Aluk Todolo, Chronoboros @ Temple, 12/11/17

Κυριακή βράδυ. Επίσημο άνοιγμα του μαγαζιού στο Γκάζι. Κλασσικός μαραθώνιος νωρίτερα στην πόλη και μια μυρωδιά φθινοπώρου που άργησε να έρθει.

Το βράδυ άνοιξαν οι Chronoboros με τους οποίους είχα εντυπωσιαστεί στο περσινό δισκάκι τους "Dialing Up The Cutter". Φαίνεται πως έχουν έτοιμη νέα δουλειά και η εμφάνιση τους είχε δύναμη και όρεξη. Ο ήχος τους δεν ήταν τόσο βαθύς όσο θα έπρεπε, αλλά οι θόρυβοι που παρήγαγαν έκαναν τον χώρο να τρέμει συθέμελα. Καλπάζοντες ρυθμοί, κραυγές και βρόμικες αλήτικες διενέξεις. Μπλέξιμο τεχνικής και σαπίλας σε μια παρανοϊκή και επιθετική μουσική που παραληρεί. Ήταν αρκετά δεμένοι και κράτησαν το κοινό να τους παρακολουθεί χωρίς παράπονο.

Αυτή η ωμότητα και η βια που απορρέει από τις μουσικές τους είναι αληθινά εντυπωσιακές. Φαίνεται ότι σιγά σιγά καταφέρνουν να αποδώσουν αυτό το οργισμένο sludge/hardcore πάρα πολύ καλά. Ο όγκος της μουσικής τους και ο θόρυβος που δημιουργούν θέλει προσοχή. Κατάφεραν να κρατήσουν αυτή την δυναμική τους και να επιδείξουν την όρεξη και την τέχνη τους πολύ σωστά. Μας άφησαν μέσα σε χειροκροτήματα και ο χώρος καθάρισε για να προετοιμαστεί για τους Γάλλους. 

Setlist: Coaxed Out Of Cave / It Moves, It Pricks / The Clinic / Knowing Well The Values Of Obedience / Feod / If A Sword Is Always Seathed / Rising Streetcar /  Diadem

Αφού στήθηκαν ήχος και τύμπανα οι Aluk Todolo ανέβηκαν στην σκηνή. Με μια λάμπα να κρέμεται στο κέντρο μπροστά ακριβώς από τα τύμπανα (η τάση και η φωτεινότητα της οποίας έπαιζε με την ένταση του ήχου), οι Γάλλοι φρόντισαν να παρουσιάσουν έναν ήχο που περιλαμβάνει έντονες αυτοσχεδιαστικές krautrock παράνοιες σε συνδυασμό με black metal ταχύτητες και έντονα jam-αριστικά περάσματα ψυχεδελικού rock. Ένας φακός φώτιζε ακριβώς από κάτω από τον κρεμαστό λαμπτήρα και στην πλάτη της σκηνής το λογότυπο τους, σαν σφραγίδα, έλαμπε δυνατά καθόλη τη διάρκεια.

Παρουσίασαν την εξαιρετική δισκάρα τους "Occult Rock". Μπορεί να μην ακούστηκε ολόκληρο. Δηλαδή στην πλήρη διάρκεια του, αλλά αυτό δεν χάλασε καθόλου την ατμόσφαιρα και το τελικό αποτέλεσμα. Φαίνεται ότι απλά κάποια κομμάτια συμπτύχθηκαν και μερικά μίκρυναν σε διάρκεια αποφεύγοντας πάρα πολλές επαναλήψεις και βαρετά ή εντελώς ήρεμα κλεισίματα. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος πολλά ήρεμα μέρη του τέταρτου, αλλά και επίμονα σημεία του πέμπτου και του έκτου κομματιού του δίσκου φαίνεται ότι παραλήφθηκαν επίτηδες για την καλύτερη απόδοση του δίσκου ζωντανά. Ο χείμαρρος όμως που παρουσίασαν δεν επηρεάστηκε καθόλου. Απίθανοι θόρυβοι, αδιανόητη drone ζάλη και ανελέητα χτυπήματα που βάραγαν μέσα στην καρδιά από μπάσο και τύμπανα. Αρκετά κινητικοί και έντονοι επί σκηνής έδειχναν ότι γουστάρουν τον θόρυβο και είναι ιδιαίτερα προβαρισμένοι και δεμένοι μεταξύ τους. Χωρίς σχεδόν καμία παύση ο ήχος τους έρεε ασταμάτητα και αυτό το πέπλο βόμβου που άπλωσαν μας πλάκωσε για τα καλά. Φάνταζαν αλάνθαστοι και η κιθάρα έβαζε συνεχώς περισσότερους θορύβους στο έργο που έχτιζαν.

Η ζωντάνια που έδωσαν σε αυτόν τον δίσκο επί σκηνής ήταν φανταστική. Είναι πολύ άχαρο να προσπαθείς να περιγράψεις την ψυχεδέλεια που παίζουν. Το τι σου προκαλούν όμως αυτοί οι ήχοι είναι το αξιοθαύμαστο. Εάν «έμπαινες» για τα καλά μέσα στη μουσική τους, θα διαπίστωνες ότι πρόκειται για μια υπερβατική κατάσταση η οποία μπορούσε να σε φτάσει σε διαλογιστικό επίπεδο. Ότι προσπάθησαν να καταφέρουν για μένα το κατάφεραν και με το παραπάνω. Ξέφυγαν εντελώς και μαζί τους ξέφυγε και ο κόσμος. Το βράδυ γέμισε απο μια ασύλληπτα βαριά ψυχεδέλεια που. Όσοι το παρακολουθήσαν οφείλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς καθώς το συγκρότημα και ο συγκεκριμένος δίσκος είναι κάτι διαφορετικό. Δεν γέννησαν την μουσική, αλλά έφτιαξαν κάτι μοντέρνο, σχετικά πρωτότυπο και ιδιαίτερα προοδευτικό. Ήταν εκπληκτικοί.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής