Toundra, Allochiria, Their Methlab @ Fuzz, 27/04/17

Η εμφάνιση των Toundra έφερε μαζί της κάτι από τη μυρουδιά του τέλους της περασμένης δεκαετίας, όταν μεσαίου (εμπορικού) βεληνεκούς post-rock συγκροτήματα κατέκλυζαν και κοσμούσαν το εγχώριο πρόγραμμα συναυλιών με την πανηγυρική τους παρουσία. Με το Smoke The Fuzz  Fest να φέρνει ονοματάρες (Amenra, Oathbreaker, Chelsea Wolfe) που πιθανόν να μοιράζονται κοινό με τους Toundra την Παρασκευή και το Σάββατο, κάποιος πιθανότατα να σκέφτεται τι δουλειά έχουν ετούτοι οι Μαδριλένοι να εμφανίζονται σε έναν μεγάλο συναυλιακό χώρο σαν το Fuzz καθημερινή. Κι όμως, ο κάτω χώρος του Fuzz γέμισε σε μεγάλο βαθμό από ένα κοινό που είχε και παλμό και όρεξη να ρουφήξει την ενέργεια του riff-ατου κιθαριστικού post-rock των Toundra.

Μ.Π.

Η έναρξη της βραδιάς έγινε από τους Their Methlab. Απολύτως ταιριαστά στο όλο κλίμα, η παρέα από τα Ιωάννινα παρουσιάστηκε χωρίς μικρόφωνα και κουβέντες, με τα ρυθμικά, τις μελωδίες και τις παραμορφώσεις να λειτουργούν ως δίαυλος επικοινωνίας. Καλά προετοιμασμένη και με τον ήχο στο πλευρό της, η τριάδα χρησιμοποίησε την περίπου μισή ώρα που της αναλογούσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Οι παύσεις διατηρήθηκαν στο ελάχιστο, το στήσιμο έμοιαζε βγαλμένο από κάποιο jam session και το συνοδευτικό οπτικό υλικό έδινε έναν άλλο αέρα στο συνολικό αποτέλεσμα. Αν υπήρξε ένα αναπάντεχα θετικό στοιχείο, πέρα από το πόσο καθαρά ακούγονταν τα εφέ του μπάσου, αυτό ήταν η φυσικότητα με την οποία τα ντραμς, σε στιγμές, σχεδόν έβγαιναν μπροστά και τα γεμίσματα αναλάμβαναν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Α.Μ.

Δεν χρειάστηκαν παραπάνω από δέκα λεπτά για να ετοιμαστεί η σκηνή και οι Allochiria πήραν τις θέσεις τους. Με κεκτημένη ταχύτητα από τις εμφανίσεις του περασμένου μήνα, η μπάντα παρέδωσε ένα ισοπεδωτικό σετ, αναμενόμενα βασιζόμενη κυρίως στο υλικό του φετινού "Throes". Ο ήχος συνέχισε σε καλά ισορροπημένα επίπεδα, όντας ταυτόχρονα περισσότερο ογκώδης σε σχέση με νωρίτερα. Τα ρυθμικά γέμιζαν τις χαμηλές συχνότητες, οι διπλές κιθάρες ανέλαβαν τα ηνία και τα φωνητικά στέκονταν στα ίσια δίπλα τους.

Η ατμόσφαιρα ήταν, ακριβώς όπως έπρεπε, κατάμαυρη, με τα projections να συμβάλλουν σημαντικά και τον φωτισμό ακόμα περισσότερο. Η φυσικότητα με την οποία η πεντάδα στεκόταν ήταν, ως συνήθως, αξιοθαύμαστη, και από κοντά ακολούθησαν οι μεταβάσεις από τα μελωδικά θέματα στα λασπωμένα ξεσπάσματα. Το μεσαίο τμήμα του "Lifespotting" μοίρασε απλόχερα ρίγη, ενώ τα περάσματα του "Counting Fives" που συνοδεύτηκαν μόνο από τα φώτα στο πίσω μέρος της σκηνής παρουσιάστηκαν πιο σκοτεινά από ποτέ. Η ολοκλήρωση των πενήντα λεπτών, δε, έγινε ιδανικά, σε κλίμα χασίματος με το "Denouement".

