Ανασκόπηση 2017: Post-Rock

Με την ανακοίνωση, και την χαρά που την ακολουθεί, της επερχόμενης εμφάνισης στην χώρα μας των τεράστιων Godspeed You! Black Emperor θα παρουσιάσουμε τι ακούσαμε από τον χώρο της μοντέρνας και ανεξάρτητης rock σκηνής τον χρόνο που μας πέρασε. Καθώς το είδος είναι μεν βαλμένο μέσα σε (κάποια) πλαίσια, παρακάτω θα διαβάσετε αναφορές σε συγκροτήματα και ήχους που εκτός της βασικής συνταγής απευθύνονται προφανώς σε οπαδούς του είδους, αλλά παρουσιάζουν μουσικές προοδευτικές, εν μέρει απροσδιόριστες και κατά βάση ιδιαίτερα αντισυμβατικές.

♦ Τα βαριά χαρτιά ♦ 

Η παρουσία των μεγάλων ονομάτων ενός αντιεμπορικού ήχου

1. Godspeed You! Black Emperor: Οποιαδήποτε χρονιά με νέο δίσκο απο τους πατεράδες του είδους είναι ευχάριστη. Το "Luciferian Towers" είναι μαγευτικό και κάνει την αναμονή μας για την επερχόμενη συναυλία τους ιδιαίτερα έντονη.  Σε σημεία και σε μερικά περάσματα ο δίσκος είναι εκπληκτικός. Καταφέρνει να εξηγήσει ακόμα και σε αρχάριους τι είναι το αντισυμβατικό, μοντέρνο και προοδευτικό rock που αυτοί εδώ παίζουν καλύτερα από τον καθένα.

2. Do Make Say Think: Οι Καναδοί πάντα η πιο jazz μπάντα της κολεκτίβας. Παραμένουν έτσι και εμπλουτίζουν τον ήχο τους με απίθανα φρέσκα στοιχεία. Το "Stubborn Persistent Illusions" είναι εξαιρετικό. Γαλήνιο, φρέσκο και όταν πρέπει δυνατό. Μπορεί για πρώτοι φορά να ακούγονται όσο πιασάρικοι όσο ποτέ, αλλά αυτό το στοιχείο τους μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ. Οι «πεισματικά επίμονες ψευδαισθήσεις» είναι όντως έντονες και ταξιδιάρικες. 

3. Mogwai: Ναι. Τους ακούει περισσότερος κόσμος. Είναι φρέσκοι μετά από τριάντα χρόνια. Έκαναν άνοιγμα και στις ηλεκτρονικές μουσικές. Προφανώς επιδεικνύουν την τάση τους για ατελείωτο πειραματισμό. Ενδεχόμενος όμως το "Every Country's Sun" να μην είναι και το πλέον post-rock album που μπορείς να ακούσεις για την χρονιά που πέρασε. Όλα αυτά δεν καταφέρνουν να ρίξουν τους Σκοτσέζους από τις υψηλές θέσεις αυτής της λίστας και φυσικά δεν τους γκρεμίζει τίποτα από τις υψηλές θέσεις στην καρδιά μας. 

4. Solstafir: Παλιότερα ίσως να μην τους έβλεπες ποτέ σε ανάλογο άρθρο. Οι Ισλανδοί με το "Berdreyminn" διώχνουν ότι απομεινάρια από metal και black κατείχαν παλιότερα, γεμίζουν τους ήχους τους με ατελείωτη ατμόσφαιρα και προσφέρουν ένα μοντέρνο και άκρως σαγηνευτικό δίσκο που ευτυχώς κρατά ακόμα την απόκοσμη αίσθηση που μας είχαν συνηθίσει. Πλέον εδραιώνονται για τα καλά στον χώρο συνεχίζοντας και εξελίσσοντας από εκεί που το είχαν αφήσει. 

5. Exquirla: Αν και άγνωστο όνομα, βρίσκονται εδώ καθώς πρόκειται για τους Toundra με την προσθήκη ενός φλαμένκο τραγουδιστή. Μάλλον ο καλύτερος δίσκος του χώρου για φέτος. Το "Para Quienes Aun Viven" είναι εντυπωσιακό. Ενδεχομένως αυτός ο δίσκος να οριοθετήσει ένα νέο μουσικό είδος. Ένα παρακλάδι που μπορεί να χωρέσει κι άλλες ιδέες. Δεν έχει στεγανά. Δεν έχει όρια. Είναι παραδοσιακές νότες και φωνές, μέσα από ηλεκτρονικές μοντερνιές και σκληρά κι άλλοτε προοδευτικά rock περάσματα.

♦ Η δεύτερη γραμμή ♦

Αμφισβητήσεις, μεταστροφές και εκπλήξεις στο δεύτερο σκαλί της κατάταξης

1 .Grails: Ήρθε αρκετά νωρίς στο ξεκίνημα της χρονιάς αλλά κατάφερε να δώσει στην ορχηστρική μουσική αυτό το όμορφο, το φευγάτο, το ψυχεδελικό ταξίδι που μόνο αυτοί φτιάχνουν με τέτοιο τρόπο. Το "Chalice Hymnal" είναι απο τα καλύτερα τους καθώς κράτησαν όλα τα στοιχεία του παρελθόντος, έμπλεξαν λίγο παραπάνω ambient και μοντέρνες εκδοχές του rock στην ψυχεδέλεια τους και παρουσιάζουν μερικά εξαιρετικά απολαυστικά κομμάτια.

2. Sannhet: Εάν δεν τους ξέρεις άκουσε τους άμεσα. Με κάθε τους δουλειά γίνονται όλο και καλύτεροι. Στο "So Numb" εκφράζονται ποικιλοτρόπως. Μπορεί να έχουν αρκετά στοιχεία πιο βαριά από το συνηθισμένο αλλά πρόκειται για ένα post-rock όμορφο και  απολαυστικό. Είναι τόσο σκοτεινό και θλιμμένο που σίγουρα θα σε ρίξει.  

3. Les Discrets: Παλιότερα δεν θα τους έβλεπες σε παρόμοια ανασκόπηση. Το "Predateurs" όπως και ο προκάτοχος του όλο και ελαφραίνουν την μουσική αυτής της μπάντας που παλιότερα ξεκίνησε με πολλά black metal στοιχεία. Σιγά σιγά πέρναγαν από το post-rock και το shoegaze και φέτος θα ακούσεις λίγο πιο pop συνθέσεις και trip-hop ήχους. Είναι δυστυχώς από τα χειρότερα album που ακούσαμε φέτος στον χώρο. 

4. Zu: Αρκετά δυνατό όνομα που επίσης έχει πειραματιστεί σε πολλά μουσικά είδη. Η φετινή, πιο post-rock κυκλοφορία τους, δεν καλύπτει τα γούστα των οπαδών τους, αλλά δεν μπορεί να πλησιάσει καν τα γούστα τον φίλων του είδους. Το "Jhator" με πολλά ambient στοιχεία και τίποτα προοδευτικό είναι η χειρότερη τους προσπάθεια. 

5. Heaven In Her Arms: Οι Ιάπωνες μπλέκουν και αυτοί πολλά στοιχεία στο post-rock τους, αλλά το κάνουν φανταστικά. Αξίζουν στον τρίτο τους δίσκο να έρθουν στις μπροστά γραμμές. Το "White Halo" είναι αρκετά σκληρό, έως και hardcore αλλά απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε φίλους του είδους.

♦ Άγνωστα διαμάντια ♦ 

Οι αφανείς ήρωες της σκηνής που αξίζουν την προσοχή μας

1. L' Effondras: Ο δίσκος των Γάλλων ειναι εξαιρετικός. Αν δεν τους γνωρίζεις πέσε με τα μούτρα. Μιλάμε για ένα αποκλειστικά post-rock δείγμα που μπορεί να σε συνεπάρει. Έχει οτιδήποτε μπορεί να αρέσει σε έναν φανατικό του χώρου. Είναι μια από τις καλύτερες δουλειές στον χώρο και είναι κρίμα που δεν έχει ακουστεί όσο πρέπει.

2. Damirah: Οι Πατρινοί έφτιαξαν ένα αρκετά ψυχεδελικό post-rock μεγαλείο. Κάνε χάρη στον εαυτό σου και άκου το "Lights Αnd Guns Αnd Fire" εάν δεν το έχεις κάνει ήδη. H ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερα ταξιδιάρικη και o δίσκος είναι αρκετά εύκολος. Ακούγεται χωρίς ενόχληση και  αφήνει θετικές εντυπώσεις. Το ανεξάρτητο και καλοφτιαγμένο rock τους έχει λίγα δυνατά σημεία, αλλά η ατμόσφαιρα που εκπέμπουν είναι όμορφη.

3. Wear Your Wounds: Είναι το solo project του Jacob Bannon. Ναι, από τους Converge. Εφτιαξε και παρουσίασε δύο δίσκους φέτος. Προτιμήστε το "WYW" καθώς το "Dunedevil" παραείναι ήσυχο. Το ομορφο ειναι οτι ακούς τόσα μα τόσα στοιχεία μέσα σε έναν δίσκο. Τόσες διαφορετικές ιδέες και επιτέλους την προσωπική του μουσική άποψη. 

