Magnetic Fields, Ed Dowie @ Floyd, 22/11/23

Δεν νομίζω πως είχε κανείς αμφιβολία πως οι Magnetic Fields θα γέμιζαν το Floyd. Εξάλλου, το συγκρότημα που, αισίως, έκλεισε περισσότερα από 30 χρόνια καριέρας έχει γράψει κομμάτια που αγαπήθηκαν πολύ από το εναλλακτικό κοινό της πόλης. Και, ναι, προφανώς, τα περισσότερα από αυτά εμπεριέχονται στο "69 Love Songs" το οποίο, χωρίς αμφιβολία, στιγμάτισε μια ολόκληρη εποχή και μια γενιά ακροατών που ταυτίστηκε με τις γλυκόπικρες ιστορίες υπό μορφή τραγουδιών του Stephin Merritt.

Αυτό που μάλλον μου έκανε εντύπωση όμως ήταν η απόσταση ανάμεσα στις ηλικίες των παρευρισκόμενων. Σαφέστατα οι γύρω και πάνω από τα 40 ήταν πολλοί, αλλά στο κοινό υπήρχε και πολύς νέος κόσμος και, μάλιστα, «ψημένος», κάτι που αποδεικνύει πως οι Αμερικανοί παραμένουν αρκετά επίκαιροι στις μέρες μας ή, έστω, ότι ο μύθος τους καλά κρατεί.

Πιστός στο πρόγραμμα, τη συναυλία στις 20:30 άνοιξε ο κύριος Ed Dowie που εμένα μου φάνηκε συμπαθέστατος. Με βρετανική εκκεντρικότητα και λίγο τρακ στην αρχή, ίσως και λόγω του ότι το Floyd ήταν σχεδόν άδειο την ώρα που ξεκίνησε η εμφάνισή του, αλλά με όρεξη, μας παρέδωσε ένα one man band μισάωρο πειραματικής pop που κέρδισε το χειροκρότημα αλλά και τις εντυπώσεις του κοινού, που μέχρι τις 21:00 είχε πλέον αρχίσει να γεμίζει τον συναυλιακό χώρο.

Στο ενδιάμεσο, ακούσαμε τραγούδια από το εξαιρετικό "The Obvious I" του 2020, καθώς και καινούργια ενώ, λίγο πριν το τέλος, ο Dowie κόλλησε το κινητό του στο μικρόφωνο και μας μετέδωσε ένα μήνυμα σε άπταιστα ελληνικά. Σε γενικές γραμμές, μια πολύ όμορφη εμφάνιση κι ένα ιδανικό ζέσταμα από έναν δημιουργό που, για να τα λέμε σωστά, αν δεν υπήρχε το Plissken πολύ δύσκολα θα βλέπαμε στην Ελλάδα.

Όπως και να έχει, ο κόσμος πλέον είχε αυξηθεί αισθητά με πηγαδάκια να έχουν σχηματιστεί σε όλα τα σημεία του Floyd (να πω εδώ, μιας και πρώτη φορά βρέθηκα, πως μιλάμε για φοβερό χώρο), και με ένα πολύ όμορφο κλίμα να έχει ήδη δημιουργηθεί πριν ανέβουν οι Magnetic Fields στη σκηνή. Όταν τελικά συνέβη και αυτό, παίρνοντας θέση στις καρέκλες τους, όλα ήρθαν κι έδεσαν. Το "Castles Of America", τραγούδι σφηνάκι από το πρόσφατο "Quickies", ήταν το πρώτο κομμάτι που ακούστηκε πριν το "I Don't Believe In The Sun” να γεννήσει τις πρώτες, από τις πολλές που ακολούθησαν, θερμές αντιδράσεις.

Αν σε κάτι θα συμφωνούσαν οι πάντες θα ήταν στο ότι ο ήχος ήταν εξαιρετικά καθαρός αλλά πάρα πολύ χαμηλός, μια κάπως παράξενη επιλογή που προφανώς έχει να κάνει με το συγκρότημα, κάτι που όμως δημιούργησε συνθήκες τελετουργικού με αποτέλεσμα, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος της συναυλίας, το κοινό να είναι απολύτως αφοσιωμένο στους καλλιτέχνες και απλώς να σιγοτραγουδά μαζί του τους στίχους. 

Όσο ζεστό όμως έμοιαζε το κοινό, τόσο σε απόσταση μας κράτησε ο Merritt ο οποίος, πέρα από 2-3 σημεία που έκανε λίγο χιούμορ και προλόγισε κάποια κομμάτια, έμοιαζε λίγο κουρασμένος. Ίσως βέβαια απλώς να είχε θέμα με τις εμβοές που τον βασανίζουν καθώς σε μια-δυο φάσεις τον είδαμε να κλείνει και τα αυτιά του. Το βέβαιο είναι ότι η ερμηνεία του δεν επηρεάστηκε ούτε στο ελάχιστο από αυτό με την χαρακτηριστική, μπάσα φωνή του να γεννά, όλο το βράδυ, ανατριχίλες.

Παρόλο που η Claudia Gonson και ο John Woo απουσίαζαν, η Shirley Simms και ο Sam Davol ήταν εκεί συμπληρώνοντας το line-up, ενώ οι Chris Ewen και Anthony Kazynski έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Μάλιστα, ο δεύτερος, με τεράστια επιτυχία, τραγούδησε και το "The Luckiest Guy On The Lower East Side” κερδίζοντας ένα από τα πιο δυνατά χειροκροτήματα της βραδιάς. Όπως βέβαια ήταν λογικό, όλα τα τραγούδια του "69 Love Songs" έτυχαν ιδιαίτερα θερμής υποδοχής με τον μεγαλύτερο χαμό να γίνεται, αναμενόμενα, στα "Book Of Love" και "All My Little Words".

Και ναι, προφανώς, όταν λέω χαμό δεν εννοώ πως τα σπάσαμε το βράδυ της Τετάρτης αλλά, έτσι κι αλλιώς, θα ήταν κάπως άκυρο να περιμένει κανείς να συμβεί κάτι τέτοιο. Και ναι, μπορεί να μην μας μίλησαν πολύ όμως η επικοινωνία και η συναισθηματική φόρτιση υπήρχε σε κάθε νότα τους, σε κάθε τους τραγούδι, στα χαμόγελα του συγκροτήματος σε κάθε δυνατό χειροκρότημα και σε αυτά του κοινού σε κάθε κομμάτι που ξεκινούσαν να παίζουν. Και στη μιάμιση ώρα της εμφάνισής τους έπαιξαν πολλά τραγούδια, αν και κατά δύο λιγότερα απ’ ό,τι παίζουν γενικώς στην περιοδεία, αφού το encore περιλάμβανε μόνο το "A Chicken With Its Head Cut Off".

Ολ εντ ολ που λένε και στο χωριό μου, η συναυλία των Magnetic Fields, αν εξαιρέσουμε τον χαμηλό ήχο, ήταν πάνω-κάτω όπως την περίμενα αφού η έλλειψη ηχητικών υπερβάσεων δεν μεταφράστηκε καθόλου σε έλλειψη συναισθηματικών υπερβάσεων. Το αντίθετο ακριβώς θα έλεγα πως συνέβη, καθιστώντας τελικά την εμφάνισή τους μια εμπειρία που πραγματικά άξιζε να βιώσει κανείς από κοντά.

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας