Les Discrets

Predateurs

Prophecy (2017)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 01/06/2017
Δεν είναι απλά ότι το ελάφρυναν, χάλασαν κιόλας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο ιθύνων νους του σχήματος, Fursy Teyssier, είχε πει ότι αυτός θα είναι ένας δίσκος για νυχτερινή οδήγηση και ταξίδια ή για εκείνες τις στιγμές που σκεφτόμαστε το νόημα της ύπαρξής μας... Από την περιγραφή και πριν καν ακούσω, είχα ήδη αντιληφθεί ότι τα πράγματα θα γίνουν αρκετά ατμοσφαιρικά και βάσει της στροφής των Alcest, είχα υποπτευθεί ότι και αυτών η αλλαγή μπορεί να είναι προς ειδυλλιακά, χαλαρά, ήρεμα και σχετικά pop ακούσματα.

Δεν έπεσα και πολύ έξω. Ξεκίνησα να ακούω, αλλά πού να φανταστώ, ότι θα ακούσω λίγο πειραγμένη κιθάρα, μόλις στο έβδομο κατά σειρά κομμάτι, "Les Jours D'Or". Υπάρχουν κιθάρες δεν λέω, όπως στο "Les Αmis De Μinuit", αλλά έχουν ακουστικό και ανεξάρτητο στυλ σε εντελώς δευτερεύοντα ρόλο. Είναι αρκετά πιο πίσω από τα synth, το πιάνο, τα beat και διάφορα άλλα ηλεκτρονικά στοιχεία. Είναι σαν να ακούς μουσική για ταινία. Όπως και στο "Septembre Et Ses Dernieres Pensees" τους είχα παρομοιάσει με τους Anathema, εποχής “Eternity”, έτσι κι εδώ θα τους ξαναπαρομοιάσω με τους ίδιους, μετά την πιο ηλεκτρονική/χαλαρή στροφή τους όμως. Βέβαια η καλύτερη μπάντα για να τους συνδέσεις πλέον ενδέχεται να είναι οι Portishead. Άκου το "Viree Νocturne" και δεν θα διαφωνήσεις καθόλου μαζί μου. Απλά οι Γάλλοι διατηρούν μια περισσότερο μυστηριώδη, όπως στο "Vanishing Beauties" και σκοτεινή ατμόσφαιρα, όπως θα διαπιστώσεις στο "Fleur Des Murailles". Πλήρης απουσία παραμόρφωσης. Κανένα στοιχείo shoegaze, ούτε καν ονειρική και θορυβώδη pop δεν ακούω. H μόνη προσπάθεια για λίγο θόρυβο και η πρώτη κιθάρα ακούγεται στο "Le Reproche", χωρίς καμιά ιδιαίτερη επιτυχία. Συνθέσεις σαν το "Rue Octavio Mey" που μυρίζουν λίγο ήρεμο post-rock, δεν καταλήγουν πουθενά. Δεν έχουν νόημα μουσικό. Δεν διαθέτουν καμιά αρετή ενορχήστρωσης. Προς το τέλος, στο "The Scent Οf Spring (Moonraker)" μου θύμισαν κάτι μεταξύ Bohren & Der Club Of Gore και Grails. Στο εναρκτήριο, εισαγωγικό κομμάτι και σε αυτό που κλείνει τον δίσκο δεν θα αναφερθώ καθόλου μιας και πρόκειται για δύο ambient-κάτι, τιποτένια γεμίσματα.

Σέβομαι τη στροφή τους, αλλά στο είδος που πλησιάζουν τώρα γνωρίζω και μπορώ να ακούω πολύ καλύτερες μπάντες. Προφανώς και έτσι έκριναν και έτσι γούσταραν, ώστε να εξελιχθούν και να διαφοροποιηθούν. Μαγκιά τους. Αλλά τα γούστα, είναι γούστα. Αν το κρίνω σαν trip-hop δίσκο, μόνο, θα έλεγα ότι ακούγεται. Όχι παραπάνω από το μέτριο, αλλά ανεκτό. Αν το κρίνω σαν οτιδήποτε άλλο, εναλλακτικό, pop ή rock, απλά θα το θεωρήσω αστοχία, για να μην πω αποτυχία.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET