Exquirla

Ουσιαστικά είναι οι Toundra. Δηλαδή ο Alberto Tocados στο μπάσο, ο Alex Perez στα τύμπανα και οι David López και Esteban Giron στις κιθάρες. Τη διαφορά, βέβαια, εδώ κάνει ο Nino de Elche στις φωνές. Από μια ορχηστρική post-rock μπάντα, με τη βοήθειά του, μεταλλάσσονται σε κάτι αρκετά πιο σκοτεινό, ενδιαφέρον και εν μέρει απεγνωσμένα επιβλητικό.

Πρέπει να δώσετε μεγάλη προσοχή. Ενδεχομένως αυτός ο δίσκος να οριοθετήσει ένα νέο μουσικό είδος. Ένα παρακλάδι που μπορεί να χωρέσει κι άλλες ιδέες. Δεν έχει στεγανά. Δεν έχει όρια. Είναι παραδοσιακές νότες και φωνές, μέσα από ηλεκτρονικές μοντερνιές και σκληρά κι άλλοτε προοδευτικά rock περάσματα. Όσοι δεν ενοχλούνται από τις φωνές και την ισπανική γλώσσα θα ακούσουν έναν από τους καλύτερους δίσκους στον χώρο του μοντέρνου rock γενικότερα. Δεν κάνω πλάκα. Οι Toundra έχουν δείξει τι μπορούν να κάνουν. Οι τελευταίοι τους δίσκοι είναι μαγικοί. Τώρα, εδώ με αυτήν την από τη μία progressive προσέγγιση κι από την άλλη flamenco μουσική επιρροή, παρουσιάζουν κομμάτια που χωρίς υπερβολή ανατριχιάζουν. Γίνονται μοναδικοί!

Αλήθεια. Δεν κάνω πλάκα. Μιλάω σοβαρά. Στα ουρλιαχτά στο τελείωμα της απίθανης κομματάρας "Un Hombre" αν δεν ανατριχιάσεις πρέπει να ελέγξεις την ψυχική και συναισθηματική σου κατάσταση. Η πορεία του και το χτίσιμο του είναι για σεμινάρια. Οι κιθάρες ξεπερνάνε και τους πατέρες του είδους. Τα σκαμπανεβάσματα του είναι ζηλευτά. Τι να πει κι ο ύμνος "Europa Muda" που από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο τσακίζει μικρές και μεγάλες μπάντες του ευρύτερου χώρου και ξερνάει μερικές από τις καλύτερες νότες και μουσικές ιδέες που έχω ακούσει εδώ και χρόνια στο απύθμενο αυτό rock παρακλάδι. Η σχέση φωνής, ρυθμού και εγχόρδων εκφράζεται μαγικά εδώ. Ρε, μιλάμε για απίθανα πράγματα. Είμαι απίστευτα ενθουσιασμένος κι ελπίζω το ίδιο να πάθει κάθε ακροατής αυτού του δίσκου. Το πήρα, όμως, από το τέλος κι έγραψα για τα κομμάτια που κλείνουν τον δίσκο. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Αυτές οι δύο συνθέσεις είναι διαστημικές. Κάποιοι θα έκλαιγαν και θα γονάτιζαν παρακαλώντας ανώτερες δυνάμεις για να συνθέσουν παρόμοια. Πάμε, όμως, να δούμε και την αρχή.

Το "Cancion De E" ξεκινάει αργά, με την ομιλία του Nino de Elche να ανεβάζει την ένταση και τα τύμπανα να παλαβώνουν από λεπτό σε λεπτό για να φτιάξουν ένα ανατριχιαστικό κρεσέντο που σε βάζει απευθείας στο επόμενο "Destruidnos Juntos" το οποίο κρατάει και παρουσιάζει την παράδοση του flamenco σε μια ειλικρινά απίθανη ατμοσφαιρική σχεδόν sludge metal τραγουδάρα άνευ ορίων. Η ενορχήστρωση, ο τρόπος τραγουδιού και τα μπάσιματα (έχει δύο) του κομματιού είναι φανταστικά. Προχωρώντας, ενώ έχουμε ήδη γουρλώσει τα μάτια, πέφτουμε πάνω στο "Hijos De La Rabia" που οι κιθάρες κλαίνε. Ζοφερή ατμόσφαιρα και ξανά μια απίστευτα εκφραστική φωνή για τους γιους της οργής. Αυτό το κομμάτι θυμίζει πάρα πολύ τον τελευταίο δίσκο των Toundra. Οι φωνές μπλέκονται με Pelican ένταση και Explosions In The Sky γαργαλητά. Το κλείσιμο με ένα απίθανο μπάσο το κάνει απίστευτο. Προσπερνάμε το γλυκό "Interrgatorio" το οποίο το λες μικρό απαραίτητο διάλειμμα που ουσιαστικά προέρχεται από σημείο του "Europa Muda" που εκθείασα πιο πάνω. Πάμε μετά στο "El Grito Del Padre" που στην αρχή θυμίζει θρησκευτικές ελεγείες. Κιθάρες σε flamenco στυλ και κλάμα στις φωνές αυτήν τη φορά. Ανεβαίνει αργά και γίνεται πολύπλοκο στην πορεία. Σε κάθε σιωπή του τραγουδιού σκληρές κιθάρες σπάνε το παραδοσιακό ύφος και τσιτώνουν την πέτσα σου! Όσο προχωράει γίνεται τρομερό. Το ανέβασμα του στο τέλος σε ισοπεδώνει. Σε αφήνει μαλάκα να πέσεις στον πόνο και τη θλίψη του "Contigo". Πόνος, ποίηση, flamenco νότες και απογοήτευση. Τρία λεπτά που σε πετάνε στα δύο δεκάλεπτα υπερτραγούδια, που όπως έγραψα ακολουθούν και κλείνουν με τον καλύτερο τρόπο αυτόν τον φανταστικό δίσκο.

Ο δίσκος κάνει αυτό που πρέπει. Δημιουργεί συναισθήματα. Σε κολλάει στον τοίχο. Σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Σε πωρώνει και σε ταξιδεύει. Τα έχει όλα. Περιέχει μερικά από τα πιο καλοβαλμένα rock κομμάτια που έχω ακούσει σε όλη μου τη ζωή. Όχι δεν είμαι υπερβολικός, αυτό είναι απλά υπέροχο. Και σαν να μην φτάνουν αυτά έχει και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα να είναι μοναδικό και πρωτοπόρο. Δύσκολο στις μέρες μας, αλλά το έχει.

Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο!

Spotify