Α.Μ.

Μετά το χορταστικό πρόγευμα ελληνικής παραγωγής, το κουαρτέτο από την Ισπανία βγήκε στη σκηνή με μοναδικό σκοπό να παρουσιάσει το υλικό του με ακόμα περισσότερη ενέργεια, τραχύτητα, δέσιμο και jam-αριστή διάθεση από το στούντιο. Όπως και έγινε.

Αξίζει να σημειωθεί ότι επρόκειτο για την πρώτη στάση της ευρωπαϊκής περιοδείας τους (συνήθως ετούτη η γωνιά της Ευρώπης έχει την τύχη/ατυχία να είναι είτε η πρώτη είτε η τελευταία στάση των περιοδειών, για ευνόητους λόγους) και το συγκρότημα είχε χάσει στο αεροδρόμιο όλον τον εξοπλισμό του. Κάτι τέτοιο, προφανώς, επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τους μουσικούς. Ωστόσο αποτελεί μαγκιά τους πως δεν έγινε τίποτα αντιληπτό από τη δική μας μεριά. Η επόμενη εμφάνισή τους είναι στο Desertfest του Βερολίνου -στο οποίο παρεμπιπτόντως εμφανίζονται και οι δικοί μας 1000mods σε ψηλή θέση του billing- και ελπίζουμε να έχουν βρεθεί όλα μέχρι τότε.

Η instrumental μουσική των Toundra κινούνταν από τους πολυαγαπημένους τους Mogwai στις μελωδικές/ρυθμικές στιγμές τους μέχρι τους Pelican στις πιο βαριές. Πλήκτρα δεν χρειάζονται: κιθάρες, μπάσο, ντραμς κάνουν όλη τη δουλειά. Όπως είπαμε, το υλικό παρουσιάστηκε κάμποσα επίπεδα πιο βαρύ. Μάλιστα, αν απουσίαζαν κάποια ελαττώματα του ήχου όπως ένα σχεδόν μόνιμο σφύριγμα/μικροφωνισμός θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεπέρασε το στούντιο. Εξέχουσα μορφή επί σκηνής, ο αρχηγός του συγκροτήματος, ο κιθαρίστας Esteban J. Giron (διαβάστε τη συνέντευξη που μας έδωσε πριν λίγο καιρό εδώ).

Όπως είχα γράψει το 2015 στην κριτική του τελευταίου δίσκου τους -ο επόμενος θα βγει το 2018- οι Toundra έκαναν συνθετικά το άλμα τους με το "IV". Τότε έγινε η μετάβαση από το «καλό» στο «αξιοσημείωτα δυνατό». Ωστόσο, στο σετλιστ ακούστηκαν μόνο δύο τραγούδια από το εν λόγω άλμπουμ, αφού επέλεξαν να ισομοιράσουν, σχεδόν, το υλικό από τις τέσσερις δισκογραφικές δουλειές τους. Βέβαια, ακούσαμε το φοβερό και τρομέρο "Kitsune", το οποίο ήταν αναπόφευκτα το highlight της βραδιάς, με το κοινό να ανταποκρίνεται δυναμικά στο κάλεσμα. Φιναλίστ-highlight θα χρήσουμε το προοδευτικό "Byzantium".

Δεν ήταν από τις συναυλίες στο τέλος των οποίων το συγκρότημα έχει ανέβει ακόμα περισσότερο στα μάτια σου, ωστόσο η μία ώρα και δέκα λεπτά που έπαιξε πέρασε δίχως να το καταλάβουμε. Απλά, χορταστικό post-rock παλιάς κοπής, δίχως πολλές φανφάρες και φιοριτούρες που άφησε όλους ικανοποιημένους. Για το τέλος και για όσους μας ακούνε, φέρτε στην πρώτη δυνατή ευκαιρία το side project των μελών τους με τον τραγουδιστή flamenco Nine de Elche. Έχουν βγάλει έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που διανύουμε, hands down. Μιλάμε για άλλη εμπειρία.

Μ.Π.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά, Κατερίνα Καπετάνη