4. Planning For Burial: Είναι ένας τύπος που κάνει τα πάντα. Δεν είναι πλέον και τόσο άγνωστος, αλλά φέτος παρουσιάζει μάλλον την καλύτερη δουλειά του. Το "Below The House" κάνει την στεναχώρια να ακούγεται ωραία...! Αξίζει τον κόπο να ακούσετε ότι έχει κάνει στο πέρασμα των χρόνων. Θα ακουστεί αρκετά τα επόμενα χρόνια. 

5. Soup: Είναι η έβδομη δουλειά των Νορβηγών. Κρίμα που τόσα χρόνια δεν τους είχαμε πετύχει κάπου. Ήρθε η ώρα όμως. Αυτός ο δίσκος με όνομα "Remedies" είναι ότι πιο γλυκό θα ακούσεις στον χώρο. Είναι πραγματικά μαγικό. Δώστε προσοχή στην παραγωγή, είναι του Paul Savage (Mogwai). Συνδυάζουν φανταστικά μουσικές της δεκαετίας του εβδομήντα με υπέροχες και παράξενες μοντέρνες ιδέες. 

♦ Στο περίπου ♦ 

Δίσκοι που δεν υπηρετούν απόλυτα το μουσικό αυτό παρακλάδι, αλλά έχουν στοιχεία

1. Kairon; IRSE!: Δεν είναι απολυτά ταιριαστοί με το μουσικό παρακλάδι, αλλά αυτή η διαστημική, προοδευτική και ψυχεδελική rock τους ξεπερνάει τα όρια κάθε είδους και κολλάει τέλεια στα αυτιά των φίλων του post-rock. To "Ruination" είναι το soundtrack ενός φολκλορικού παραμυθιού χτίζοντας και ξαναχτίζοντας επαναλαμβανόμενες μελωδίες με ένα λιθαράκι παραπάνω σε κάθε επανάληψη και εξωπραγματικές μπασογραμμές.

2. Chelsea Wolfe:  Δεν είχε ποτέ σχέση με το είδος. Πλέον  όμως λίγο οι κιθάρες, λίγο αυτό το ατμοσφαιρικό sludge που περνάει σε μερικές συνθέσεις, λίγο τα κρεσέντο και τα ξεσπάσματα σε συδυασμό με τις γκοθιές και τους θορύβους, κάνουν το εξαιρετικό "Hiss Spun" έναν δίσκο που πρέπει οπωσδήποτε να ακούσετε άμεσα.

3. Oxbow: Το "Thin Black Duke" είναι μοναδικό. Δύσκολα μπορείς να του βάλεις ταμπέλα. Είναι ώριμο και προοδευτικό. Παραδίδει μαθήματα πειραματισμού και τέχνης. Έχει νέες ιδέες και όργανα όπως βιολιά, βιόλες και τσέλο. Πες το πειραματικό rock. Μέσα θα πέσεις. Σημασία εξ άλλου έχει μόνο να το απολαύσεις. Αυτό είναι εγγυημένο. 

4. Bardo Pond: Παλιά καραβάνα. Το ότι βγάζουν έναν πανέμορφο θόρυβο στο ολοδικό τους ψυχεδελικό rock που το φέρνει τόσο κοντά σε shoegaze και post-rock μουσικές φόρμες, κάνει τον δίσκο "Under The Pinew" ενα εξαιρετικό άκουσμα. Θόρυβος λοιπόν, μπλέξιμο, ψυχεδέλειες και μαστούρα!

5. Gnod: Θα μπορούσες να διαβάσεις για αυτούς σε κάθε rock ανασκόπηση, αφιέρωμα ή λίστα. Παίζουν τα πάντα με βασικό γνώμονα το θόρυβο και το μπλέξιμο. Το "Just Say No Τo Τhe Psycho Right-Wing Capitalist Fascist Industrial Death Machine" έχει τα πάντα και δεν κολλάει πουθενά. Είναι το καλύτερο αντισυμβατικό, θορυβώδες και ακραία παραμορφωμένο rock που θα ακούσεις φέτος.

♦ Atmospheric Sludge Metal ♦ 

Αυτό που κάποιοι αποκαλούν... post-metal

1. Amenra: Δεν έχουν πιάσει ταβάνι ακόμα. Το "Mass VI" βγάζει συναίσθημα, σαπίλα, πόνο και ότι έντονο μπορεί να εκφράσει. Είναι το καλύτερο, μοντέρνο, ατμοσφαιρικό. συναισθηματικό και προοδευτικό sludge που θα ακούσεις από αυτή τη χρονιά. Εκτός από μελλοντικό καλλιτεχνικό μνημείο, αποτελεί και οδηγό διαχείρισης κι επεξήγησης ανθρωπίνων συναισθημάτων. Είναι τόσο μα τόσο μαύρο κι άραχνο, που μερικές φορές γίνεται δυσβάσταχτο. 

2. Allochiria: Εκτός του ότι μεγαλώνουν την ελληνική σκηνή, πλέον δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μπάντες που συνυπάρχουν στις λίστες μας. Το "Throes" τους ανεβάζει κι άλλο. Οι μουσικές τους έχουν ποιότητα, έμπνευση και τέλεια διαχείριση των επιρροών τους. Στον δίσκο δεν θα βρεις περιττά ή αδιάφορα σημεία. Περιέχει εξαιρετικά σημεία και αδιανόητα φωνητικά. Είναι απολαυστικό και γεμάτο. 

3. Rosetta: Το πιο τίμιο συγκρότημα του χώρου βγάζει το "Utopioid" με συνθέσεις που χτίζονται με γνώμονα την σταδιακή φόρτιση και την δυναμική εκδήλωση εκρήξεων και ξεσπασμάτων. Ελαφραίνουν σε σχέση με παλιά και πλησιάζουν περισσότερο τις σταθερές του είδους. Ακούγεται πιο διαστημικό και σίγουρα πιο ατμοσφαιρικό από οτιδήποτε έχουν γράψει μέχρι στιγμής. 

4. Lento: Η τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, τους βρίσκει ώριμους και σταθερούς. Είναι άξιοι συνεχιστές του post-metal όπως το μάθαμε εξ αρχής. Δηλαδή δημιουργούν metal βαριές μουσικές που πλησιάζουν doom και sludge πρακτικές, όμως δεν απαρνιούνται space, ψυχεδελικές και μοντέρνες ιδέες. Καλός πειραματικός δίσκος που δεν θα σε απογοητεύσει. 

5. Katla: Στους Ισλανδούς, στον δίσκο "Móðurástin" θα βρεις αυτό το βόρειο, παγωμένο και σκοτεινό post-απόλα. Είναι πολύ κοντά στους Solstafir. Έχουν κάτι επικό, κάτι κέλτικο, κάτι εξαιρετικά ξεσηκωτικό στα φωνητικά και στην ενορχήστρωση των κομματιών. Είναι πραγματικά ένα μικρό διαμαντάκι που καλό είναι να μην πάει χαμένο.

♦ Ζωντανές εμφανίσεις ♦ 

Όταν το παιχνίδι των κορυφώσεων παίρνει σάκα και οστά στο σανίδι

1. Toundra: Ίσως η μοναδική αμιγώς post-rock συναυλία που είδαμε το 2017 στην χώρα μας. Οι Ισπανοί μαζί με Allochiria και Their Methlab παρουσιάσαν ένα ουσιαστικό, χορταστικό και μουσικά άψογο έργο. Αν γινόταν να παίξουν και κανένα κομματάκι από Exquirla μπορεί και να ξεφεύγαμε εντελώς...

2. Amenra: Οι εμφανίσεις των Βέλγων είναι επικίνδυνες. Η βραδιά μαζί με τους Oathbreaker ήταν απίστευτα ατμοσφαιρική. Καταφέρνουν και μεταφέρουν ένα συναίσθημα πόνου, αγωνίας και απόγνωσης σε όσους και όσες βρίσκονται από κάτω και δέχονται το σκοτεινό τους ερέθισμα.

3. Swans: Αφού οι οπαδοί του είδους δεν είχαμε πολλές επιλογές, προφανώς και απολαύσαμε για άλλη μία φορά τον γερόλυκο με την παρέα του, να παρουσιάζει αυτό το επίμονο και βασανιστικό noise/post/experimental rock του. Ο Michael Gira έχει μπει στο πάνθεον των πρωτοπόρων της εποχής του. Ο θόρυβος τους φανταστικός!

4. Alcest: Οι Γάλλοι είναι πλέον περισσότερο post-rock σχεδόν από όποιο άλλο όνομα του ευρύτερου χώρου είδαμε ζωντανά. Η συναυλία ήταν εξαίσια και η ατμόσφαιρα που κατάφεραν να φτιάξουν ήταν φανταστική.

5. Και πολλά άλλα: Εφόσον το είδος δεν είχε πολλές ζωντανές εμφανίσεις αυτή την χρονιά, ο κόσμος πέρασε καλά με παραπλήσιες μουσικές που βρήκε στον θόρυβο και την ψυχεδέλεια των Aluk Todolo στα ονειρεμένα ταξίδια των Slowdive και στις απίθανες ελεγείες της Chelsea Wolfe.