε τα φώτα πάνω του. Τα riff, τα solo και τα άψογα φωνητικά του ήταν και είναι το σημείο αναφοράς του σχήματος. Και την Παρασκευή είχαμε την ευκαιρία να τα απολαύσουμε όλα στα καλύτερά τους.

Από το "Sword Of The Ocean" ο κόσμος είχε ήδη ζεσταθεί για τα καλά, ενώ θετική ανταπόκριση είχε και το "Varangian" που ήταν ο μοναδικός εκπρόσωπος του φετινού "Sword Songs". Σε γενικές γραμμές το σετ βασίστηκε στην πρόσφατη δισκογραφία της μπάντας, με μια αναμενόμενη εξαίρεση και το βάρος να πέφτει ελάχιστα περισσότερο στο "Hammer Of The North". Ο τρόπος, δε, που παρουσιάστηκαν είχε μια συναυλιακή greatest hits λογική.

Στο "Steel Versus Steel" ο Wiberg ανέλαβε εξολοκλήρου τα φωνητικά στο δεύτερο κουπλέ, ενώ στο επικό "Ravens Guide Our Way" ο JB μοίρασε ρίγη και η μαγεία δεν χάθηκε ούτε από το εκτός ρυθμού χειροκρότημα. Η προ-2007 περίοδος περιορίστηκε στο "Kingslayer", για να ακολουθήσει η κορύφωση με τα "Iron Will", δυστυχώς χωρίς τη μπασοεισαγωγή, και "Like The Oar Strikes The Water".

Το "Hammer Of The North" μέσα σε αναμενόμενη αποθέωση και sing-along έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο τα σαράντα πέντε λεπτά της εμφάνισης της τριάδας από τη Στοκχόλμη. Η αλήθεια είναι πως είχα μια μικρή ελπίδα ότι θα έμεναν για λίγο περισσότερη ώρα· δύο-τρία ακόμα κομμάτια και θα μας είχαν (σχεδόν) ξεχρεώσει για εκείνη την εμφάνιση στο Κύτταρο. Κάπου ανάμεσα στα κομμάτια, πάντως, έχω την εντύπωση ότι άκουσα κάτι σαν μικρή απολογία επί του θέματος... Από εμένα κέρδισαν άλλη μια ευκαιρία.

Α.Μ.

Δεν έχω ξαναδεί τους Amon Amarth live, όμως έχω ενημερωθεί σχετικά με όλα τα κόλπα που συνοδεύουν τις εμφανίσεις τους. Διάολε, ακόμη και Viking καράβι είχαν στήσει στη σκηνή όταν έπαιξαν στο Mayhem Festival το 2013. Επομένως ήμουν προετοιμασμένος σχετικά με όσα θα συνέβαιναν, αλλά και πάλι ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου. Μιλάμε πως σχεδόν σε κάθε τραγούδι υπήρχε κάποιο ξεχωριστό σκηνικό, κάποιο ξεχωριστό εφέ και απλά το αποτέλεσμα εντυπωσίαζε τους πάντες. Θα μπορούσα να δω τη συγκεκριμένη συναυλία με κυνισμό και να θεωρήσω πως απευθύνεται σε πιτσιρικάδες, όμως όταν κάτι είναι τόσο καλοστημένο και προσεγμένο, όταν μιλάμε για show, το να κάνω κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο και κομπλεξικό.

21:15 περίπου και οι πέντε μουσάτοι μαλλιάδες Vikings ανεβαίνουν στη σκηνή και ανοίγουν τη συναυλία με το "The Pursuit Of Vikings". Ιδανικό ξεκίνημα θα έλεγα. Ήχος ξυράφι χωρίς να μπουκώνει, αρκετά δυνατός και επιβλητικός και ένα Fuzz να χοροπηδάει μανιωδώς. Με το χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπο, ο Johan Hegg (frontman) ξεκινάει να τραγουδάει και η φωνή βγαίνει μπροστά όπως πρέπει. Προβλήματα στον ήχο δεν υπήρξαν καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας και έτσι από την πρώτη ως την τελευταία νότα, η μουσική των Amon Amarth ακούστηκε όπως έπρεπε.

Η σκηνική παρουσία της μπάντας ήταν αψεγάδιαστη. Όργωναν τη σκηνή, χαμογελούσαν, έπαιζαν σα μηχανές και ο ήχος που έβγαινε ήταν στουντιακής ποιότητας. Η σκηνή από την άλλη έφερνε το χειμώνα της Σκανδιναβίας και τις πολεμοχαρείς διαθέσεις της μπάντας μπροστά στα μάτια μας. Τα εντυπωσιακό drum set βρισκόταν υπερυψωμένο πάνω σε ένα τεράστιο Viking κράνος με τα τεράστια κέρατα να υψώνονται εκατέρωθεν του. Θεατρικά σκηνικά μιλάμε. Το παιχνίδι με τα φώτα και τους προβολείς επίσης εντυπωσιακό και ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα.

Ο Johan Hegg λακωνικός και άγριος μας προετοιμάζει για το καταπληκτικό πρώτο single, "First Kill", του φετινού "Jomsviking" και το mosh pit έχει ανοίξει. Από την άλλη, η συμμετοχή του κοινού στα ρεφρέν σχεδόν κάλυπτε το μικρόφωνο και τα χέρια μικρών και μεγάλων ήταν μονίμως στον αέρα. Μου έκανε εντύπωση που γύρω μου, εκτός από πιτσιρικάδες που προτού έρθουν στο live τερμάτιζαν για τέταρτη φορά το Skyrim, βρίσκονταν και πολλοί 40άρηδες που χτυπιούνταν αλύπητα και έδειχναν να το ευχαριστιούνται εξίσου. Το μελωδικό death metal αυτής της μπάντας είναι τόσο πιασάρικο και διασκεδαστικό που φαίνεται να λειτουργεί σε παλιούς και νέους.

Στη συνέχεια έχουμε το "The Way Of Vikings", ένα τραγούδι που αφηγείται την εκπαίδευση που πρέπει να περάσει ένας πολεμιστής για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των θεών ή της φυλής του. Και ενώ η μπάντα έχει λάβει θέσεις στο πίσω μέρος της σκηνής, ξεπετάγονται δύο Vikings με σπαθιά, πανοπλία και ασπίδες και αρχίζουν να ξιφομαχούν μπροστά μας!

Εντάξει, όσο γραφικό ήταν άλλο τόσο διασκεδαστικό φάνηκε. Ειλικρινά δεν μπορούσα παρά να χαμογελάω. Οι τύποι ζουν τον μύθο τους και καλά κάνουν, ιδιαίτερα από τη στιγμή που όλη η εμφάνιση γίνεται με τέτοιο επαγγελματισμό.

Στη συνέχεια ακούσαμε τα "Cry Of The Black Birds" και "Deceiver Of The Gods" και η διασκέδαση χτυπάει κόκκινα. Ειδικά όταν ένα sold out Fuzz ουρλιάζει "Deceiiiiveeeer" και από πίσω η μπάντα δίνει πόνο! Εν τω μεταξύ το venue ψήνεται (έξω είχε 4°C) και η μπάντα πάνω στη σκηνή έχει ιδρώσει όσο εμείς. Χτυπιούνται σχεδόν χορογραφημένα και εντύπωση μου έκανε ότι ο frontman δεν κάνει head-banging για το μαλλί, αλλά για το μούσι του (είναι αρκετά αστείο η αλήθεια είναι), χωρίς να τον νοιάζει βέβαια τι θα πει ο καθένας. Ο τύπος είναι πιστός στο ρόλο του Viking Warlord και όλο του το παρουσιαστικό το επιβεβαιώνει.

Σίγουρα από τα highlight της βραδιάς ήταν το "Father Of The Wolf" όπου ο θεός Loki (πολύ ψαρωτική στολή φορούσε ο τύπος πραγματικά) έστελνε κατάρες στα άτομα που βρίσκονταν μπροστά στη σκηνή. Αυτό το κομμάτι groove-άρει εθιστικά σε μεσαία ταχύτητα και συγκριτικά με το υπόλοιπο ισοπεδωτικό setlist της μπάντας, για μένα ξεχώρισε και έκανε τη διαφορά. Το κανονικό πρόγραμμα τελείωσε με το "War Of The Gods" και οι Amon Amarth αποχώρησαν μέσα σε χειροκροτήματα, ουρλιαχτά και επευφημίες από ένα κατευχαριστημένο κοινό.4

Δεν περνούν δύο λεπτά και εμφανίζονται στη σκηνή με κέρατα στα χέρια να πίνουν στην υγεία μας. Ξέραμε πως θα ακολουθούσε το "Raise Your Horns" και έτσι και έγινε. Καπάκι σκάει το "Guardians of Asgaard" και ο Johan μας προκαλεί να ουρλιάξουμε δυνατότερα από το κοινό της Θεσσαλονίκης (ευκολάκι). Μετά από αυτό, ένα τραγούδι είχε απομείνει και όλοι ξέραμε ποιο θα ήταν. Ιδιαίτερα όταν πίσω από τη σκηνή, έχοντας σβήσει όλα τα φώτα ξεπροβάλει ένας τεράστιος κεραυνός και αστράφτει. Ιδιαίτερα όταν ο κύριος Hegg εμφανίζεται με ένα τεράστιο σφυρί στα χέρια. "Twilight Of The Thunder God"! Ο πανικός που έγινε ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Μια τούρτα από χιόνι, αίμα, μυθολογία, απίστευτο show και death metal.

22:45 και έπειτα από ένα χορταστικό set μιάμισης ώρας οι Amon Amarth αποχωρούν οριστικά. Δεν πιστεύω πως έφυγε κάποιος απογοητευμένος, ενώ αν κάποιος μου πει πως ήταν η καλύτερη τους εμφάνιση στη χώρα μας θα τον πιστέψω. Μοναδικό μου παράπονο ήταν η απουσία του "Back On Northern Shores" από το setlist που προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο τραγούδι του "Jomsviking".

Εν κατακλείδι, καταλάβαμε για ποιους λόγους οι Amon Amarth θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης death metal σκηνής. Όταν αποδίδουν τόσο επαγγελματικά, τόσο εντυπωσιακά και τόσο υπεύθυνα σε ένα show που ξεπερνάει τις προσδοκίες από το πρώτο 10λεπτο. Όταν νοιάζονται για τον ήχο τους, για το κοινό τους και καταφέρνουν να διασκεδάσουν τόσο έντονα. Όταν μέσα από τέτοια σκηνικά καταφέρνουν να μας ταξιδέψουν στη μυθολογία τους και εμμέσως να προάγουν τον πολιτισμό της χώρας τους, όποιος και αν είναι αυτός. Το σίγουρο είναι πως προσμένω την επόμενή τους εμφάνιση καθώς με έπεισαν πως το live τους είναι εμπειρία.

Skål!!!

Δ.Ι.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά