Τα λόγια περιττεύουν όσον αφορά τους θρυλικούς LiFE από την Ιαπωνία. Το crustcore σχήμα, που το 2021 ξύπνησε από το λήθαργο και ρήμαξε τα πάντα με το "Ossification Of Coral", αποτελεί ίσως τον σημαντικότερο σύγχρονο πρεσβευτή του ιαπωνικού hardcore. Στην αντίπερα όχθη του πλανήτη, οι Destruct από το Ρίτσμοντ, με δίσκους όπως το "Echoes Of Life" ή το "Cries The Mocking Mother Nature", παίζουν άπιασα όσο κανείς σήμερα, το στυγερό raw d-beat/crust. Τι συμβαίνει όταν αυτές οι δύο μπάντες αποφασίζουν να βγάλουν ένα split EP;

Είκοσι λεπτά θορυβώδους, παραμορφωμένης, ισοπεδωτικής hardcore τελειότητας. Στην πρώτη πλευρά, οι Ιάπωνες, έχοντας «χτυπήσει» και πέρσυ με το split με Fatum, τσιτώνουν τον θόρυβο και βγάζουν με τις μπασογραμμές και τα extreme metal riffs μια φοβερά σκοτεινή ατμόσφαιρα. Στην δεύτερη, οι Αμερικανοί εξαπολύουν το ποδοβολητό τους φέρνοντας στο προσκήνιο κάθε λεπτομέρεια που τους διαχωρίζει από τους συγχρόνους τους. Ομολογουμένως, αυτή η σύμπραξη γενεών έσκασε από το πουθενά, και μάλλον αποτελεί το απόγειο του πώς μπορεί να ηχήσει αυτός ο ήχος σήμερα. Βάλε στην εξίσωση τα ελευθεριακά και οικολογικά ιδεώδη μαζί με ένα φανταστικό εξώφυλλο, και έχεις την πολιτικοποιημένη τέχνη στην ιδανικότερη μορφή της.

Bandcamp

Πρέπει να περιγράψουμε το είδος που παίζει η μπάντα λέει ο «κανόνας», ώστε να γίνουμε κατανοητοί. Ποιο πιστεύετε ότι είναι βάσει γραμματοσειράς λογότυπου, εξώφυλλου και ονόματος σχετικό με το Skyrim; Ορθώς το πιστεύετε και ακόμα πιο ορθώς αναρωτιέστε πόσο πια ακόμα μια από τα ίδια. Οι Γερμανοί ντεμπουτάρουν κουβαλώντας εμπειρία από νυν και πρότερες μπάντες, σφύζουν από ενέργεια (παλλόμενη κροταφική φλέβα Ιωαννίδη) αρέσκονται σε μονολεκτικούς τίτλους συνθέσεων, και συνδυάζουν επιτυχώς το γκρουβάτο riffing με breaks που θυμίζουν -core καταστάσεις, ομαδικά φωνητικά από speed/thrash μπάντες και επικό συναίσθημα, συνοδευόμενο από το αντίστοιχο χτύπημα/headbanging. Πιασάρικοι όσο δεν πάει, καθώς συντονίζεσαι άμεσα με τους ρυθμούς και τις μελωδίες τους, ολίγον τί πάντως φειδωλοί ποσοτικά. Τρεις ορχηστρικές συνθέσεις με ριφάρες και δυναμική να αποτελούσαν μέρος ολοκληρωμένων κομματιών, τρεις «κανονικές» συνθέσεις - σφηνάκια και η ακρόαση έχει λήξει μέχρι να τους ψάξεις στο διαδίκτυο. Επιτυχής ολοκλήρωση, αλλά πρώιμη. Ελπίζω να έχουμε νέα τους σύντομα.

Bandcamp

Ελάχιστες ενεργές hardcore μπάντες σήμερα έχουν το ιστορικό εκτόπισμα των Σουηδών Mob 47. Το εμβληματικό συγκρότημα, που με τα όσα έπραξε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα στα ‘80s, άφησε μια τεράστια κληρονομιά στο θορυβώδες, πολιτικοποιημένο ταχύ crust/hardcore punk, με μιμητές να ξεπροβάλλουν ακόμη στις μέρες μας. Βέβαια, αυτά λίγη σημασία έχουν όταν η τριάδα σκάει με νέο full length έπειτα από χρόνια. Τα 20 λεπτά του "Tills Du Dor" είναι συγκινητικά. Αν παρευρισκόσουν δε, στην περσινή συγκλονιστική τους εμφάνιση για πρώτη φορά στα μέρη μας, τότε ξέρεις εκ των προτέρων και το πώς όχι απλά ηχούν τα 16 κομμάτια του δίσκου, αλλά κάνουν το σώμα σου να νιώθει.

Ταχύτατο d-beat, εντελώς street crust/punk ύφος, πολεμική ρητορική, ηχάρα, και γενικότερα δουλεμένα κομμάτια που δεν αναβλύζουν απλά εμπειρίας, αλλά δείχνουν πως η φλόγα δεν έσβησε ακόμα. Πολλές μπάντες φέρουν ως επιρροή τους Mob 47, οι Σουηδοί mangel punk τιτάνες όμως, όπως θα διαπιστώσεις και από μια ακρόαση στο εξαιρετικό αυτό LP, θυμίζουν μόνο τους εαυτούς τους. Συγκίνηση, ανάλογη της περσινής επιστροφής των Avskum.

Bandcamp

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από το ντεμπούτο των Kinetoscope Ensemble και το δίδυμο των Κωνσταντίνου Καλαϊτζάκη και Αλέξανδρου Δημοκράτη επιστρέφει με ένα άλμπουμ που φανερώνει βελτιώσεις σε πολλούς τομείς. Η darkjazz που παρουσιάζουν είναι ακόμα πιο συμπαγής, η παραγωγή πιο ισορροπημένη, οι συνθέσεις πιο βαθιά βουτηγμένες στις noir μελαγχολίες και τις ρομαντικές τους ονειροπολήσεις. Τα πιάνα και τα vintage πλήκτρα ενώνονται με το σαξόφωνο και το κλαρινέτο σαν βροχή, ενώ οι ήχοι από τα τύμπανα και το όρθιο μπάσο διατηρούν τον θρηνητικό παλμό. Τα γυναικεία φωνητικά του "Scent Of A Memory" έχουν - ορθά - αντικατασταθεί από τις πιο cinematic απαγγελίες του Ζήση Ρούμπου, έχοντας σαν αποτέλεσμα πιο ορθολογικές και πιο «απλωμένες» ηχητικές αφηγήσεις. Το δυνατό χαρτί του “Nepenthe" δεν είναι βέβαια η ποικιλία αλλά αυτή η ξεροκέφαλη του εμμονή σε έναν ασπρόμαυρο κόσμο χαρμολύπης. Ιδιαίτερη και όμορφη προσπάθεια από ένα σχήμα που αξίζει να γίνει περισσότερο γνωστό.

Bandcamp

Ντεμπούτο άλμπουμ για τους Αυστραλούς Sarcophagum, σχήμα που συστήνεται ως κινηματογραφικό/dissonant death metal και μοιράζεται μέλη με τους επίσης αξιόλογους Golgothan Remains. Οι Sarcophagum, για καλό και για κακό, είναι υπερβολικά επηρεασμένοι από τις μελωδίες των Ulcerate, ειδικά των δύο πρόσφατων άλμπουμ. Παρουσιάζουν λοιπόν μια έλλειψη προσωπικότητας, την ισορροπούν όμως με μερικά καταπληκτικά riffs, με μια όμορφα χαοτική ατμόσφαιρα και με ένα εξαιρετικό drumming. Όταν γίνονται γρήγοροι είναι βέβαια πιο brutal από τους Ulcerate, και το ίδιο ισχύει και για τα φωνητικά. Τα τέσσερα τραγούδια του άλμπουμ - με το ομώνυμο να είναι 15 λεπτά - παρουσιάζουν μια σωρεία καλών ιδεών και δυνατών μελωδιών και οι διπλές κιθάρες συχνά δημιουργούν περίτεχνα σχήματα και διαλόγους. Αναζητείται μόνο καλύτερη συρραφή και απαγκίστρωση από τις επιρροές τους ή έστω λίγο "ξεκάρφωμα"…Η πρώτη ύλη φαντάζει όμως πολύ καλή.

Bandcamp

Στη βροχή κυκλοφοριών που κατακλύζει το γενναίο νέο μουσικό κόσμο, το να περάσει στα ψιλά μία δουλειά από κάποιο μη καθιερωμένο όνομα, δεν είναι ακριβώς παράξενο. Το ότι οι RedHook με τη δεύτερη, ουσιαστικά ανεξάρτητη, δουλειά τους μπήκαν στα charts της χώρας τους, έχει κάμποσα να πει για τους ίδιους αλλά και για τη σκηνή του τόπου των καγκουρό. Οι εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα σε κιθάρες και ψηφιακά του ντεμπούτου, εδώ δείχνουν σαφώς πιο στέρεες. Οι παραλληλισμοί με τους Wargasm και τους Bring Me The Horizon παραμένουν περισσότερο συνειρμικοί, όχι όμως παράλογοι. Η Emmy Mack με την παρέα της δείχνουν να βρίσκουν τα πατήματά τους και, ανάμεσα στις περήφανα πλασαρισμένες αναφορές, ξεχωρίζει η προσωπική τους σφραγίδα. Τα περάσματα από Vana, Holding Absence και Alpha Wolf προσθέτουν πόντους. Η προσεγμένη ροή και η μικρή διάρκεια παίζουν σα κρυφά χαρτιά. Οι γωνίες λάμπουν ολοκληρωτικά δια της απουσίας τους από την παραγωγή. Η γραμμή ανάμεσα στον "Dr. Frankenstein", τα βιντεοπαιχνίδια και το "Scream 2" είναι πραγματικά άξια προσοχής.

Οι S.H.I.T. έπειτα από μερικά cult underground κλασικά EP επέστρεψαν με νέο δωδεκάιντσο και οι λάτρεις του θορυβώδους παραδοσιακού ‘80s hardcore αναθάρρησαν. Στο "For A Better World", οι Καναδοί δομούν τον χαοτικό και αιχμηρό τους ήχο, διατηρούν τις ταχύτητες ψηλά και παραδίδουν μαθήματα τραγουδοποιίας στο ιδίωμα. Η φούρια των S.H.I.T., σε συνδυασμό με την προσήλωσή τους στο ορθό hardcore παίξιμο, και σε riffs, πολλά riffs, όσο και πειθαρχημένα μα πορωτικά τύμπανα, είναι αξιοσημείωτη. Μέσα σε 15 λεπτά, τα επτά νέα κομμάτια του full length της μπάντας, ηχούν ως ένα εκρηκτικό μείγμα, που όσες κλισέ λέξεις και να επικαλεστώ για να περιγράψω την πολιτικοποιημένη τους επίθεση, τόσες φορές θα αποτύχω να δώσω την πλήρη εικόνα ανάμεσα σε ηχητική βία και σοβαρά hooks. Ένα από τα hardcore άλμπουμ της χρονιάς, αλλά δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα λιγότερο από δαύτους.

Bandcamp
Youtube

Πονεμένη και κάπως θολή ιστορία το λεγόμενο ελληνόφωνο rock, ενδιαφέροντα και νέα στοιχεία όμως αναδύονται με νεότερους δημιουργούς όπως ο Ιορδάνης Σιδηρόπουλος στο νέο του άλμπουμ "Ατσάλι Και Σκουριά". Αφενός το στυλ είναι ιδιαίτερα εκλεκτικό: από τυπικά δυνατές rock μπαλάντες, έως και ενεργητικά τραγούδια που μπλέκουν ελαφρώς παραδοσιακούς ρυθμούς με το rock του Βασίλη Παπακωνσταντίνου των 80s - η βασική επιρροή του Σιδηρόπουλου, θαρρώ. Όμως πολλές ιδέες έχουν έναν πολύ έντονα κινηματογραφικό χαρακτήρα - ευαίσθητο αλλά και αρκετά πομπώδη - με το ομώνυμο τραγούδι, ούτε λίγο ούτε πολύ, να ξεχύνεται προς ένα επικότροπο hard rock. Πέραν του εκλεκτικού ύφους, η παραγωγή είναι ζεστή και οργανική, ενώ τα παιξίματα όλων των μουσικών (και ειδικά οι εξαιρετικές κιθάρες), αποκαλύπτουν μια δουλειά που έχει αληθινό πάθος και μεράκι, μια δουλειά που δεν δημιουργήθηκε με εύκολες λύσεις. Το "Ατσάλι Και Σκουριά" είναι ένα όμορφο, παθιασμένο άλμπουμ με πολλές δυνατές μελωδίες που τελικά κερδίζει τον ακροατή με την ευθύτητα και την καθαρότητα του. Η σύντομη διάρκεια του είναι λειτουργική, ελπίζουμε όμως η επόμενη δουλειά του Σιδηρόπουλου να είναι ακόμα πιο πλούσια σε εύρος.

Bandcamp
Official website

Οι Ιταλοί, σκέτο Goblin, με στοίχειωσαν για μπόλικα βράδια αποδίδοντας μουσικά τον τρόμο του Dario Argento στο θρυλικό Suspiria. Οι επίσης Ιταλοί all around metallers, ντεμπουτάρουν άνευ τρόμου, μα με διάχυτη ατμόσφαιρα να κυριαρχεί στη μουσική τους. Ο Lord Goblin κρατά το username του από κάποιο παλαιό forum και αρνείται να διαχωρίσει τις αγάπες του σε επί μέρους projects. Τολμά να τις εντάξει άπασες σε μία κυκλοφορία, όπου απουσιάζει το occult/doom στοιχείο, αν και το εξώφυλλο παραπέμπει σε κάτι τέτοιο. Heavy & black metal συναντάνε την επική διάσταση των Rainbow & Uriah Heep μέσω ενός hammond, τα καθαρά φωνητικά του απλώνονται απ’ άκρη εις άκρη υπεράνω ρυθμών, κάπως σαν εκείνα του ICS Vortex. Βάλτε σε αυτά και το prog rock στοιχείο, χορωδιακά μέρη, τρελές σολάρες, την παρουσία δύο σερί ορχηστρικών συνθέσεων και δοκιμάστε να αντισταθείτε στη μαγεία του Οιδιπόδειου "The Oracle". Το τρίο που συμπληρώνουν οι Mornar & Athanor μας πρόσφερε την πιο ιδιαίτερη κυκλοφορία για φέτος. Αφού δεν μπήκε στην extreme ανασκόπηση, την καβατζώνουμε εμείς όπου να’ναι.

Bandcamp

Ο Charles East από τη Νότια Αφρική μας τράβηξε αμέσως την προσοχή, νωρίτερα μέσα στην χρονιά, με το πρώτο του EP και να που έρχεται αμέσως η ώρα του ντεμπούτου του. Ο εκκεντρικός αυτός καλλιτέχνης έχει δύο δυνατά χαρτιά: πρώτον, το στυλ του. Ένα ύφος που, ενώ έχει ως βάση το πιάνο, διαμορφώνει ένα αινιγματικό doom/gothic περιβάλλον. Δεύτερον, την φωνή του, το εντυπωσιακό και θεατρικό vibrato της οποίας φέρνει κάτι ανάμεσα σε Diamanda Galas και Anohni. Υπάρχει κι ένα αρνητικό στοιχείο όμως, η αδυναμία να μετουσιωθεί αυτό το ιδιαίτερα γοητευτικό στυλ σε δυνατές μελωδίες και αξιομνημόνευτα τραγούδια. Παρά την μικρή έλλειψη ουσίας όμως, θα πρότεινα σε κάθε «γοτθική» καρδιά να γνωρίσει αυτόν τον καλλιτέχνη, είμαι της άποψης που αρκετοί ακροατές θα νιώσουν να γεφυρώνονται με αυτά τα βελούδινα, μεταμεσονύκτια τοπία που υφαίνει το "Dislocated".

Bandcamp